Litteraly payback from mother nature

_{De kater zakte kreunend in elkaar. Sinds de vorige keer dat hij Vitani van de dood gered had kon de kater zijn staart bijna niet eens veroeren. Het was hem net gelukt te gaan neerploffen in zijn eigen nestje. En nu lukte het maar precies net dat hij buiten was. Zijn lichaam kon hem niet meer aan. Hij was te moe, zijn spieren deden pijn en eigenlijk alles wat er eromheen lag. Zijn ijsblauwe ogen waren weer dof van de pijn. Hij kreunde nogmaals. Dit had hij nog nooit meegemaakt. Hoe moest hij nu verder leven?
- Vitani only}

Haar wond op haar gezicht deed nog pijn, maar ze was te eigenwijs om rust te nemen. Al snel was de roodbruine poes opgestaan en liep weer door het kmap, ze had nog niet haar wond gekeken maar het voelde alsof ze de ret van haar leven een flinke litteken had gekregen. Een zucht verliet haar bek, ze moest Torando nog bedanken die haar leven had gered ondanks dat ze een ruzie met hem was gestart. Tenmisnte dat dacht ze, haar herinneringen waren wat terug gekropen maar het meeste was ze nog kwijt. Haar rode kgen vielen al snel op de vacht van Tornado, en event twijfelde ze. Hij zag er erg uitgeput uit, en uitgeputten katten waren vooral vaak niet in hun vel. Toch kon het haar niks schelen en trippelde met wat pijn naar de kater toe, haar blik opnde grond gericht. "Hey Torando, uh-uhm.. Ik wou je nog bedanken" momeplde ze, nee ze wad totaal niet goed in om haar excusses aan te beiden, maar ze probeerde het en dat was een grote stap. "V-voor het redden van me leven"

_{Hij kneep zijn ogen stijf dicht door de pijn dat via zijn schouder over zijn hele lichaam schoot. Ugh, het maakte hem moe. "Hey Torando, uh-uhm.. Ik wou je nog bedanken" De bruine tabby schrok op. Hij zag de poes helemaal niet aankomen. Tornado wou net een bot antwoord geven maar slikte die in. Misschien wou ze hem wel helpen als bedankje. "V-voor het redden van me leven" Hij keek haar aan. Daar had hij niet bij stilgestaan. Het was el iets anders dan het laten verliezen van een leven. De kater zweeg verder. "Het was niets", mauwde hij met een schorre stem.}

De schoren stem van de kater deed haar van haar poten kijken, gelukkig werd haar excussen aanvaard alleen leek de member erg uitgeput. "Kan ik iets voor je terug doen?" Besloot ze maar te zegen, hij had tenlsotte haar leven gered. Ze kneep haar kaken opelkaar toen ee weer een steek door haar wond schoot, ze wist dat ze een goeie rust nodig had maar dat negeerde ze. Zwakke katten werden achtergelaten, dus begeerde de bruinrode poes haar pijn en keek met haar rode ogem naar die van Torando.

_{De pijn begon eigenlijk veel erger te worden. Het was onverdraaglijk. Maar de kater zette voort. Hij beet op zijn onderlip zodat hij niet al te zwak uitzag. "Kan ik iets voor je terug doen?" Hij keek weer omhoog van zijn voorpoten naar de rode ogen van de kattin. "Eigen wel ja", antwoordde hij. "Kan het kwaad als je me een tijdje helpt? Ik leid aan luiheids-cyndroom." Het was eerlijk gezegd als sarcasme bedoeld. Maar de pijn maakte hem suf en zijn slappe lachjes tussendoor lieten het meer op een vriendelijke grap lijken. "Ik weet niet wat er met me bezield vandaag, maar ik kan niet eens mijn staart bewegen, al mijn spieren doen pijn en het lukte me net nog vanaf de Barn me hier te verplaatsen. Laat staan dat ik überhaupt voor water kan zorgen." Hij voelde zich breekbaar, het zou hem niets verbazen als de poes tegenover hem het een mooi wapen zou kunnen noemen zodat hij zijn excuses aanbood. Hij zuchtte diep vanbinnen. Hij moest doen wat ze zei, en dat deed hij alleen voor zijn eigen bestwil.}

