We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Het Thunderpath, de grens tussen hun territorium en dat van ThunderClan. Zijn ijsblauwe ogen tuurden naar de overkant, op zoek naar beweging. Hij was niet op patrouille, maar gewoon in de buurt geweest om te jagen, dus even de grens checken was altijd wel een goed idee. Er was niet echt iets te zien, maar schijn kon evengoed bedriegen. Voor hetzelfde geld hadden ze hem al in de gaten, al betwijfelde hij dat. Vooral omdat hij met zijn pikzwarte pels goed op ging in de schaduw van het bosje waar hij onder lag verstopt. Het was absoluut niet druk op het Thunderpath, er was nog geen enkel monster gepasseerd in de tijd dat hij hier lag. Dat maakte de kans op een veilige oversteek natuurlijk weer groter, dus misschien zou een ThunderClanner het nog in zijn kop kunnen halen om over te steken..
Of er gebeurde helemaal niks en hij lag hier zijn mooie tijd te verdoen, het was maar hoe je het bekeek. Hij wou net opstaan toen hij een geluid hoorde. Een geur volgde, ShadowClan. Zijn blik verplaatste hij naar links, zag toen de vacht van Leopardgecko tussen de struiken bewegen. Ironsoul drukte zichzelf overeind en liep op de poes af. "Heyo", Begroette hij haar, toch nog wat zachtjes (want je wist echt nooit hoor). "Ook op jacht?" Vroeg hij toen, wie weet had ze nog nieuws over enige vijandige katten in de buurt of misschien konden ze verder samen jagen.
1st Leopardgecko, dan open
Laatst aangepast door Ironsoul op za 7 nov 2015 - 15:05; in totaal 2 keer bewerkt
Twee passen tegelijk, twee passen tegelijk, en ze zou sneller door de struiken vliegen. Toch paste de kattin wel goed op, ze wou geen prooi opschrikken, en geen andere krijgers waarschuwen op haar komst. Haar oortjes had ze al die tijd in haar nek gedrukt, plat tegen haar sierlijke kop aan. De gemiddelde grote kattin, met brede schouders, zweefde bijna boven de grond, terwijl ze steeds sneller begon te rennen. Gedachten, stroomden door haar kop heen, waarna ze even hijgend tussen de bomen stil bleef staan. Haar moeder, die verrader. Ze had het liefst nooit meegemaakt wat er toen was gebeurd. Een moeder die koos voor het kittypet leven, het makkelijke leventje bij de tweebenen. Hoe ver kon iemand zakken! En nu, nu was zij vast degene die erop aangekeken werd. Want ja, zij was haar vlees en bloed. Ze hief haar neus de lucht in, om de geuren op te snuiven. Het donderpad was niet vreselijk ver weg, waardoor ze even aarzelend bleef staan. De grenzen van de Shadowclan zouden binnen een korte tijd in zicht komen, als ze verder zou rennen. Toch wou ze het risico niet nemen, een andere kat tegen te komen. Laat staan een patrouille, die kwamen namelijk vaak genoeg langs de grenzen. Niet dat ze bang was om te vechten, haar nagels en tanden waren immers sterk genoeg, daarbij bezat de kattin over een ongelofelijk goed evenwicht. Als ze van bomen had gehouden, was ze prima in staat geweest zich erin te redden. Maar ze was geen Thunderclanner, maar een pure Shadowclanner. En Shadowclanners stonden erom bekend bijna onzichtbaar tussen de bomen door te zweven. Haar krachtige en tevens sierlijke poten kwamen automatisch in beweging, zelfs voordat ze had bedacht wat ze ging doen. Ze droegen haar dichter naar de grens toe, waar normaal meer monsters langs zouden razen. Die waren sneller dan een kat kon reageren. Voorzichtig kneep ze haar lichtere amberkleurige ogen tot spleetjes. De geur wende, alleen het geraas, en het lawaai hield haar altijd op haar hoede. En nu ze dat miste, wantrouwde ze de omgeving. Ergens verderop in de struiken, hoorde ze een geritsel waardoor ze met haar gebruikelijke kille blik naar de struik keek. Ze liep met een snelle, soepele pas naar de struik toe. Waar een pikzwarte Shadowclanner had plaatsgenomen. Waarschijnlijk wachtend op een prooi, toch had ze niets geroken waardoor ze voorzichtig nog een keer snoof. Er waren geen geuren in de buurt, behalve de gebruikelijke geur van monsters, tweebenen en Shadowclanners.
