Enough space no never, but it’s alright for now

Het was een mooi dag in Leaf-fall. Het was bijna warm te noemen, waardoor de zang van vogels de stilte verbrak. Er zaten veel meer vogels in het Thunderclan territorium dan dat de gitzwarte kater gewend was. Bij het Bloodclan kamp waren niet zoveel bomen als hier en eigenlijk vond hij dat helemaal niet erg. Hij had liever wat stilte om hem heen, daarom zocht hij ook zo vaak wastelands op. Met een ijzig kalme blik in zijn groengele ogen sjouwde hij door het territorium die nou ook van de Elite was. Hij zag er ontspannen uit, maar schijn bedriegt. Hij was nog alerter als hij hier was dan in het Bloodclan kamp. Dat vergde heel veel energie, maar hij was nog jong dat kon hij wel aan. Het voelde veel te goed dat het was gelukt, dat ze veel meer ruimte hadden om te jagen en zelfs katten die voor hun joegen. Dat was toch super handig. Hij grinnikte zachtjes in zichzelf terwijl hij rustig verder liep. Zijn vader zou vast trots op hem zijn, maar dat interesseerde hem niet. Hij hoopte alleen maar dat zijn moeder ook trots op hem zou zijn. Hij had wraak genomen en diep van binnen was dat ook voor haar geweest.

[& Howl]

Een kalme uitdrukking stond op haar gezicht terwijl ze door het Thunderclan kamp liep en alles observeerde. Het was rustig na het gevecht, zou wel moeten, want de katten moesten door met het leven. Het mocht niet zo zijn dat de buitenwereld opeens lucht kreeg van hun invasie. Howl liep het kamp uit, ze zou hun nieuwe territorium nog wat verder onderzoeken. Tenminste, dat was het plan. Toen ze de geur van Claw oppikte tussen alle Thunderclan geuren die er hingen. Ze volgde het en zag al snel de zwarte kater staan. Spinnend liep ze op hem af en begroette hem met een kopje. Claw was degene waar ze van hield, degene waarvoor ze door het vuur zou gaan. "Hey daar.." zei ze rustig terwijl ze met haar staart over zijn rug heen ging.

Hij had zijn bek een stukje open, waardoor de geur van Howl zijn zintuigen prikkelde. Hij wiebelde met zijn oren terwijl hij zijn bek dichtdeed en stopte met lopen. Al snel verscheen de mooie zwarte poes in zijn blikveld en hij grijnsde naar haar, terwijl zijn blik ietsje warmer werd. “Hallo Howl.” Er ging een rilling door zijn lijf toen haar staart over zijn rug gleed. Met een zacht plagerig gegrom dook hij boven op haar om haar tegen de grond aan te werken, tenminste dat was de bedoeling. Het was alweer een tijd geleden dat ze echt met zijn tweetjes waren geweest. Claw werd nou eenmaal niet zo vaak met rust gelaten en als dat dan wel zo was dan werd hun uitje meestal wel weer onderbroken, dus probeerde hij van elk moment te genieten dat het wel lukte om alleen met haar te zijn.

“Hallo Howl.” zei Claw tegen haar. Ze grijnsde. Het was zo fijn om eindelijk even met de zwarte kater alleen te kunnen zijn. Het leek alweer eeuwen geleden sinds ze samen rondgehangen hadden. Hij dook op haar en met een korte lach viel ze om, hem bovenop. "Mafkees, wat denk je wel niet." zei ze met een glimlach terwijl ze met haar poot langs zijn oor veegde. "Het is zo lang geleden sinds we met z'n tweeën zijn geweest. Eindelijk hebben we weer wat rust." zei ze tegen hem. Ze was zo blij dat het nu eindelijk weer ietsje rustiger zou worden. Ondanks dat ze nu twee groepen katten hadden om over uit te kijken. Het zou allemaal wel goed komen. Misschien binnenkort nog een clan overnemen. En dan langzaam het heel woud.

