Actual improvement [trainingstopic]

Crowpaw stond klaar op de afgesproken plek dichtbij de kampingang. Ze was bijna altijd erg vroeg bij haar trainingen. Ze werd vanzelf vaak vroeg wakker, alsof een wekker zenuwachtig in haar oor begon te roepen, bang dat ze zich zou verslapen. Crowpaw wilde absoluut niet te laat komen.
Sinds ze buiten haar gewone trainingen op zichzelf was gaan oefenen, was ze met sprongen vooruit gegaan. Plotseling leek het moment dat ze warrior zou worden niet zo heel ver weg meer. Ze kneedde met haar pootjes nerveus de aarde terwijl ze wachtte op Wolverinebite.

In stilte was de kater wakker geworden. Zijn houding zoals normaal gedesinterreseerd en gewoon geirriteerd. Hij had met Everstar besproken een assesment door te houden met Crowpaw en hij hoopte maar dat hij eindelijk van haar af zou kunnen zijn. Zodra zijn blik op de zwarte kattin viel moest hij een grom inhouden. "Crowpaw hier komen." Riep hij haar toe en liep het kamp uit. Haar nieteens goede morgen willen wensen.

Daar kwam Wolverinebite, met zijn gebruikelijke geïrriteerde uitdrukking en een halve grom in zijn keel. Crowpaw zette zich maar vast schrap voor zijn begroeting, die waarschijnlijk niet bijster hartelijk zou zijn. "Crowpaw hier komen", bromde hij. Crowpaw had geleerd om zich maar niet al te zeer te laten raken door zijn onvriendelijke instelling. Ze was het intussen wel gewend. Ze wist dat ze hem maar beter gewoon zwijgend kon volgen en precies en onmiddellijk doen wat hij zei om erger te voorkomen. Zonder iets te zeggen liep ze achter hem aan. Andere apprentices konden niet wachten om getraind te worden. Ze waren altijd zo druk en vrolijk en wilden hun mentoren zo graag tevreden stellen. Voor Crowpaw was er weinig plezierigs aan haar trainingen. Ze onderdrukte een zucht, niet willend dat Wolverinebite zou merken met hoe veel tegenzin ze hier weer aan begon. Dit zou weer een mooie dag worden.

In stilte stapte de kater door geen zin hebbend in deze dag. Het liefst was hij gewoon in zijn eentje gaan jagen maar nee. Van alle apprentices die hij had kunnen krijgen was het wel de halfclanner hopeloos geval geweest wiens vader nieteens naar Windclan had willen komen toen hij de kans had. Misselijkmakend en zielig. En dat moest de toekomst van hun clan zijn. "Goed dan, we gaan kijken of je eindelijk klaar bent omg warrior te worden. Dit zal je laatste assesment zijn als je het goed doet." Mompelde hij ijskoud en staarde haar aan. "Ik wil dat je gaat jagen, zo veel mogenlijk, op een gegeven moment zal wellicht ik of een andere warrior je aanvallen, ik wil dat je die warrior overmeesterd en in de grond weet te duwen. Pas dan ben je klaar om warrior te worden begrepen. Anders heb ik al met Everstar afgesproken dat je niet meer welkom bent in Windclan begrepen.'

Wolverinebite hield halt en Crowpaw volgde zijn voorbeeld. "Goed dan, we gaan kijken of je eindelijk klaar bent om warrior te worden", zei de warrior, met de nadruk op eindelijk. "Dit zal je laatste assesment zijn als je het goed doet." Zijn stem was mompelend, zoals altijd. Het leek wel alsof er niets was wat die kater liever deed dan mompelen, met die blik in zijn ogen die het bloed in je aderen deed bevriezen. "Ik wil dat je gaat jagen, zo veel mogenlijk, op een gegeven moment zal wellicht ik of een andere warrior je aanvallen, ik wil dat je die warrior overmeesterd en in de grond weet te duwen. Pas dan ben je klaar om warrior te worden begrepen. Anders heb ik al met Everstar afgesproken dat je niet meer welkom bent in Windclan begrepen.'' Crowpaws mond werd droog. Dat zou Everstar niet doen, toch? Dat was niet hoe het werkte. Dat was niet hoe het ging. Crowpaw knikte, terwijl ze haar uiterste best deed niet te laten zien hoe zenuwachtig ze was. Ze had inmiddels ook wel geleerd dat Wolverinebite niet van onnodige vragen hield en dat ze zijn bevelen maar beter onmiddellijk uit kon voeren. Dus niet vragen waar ze precies moest gaan jagen, of hoe lang, of of het nog iets uit zou maken wát ze ving, gewoon gaan. Gewoon gaan en gewoon jagen en gewoon slagen, een andere optie was er niet. Als ze hier niet klaar voor was, kon ze dat maar beter binnen een paar tellen worden, want anders zwaaide er wat. Ze haalde even diep adem. Op dit moment woei de wind van Wolverinebite haar kant op, dus kon ze eigenlijk alleen haar mentor ruiken. Ze liep langs hem. Alsjeblieft, konijnen, wees hier, laat me jullie vangen, alsjeblieft. Ze proefde de wind en hield haar oren gespitst. Het duurde StarClanzijdank niet lang voor ze een veelbelovende geur opving. Zo stil als ze kon liep ze door het lange gras, tot ze het konijn zag. Voorzichtig sloop ze op hem af. Toen hij haar opmerkte, sprong ze naar voren in een sprint en wist ze hem te vangen. Snel beet ze hem dood en begroef hem voor later ophalen. Even keek ze om in de ongefundeerde hoop enige goedkeuring van haar mentor te krijgen, maar ze merkte dat ze hem al niet meer kon zien achter het lange gras. Meteen werd ze nog zenuwachtiger. Ze kreeg het gevoel dat hij overal kon zijn, onzichtbaar naar haar loerend in het lange gras, als een jager in plaats van een mentor. Ze voelde zich de prooi. Rustig, Crowpaw, eerst jagen, zei hij, hij wil je eerst zien jagen voor hij tevoorschijn komt. Stiekem hoopte hij dat het inderdaad een andere warrior zou zijn. Iedereen liever dan hem. Met kloppend hart ging ze op zoek naar meer konijnen. Ze wist dat een eindje verderop een verzameling konijnenholen lag, daar kon ze wel gaan kijken.