De poes trok lichtjes met haar oor, toen de kater iets vertelde over luiheid blabla. Niet echt interessant, maar wat haar wel interesseerde dat de member blijkbaar geen enkele snorhaar kon bewegen. Normaal gesprokken had ze hier gebruik van kunnen maken, maar Tornado stond bij haar in 'het krijt' dus knikte ze enkel op zijn verhaaltje en draaide zich om. Zonder iets veder te zegen trippelde ze het kamp uit, en stak haar neus in de lucht wat een flinke steek door haar kop gaf. God.. Ze was haar hele verwondingen vergeten, langzaam merkte ze haar diepe sneeën weer. Op haar schouder was een klein kale plekje gekomen door de harde grond waar ze overheen had geschuurd, en een brande schaafwond had veroorzaakt. Voor de rest had ze hier en der wat kleine wondjes, maar de ergste was de diepe snee op haar gezicht. De bruinrode poes had zich zelf nog niet bekeken in een plaswater, bang om te zien hou afschuwelijk het wel kon zijn.. Met wat pijnlkijke stappen trippelde ze veder, en al snel kwam de geur van een muis haar neus binnen stromen. Haar rode ogen waren diep gefocust op de bruin grijze lijfje die verstopt zat tussen een verotte plank. Zonder aan haar wonden te denken liet de poes zich zelf in de jachthouding zakken en sloop poot voor poot naar haar doelwit. Binnen no time was haar klauwen op het lijfje gedrukt en werd de lucht vervangen door de amgstgeur van het muisje, snel beet ze zijn nekje door en pakte het daarna op. Op de terug weg ging haar toch was moeilijker door de rot wonden maar zette door. Uiteindelijk kwam ze het kamp weer binnen en trippelde meteen naar Tornado die nog steeds op de zelfde plek lach wat best logisch was. Snel legde de poes het verse prooi bij de kater en kon er even een glimlach op haar lipen glijden, "Dat is alvast geregeld,"

TORNADO

But if you close your eyes.....
Does it almost feel like nothing changed at all ?
And if you close your eyes....
Does it almost feel like you've been here before?

Look behind you...

_{Hij keek haar vragend aan nadat ze zich zomaar omdraaide en opeens wegliep. Tornado hield zijn schouders op. Ze had het recht hem hier achter te laten. 'You deserved that...' zei iets in zijn kop. Werd hij nu ook opeens gek ofzo? Zonder iets op de stem in zijn kop te letten keek hij toe hoe de bruine tabby poes terugkwam met iets tussen haar kaken. Hij voelde het water langs zijn lippen glijden. Als er iets was wat hij had, was het honger wel. Hij had sinds gistermiddag niks gegeten. "Dat is alvast geregeld," glimlachte de kattin. Tornado keek snel weg naar zijn muis. "Bedankt", miauwde hij onverstaanbaar zachtjes en snel. Hij was niet bepaald een kei in bedankjes. Gulzig nam hij een paar grote happen voordat het hem nog net lukte het half opgegeten beestje naar haar toe te schuiven. "De rest voor jou." Hij leunde geamuseerd achterover in de zon en sloot zijn ogen. Wat voelde een volle maag comfortabel. Hij kon wel zo leven... Alleen... Voor hoelang?

