I shall not live in vain

Onderwerp: I shall not live in vain za 17 okt 2015 - 14:43

Hij wist niet zo goed waarom, maar hij moest haar spreken. Hij moest even bij haar zijn, zonder dat hij zich ergens anders druk over hoefde te maken. “Jij!” Bulderde hij toen er een Bloodclanner langs hem liep. “Ik wil Howl spreken, dus jij neemt haar taak over door op Acefray te letten.” Hij gaf aan dat de Elite member barn three binnen moest gaan, zodat Howl met hem mee kon. “Howl?” Zijn stem klonk kil, dat was altijd zo als er andere katten bij waren. Hij ontspande altijd pas als hij alleen met haar was of met andere katten om hen heen waar hij om gaf. Dan zag je hem veranderen en kwam ook zijn andere kant naar boven, maar anders was hij hard en zakelijk. Toen haalde hij zijn kop weer uit de opening van de barn en liep het kamp uit. Misschien kwam ze meteen achter hem aan en zo niet dan zou hij buiten het kamp op haar wachten. Pas toen hij niet meer zichtbaar was voor de katten in het kamp ging hij zitten, zijn rug naar het kamp toe. Zijn staart lag losjes achter hem terwijl hij voor zich uit staarde.

[&Howl]

Ze zat op haar gebruikelijke plekje, eentje waar ze de afgelopen dagen alleen maar had gezeten, lekker gezellig naast Acefray. Ze moesten de kater in de gaten houden, maar veel raars spookte hij nite echt uit. Een andere kat kwam binnenlopen en keek haar aan. Hij meldde haar dat Claw haar wou spreken en dat hij haar af kwam lossen. Howl knikte en kwam omhoog, rekte zich uit en liep rustig de barn van haar partner binnen. Haar naam werd kil omgeroepen toen ze zich door de deur wrong. "Goedemorgen zonneschijn, kan het wat vrolijker?" vroeg ze met een grijns, die doorklonk in haar stem. "Ik ben helemaal alleen hoor." Rustig liep ze naar hem toe en drukte haar kop tegen die van hem aan. Ze had hem gemist. En met haar nieuwe oppasklusje kwam niet veel vrije tijd meer kijken om Claw's barn in te sneaken. "Is er nog iets speciaals wat je moest hebben van me of wil je gewoon tijd met me doorbrengen?"

“Sorry.” Mompelde hij zachtjes terwijl hij zich naar haar omdraaide. “Dat weet ik ook wel, maar je weet het maar nooit. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn.” Hij beantwoorde haar begroeting met een hard spinnend geluid uit zijn borst, maar na haar vraag stopte hij daar weer mee. “Nee er is niets hoor Howl. Ik voelde opeens zo’n drang totdat het begon te drukken op mijn borst, dus ik kon niet anders dan er voor te zorgen dat ik je kon spreken.” Een klein grijnsje vormde zich om zijn lippen en hij keek weg. “Vind je mij oud?” Hij fronste terwijl hij haar weer aankeek. Het was iets wat steeds vaker door zijn kop speelde. Het was dom want hij was helemaal niet oud, maar blijkbaar vond iedereen het nodig om het over zijn leeftijd te hebben. Zo vaak dat hij er echt serieus over na begon te denken en hij wist dat het dom was, dat ze hem maar probeerde te jennen. Toch wilde hij bevestiging van Howl dat het niet zo was. Tenminste hij hoopte dat ze hem die ging geven.

Claw sprak van een drang die begon te drukken op zijn borst. Howl grijnsde. Hij had haar gemist. Howl drukte haar kop opnieuw tegen hem aan en liet zich wat meer tegen hem aanglijden. "Je hebt me gewoon gemist, jij loser." grijnsde ze, spinnend. Toen kwam de vraag. Of Claw oud was. Howl moest even lachen en toen ze weer wat bekomen was keek ze hem aan. "Moet ik dit serieus nemen? Tuurlijk niet, ik steek je gewoon de gek aan als ik zeg dat je oud bent." legde ze uit. Hij was helemaal niet oud, dat steeg hem naar de kop. "Je staat juist bovenaan je leven nu man qua leeftijd. Je hebt die domme medicine cat van Shadowclan. Je hebt Thunderclans leader gevangen. Man, er is niks wat jij niet kan." Ze spinde nog wat harder terwijl ze een lik over zijn wang gaf. "En je hebt mijn hart gevangen."