De kater was opgestaan, en had zich binnen een paar seconden al bij haar gevoegd. De Bengaalse kattin, keek met een grimas naar de kater terwijl ze haar oortjes voorzichtig spitste. Hij was een van Shadowclans krijgers, waardoor er nog net een respectvol knikje vanaf ging. Ze had sinds de dood en het verraad van haar moeder nauwelijks nog een glimlach op haar gezicht getoond. Ze had geen reden om vrolijk te zijn, ze was notabene afstammeling van een verrader. Van eentje waarvan ze gehouden had, en dat deed zeer. Het was pijnlijk om er telkens aan herinnerd te worden, waardoor ze het liefst alleen was. Het was beter alleen te treuren, dan andere katten mee te slepen in het verdriet. Ondanks de vriendelijke woorden van de kater en de gebruikelijke begroeting tussen clangenoten, zei ze niets. Ze knikte enkel bij de laatste woorden van de kater, waarna ze haar kop even schuin hield, zich nauwelijks afvragende wat de andere kater hier deed. Jagen, was een gebruikelijke taak, en er waren geen andere Shadowclanners in de buurt, dus zou hij dat vast wel hebben gedaan. Met een norse blik, en een zacht gesnuif, zwiepte ze het uiterste puntje van haar staart heen en weer.
Ik heb de code zo aangepast dat hij de visited en unvisited links niet meer rood kleurt, gelieve je code vanaf hier te kopiëren zodat het niet weer gebeurt (: Mvg. Emma/Tallshadow
Laatst aangepast door Leopardgecko op za 7 nov 2015 - 16:55; in totaal 1 keer bewerkt
Ironsoul
Member
Wölf 260 Actief True friends stab you in the front
Het was wel een feit dat hij niet de enige was die problemen had gehad met zijn familie. Nu goed, hij had zichzelf hard gemaakt in dat deel van zijn hart, al moest hij toegeven dat het ook niet altijd makkelijk was geweest. Iron had zichzelf gewoon heel hard op zijn training en later zijn taken als Warrior gegooid, en dat had hem wel geholpen. Simpele dingen als jagen of de grens controleren, alleen meestal. Niet dat hij gezelschap bruut af wees, maar soms was alleen zijn een beter idee. En waarschijnlijk dacht Leopardgecko er ook zo over. Er kwam geen verbale reactie op zijn begroeting, alleen een knikje toen hij informeerde of ze aan het jagen was geweest. Elke kat zou nu waarschijnlijk door hebben dat hij beter weg kon gaan, maar zo zat Ironsoul gewoon niet in elkaar. Hij zou alles doen voor zijn Clan, en al zeker voor de Clanleden.
En in zijn ogen had Leopardgecko nooit iets mis gedaan, in tegenstelling tot veel katten bekeek hij haar niet anders na de gebeurtenissen van eerder. Daarom kon hij niet anders dan hier blijven staan en te proberen om toch iets tot haar door te dringen. Misschien was hij dan een softie, maar dat kon hem niet veel schelen. "Ik was op jacht naar roekeloze ThunderClanners die misschien de grens zouden oversteken", Zei hij daarom geamuseerd, liet zich niet uit het veld slaan door haar norse blik. "Maar ik heb geen geluk gehad, so far", Zei hij toen, met een beetje spijt in zijn stem. Wat actie zou eigenlijk ook wel een keer welkom zijn namelijk.