- Ik verveelde me, dus why not a voice in his head? xD}

Made by Kíli

Haar staart sloeg om haar poten heen, en keek hoe de kater gulzig het diertje opat, ze knikte enkel wat vaagjes op zijn bedankje en ging haaf vacht likken. Modder en bloed was nog overal te vinden op haar vacht, en begon ze zich grondig te wassen wat aardig pijn deed maar geen enkele kik gaf. "De rest voor jou" Ze haalde haar aandacht van haar vacht af en keek naar de half opgegeten muis, met haar voorpoot schoof ze hem opzij. Die zou ze later wel eten, daarna begon ze weer veder met haar vacht. En ruchtte af en toe haar blik op de kater, hm.. Hoe kon de kater zich zelf wassen als hij zich niet kon bewegen? Een klein lachje glipte uit haar mondhoeken, maar drukte meteen haar bek dicht. Als hij het maar niet hoorde, dan kon ze een. Zijn vacht schoonmaken of twee uitleggen waarom ze lachde. En ze deed liever geen een van beide.

TORNADO

But if you close your eyes.....
Does it almost feel like nothing changed at all ?
And if you close your eyes....
Does it almost feel like you've been here before?

Look behind you...

_{Zelfs uitrekken deed pijn. Meteen schoot de kater weer terug in zijn enige comfortabele positie en keek toe hoe de kattin zichzelf begon schoon te maken. De klap van het monster was al aardig raak geweest, zag hij pas. Maar hij zei niks. Bang haar zo ruw te raken. Hij sloot eventjes zijn ogen en kuchte zachtjes doordat een stukje rib van het muisje dat in zijn keel bleef haken. Plots kreeg hij de neiging zichzelf ook schoon te maken. Maar zijn schouder, en dus ook voor een groot deel zijn nek, deed pijn. Weer kromp de bruine tabby in elkaar van de pijn. 'Je moest haar laten liggen en gewoon doorgaan, dan was dit al niet gebeurt!' Met een droge uitdrukking op zijn gelaat luisterde de kater quasi boeiend naar het stemmetje dat hem een preek gaf. Het boeide hem ook geen ene haarbal wat het ding in zijn kop ervan vond. Dit was niet de eerste keer dat het begon te praten. De laatste keer dat hij hem gehoord was was toen hij 9 manen was. En nu was het opeens terug. Ach, daar was Tornado al aan gewend geraakt. Het was gewoon een kwestie van tijd en negeren. Gewoon een pluis in je bovenkamer dat de boel eventjes 'in de war maakt'. Of beter gezegd; een hoopje niets.
Hij merkte dat zijn vacht wel erg vies was. Hij zuchtte zachtjes. Vooruit dan maar. Hij had geen andere keus of wel? "Ehm... Vitani?" begon de Elitemember zachtjes, nogal beschaamd voor wat hij ging vragen. "Nou... Schoonmaken is nu niet van pas voor mij, maar... Denk je dat je me daarmee kunt helpen?" Zo, was het even eruit. Hij haalde diep adem om moed op te rapen. Dit werd een lange dag. 'Sukkel...' schold de stem hem uit.}

Made by Kíli[/b]

Haar oren spitsde toen de kater begon te kuchen, maar kon weer gelukkig normaal ademhalen toen hij zijn hoestbuitje zelf kon oplossen. Haar zachtroze tong gleed langs haar flank heen, en spurgde af en toe het vieze moddersmaak uit haar mond. Bloed smaakte gelukkig niet vies, maar dat zand.. Bah, dan had ze liever haarballen. Haar rode ogen gingen naar de member toen hij iets zachtjes vrieg, wat ze half al verwachtte. Twifelend keek ze om haar heen, gelukkig was het kamp super rustig sinds de overnamen van de Thunderclan, dus knikte ze en ging naast hem liggen. En begon zachtjes zijn flank te likken, zijn vacht was nog viezer dan die van haar wat ke wel kon verwachtten van een kater. Na een tijde was ze eindelijk klaar met zijn flank en ging door met de rest van zijn vacht, dit zal wel eventjes duren.

TORNADO

But if you close your eyes.....
Does it almost feel like nothing changed at all ?
And if you close your eyes....
Does it almost feel like you've been here before?

Look behind you...