Hij grinnikte toen ze hem mafkees noemde. “Mafkees nog wel. Ik ben toch de normaalste kat van de hele wereld?” Nee, normaal kon je hem niet noemen. Hij neigde meer naar het gestoorde toe, maar who cares. Hij bracht zijn poten onder haar lijf en rolde om waardoor zij boven op hem terecht zou komen. “Ja voor zolang het duurt, maar het is lang geleden inderdaad. Soms zou ik willen dat we dit vaker konden doen, maar misschien gaat het dan wel vervelen.” De plagerige grijns om zijn lippen en zijn groengele ogen die ondeugend fonkelden gaven aan dat hij daar geen snars van meende. Hij was op zijn gemak bij haar, ze was een van de weinige katten waarbij hij zich echt durfde te ontspannen. Nee, hij gaf echt om haar.

Howl haar poot rustte op Claws hoofd. Ze sloot haar ogen. "Hoor je dat? Ja... dat zijn de bomen. Ze vertellen me.... ze vertellen me..." Ze was even stil, voor het dramatisch effect. "Dat je de mafste kat bent die het hele bos ooit heeft gekend." Ze moest lachen, om haar eigen grap. Ze rolde om en zij bovenop kwam te liggen. Ze duwde haar zwarte kop tegen die van hem aan. "Er gaat niks meer aan zijn als niemand ons halverwege komt storen met ik weet niet wat voor domme vragen." zei ze tegen hem. "En ik ben ook een mafkees hoor. Dus dan kunnen we dat mooi samen zijn," Beide net zo gek. Gelukkig wel, anders was er vrij weinig aan. "En misschien willen sommige katten wel mee doen. Zullen we Cyber uitnodigen? Of Zira? Daar kan ik toch zo goed mee opschieten." Ja dat had ze wel gemerkt de vorige keer, de had een grote mond gehad van die hele gestoorde familie. Maar Cyber kreeg ze nog wel. Die kater was fout.

Wat verward keek hij naar haar terwijl ze haar ogen dicht deed. De bomen? Wat bedoelde ze nu weer. Soms had hij het pas heel laat door dat ze hem maar wat zat te plagen. Dit was weer één van die momenten dat hij het echt niet door had, terwijl hij er tien seconden daarvoor nog een opmerking over had gemaakt. Pas toen zij boven op hem lag en haar kop tegen die van hem aanduwde had hij haar door. “Ooh.” Er ontstond een domme grijns om zijn lippen terwijl hij haar wat droogjes aankeek. “Kijk maar uit straks worden we nog de zwarte gekkies genoemd.” Toen ze plots over Cyber en Zira begon schudde hij zijn kop. “Ja, dat lijkt mij een uitstekend plan.” Zijn stem droop van het sarcasme. Dat zou geheid uitlopen op problemen. Zeker na die actie van Cyber laatst. “Misschien dat hij het dan een keer laat om mij midden in de nacht te proberen te bespringen.” Hij grijnsde, maar zijn ogen lachte niet mee. Dat zat hem nog steeds niet lekker, helemaal niet lekker zelfs. Snel schudde hij het van zich af en tilde zijn kop een stukje op waardoor zijn snorharen haar wang raakten.

Het duurde duidelijk lang voordat Claw doorhad dat ze een grapje maakte naar hem. Jeetje vent, wanneer werd dat toch is duidelijker? “Kijk maar uit straks worden we nog de zwarte gekkies genoemd.” Daar kon ze wel om lachen. "Dat moeten zij weten, toch?" zij wisten dan wel beter. Maar Claw zijn kop vertrok bij het noemen van Cyber en Zira. Toen hij zei dat het hem een uitstekend plan leek, droop het sarcasme daarvan af. “Misschien dat hij het dan een keer laat om mij midden in de nacht te proberen te bespringen.” een grijns? Ze vroeg zich af waarom hij zo'n uitdrukking trok bij het vertellen van zoiets. "Eerlijk waar. Ik snap niet dat die idioot nog in de Elite zit. Of nog niet dood is. Het hoeft niet meer lang te duren voordat ik zijn slagader doorbijt." zei ze hem, met een serieus gezicht. Ze had een gloeiende, brandende hekel aan die zwart-witte kater. "Je ziet toch zelf ook wel dat hij uit is op jouw positie? Maar dat hij te dom is om het goed te doen?"