Ironsoul, een clangenoot die ook genoeg te verduren had gehad, was er misschien anders mee omgegaan dan zij deed. Hij was een hardwerkende krijger geworden, niet dat Leopardgecko nooit iets deed. Ze stond altijd vroeg op, ging jagen en kwam vaak pas laat weer in het kamp aan. Toch ging ze niet al te snel mee op patrouille, tenzij er een inval was geplant. Dan kon ze niet snel genoeg erbij gaan staan, ze was niet bang om te vechten. Haar tanden te gebruiken, haar nagels gebruikte ze vaak wat minder. Haar mentor had haar daar niet veel oefening in gegeven. Toch kon ze zich prima redden, en daar ging het om. Een kat werd nooit zomaar een krijger, het was alleen jammer dat ze zonder haar moeder krijger was geworden. Die was toen al weg gegaan, om bij een kittypet te leven. Om samen een nieuwe familie te starten. Wie weet wat er gebeurd zou zijn als haar moeder niet door haar vader was gedood. Een kittypet die zich op hun territorium bevond, werd nooit al te hartelijk ontvangen, en dat ze ontrouw was geweest aan niet alleen haar clan, maar ook familie, maakte het niet makkelijk. Dat was een reden waarom Leopard nooit een familie van zichzelf wou hebben, wat als ze een partner zou krijgen. Al was die kans nihil, ze kon niet goed opschieten met de meeste katten. Nu was ze ook niet zo zeer gemeen, ze was gewoon niet erg sociaal. Of dat uitte ze niet. Ze was altijd een goedhartige kattin geweest, eentje met een gebroken hart. Een gebroken hart, kon er vaak voor zorgen, dat een kat zijn karakter omsloeg. Dat was bij haar ook gebeurd, het zorgeloze was er al lang vanaf. Dat was in een klap voorbij geweest. Toch kon ze ook niet klagen, ze was een krijger, en dat pakte niemand haar af. Ze kon jagen, en van haar vrijheid in het territorium genieten. Ondanks dat ze ontzettend goed oppaste dat ze niemand te snel in haar hart sloot, was ze een echte clankat. In hart en nieren zat de kracht, de trouw. Het was haar thuis, en niets behalve Starclan misschien, zou ooit haar thuis zijn. Ze kon niet zonder Shadowclan. En dat zou ze niet willen ook.
'Ik was op jacht naar roekeloze Thunderclanners die misschien de grens zouden oversteken.' Zei de kater geamuseerd, heel even schoten de mondhoeken van de kattin omhoog. Wel bleef haar blik nors en kil, waardoor duidelijk werd dat het geen oprecht glimlachje was. Ze deed het meer voor de show, zodat ze geen vragen zou krijgen. Ze was prima in staat voor zichzelf te zorgen. Ze kon jagen en vechten. Ze kon alles wat nodig was om een waardevolle krijger te zijn. Behalve een ding, ze kon haar moeder niet vergeten. Soms wou ze dat wel, ze wou niet telkens denken aan haar familie. Het gedoe waarin ze waren meegesleept. Het zien van haar woedende vader, toen hij te weten kwam dat zijn partner hem had verraden, in de steek had gelaten voor een zwakkeling. Een tweebeen, zou voor haar moeder gezorgd hebben, alleen die zou haar vast niet missen. Ze kon zich niet voorstellen dat een kat het leuk zou vinden, om geknuffeld te worden door een tweebenig wezen, met hun stinkende monsters. Om elke avond in een mand te slapen bij een kachel. En om smurrie te eten uit een voedingsbak. Het was beter om er voor te jagen, smakelijker ook. Zo kon iedereen gewoon kiezen wat ze wouden eten, en was het vers. 'Maar ik heb geen geluk gehad, so far,' zei de kater daarna, waardoor de kattin die zonet nog in gedachten verzonken was, haar kop even hief. 'Ook niet in de bomen gekeken?' Vroeg ze nors, haar stem verveeld met zelfs een lichte kille ondertoon. Ze kon zich niet voorstellen dat een matige Thunderclanner de grens over durfde te steken. Ze waren zover ze wist te bang voor het donderpad. Ze schudde haar kop even waarna ze met priemende ogen naar het wegdek keek. Het was dof, en donker. Net zoals Shadowclan misschien gezien werd door de andere clans. Als een donkere clan, een clan vol vervaarlijke krijgers. Die niet bang waren hun poten vies te maken. Wraakzuchtige dieren misschien zelfs, toch was Leopardgecko niet zo zeer wraakzuchtig. Ze had het liefst haar moeder nooit gezien. Niet geweten wat er gebeurd was. Soms was niets weten beter dan alles weten. Want dan moest een kat met de waarheid leven. Haar amberkleurige ogen sloten zich waarna ze met een zachte zucht ging liggen. Ze kon wel even een pauze gebruiken, voordat ze verder ging met jagen.
