how can I ever trust you again..? || Tornado

Regendruppels spatte naar benden op haar roodbruine pels, en stroomde vervolgens weer als sliertjes van haar vacht af. Haar hoektanden staken uit haar bek, en met de dag werd de poes groter en gespierder. Misschien was deze verandering toch wel goed voor der, met een zelfvertrouwende uitstraling trippelde ze dieper het territorium in. Nee, ze was niet meer de vriendelijke en open poes die ze eerst was, maar eerder een moordmachine geworden. De katten om haar heen hadden haar zo gemaakt, en eigenlijk was ze der blij mee. Nu kon ze laten zien dat er niet met er te dollen was, en misschien kon ze daar haar moeder trots op der maken. Haar oren gleden haar nek in toen een ijzige wind door de vallei heen rees en haar vacht elke kant oplies. Haar rode ogen vol vuur keken rond, waarom moest het precies gaan stormen als ze er op uitging? De lange strook van de donderpad was de enige wat een beetje zichtbaar was in de waterval die naar beneden stroomde, wat eenrot regen was het ook. De poes verhoogde haar tempo en liep langs de asfelt van de donderpad, turend keek ze naar de overkant opzoek een mogelijke schuilplaats. Een harde stoot liet haar struikelen, normaal gesproken was ze gewoon opgestaan maar door de glibberige grond gleed ze veder uit en voelde de harde grond van de donderpad op haar lijf schuren. Boos blies ze en probeerde te zien wat er was gebeurd, en dus merkte de poes totaal niet dat er een hard gegrom de donkere ondervloer liet trillen en een grote ding op haar af stormde. Met wat moeite hees ze zich zelf omhoog en kneep haar ogen tot spleetjes om door de regen te kunnen zien, het enige wat ze nog herinnerde was een vage schim van een donkere vacht toen ze een harde klap tegen haar gezicht kreeg en meteen hard omviel. Bloed stroomde uit haar gezicht, en haar zicht werd vaagjes door de zwarte vlekken die voor haar ogen kwam. Haar hoofd bonkte en voor ze het wist viel haar kop neer en was ze vertrokken, ze was niks meer dan een natte hoopje vacht die midden op de donderpad lach en elk moment overgereden zou worden door een andere monster.

_{Half vloekend probeerde de kater niet weer uit te glijden op de modder. Hoe konden die ThunderClanners zo leven? De harde grond van de Twoleg Place was meer stabieler. Hij snoof de diepe bosgeuren in en liep richting het Thunderpath. Het was wel leuk geweest in het ThunderClankamp, maar nu moest hij naar zijn eigen, vertrouwde thuis. En de enige weg was door het Thunderpath. Hijzelf was een klein beetje bang voor die monsters. Omdat ze geen grenzen kenden en hem zo konden scheppen. Zijn ijsblauwe ogen werden groot en rond bij het zien van een gedaante dat grof geraakt werd. Tijd om te kijken wie het was had hij niet. Want de kater, ondertussen, lag versteend te kijken. Zijn verleden kwam met een flits terug. Toen hij als Young One hetzelfde meegemaakt had. Hij had tenminste geluk gehad. Zijn kaak had een kleine scheur, verder niks. Meteen sprong de kater het Thunderpath op en kon nog net het lichaam beetpakken. Tevergeefs voelde hij al een Monster naderen, en hij zat in het midden van het Thunderpath. De kater kromp ineen en kon nog hemzelf en de andere kat redden door tussen de poten van het Monster te schuilen. Meteen een krachtige sprong kwam hij aan bij de overkant, waar hij de kat opeens losliet en wegrolde. Zijn vacht helemaal vies en nat en een schaafwond kon je duidelijk op zijn wang zien. Hij gromde gefrustreerd en keek de gewonde aandachtig naar het gezicht van de kat, waar hij zijn leven bijna voor gewaagd had, zodat hij kon weten wie zijn vacht en uitzicht verpest had. "Ugh", mauwde hij zachtjes gefrustreerd. Great, het was die Vitani weer. Kon hij haar liever laten liggen.

- Snap het ff niet, heeft Tornado haar geleid op het Thunderpath of niet?}

Haar leven flitste voorbij alsof haar gedachtes had wel leuk vonden om haar en nog meer pijn te geven dan de rare klap die haar bewusteloos had gemaakt, het was nog steeds pikkedonker voor haar ogen. En bewegen kon de poes niet, na een lange tijd voelde ze de eerste regendruppels op haar vacht vallen en liet haar een kreunend geluid maken, haar gezicht voelde plakkerig en stekte alsof er duizend wespen tegelijk in haar gezicht hadden geprikt. Haar kop bonkte steeds erger en leek wel dat het binnen no time uit elkaar zou klappen, haar ogen hield ze dus nog goed dicht en bewoog geen enkele haar. Alleen de rilling van de koude wind was haar enige bewegingen, en af en toe de kreunend geluid dat ze maakte door de pijn.