Hij knikte toen ze zei dat zij dat dan moesten weten, dat was ook zo het interesseerde hem ook niet. “Klopt.” Beaamde hij daarom ook. Als ze zelf maar beter wisten, wat de rest dacht deed er niet toe. Het was jammer dat het gesprek naar Cyber ging, maar hij wist dat dat uiteindelijk zou gebeuren. Hij wist hoe grote hekel Howl aan de zwart-witte kater had. Hij had het alleen graag luchtig gehouden, maar ja uiteindelijk moest Howl toch weten waarom hij het op deze manier deed. Hij fronste ernstig terwijl hij haar eerst een lik over haar wang gaf, voordat hij zijn kop op de grond legde en Howl diep in de ogen keek. “Ik weet het Howl, ik weet het. Het probleem is een beetje dat Zira nogal gek op hem is. Ik moet dit tactisch aanpakken als ik hem gewoon zijn strot doorbijt dan ben ik haar ook kwijt.” Zei hij na een korte stilte. “Maar wacht maar hij gaat vanzelf weer de fout in en dan heb ik reden genoeg om hem te vermoorden.” Hij bracht zijn kop weer omhoog tot vlakbij haar oor. “Maak je maar geen zorgen ik red mij wel en anders denk ik dat deze zwarte vuurbal boven op mij, mij wel komt redden.” Hij grijnsde naar haar en legde zijn kop weer op de grond.

“Ik weet het Howl, ik weet het. Het probleem is een beetje dat Zira nogal gek op hem is. Ik moet dit tactisch aanpakken als ik hem gewoon zijn strot doorbijt dan ben ik haar ook kwijt.” Howl zuchtte. Lastige poes was het, die Zira. "Als Zira nog verder die ouwe kater z'n reet in kruipt raakt ze zo helemaal zicht op de Elite kwijt. Ze ziet niet eens wat hij aanricht. Met z'n inval in de nacht." Ze vond het zo raar. Hoe durfde die idioot het ook in zijn kop te halen? Howl's ogen knepen zich samen terwijl ze nadacht. “Maar wacht maar hij gaat vanzelf weer de fout in en dan heb ik reden genoeg om hem te vermoorden.” Hij bracht zijn kop bij haar oor. “Maak je maar geen zorgen ik red mij wel en anders denk ik dat deze zwarte vuurbal boven op mij, mij wel komt redden.” Een rilling trok over haar rug en een grijns kwam op haar gezicht te staan. "Dat sowieso. Ik kom je redden en ik bijt die kneus zijn strot door. En die van iedereen die me tegenhoud." zei ze tegen hem, doelend op Zira. Ze hoopte het niet. Ze vond Zira geen leuke poes, maar ze was Claw's keuze voor commander en dat accepteerde ze. Toch hoopte ze dat het er niet op aan zou komen en dat als Cyber echt de fout in zou gaan, ze gewoon in zou grijpen.

Hij knikte ernstig nadat Howl zei dat Zira dan het zicht op de Elite kwijt zou raken. “Dat heb ik haar ook verteld en ik hoop dat dat doorgedrongen is.” Dat hoopte hij echt. Hij had er geen zin in dat de BloodClan uit elkaar zou vallen, omdat zijn commander het allemaal niet meer helder had. Maar hij had wel aan haar gezien dat het haar aan het denken had gezet en hij kende Zira langer dan die dag. Waarschijnlijk zou ze het zelf ook wel inzien en zo niet dan zou hij ingrijpen. Toen Howl verder sprak schoot hij in de lach. Hij wist dondersgoed op wie Howl doelde en hij wist ook dat Howl het accepteerde dat hij Zira gekozen had. Ze wilde hem beschermen en ergens voelde dat wel heel goed. “Als het goed is zal niemand jou in de weg staan.” Zira had het hem beloofd en hij wist dat ze zich er aan zou houden. Howl begon nou toch wel een beetje zwaar te worden, dus worstelde hij zich onder haar vandaan om pal voor haar neus te gaan zitten. “Het komt wel goed.” En voor het eerst speelde er een klein glimlachje om zijn lippen. Hij schoof wat dichter naar haar toe om zijn neus tegen die van haar te duwen en zijn blik in die van haar te laten glijden.