Als er iets was wat alles nog erger kon maken dan het al was, dan was het medelijden. Iets wat hij ook nooit had gewild, en Leopardgecko sowieso ook niet mee geholpen zou zijn. Meer nog, hij kon zich wel voorstellen dat de poes wel kwaad zou kunnen worden op welke kat dan ook die het in zijn kop zou halen om haar zo te behandelen. Ze was een taaie, had een kille uitstraling en als hij niet beter wist, dan zou hij haar ook niet durven benaderen. Gelukkig kende hij haar wel genoeg om te weten dat hij dat wel zonder gevaar kon doen. Ze zaten immers ook in dezelfde Clan, en ook al werd er soms onderling gevochten, hij zou nog sneller het gevecht ontlopen. Niet dat hij niet van vechten hield.. Maar hij koos zijn tegenstanders nu eenmaal liever buiten de Clan dan zijn Clangenoten aan te vallen.
Bij zijn woorden schoten haar mondhoeken even omhoog, al lachte ze niet echt oprecht. Haar blik veranderde namelijk niet. 'Ook niet in de bomen gekeken?' Vroeg ze verveeld. Ze klonk ook best kil, maar hij liet het nog steeds niet aan zijn hart komen. Ze was gewoon zo door de dingen die ze had mee gemaakt, en hij snapte goed genoeg waarom dat zo was. Leopardgecko staarde naar het Thunderpath, en Iron volgde haar blik. "Misschien kruipen ze inderdaad uit angst in de bomen als we hun dierbare grens over steken ja", Grinnikte hij toen. Erg dapper vond hij de ThunderClan katten namelijk niet echt, al gingen ze vaak prat op hun kracht en vechtskills. Het mocht wat. "Wat zeg je, willen we dat uittesten of?" Vroeg hij licht uitdagend aan Leopard. Eens zien of ze nog iets van vuur in zich had naast haar kilheid.
Geen medelijden, dat was een duidelijk motto van de kattin, als iemand haar beter leerde kennen. Ze kon niet goed tegen het verdriet over partners en andere drama's. Vele katinnen waren dan ook echt Drama Queens. Als een poes het niet had met drama, dan was zij dat wel. Zet je er over heen en doe iets nuttigs, was dan ook altijd een gedachte die door haar kop heen joeg, als ze merkte dat iemand vol zelfmedelijden zat te huilen. Wenende en krijsende kittens, dat ging nog wel. Die waren nog klein en niet gehard door de zware, strenge wereld om hun heen. Zeker als bladkaal zou komen, zouden alle katten het te verduren krijgen. Dus wás het noodzaak dat elke krijger zich vermande en deed wat nodig was. Jagen, en trainen. Want niemand wist hoelang de relatieve vrede tussen de clans zou duren.
Het was maar goed dat Ironsoul geen probleem had met haar kille buitenlaag. Hij leek prima te weten dat ze niet zomaar beet. Blaffende honden, bijten niet. Dat was zeker iets dat ook bij haar klopte. Ja, ze hield wel van een gevechtje of uitdaging op zijn tijd, maar deed dat dan liever niet in de clan. Vechten met zogenoemde familieleden bracht nu weinig goeds. Alleen een gespannen sfeer, en niet goed concentrerende krijgers. Dat moesten ze nou net niet hebben nu de tijden zwaarder beloofden te worden. De Bengaalse kattin keek even op zodra Ironsoul verder sprak. Het donderpad was misschien interessanter dan zijn gezelschap, maar zs was netjes genoeg opgevoed om te luisteren. 'Misschien kruipen ze inderdaad uit angst in de bomen als we hun dierbare grens oversteken ja,' grinnikte de pikzwarte kater. Haar vacht viel van nature meer op, maar als ze beiden zo doodstil bleven zitten zou geen enkele Thunderclanner hen opmerking. Verrassing was altijd een leuk extra effect. De katten zouden zo erg schrikken dat ze vast een flinke aanval op hun hals zouden slepen. Misschien niet slim in deze tijd van het jaar, maar het klonk wel erg aanlokkelijk. 'Wat zeg je, willen we dat uittesten of?' Vroeg de kater licht uitdagend, waarna er een soort opgewekte blik naar de kater werd gegooid. Dacht hij nou echt dat ze een kleine laffaard was? Natuurlijk durfde ze het wel, zolang ze maar niet Innerghost of Shrewstar beledigden met die actie. Ze had nog wel een beetje een gevoel van zelfbehoud. 'Wie niet waagt, wie niet wint,' fluisterde de kattin zachtjes, haar gebruikelijke kille stem vloeide er bijna als siroop uit, wel giftige siroop. Het ondertoontje kon menig kat de rillingen bezorgen. Toch stonden haar ogen anders, net een minder kille glinstering had zich in haar ogen gevestigd. Eerlijk was eerlijk, de kattin mocht zijn reacties wel.
