The storm on the ship || Stonepaw

Met gespleten ogen volgde ze de kat, het was een tabby rode kater met een halsband met een rare rinkelde dingetje er aan. Alleen hij rook niet naar een Kittypet, misschien was hij een zwerver geworden? Met een vals glimlachje sloop ze steeds dichterbij, haar lippen waren naar achteren getrokken zodat haar tanden zichtbaar waren. En haar nagels boorde in de zachte natte aarde waar ze door heen sloop, haar staart sleepte half over de grond. Totaal geen gevoel meer in haar halve staart door een vossenval, maar ze had geluk gehad dat iemand haar kwam helpen anders had ze helemaal geen staart meer gehad. Haar spieren rimpelde onder haar lapjesvacht en haar ogen waren strak op zijn nek gericht, met een soepele sprong belande ze bovenop de rug van de kater en sloeg krachtig haar nagels in zijn schouders. Ze hoorde de kater krijsen van de pijn en zich probeerde uit haar te worstelen, ze leunde met al haar gewicht op een kant zodat hij viel en boven op hem stond. Haar poten stonden op zin poten en zo hield ze hem tegen de grond gedrukt. "Ai, was je maar in je kraaiennest gebleven eh?" siste ze, en hapte naar zijn keel die nu mooi open en bloot lag. Ze voelde het bloed langs haar heen lopen en proefde het warme plaksel in haar bek, ze voelde iets knapen en al snel hoorde ze hem gorgelen.

-Only Stonepaw!

Hij liep in de buurt van de twoleg place. Zijn Elite halsband zou er wel voor zorgen dat die kittypets bij hem uit de buurt bleven. En als dat niet genoeg was dan zouden de littekens die Stonepaw had ze wel afschrikken. Kittypets waren de zwakste katten die hij ooit had gezien. Hij liep verder, zijn passen sterk en stevig. De kater was kwaad; hij dacht aan wat Draco hem had gezegd. Waarom had hij die domme, arrogante witte kat nog laten leven? Stonepaw had alles voor hem gedaan, en nu ging hij zo maar vreemd? Hij moet dood, eiste hij in zijn gedachten. Maar er waren twee problemen. Één, je kon je eigen Clanlid niet vermoorden, en twee, hij hield nog van hem. Of tenminste, dat dacht hij. Stone zuchtte, hij kon geen antwoord vinden. Hij probeerde afleiding te zoeken. Misschien zou het vermoorden van een kittypet helpen. Maar voor hij ook maar iets kon doen hoorde hij al iets. De stem van een poes, en een stervende kat. Stonepaw liep richting het geluid, en vond een langharige poes die blijkbaar ook lid was van de Elite, en een dode kittypet onder haar poten.

Het gergorgel hield al op en zijn stuiptrekkingen waren weg gevaagd, het dode kat lag onder haar poten met haar tanden nog in zijn nek geboord. Ze wachtte nog even voor ze van de kater afstapte en ging naast het dode lijk zitten, ze likte het bloed van haar vacht wat onhandig af maar al snel stopte ze en keek met een ruk om. Een andere geur was haar neus binnen gestroomd, een zeer bekende geur. De geur van Bloodclan, ze trok haar lip naar achteren tot een grauw en een grom was diep in haar keel te horen. "Het is niet netjes, om een iemand te bespioneren" mauwde ze, en tuurde naar de plek waar zijn geur get verst was. "Nou kom op, laat je zelf zien" vervolgde ze, met haar blik nog strak op zijn 'schuilplaatje'

-Flut
-Telefoon bericht

Stonepaw besloot nog even te kijken. Hij zou zelf ook niet gestoord willen worden als hij bezig was met katten te vermoorden. De poes had een lange vacht en een litteken. Best wel mooi was ze eigenlijk. Stonepaw zat te twijfelen of hij zou gaan flirten, hij was er slecht in, maar hij wou graag wraak op Draco. Plotseling draaide de poes zich om, alsof ze hem rook. En dat was ook zo. ''Het is niet netjes, om een iemand te bespioneren,'' mauwde ze, en keek richting Stone's schuilplaats. ''Nou kom op, laat jezelf zien.'' De kater wist dat wegrennen geen zin zou hebben. Niet dat hij dat wilde doen, though. Hij liep de schuilplaats uit zodat de poes hem kon zien. Zijn spieren stonden ietwat klaar voor een gevecht, maar hij verwachtte er geen, aangezien ze beiden lid van de Elite waren en dus aan dezelfde kant stonden.

-Sorry dat het zolang duurde, dat Halloween ding op WC liet mijn computer laggen D:

Haar blik was strak op de plek gericht waar de geur vandaan kwam, haar uitdrukking werd al wat kalmer bij het zien van een grijze kater die tervoorschijn kwam. Zijn spieren stonden gespannen, en even dachts ze dat hij haar wou aanvallen. De lapjespoes stapte van de dode kat weg, en keek haar clangenoot met een gespleten oog aan. Haar staart die precies in het midden was gekankt als een gebroken tak sleepte over de grond en de doorlopende litteken over haar oog stoonde dat ze geen watje was. "Ah, kijk eens aan. Onze landrot durft zich te laten zien" Grapte ze half, en knikte als begroeting. Hep, ze kon in de ogen van andere katten als raar gezien worden, maar zo was ze nou eenmaal.

-Niet erg c:

Stonepaw zag al snel de littekens van de poes, wat liet zien dat ze geen watje was. Stonepaw had er ook een paar, aangezien hij veel had gevochten, maar ze waren niet erg zichtbaar. Ook al hield hij ooit van Maskpaw, een onschuldige apprentice, hij hield vooral veel van stoere katten. ''Ah, kijk eens aan. Onze landrot durft zich te laten zien,'' het klonk niet beledigend en de kat knikte als begroeting. Stone ontspande zijn spieren. ''Landrot?'' vroeg hij haar. Dat woord had hij zelf nog nooit gehoord. Hij vroeg zich af wat het betekende.

Onderwerp: Re: The storm on the ship || Stonepaw