Een domme scheve grijns die aangaf dat hij weer eens uit het veld geslagen was vormde zich op zijn gezicht. Hij had haar gemist? Ja, misschien wel. Al wist hij zelf nooit zo goed wat hij voelde. Zijn gevoelens waren maar zwak, omdat hij ze zelf aan banden had gelegd. Sommige sprongen er echt uit en dat was het feit dat hij om zijn kittens en Howl gaf. Toch vond hij dat nog steeds lastig om aan zichzelf toe te geven en helemaal om het te benoemen, dus deed hij dat ook niet. Hij hield zich wijselijk stil toen ze tegen hem aangleed en spinde. Hij legde zijn kop op die van haar en wachtte totdat ze verder zou gaan. “Soms neem ik dingen misschien wat te serieus.” Bromde hij toen ze zei dat hij niet oud was. Grapjes had hij ook heel laat door tenzij het duidelijk grapjes waren. “Ik kan niet alles hoor.” Protesteerde hij toen. Hij was helemaal niet zo geweldig als zij hem schetste, dat wist ze toch wel? Toen ze hem een lik over zijn wang gaf sloot hij even zijn ogen en toen hij ze weer open deed waren ze ietsje warmer als normaal.

Hij nam inderdaad veel dingen wat te serieus. Het was ook zo dat Claw een hele serieuze gozer was en hij niet vaak zijn ware aard liet zien aan anderen. Gelukkig kende zij hem als de rustige gozer die wel een grapje kon maken. Al snapte hij die van haar niet altijd. "Je bent echt wel geweldig." kaatste ze terug. "Dat maak ik wel uit!" bromde ze zachtjes. "Want iemand die niet alles kan kan dit ook voor elkaar krijgen. Dit zal die losers uit het bos wel leren om respect te hebben voor de Elite," Ja, dat was wel iets waar ze zeker van was. "En misschien ook wat losers uit de Elite." Want er hadden veel katten zich misdragen de laatste tijd. Twee members waren weer young one geworden. Stelletje sukkels. Dacht ze nou echt dat ze alles konden maken?

Hij schoot in de lach en gaf haar een kopje. “Oké oké Howl. Jij je zin.” Toen stopte hij weer met lachen en staarde voor hem uit een serieuze frons in zijn voorhoofd. “Ik hoop dat het respect terug komt, want als dat niet gebeurt dan betekend dat dat ik heb gefaald.” Vervolgde hij op een kalme neutrale toon. Hij draaide er niet omheen en hij wist dat Howl hem daarin gelijk moest geven, tenminste hij vond dat ze dat moest doen. Hij was de leader dus zou het aan hem liggen als het niet lukte het respect weer op te bouwen en het imago terug te krijgen die de Elite wel gehad had onder leiding van Icy. Hij wist dat Zira hem erbij zou helpen en andere members die hem wel aanstonden ook als hij er naar vroeg, maar hij rekende het vooral zichzelf aan. Dat deed hij altijd.