Hoewel ze wel naar hem keek toen hij praatte, wist hij ook wel dat het niet lag omdat hij zo interessant was. Nah, die illusie hield hij zichzelf ook niet voor. Ze had gewoon een goeie opvoeding gehad, ondanks tja.. Ondanks dat haar moeder eigenlijk nooit 100% een Clankat was geweest. Ze had ergens in haar hart haar ware identiteit als Kittypet verborgen. Niet dat hij dat luidop tegen haar zou zeggen tho, nee, hij was ook niet gek. Het verleden moest je ook laten waar het hoorde, in het verleden dus. En wie was hij dan weer om het op te halen? In plaats daarvan vond hij het een beter idee om haar een beetje afleiding te geven, in welke vorm dan ook. En wat was er nu beter om zoiets te doen dan eventjes te lopen rotzooien met wat van die omhooggevallen ThunderClanners? Alleen zouden ze dan wel hierheen moeten komen, anders was er geen reden om ze aan te vallen.. Of wel?
Onder het motto van als Mozes niet naar de berg kwam, dan kwam de berg naar Mozes, daagde hij haar uit om het Thunderpath over te steken en zich daarmee op het gebied van de andere Clan te begeven. Dat ze daarmee de Warrior Code verbraken, wist hij goed genoeg, maar zolang ze niet gingen jagen, dan was er geen probleem, toch? Plus, er waren geen patrouilles bij de grens, daarvoor zat hij hier al lang genoeg. Met zijn voorstel kreeg hij ook de eerste woorden uit haar mond. 'Wie niet waagt, wie niet wint,' Zei ze. Ironsoul grijnsde tevreden. "Mooi, kom op dan", Zei hij, waarna hij naar de rand van het Thunderpath liep. Hij keek een paar keer van links naar rechts, maar er was niks te zien of te horen. Of they go dan maar. Eens zien hoe ver ze het gebied in konden lopen zonder tegengehouden te worden.
De kattin was niet bang voor uitdagingen, vroeger als kitten al niet. Ze durfde veel, en had waarschijnlijk als haar mentor het haar geleerd had, ook graag in bomen geklommen. Nu was ze meer een gronddier, ze bleef veilig met alle vier haar poten op de grond. Ze had weinig oefening gehad met haar nagels, waardoor haar tanden meer van belang waren tijdens de jacht en een gevecht. De kater leek precies te weten hoe ze behandeld diende te worden, en was dan ook al snel in staat geweest haar interesse te wekken, voor zijn plan. Natuurlijk zouden ze de Warrior Code hiermee verbreken, niemand mocht zomaar op andermans territorium terecht komen, maar misschien konden ze ook wel een smoes verzinnen, mochten de Thunderclanners erachter komen. Die kans was tevens wel erg klein, er was nog geen enkele Thunderclangeur in haar neus gewaaid, sinds ze daar naast Ironsoul lag. Behalve de oude geuren, van grensmarkeringen. Elke slimme kat zou waarschijnlijk uit de buurt blijven van een andere clan, maar Leopardgecko was dan ook niet altijd slim. Ze dacht vaak niet al te lang na over haar acties, al viel ze ook niet iedereen roekeloos aan. Ze had weinig tegen vechten, zolang het geen clangenoten tegen elkaar waren. Daar hoefde ze zich dan ook geen zorgen over te maken, in haar ogen tenminste. Innerghost en Shrewstar waren sterke leiders voor een sterke clan, ze konden de katten vast op de juiste momenten hun plek aanwijzen. Dat was ook wel nodig, met een groot aantal koppige katten in de Shadowclan.