~~Van een lange post naar een kleine xD~~

_{De kater versmalde zijn ogen bij het besef dat hij hier gewoon tijd zat te rekken voor iemand die het niet eens waard was 'vriend' genoemd te worden. Ze had hem voorgelogen, om in een goed blaadje te komen. Vandaar dat de kater door al die gemene gedachtes te kattin hardhandig porde. "Wakker worden, ik blijf niet de hele dag", siste hij. Hij kon op dit moment vredig in zijn Barn van een konijn ofzo genieten. Hij kon haar niet hier achterlaten, dat was gewoon een regel in de Elite. En die zal hij dus niet verbreken.}

Een harde por liet de bruinrode poes weer kreunen, ze verging van de pijn en dus een stoot in haar flank werkte niet echt mee. "Wak-ker wo..worden" De woorden echode door haar kop, die ze maar half verstond. Moeizaam probeerde ze haar ogen te openen maar de licht die in haar ogen scheen deed haar kop alsmaar meer pijn doen. Weer probeerde ze haar ogen te openen en na een tijdje kon ze poes haar rode ogen tot spleetjes opene. Geschokken probeerde ze naar achtern te deizen toen plots een kat voor haar stond, maar viel al weer neer door de pijn. Goddahmit waarom had zij dit weer? Na een lange tijd die kat aan te staren, maar geen enkele teken vond waar ze hem van moest kennen. "Wh-o are you..?" Mauwde ze half verdoofd van de pijn, en bestuurderder hem nog eens. "Who.. A-am I?" Haar rode ogen gingen van de onbekende kat naar haar poten, die onder de plakkerige rode bloed zaten. Who am I?

_{De kater had ondertussen zijn ogen weer sirieus, normaal gekregen terwijl hij op de poes neerkeek. "Wh-o are you..?" Oh great, just great. Tornado draaide met zijn ijsblauwe ogen. Diep in de blauwe gloed vuurspuwend. Hij versmalde zijn ogen weer. Was ze soms gebrainwashed? "Je maakt een grapje, nietwaar?" Hij zwiepte nijdig met zijn staart voordat hij haar nog een por gaf. De regen begon echt sneller en harder naar beneden te gaan. "Who.. A-am I?" Hij zuchtte gefrustreerd. "Je bent een kat die erg sloom en irritant doet, en nu opstaan, ik wil terug."}

Langzaam schudde ze haar kop, nee het was nu geen tijd voor grapjes. Ze wist het gewoon even niet meer, wie de hack was hij? En wie was zij? De vragen spookte door haar kop toen een por haar weer uit de gedachtens trok. Opstaan..? Uhm, twijfelend probeerde de poes zich omhoog te hijsen, maar voelde dat haar poten daar nog te slap voor waren. Schamend keek ze weer naar de gromd, "I-k.. Ik kan het niet" mauwde ze zacht, haar rode ogen werden vochtig, niet van de regen maar door de gevoelens die haar in eens overspoelde, weer probeerde ze op te staan. Wankeld probeerde ze een stap te zetten maar struikelde al weer bijna, waar moest ze heen? Het bloed bleef uit de diepe wond in haar gezicht bloeden en kleurde nu helemaal haar vacht rood, het was een wonder dat ze nu niet dood viel van de bloedverlies..

_{"I-k.. Ik kan het niet" Hij gromde, great, ook dat nog. Dit was het laatste wat ze nodig hadden. Hij grauwde kwaad naar de poes. "Wat jij wilt, dan moet het maar zo..." Voordat hij de poes überhaupt de kans gaf om te antwoordden gleed hij onder haar buik door en tilde haar op. Meteen ging hij snel lopen tot het op een hardlopen uitkwam. Hoe eerder ze er waren, hoe beter. En er waren geen hindernissen meer op de loer. Behalve... honden. Zijn oren gleden plat naar achteren bij het opvangen van zo'n verschrikkelijke, vieze stankgeur van een hond. En zo te zien geen kleine ook.}

Daar lag ze dan weer, op de grond. Haar poten waren toch te slap om haar gewicht te dragen en was dus mooi op de grond gevallen, ze hoorde de kater iets grommen en boor ze antwoord kon geven voelde ze iets onder haar buik al snel werd ze omhoog gehesen en voor ze het wist lag ze op de rug van de kater die meteen begon te lopen, ze pakte zachtjes zijn nekvel om zo houvast te krijgen het laaste wat ze wou dat ze lomp van de kater afgleed. Door de ritme en de warme vacht die de kater gaf liet haar oogleden zakken en begon in slaap te dommelen. Een bittere en veize geur prikte in haar neus en maakte haar weer meteen klaarwakker. Haar natte haren die eerst plat op haar lijf was gedrukt stonden rechtovereind, haar rode ogen vol paniek. De geur van hond kwam hun kant op..