_{Hij zuchtte verslagen. Hij zag er gewoon zo... Zwak en hulpzaam uit. Echt, waarom zou zij hem überhaupt willen verzorgen? De kattin zelf vatte de vraag half verwacht op en begon zijn flank schoon te likken. Zijn ijskoude ogen keken het kamp rond, maar het was gelukkig half leeg. Als niemand hem maar zo zag. Speciaal zijn moeder niet. 'Eigen schuld, dikke bult', Hij schudde zijn kop heen en weer zodat de stem ophield. Dat ding wist gewoon dat hij zwak genoeg was en zag zijn kans. Tornado zelf merkte niet dat hij half zat te spinnen. Maar al snel hield hij op. Plots spookten allemaal vragen door zijn kop heen. Waarom deed ze het vrijwillig? Waarom had hij dit opeens nou? En wat in Scourge's name wou die stem van hem?}

Made by Kíli

De roodbruinige poes grinnekte eventjes toen ze door had dat Tornado begon te spinnen, "Zozo, ben je aan het genieten koning?" Mauwde ze, en duwde plagend haar neus in zijn buik, maar wel zacht genoeg dat het hem geen pijn kon doen, ze had eerlijk gezegd wat anders verwacht. Zo bleef de poes doorgaan tot ze bijna klaar was met het wassen van zijn pels, haar bek was droger dan een kurk geworden. En besloot dus zomenteen even goed te gaan drinken, ze spugde het modder uit haar bek en likte snel het laaste beetje veizigheid van zijn pels af. "Ik ga zo wat drinken, moet ik wat voor je meenemen?" Mauwde ze, tussen een paar likken door.

-

"Zozo, ben je aan het genieten koning?" Helaas bleek het dus dat de kattin zijn gespin had opgemerkt. Meteen keek de kater geschrokken op. "Tja, als die zelf schoongemaakt wordt kan het niet anders." grinnikte hij. Bleek het dat poezen veel beter waren in schoonmaakbeurten dan katers zelf. Want Tornado kreeg zijn eigen vacht niet eens zo glanzend. "Ik ga zo wat drinken, moet ik wat voor je meenemen?" Nou, veel dorst had hij niet. Maar water om de nacht door te brengen kon wel goed van pas komen. "Een balletje mos met water kan ik wel aan." glimlachte hij.

- telefoonpost

De poes grinnekte op zijn antwoord, en hees zich zelf omhoog. Zijn pels glom weer, maar in ruil had ze nu een mondvol vacht. "Een balletje mos met water kan ik wel aan." Ze knikte, en wierp een snelle lachje voor ze weer naar de uitgang stapte. Haar rode ogen waren op elke boom gericht waar mogelijk mos op kon groeien, deze dag had het blijkbaar haar gegunt en al snel kwam een oudere boom tevoorschijn met her en der wat mos, met haar pluizge staart zwiepend in de lucht stapte ze op de boom af. Haar magels glipte uit haar hulzen en meteen plantte ze die diep in de schors en schraapte wat mos van de stam, en daar ween een balletje van maakte. Een plas water hoefde ze niet te zoeken want die lagen er overal, het leek wel een rivier. Ze liet haar kop zakken en likte het koude water gulzig op, haar tong gleed langs haar lippen toen ze eindelijk klaar was met drinken en dupte daarna het mosballetje in het plas. En liep vervolgens weer richting het kamp, binnen no time stond ze weer in de ingang van het kamp en trippelde natuurlijk naar Torando, het vochtige mos legde ze weer netjes voor de kater en ging weer rustig liggen. Normaal gesprokken was dat stukje lopen niks, maar haar wonden hielpen niet mee ook al deed ze alsof er niks aan de hand was. "Alstublieft meneer, gaat alles voor de rest naar je wens?" Grapte ze, en richtte haar rode ogen opndie van hem.