Blurpaw zat hier al een tijdje te wachten, ze moest weten hoe het met Silverstar ging maar ook met Acefray. Een shadowclan kater maakten zich zorgen om dat ding, ze wilde dat niet. Ze wist nog dat Claw haar broer had ontvoerd en daarna had ze hem nooit meer terug gezien, ze zag uiteindelijk twee Bloodclanners. Allebei waren ze zwart gekleurd en ze kon duidelijk er een herkennen, ze hoorden zo hier en daar een gesprek ontstaan maar ze bleef wachten. Pas als ze interessante dingen zou horen dan zou het goed zijn, tot ze de zwarte kattin hoorde. Haar oren schoten omhoog en haar ogen werden groter. "Je hebt me gewoon gemist, jij loser." grijnsde de zwarte kattin, spinnend. Dus de leider leek gewoon of een hele goede vriendschap te hebben of iets van liefde te brandde met die zwarte kattin, dit was goeie informatie alleen niet wat ze wilde horen. "Moet ik dit serieus nemen? Tuurlijk niet, ik steek je gewoon de gek aan als ik zeg dat je oud bent." Vervolgde de zwarte Bloodclanner kattin. “Soms neem ik dingen misschien wat te serieus.” Bromde Claw naar de zwarte kattin. Het gesprek werd steeds vreemder en vreemder, "Je staat juist bovenaan je leven nu man qua leeftijd. Je hebt die domme medicine cat van Shadowclan. Je hebt Thunderclans leader gevangen. Man, er is niks wat jij niet kan." Zei de kattin waarna ze een lik over Claws wang gaf, alleen Blur was gebroken. Alles wat ze dacht dat het zo was, was waar. Ze had al een gedachten dat Ace was meegenomen en dat Silverstar nog niet dood kon zijn en hier had ze het bewijs, van alles. "En je hebt mijn hart gevangen." Vervolgde de zwarte kattin tegen de kater die ook haar broer Coal had ontvoerd, ze moest nu weg. Dan kon ze de Shadowclan kat vertellen dat zijn vriend nog leefde en ze kon de Thunderclan geruststellen dat Silverstar nog leefde, alleen waar was hij gevangen. “Ik kan niet alles hoor.” Protesteerde de zwarte kater toen. Dus ze besloot het gesprek even niet meer te volgen, ze had alles afgeluisterd. Nu moest ze er gewoon voorzorgen dat ze weg moest, ze zou een goede Apprentices zijn voor Thunderclan. Iets van trots kwam in haar op maar ze moest vlug zijn, haar blauwen ogen tuurde heen en weer. Opzoek naar een uitweg want als die katten haar zaten, was ze dood...

OCC: Ik heb toestemming om in dit topic te reageren

Howl knikte. Dat hoopte ze ook, voor de hele Elite. Want sommige members misdroegen zich ten zeerste. "Daar wou ik het eigenlijk nog even met je over hebben," begon ze kalm. Maar haar ogen spoten vuur bij de gedachte aan de misselijkmakende kater. "Cyber. Die moet in de gaten gehouden worden. Hij loopt hier rond alsof hij het de hele Elite onder zijn leiding heeft en doet maar waar hij zin aan heeft, daarbij, heb ik van horen spreken dat hij ook nogal wat connecties binnen clans heeft." Hij was niet eens echt loyaal. Dat had ze hem ook nooit gevonden. Smerige rogue.
Een geluid trok haar aandacht en Howl haar blik schoot naar de ingang, waar iets verderop een jonge kat zat. Een grauw kwam uit haar bek en ze stond op, passeerde Claw en sprong met wat lompere sprongen naar beneden, om de kleine grijze kat zijn weg te blokkeren. Het was een Thunderclanner. Sinds Silverstars komst wist ze wel hoe dat rook. "Vertel jij me maar is wat je hier komt uitspoken, boskat." sneerde ze gemeen.

Toen ze over Cyber begon keek hij haar toch wat verrast aan. Hij wist ergens wel dat die zwart-witte kater uit was op macht, maar dat het al zo ver gevorderd was had hij nog niet echt meegekregen. Zijn ervaring en kracht was een goede aanwinst voor de Elite en dat maakte de kwestie ook ingewikkeld. Hij wist dat Cyber een gevaar zou worden maar waarschijnlijk zou het nog wel even duren voordat hij iets ging proberen, maar nou hij Howl zo hoorde begon hij daar toch weer een beetje aan te twijfelen. “Bedankt voor de waarschuwing. Ik zal hem in de gaten gaan houden.” Voordat hij verder kon gaan kwamen zijn nekharen overeind. De geur van Thunderclan drong zijn neus binnen. Hij wist dat de jonge kattin op Howl zou letten, aangezien die nogal lomp naar beneden stormde waardoor er zich een grijnsje om zijn lippen vormde. Hij schudde zijn kop, wat was die kattin toch soms ook onvoorspelbaar. Hijzelf liep via de zijkant zo onopvallend mogelijk om de andere kant van de vluchtroute die Blurpaw zou kunnen verzinnen te blokkeren. “Zo zo wie hebben we hier.” Zei hij op zijn gebruikelijke kalme en ijzige manier. “Blurpaw.” Hij deed nog een stap naar voren waardoor hij vlak voor haar kwam te staan.