Haar antwoord was dan ook zonder enige aarzeling gekomen, natuurlijk wist ze dat er consequenties konden zijn. Shrewstar zou niet al te blij zijn als ze erachter kwam, toch was dat nooit zeker. Want als niemand het wist, konden ze er ook niet op aangesproken worden. Toch keek de kattin eens goed om zich heen, om er zeker van te zijn dat er geen andere Shadowclanner in de buurt was, die hen tegen zou kunnen houden of ondervragen. Er waren genoeg Shadowclanners die ongelofelijk zwak in hun mening waren, en nooit eens iets durfden te ondernemen. Met de consequenties van dien. Dit betekende overigens niet dat ze niet trouw was, want dat was ze. Anders dan haar moeder voelde ze zich meer dan honderd procent Shadowclanner. Ze was geboren om een Warrior te zijn, en ze zou ook sterven als een Warrior. Niet als een slappe, niet gespierde en ongemanierde Kittypet. Kittypets die niet wisten hoe bar sommige tijden in het woud waren, die niet konden vechten. Die geen manen lange trainingen ondergingen om beter te worden. Sterker, krachtiger, wijzer. Nee, Kittypets hadden alles wat hun mattige hartjes begeerden, en tweebenen. Afschuwelijke grijpgrage handen, en schreeuwende kinderen. Wie daar gelukkig van werd, zou nooit begrepen worden door Leopardgecko. Ironsoul leek tevreden te zijn met haar antwoord, waardoor hij greens. 'Mooi, kom op dan,' sprak de kater alleen, voordat ze in actie kwam. Haar oren wiebelden even waarna ze voorzichtig opstond, en zich dichterbij het donderpad waagde. Er was geen geur van monsters, en geen geraas in de buurt. Misschien waren de tweebenen ergens anders stinkende donderpaden aan het gebruiken. Veel langer dacht de kattin niet meer na. Ze keek nog een paar keer rond, voordat ze een stap op het grijze pad zette. Het voelde raar, ruw onder haar poten waardoor ze een zacht gesis liet horen. Haar blik gleed naar haar eerste 'leuke' gezelschap toe die ze in manen had gehad. Dit pad oversteken was niet haar favoriete onderdeel, dat mocht gezegd worden.
Misschien ging dit net iets te makkelijk tho. Er was nog altijd geen spoor van ThunderClan, op een paar oude geuren na. Liepen die hun grenzen dan niet meer af? Offff ze kwamen er nu aan en dan zaten hij en Leopard echt wel in de problemen. Twee tegen twee zouden ze wel nog halen, Twee tegen drie misschien ook nog als de derde een Apprentice was.. Maar zij twee tegen een volledige patrouille? Nah. Hij ging zichzelf niet zitten wijsmaken dat ze dat zonder serieuze wonden zouden halen. Langs de andere kant konden ze evengoed een smoesje verzinnen. Niet betrapt worden was nog beter, eigenlijk. Aangezien ze wel wat zouden mogen gaan uitleggen aan Shrewstar moest ze er ooit achter komen. Langs de andere andere kant bewezen ze ThunderClan hier ook een gunst mee. Nu konden ze zien waar hun grens zwakker was, en ze hielden zo hun Warriors ook scherp. Die hadden zich waarschijnlijk wat te dik gevreten, of ze waren gewend geraakt aan de relatieve vrede tussen de Clans..
Of ze focusten zich te hard op die idiote BloodClanners. Het werd even tijd om te tonen dat ze voor hen ook nog mochten oppassen. Daarom porde hij Leopardgecko even aan om met hem mee te gaan, al had ze niet echt meer overtuiging nodig. De Warrior nam het voortouw en zette haar poten op het Thunderpat, waarbij ze even siste. Haar blik gleed naar hem, en nadat hij nog een laatste keer heen en weer had gekeken, stak hij het pad zo snel mogelijk over. Hoe sneller hoe beter, eerlijk waar. Onwillekeurig stond de vacht op zijn rug recht. "Als iemand ons iets vraagt, hoorden we een kitten miauwen en kwamen we kijken of die hulp nodig had", Deelde hij mee. Het was wel zo slim om even een verhaaltje te verzinnen, zodat ze allebei hetzelfde konden vertellen als iemand hen zou ondervragen. "Eens zien hoe ver we kunnen raken?" Vroeg hij toen met een grijnsje, waarna hij al dieper het territorium van ThunderClan begon in te sluipen.