-ik zit al de hele tijd op me telefoon xD

Hijzelf merkte niet eens dat zijn oogleden zwaar werden. De muis en de wasbeurt hadden hem echt wel goed gedaan. En nu de zon zwakjes scheen en hem wat warmte schonk was het wel hét moment om in slaap te gaan vallen. Maar plots, net voordat hij de grens van dromenland overstak voelde hij een briesje tegenover hem. Meteen schrok hij wakker en zag het mosballetje voor zijn ogen. "Alstublieft meneer, gaat alles voor de rest naar je wens?" grapte de bruine poes. "Van mijn part wel", snorde hij. Vandaag moest hij maar buiten slapen, zolang het maar niet regende. "Hoe gaat het trouwens met je 'dagelijks leven'?" vroeg hij. "Ik heb ook nog gehoord dat je grootmoeder in the house is. Ik wens je daar succes mee", Het laatste fluisterde hij haar toe als grapje dat niemand het weten mocht komen.

- inspiratieloos :/

De poes trok haar poten onder haar buik en sloeg haar staart naast haar flank, zo eventjes liggen.. "Van mij part wel", Snorde hij, wat haar ook liet snorren. Zo kende ze de kater niet, tenmisnte haar half teutg gekomende gedachten. maar toch vond ze hem een stuk leuker zo. Ze hield haar schouder op bij zijn vraag op haar dagelijks leven, maar voor ze echt kon reageren fluisterde hij haar iets toe. Haar oren spitste bij zijn woorden en keek met geseten om der heen, "Jammer genoeg wel," fluisterde ze terug, "En bedankt, ik zal het nodig hebben als ik haar niet meer kan ontwijken" grapte ze, en trok lichtjes met haar oor. Die witte poes interesseerde haar niet veel, het was misschien dan wel haar 'oma' aar dat betekende niet dat ze met der om moest gaan. "En hoe zit het voor de rest met jou dagelijkse leven? Nog iets speciaals gedaan?"

De kater zelf vond dit ook een ongemakkelijke situatie. Vandaar dat hij verder zweeg nadat ze hem een antwoord gaf over dat haar grootmoeder back in town was. Maar als snel kaatste ze de vraag terug. "Ik? Nou... Ik heb niks anders gedaan dan verlamd onder deze boom te schuilen, ik kan amper mn staart bewegen." Hij zuchtte zachtjes voordat hij omhoog keek. De zon verdween al bijna helemaal achter de horizon wat de lucht roodroze kleurde. Jeetje, was het al zo laat? "Moet jij niet slapen?"

De poes luisterde naar wat de kater haar vertelde, nee goh dat had ze niet gemerkt hoor. Haar oren wiebelde wat bij het horen van een vogel die langs vloog, maar voor de rest was het doodstil. "Moet jij niet slapen?" Vragens keek ze zijn richting op, slapen? Nu al? Haar rode ogen gingen naar de hemel die al donker kleurde, de zon kon je net nog boven de horizon zien die haar ogen nu helemaal liet glanzen. "Als jij wilt slapen kan ik wel gaan," mauwde ze tenslotte, "Of moet ik ik de buurt blijven voor als er een spookje komt?"

Hij keek haar met een pokerface aan nadat ze hem liep te onderschatten over spoken. "Ja graag", zei hij met een kittenlijke stem. De sarcasme kon je van zijn stem af zien druipen. "Nee, ik red me wel." Zijn stem was weer zijn normale stem. Hij leek zowat een baard in de keel te krijgen. O nee wacht, dat was een haarbal. Oh Lord Scourge, waarom nu precies? Alsof er niks gebeurt was slikte hij het weer in. "Gaat ze nou weg of niet?" vroeg de stem. Hij zuchtte nogmaals. Niet weer he.

Ze knikte, en hees zich moeizaam omhoog en liep zijn kant op, precies naast hem stond ze eventjes stil. "Slaap lekker," mauwde ze zachtjes, en met een zwiep van haar pluizige staatt trippelde ze veder op zoek naar een plekje waar ze kon schuilen tegen de bittere kui van de nacht.

-Out

Onderwerp: Re: Litteraly payback from mother nature