{OPEN} I've traveled all this way for something

Met gepiep wat bijna niet te horen was en bewegingen probeerde de kitten wat duidelijk te maken. Alleen met haar voorpoten stond ze overeind en het achterste deel van haar lijf hing wat slap achter haar. Het was haar nog niet gelukt om die overeind te krijgen. Met wat kruipen was ze al een eindje gekomen, maar hoe moest ze nou terug? Rare geuren waren bij haar naar binnen gekomen en dat vond ze eng. Misschien zouden ze haar wel pijn doen! Nee ze wou mama weer. Deze geur was vies. Nog altijd waren er geen woordjes uit haar mond gekomen. Soms een rare piep, maar haar longen konden niet meer aan dan dat. Nog één keer rekte ze zichzelf helemaal uit en probeerde boos een geluid te maken. Ineens klonk er een piep en het was grappig hoe de kitten bijna schrok van zichzelf. Ze rolde zich op tot een bolletje. Maakte zij dat geluid?

{ OPEN

Ze moest daar weg. Weg uit dat saaie hol. Dat saaie hol waar haar moeder haar er maar steeds op wees hoe onvoorzichtig en druk ze wel niet was. Dawnkit liep half sluipend het hol uit, met erg veel herrie en klunzige trekjes wel ja, maar dat terzijde. Ze ging het kamp verkennen! Met het nog geen four moons jonge lijfje trippelde ze door het kamp. Verscheidene katten waren aan het samentongen, stoeiden en een stel oudsten maakten ruzie om iets wat zich manen geleden tussen hen had afgespeeld. Dawnkit vroeg zich af waarom ze ruzie maakten, maar durfde niet te vragen waarom. Het tengere katje liep verder en stopte voor een hol wat haar aandacht trok. Niet dat ze de rest van dit kamp niet interessant vond maar dit hol stonk je wilt niet weten!! Nieuwsgierig gluurde ze naar binnen en tot haar grote verassing zag ze een staartlengte verderop een klein, wit lijfje liggen. Het was klein en veel jonger dan dat zij was. 'Halloi!!' Zei de kitten vol verwachting.

Een hard geluid klonk dichtbij haar wat haar alleen nog maar banger tot een bolletje liet gaan. Het was een begroeting en de stem klonk wel aardig. Zou ze toch maar even antwoord geven? Kijken kon ze nog niet, dus ze zou het maar op stem moeten houden. Voorzichtig liet ze zich weer normaal gaan en bewoog haar neus wat nieuwsgierig heen en weer. Lijf nog aangespannen voor het geval dat er iets zou gebeuren. Voor haar gevoel was ze ver van het nest, maar ze was misschien iets verder dan 2 meter weg. Verlegen trok ze haar hoofdje dichtbij zich. Oogjes die nog dicht zaten maakten het allemaal niet makkelijker. "h-h", begon ze voorzichtig. "oi" Haar stem was zacht en aan haar stem kon je horen dat ze een fragiel en breekbaar ding was.

{ Swankit verblijft in de medicine cat's den trouwens ^^

Dawnkit merkte dat het poesje waar ze tegen sprak nog niet kon zien. Ze was dus nog heel erg jong! De gestreepte kitten dacht terug aan de tijd dat ze zelf zo jong was, wat eigenlijk niet veel langer dan 3 moons geleden was. Het is zo saai als je niks kan zien! Je kan helemaal niks doen, je ziet niet waar je heen loopt en praten lukt ook niet. Het enige waarmee je jezelf kan vermaken is met je eigen gedachten. Misschien moest ze deze kat opvrolijken! Zou ze met haar willen spelen? Opeens begon het te praten. ''h-h'', 'Ja! Goedzo!', 'oi' Zei ze zachtjes. Even voelde Dawnkit zich trots. Trots als een mentor die zijn apprentice voor de eerste keer een muis ziet vangen. 'Goedzo!!' Zei ze enthousiast. Ze kon het niet laten om het te zeggen. 'Wil je spelen?' Deze kitten kon dan wel niet zo veel, maar vermaakt worden was vast wel mogelijk.

-Ik heb het al verbeterd ;3
Enneh, ik moet na een jaartje niet rpg'en weer even inkomen ^^