When have we met? ||Fortuna

De zwarte kater trippelde naar Fourtrees. Daar was altijd veel prooi. Daar was de plaats waar alle territoria samenkwamen. Hij rook iets, prooi, Darkpaw zakte door zijn poten en sloop voorzichtig naar voren. Tussen de gevallen bladeren zat een eekhoorn, zich van niets bewust, aan een noot te knabbelen. "Dood het!" Hij schudde zachtjes met zijn hoofd. "Hou je kop!", wou hij terugroepen, maar dat zou het beestje laten schrikken en dan had hij helemaal niets. "Ga je nog iets doen?" Een andere stem klonk in zijn hoofd, weer schudde de kater zijn hoofd. Hij sloop nog verder naar voren en nam een grote sprong, zijn voorpoten hielden het spartelende beestje vast, dat eerst verbaasd had gekeken, hij had niet eens de moeite genomen om te vluchten. Darkpaw voelde medelijden tegen het diertje, hij wou het niet vermoorden, het was nog zo jong! "Dood het dan!" Het eerste stemmetje klonk weer. "Nee." zei hij wastberaden tegen zichzelf, en liet de eekhoorn, die al piepte en naar zijn poten beet, gaan. "Wat doe jij nu?!" Beide stemmen riepen razend en in koor tegen hem, in zijn hoofd. "Laat mij toch eens gerust!" Dark gilde luid en begon toertjes te lopen, hevig met zijn hoofd schuddend, dit zal ze wel het zwijgen opleggen, dacht hij. Met een bonzend hoofd van de pijn ging hij zitten en likte zijn poten. Waarom had hij ook van die rotstemmen! Kon hij niet gewoon een rustig leven hebben! De kater deed moeite om niet te schreeuwen, wat een rotleven. Na nog even tegen zichzelf te raaskallen rook hij een bittere kattengeur. "Dit is je kans!", de eerste stem weer. "Ruik je dat, het is helemaal allen!", de tweede stem. Soms dacht hij er wel eens over om zichzelf een kopje kleiner te maken, dan zouden die stemmen tenminste weg zijn. Hij stond op, klaar om weg te lopen van de geur, die steeds harder begon te ruiken. Maar zijn poten luisterden niet. "Nee," fluisterde hij. Darkpaw voelde een langzame druk over zich heen gaan, hij vocht ertegen, eens ze zijn lichaam hadden overgenomen zou er niets meer tegen te doen zijn. Hij schudde met zijn hoofd en begon pijnlijke bewegingen te maken. Die dingen konden het niet weer doen! De druk nam af, zachtjes bewoog de kater zijn poten, maar de vreemdeling was al veel te dichtbij.

+Fortuna

"Hallo daar." Daar stond de kattin, recht voor hem. Ze was glanzend zwart en had een slanke figuur, best wel een mooie kat, vond hij. En ze had blijkbaar niet gehoord dat hij tegen zichzelf praatte, of anders liet ze het niet merken. "Hallo." Hij glimlachte, al leek het meer op een grimas, hij was niet echt vrolijk vandaag. Darkpaw keek rond, hij had geen zin om met de vreemdeling te praten, en de stemmen kwamen langzaam terug, een zacht geroezemoes vulde zijn hoofd, het leek alsof er vele katten rondom hem zaten en zachtjes babbelden over hem. "Euhm..." begon hij, "Neem het me niet kwalijk, maar ik denk dat ik moet gaan." Dark probeerde beleefd afscheid te nemen, deze poes zag er niet om mee te spelen uit, maar hij wou zeker niet blijven, zeker niet als de stemmen zouden terugkeren. Hij deed weer een poging om te lachen, maar het zag er weer geforceerd uit. Vervolgens draaide hij zich om, maar net toen hij bewoog kwam het geluid: "Waarom ga je nu al weg?" Weer de eerste stem, die hoorde hij zo vaak. En toen de tweede: "Deze kat kan je veel leren, zie je dat niet?" Het probleem was dat hij niets wou leren, hij wou een loyale Shadowclanner zijn. Toen een stemmetje dat niet vaak te horen werd: "Vlucht! Luister toch niet!" Het stemmetje was wanhopig, en Dark wou maar al te graag luisteren, maar de andere stemmen duwden het weer naar de achtergrond, dat kon hij voelen.

Darkpaw werd ruw uit zijn gedachten gehaald. "Are you all right?" Hij keek verbaasd op naar de poes, die er blijkbaar nog niet vandoor was gevlucht. "Ja hoor," miauwde hij, met de bedoeling het geloofwaardig te zeggen, om de kattin te overtuigen, maar vooral ook zichzelf. "Het lijkt, dat je erg met je zelf zit." Hij keek naar de zwarte kat alsof ze net iets totaal geschift had gezegd, zoals bijvoorbeeld: "Er komt een vliegende kat aangevlogen." Hij dacht na over wat ze had gezegd, ergens was het ook wel waar, alleen zat hij niet met zichzelf, maar meet andere gedaantes in zijn hoofd. "Ik heb totaal geen problemen met mezelf," miauwde de zwarte kater. "Enkel met wat monsters en één engel in mijn hoofd," voegde hij er in gedachten aan toe. De stemmetjes zwegen voorlopig, gelukkig. Hij zou ze namen moeten geven. Duivel, Duiveltje, die had een iets hogere klank, en volgde Duivel altijd. En als laatste zijn favoriet, Engel, de zwakkere, maar de goede stem, die hij graag wat meer zou willen horen.