Het was misschien een beetje verontrustend hoe makkelijk ze het donderpad op konden lopen. Ze hadden namelijk de laatste paar minuten nauwelijks tot geen monsters gezien of gehoord. De geur was er nog wel, die bleef er ook nog wel even hangen, zeker als het net geregend had. Het stonk, maar een Shadowclanner raakte er snel aan gewend. De por van de andere kat kwam niet totaal onverwachts, omdat ze hem al aan had zien komen. Haar amberkleurige ogen keken even lichtelijk verwaand naar de kater waarna ze haar eerste stap op het asfalt zette. Het voelde raar, ruw en koud onder haar poten aan. Vervelend, was een zachte uitdrukking ervoor. Ze was dan ook nog nooit het donderpad overgestoken, ze had het natuurlijk wel altijd een uitdaging gevonden, maar hield ze meestal wel nadrukkelijk aan de regels. Misschien haalde de zwarte kater haar speelse gedrag wel naar boven, het onwaarschijnlijk domme gedrag ook. Niet dat alle leerlingen zich zo goed gedroegen, vaak waren die namelijk niet te houden, en wouden ze alles zien. Het onbekende was groots, in hun ogen. Al leerden de meeste katten al snel dat het niet alleen rozengeur en maneschijn was. Het was hard werken, en soms met een rommelende maag naar het nest, om de volgende ochtend vroeg op te staan. Toch was het ook eervol werk, werk dat de relatief jonge krijger nog lang vol kon houden. De kater had intussen het pad zo snel mogelijk over gestoken, zijn haren leken wat rechterop te staan dan ze daarvoor hadden gedaan. Met een flinke snelheid sjeesde de kattin achter hem aan, ze wou niet achter blijven. Daarbij hadden ze samen ingestemd dit te doen en zouden ze dus ook samen de consequenties dragen. De vacht van de jonge redelijk grote Bengaal stond net als die van haar clangenoot recht overeind. Niet omdat ze zich groot wou maken, maar omdat ze nu een suizend geluid hoorde, blijkbaar was er toch een monster in de buurt geweest. Ze verstopte zich half in de gebladerte, om niet op te vallen. 'Als iemand ons iets vraagt, hoorden we een kitten miauwen en kwamen we kijken of die hulp nodig had.' Deelde de waarschijnlijk iets grotere kater rustig mee. Ze konden inderdaad beter een verhaal paraat hebben voor als ze gesnapt werden. Al waren de geuren van de meeste Thunderclanpatrouilles al oud. Geen was van de laatste paar dagen, toch hing die geur er nog sterk. Elke Shadowclanner zou alsnog weten dat het Thunderclangebied was. Niet alleen daardoor natuurlijk, de grenzen werden al vroeg aangeleerd. De geuren, maar ook de omgeving kwam op den duur bekend voor. 'Eens zien hoe ver we kunnen raken?' Vroeg de kater met een grijnsje, waarna hij weg sloop. Met een zwiep van haar staart, en een opgeheven kop, snoof ze nog een laatste keer de geuren op voordat ze achter de andere kat aan sloop. Ze hield haar lichaam soepel en laag bij de grond, om niet op te vallen. Zo nu en dan snoof ze de vreemde geuren op van de andere clan. Geuren die ze enkel rook bij de maandelijkse vergadering. De enige tijd waarin alle vier de clans zonder gevechten bij elkaar kwamen. Of dat was in elk geval de bedoeling. Hier en daar hoorde ze gesjirp van vogeltjes in de bomen, maar ze was hier niet om te jagen. Laat staan om te klauteren en klimmen. Ze had verder nog geen woord tegen de kater gezegd, terwijl ze haar oren spitste om elk geluid op te kunnen vangen. Dit was zogezegd vijandelijk gebied. Daarbij moesten ze misschien in de gaten houden of de Bloodclan niet verder het territorium in getrokken was, en dus een mogelijk gevaar voor de Shadowclan vormde.