_{Zijn pels tintelde eventjes van schrik nadat de kattin zijn nekvel beetpakte maar algauw indommelde. De kater gromde nogmaals van frustratie en liep voort. Eenmaal aangekomen bij de Twoleg Place werd de geur van het beest alsmaar sterker. Met een bliksemsnelheid legde Tornado de gewonde kattin in de struiken en siste naar de hond dat nog net een halve kop groter was. Hij siste uitdagend naar het beest en gaf het dier een klap op zijn neus wat algauw een vergetelloze litteken zou worden. De hond hapte richting zijn kop en liet een enorm geluid van dichtklappende kaken achter. Maar gelukkig sprong de bruine tabby opzij en kwam, dankzij het weerkaatsen met een boom, op de rug van het zwartbruine mormel terecht waardoor hij meteen de kans inzag en zijn klauwen erin boorde. Piepend rende de hond weg. "Schoothonden, pfff, makkie", mompelde hij grinnikend. Trots op zijn daad.}

De Twolegplace kwam al snel in zicht en dus ook de geur van de hond werd sterker, bangig legde de poes haar oren in haar nek. En keek met geslpeten ogen boorzich uit, de vacht van de hond kwam al snel te voorschijn en ze wou net vragen wat te doen maar de kater besloot al meteen in actie te komen, zelf werd ze door de kater ergens in de struiken gelegt en ging de hond zelf aan. De bruinrode poes worstelde zich zelf naar de wand van de struikgewas om te kunnen zien wat er gebeurde, eerste instantie had ze gedacht dat de kater op de vlugt ging en haar aan haar lot over liet. Maar gelukkig had ze het mis, haar nagels boorde in de grond toen ze toe keek de kat de hond te lijf ging. Wat ze best heldhaftig vond, de meeste katten waren al wegerend, maar op een of andere manier werd ze geholpen door hem wat een kleine glimlach op haar pijnlijke gezicht toverde. Daarna liet ze haar kop weer zakken, en de hond was er vandoor gegaan. What's happend next..? dacht ze in haar kop die nog steeds bonkte.

_{Hij wou nog achter het beest aanrennen om hem nog op te jagen maar het was net alsof het al in rook opgegaan was. De kater draaide zich met een ruk aan zijn staart om en liep richting de poes. Hij greep haar nekvel en trok haar omhoog zodat hij net onder haar buik kon passen zodat hij haar weer optilde. Met een blik op iedere richting gericht liep hij voort. Zijn passen waren slomer en voorzichtiger. Nu moesten ze wel opletten. Er kon elk moment een hond of iets anders verschijnen.}

En ja hoor, binnen enkele seconde lag ze weer op de rug van de kater, die nu wat rustigeren liep dan eerst, en gelukkig werkte de weer iets meer mee en verandere in de stortbui naar een meizertje. Een zucht verliet haar bek, ze voelde zich hopeloos en zwak. Ze moest naar haar huis gebracht worden, hoe stom kon ze wel niet zijn? Schaamte en woede overspoelde haar weer, en liet haar oren weer in haar nek glijden. Toch hield ze zich in en legde haar kop weer neer, het was nu geen goed moment. "W-waarom doe je dit..?" Mauwde ze na een tijdje, misschien was het een regel ofzo iets maar misschien was er een andere reden voor..?

_{Langzamerhand begon de kater lichtjes te hijgen. Het viel niet mee in de kou, na een kort gevecht, een kat van zijn gewicht op te tillen. Maar hij moest wel. Het stond in de regel. "W-waarom doe je dit..?" hoorde hij vanaf zijn rug. Tornado zweeg even, het leek wel alsof hij haar negeerde. Wat nu wel een mogelijk was. "Vrienden moeten elkaar helpen, nietwaar?" Hij grijnsde. Maar zei niets meer. Blijkbaar zou ze zich niks van dit herinneren. Hopelijk. Want gelijk had hij al spijt van het eruitflappen van dat feitje.}

Ze knikte zachtjes op zijn antwoord, en legde haar kop weer zachtjes neer. Misschien zouder haar herinneringen wel weer ophoog komen na een dagje rust. Al snel werden haar oogleden zwaar en waren haar roden ogen niet meer zichtbaar door de zachte tempo begon te poes weer in te domelen, "Tor..?" het interesseerde niet meer wat er gebeurde, ze wist dat ze nu in goede handen was. Een klein glimlach was nog op haar snuit te zien voor ze rustig in slaap viel op de rug van haar vriend.

_{Hij spitste zijn oren bij het horen van zijn naam. Maar liet het maar gaan. Hij moest tenslotte zijn adem besparen. Zonder te vermoeden dat de poes in slaap gevallen was liep de kater richting het BloodClankamp. Hij kon niet wachten om haar ergens neer te leggen zodat hijzelf ook neer kon ploffen in zijn nest. Zijn kussens prikten onder de harde grond en het zand dat ertussen plakten. Ugh, wat een zware dag. En dat alleen maar om terug te gaan naar het kamp.
- Tornado topic uit}

Onderwerp: Re: how can I ever trust you again..? || Tornado