De poes liep wat rondjes rondom hem alsof hij haar prooi was. "Hm, weetje ik hou niet van katten die liegen. Dus, zit je ergens mee?", mauwde ze. Dark trilde, terwijl de poes maar verder bleef wandelen. Namen die stemmen het nu maar over! Die hadden tenminste het lef om tegen de poes in te gaan. Ondanks zijn angst schudde hij toch hevig met zijn hoofd. Hij zou nooit zeggen tegen iemand dat hij last had van stemmen. "Dan zal ik jou ook iets vertellen," miauwde ze, en Darkpaw raapte al zijn moed bijeen zodat hij een neutraal gezicht kon vormen. "Begin eerst maar met je naam," miauwde hij koeltjes, wow, wat voelde dat goed, die nonchalance waarmee hij het zei, alsof hij elke dag geschifte katten zag en er een babbeltje mee deed. 'Zie je,' sprak Duiveltje, maar werd snel onderbroken door Duivel, 'je hebt ons harder nodig dan je had verwacht, wij helpen je jezelf te verdedigen.' Hij knikte beduusd, die had verdomme gelijk! 'In tegenstelling tot die andere,' spuugde Duivel, 'die maakt je enkel zwakker, wees dus blij dat we hem nooit laten spreken.'

"Fortuna is de naam, en die van jou?" Hij fronste, het zou wel leuk zijn om anoniem te zijn,maar besliste uiteindelijk om toch zijn naam te vertellen. "Darkpaw," mauwde hij kortaf. Net als de poes ging hij zitten. 'Darkpaw,' gniffelde een stem spottend, Duiveltje. 'De naam zelf bewijst dat je een duistere kat bent.' Hij gromde, soms kon hij ze echt de nek -die ze niet hadden- omwringen.

-fluttie fluttie

Fortuna lachte met zijn naam. Hij keek haar vreemd aan, die Bloodclanners waren niet normaal. "Hm, Jij bent anders dan de andere katten hier zo," mauwde ze toen tegen hem. Hij fronste verbaasd, niet dat hij dat niet wist, maar dat het zo opviel verbaasde hem. "Euhm... Oké..." stamelde hij, dat kon ze dan toch maar vinden, het was nog geen andere kat opgevallen tot nu toe. "Dit is nou een goede kat om een voorbeeld aan te nemen," sprak Duivel, weer zo'n irritante opmerking, konden ze nu niet even verdwijnen?

"Zie dit als een compliment, jonge kat," sprak de poes formeel, alsof ze beter was dan hij. "Jij heb een gave wat anderen niet hebben, gebruik het goed want in jullie clan zou het niet snel geaccepteerd worden. Hm, is misschien de Elite niet iets voor je?" De kater luisterde aandachtig, maar bij het laatste had hij toch liever dat hij was weggerend toen hij nog de kans had. Desnoods met die Fortuna achter hem aan. De Elite, zo werd Bloodclan ook wel genoemd, was niks voor hem. Vechten om je te bewijzen, verwonden, moorden. Het horen alleen al maakte hem misselijk. Maar de stemmen dachten er anders over, dat was duidelijk. 'Wat een kans!' sprak Duivel. 'Neem het aan!', vervolgde Duiveltje Duivels zin. En heel zachtjes klonk het gepiep van Engel, die smeekte van niet. Toevallig was hij dát nu net van plan. "I-ik ben gelukkig in de Shadowclan," stamelde hij zo zelfzeker mogelijk, niet bepaald een succes. Hij deed een voorzichtige stap naar achter, hij wou hier niet meer zijn.

Ze bleef maar aandringen dat hij naar de Elite zou moeten gaan, maar daar keek hij echt niet naar uit. "Dat is een voorstel, die zul je nooit meer krijgen als hem afwijst," sprak ze tegen hem. Des te beter, dacht hij, dan word ik niet meer lastig gevallen door katten zoals haar.'Ga dan!' de zware stem van Duivel galmde door zijn hoofd. 'Dit is dé kans!' Maar hij wou écht niet. Hij was gelukkig in de Shadowclan. "Laatse kans jonge kat, is de Elite niks voor jou? Niet elke kat krijgt deze kans, dus kies." Hij moest er niet eens over nadenken. Natuurlijk zou hij nee zeggen! "D-dan is hierbij mijn enige kans verkeken," mauwde hij tegelijk fel en onzeker, hij liep naar achteren maar zijn poten tintelden, ooh nee, Duivel en Duiveltje kregen mooi niet hun zin! Ondanks zijn tintelende poten wandelde de jonge kater verder en verder weg van de pikzwarte poes. Hoe verder hoe beter.

sorry voor de laaate reactie!!