De rood met witte kater was op patrouille geweest tot hij plots vreemde geluiden hoorde. De Shadowclan geur die dan nog meegevoerd werd met de wind zei genoeg. Zonder nog een seconde langer stil te staan liep hij in de richting van het donderpad, om eenmaal door het laatste rijtje struiken heen te zijn getrippeld twee vijandige katten op Thunderclan gebied te spotten. Automatisch legden zijn oren zich plat in zijn nek en baande hij zijn grote lichaam naar de twee toe. Met zijn felle blauwe ogen keek hij op hen neer. "Geef me één goede reden waarom ik nu twee Shadowclanners op Thunderclan gebied zie staan." Zijn stem had een rustige en vaste ondertoon maar zijn ogen daarentegen spuwden vuur. Ze hadden al genoeg problemen met de Bloodclan, het laatste wat ze nu nog konden gebruiken waren vijandige Clankatten die zomaar de grens overstaken alsof het iets wat niets was.
Note: Om de een of de andere reden was mijn post wit toen ik eerst wou reageren, misschien ligt het aan iemands code? & Nog een TC warrior/apprentice zou welkom zijn! c:
Ironsoul
Member
Wölf 260 Actief True friends stab you in the front
De rush van adrenaline die door zijn lichaam gierde, voelde goed. Ze deden in principe iets wat niet mocht, maar langs de andere kant deden ze ook niet veel verkeerd. Het was als een Rogue op hun territorium kwam, die had daar in principe ook niks te zoeken, maar zolang hij niet begon te jagen op hun prooi, lieten ze het maar voor wat het was. Moest die Rogue het in zijn kop halen om er een nest te vormen, zou het wel een ander verhaal zijn tho. Maar goed, zolang ze dus de prooi van ThunderClan met rust lieten, en niet zomaar recht hun kamp in gingen paraderen, konden ze eigenlijk niet veel mis doen. Het Thunderpath oversteken was een opgave, maar ze waren Warriors voor iets en hoewel hij het niet echt geweldig vond, hij liet zich er niet door afschrikken.
Ook Leopardgecko stak het pad over, en haar vacht stond ook redelijk overeind. Ironsoul voelde zijn hart in zijn borstkas bonken, maar kalmeerde zichzelf snel genoeg weer. Ze waren nu op vijandig gebied, dus ze moesten oppassen. Hij dook de struiken in toen hij lawaai hoorde, blijkbaar waren er toch monsters in de buurt, ook al was het redelijk kalm vandaag. Hier eeuwig blijven zitten, was ook geen optie. Daarom stelde hij maar voor om wat verder te lopen, het territorium in. Zo konden ze misschien ook wat informatie verzamelen. Recente activiteiten dicht bij hun grens, die konden wijzen op een komende aanval, bijvoorbeeld. Of andere geuren, zoals die van Rogues of misschien zelfs de Elite. In stilte waren ze aan het lopen, voelde zich uitermate zichtbaar momenteel. In hun bos ging hij goed op in de omgeving. Leopard ging het net iets beter af, het patroon van haar vacht vermengd met het patroon van de door de bladeren gefilterde zon gaven haar wel wat voordeel nu.
Het ging goed tot op een bepaald punt, het kon ook niet anders. Ze waren wel met het lot aan het spelen hier. Ineens hoorde hij geluid in de struiken, en Ironsoul bleef staan. Met zijn staart gaf hij aan dat Leopard ook moest stoppen, al had ze ook niet veel keuze. Een grote, rosse kater kwam uit de struiken tevoorschijn en keek fel op hen neer. Tot zover hun avontuurtje dus. "Geef me één goede reden waarom ik nu twee Shadowclanners op Thunderclan gebied zie staan." Beet de kater hen toe, en hij keek zijn Clangenoot aan met zijn kop iets scheef, besloot toen zelf het woord te nemen omdat zij niet zo’n prater was. "Zijn jullie toevallig een kitten kwijt?" Vroeg hij koeltjes terug, reageerde niet op de woeste blik in de ogen van de kater. "We waren bij onze grens op patrouille toen we er eentje hoorden piepen. We dachten dat hij in nood was en hulp nodig had", Legde hij uit, wachtte tot Leopardgecko dat verhaal zou bevestigen of tot er reactie zou komen van de kater voor hem.
OOC; dat had ik ook, maar ik checkte de code van zowel mijn sheet als die van Leopardgecko en ik kon niet echt iets vinden :l
Onderwerp: Dark Places 
za 7 nov 2015 - 14:15