Blurpaw keek nog even naar de katten, alleen haar oren wiebelde elke kant op. Ze wilde net weg gaan toen de mond van de zwarte kattin open ging, "Daar wou ik het eigenlijk nog even met je over hebben," begon de kattin rustig en kalm. Even was haar hele focus op de kattin gefocust, "Cyber. Die moet in de gaten gehouden worden. Hij loopt hier rond alsof hij het de hele Elite onder zijn leiding heeft en doet maar waar hij zin aan heeft, daarbij, heb ik van horen spreken dat hij ook nogal wat connecties binnen clans heeft." Miauwde de zwarte kattin, dus er was ook verraad in de Bloodclan. Dus die Clan stond niet eens zo sterk zoals iedereen dacht, als er dan nu al verraad in was. “Bedankt voor de waarschuwing. Ik zal hem in de gaten gaan houden.” Antwoorde Claw, de kater die zo haten. Alleen zag ze hoe zijn nekharen omhoog gingen en de zwarte kattin haar uitgang blokkeerden, ze schrok van de snelle reactie uit angst begon ze heen en weer te gaan. Ergens opzoek naar een uitgang, overal zat wel ergens een uitgang. Uiteindelijk bleef ze staan en helemaal toen de kattin wat vroeg, "Vertel jij me maar is wat je hier komt uitspoken, boskat." sneerde de zwarte kattin gemeen. Ze vond ergens in haar zelf zelfvertrouwen, ook een van haar voordelen waren dat ze vaak zo snel praten dat katten maar haar voor de helft verstonden. Iets voelde nu al niet goed, het gevoel dat ze nu was ingesloten. “Zo zo wie hebben we hier.” Zei Claw op zijn gebruikelijke kalme en ijzige manier, zijn stem klonk hetzelfde toen hij Coal ontvoerde haar broer. Een kwade blik richtten ze op de leider. “Blurpaw.” Zei hij daarna waarna hij een stap naar voren zetten en nu voor haar stond, hij was een stuk groter dan haar. Maar iets wat ze ook van Coal had was het brutaal zijn, "Nou," Begon ze al vlug want het zou toch niemand uit maken als ze het helemaal tegen deze Bloodclanners zou vertellen. "Het zit zo, ik ben hier gekomen omdat volgens mijn berekeningen en onderzoeken van Thunderclan en Shadowclan maar ook meerdere Clans dat er al meer dan 2 katten door Bloodclan zijn meegenomen sinds dat Claw zo bezig is geweest met ontvoeringen heeft dat mij hier naar toe geleid en heb ik nu bewijs van door jullie gezamenlijke geklets van de liefde." Miauwde ze vlug bijna onverstaanbaar snel als of ze tegen gewone katten aan het praten was. Ze was best trots dat ze al zo ver was gekomen en alles goed was, nu moest ze nog naar Tallshadow om hem alles over Ace te vertellen. Dat ging voor, toch?

Howl keek naar het beest voor haar. Wat praatte dat beest snel en dom. "Klets niet zo uit je nek, idioot. Ik versta niks van wat je verteld." gromde ze boos. De apprentice praatte veel te veel achter elkaar. "Jammer dat je te dood gaat zijn om je clan te vertellen waar die katten precies zitten. Wat zonde zeg." zei ze terwijl haar nagels uit hun hulzen schoten en ze haar poot ophief om de apprentice klappen te verkopen. Ze had het gehad met al die clankatten die zomaar binnen kwamen wandelen alsof het allemaal maar normaal was. Had niemand dan z'n ogen open in dat kamp? Waren ze dan allemaal doof, stom en blind? Wat een idioten. "Hoe ben je hier binnen gekomen." vroeg ze toen, kwaad. Howl had het er niet zo op als haar kostbare tijd met Claw verstoord werd.

Die poes ratelde nogal en dat was nog zacht gezegd. Zijn oren schoten plat in zijn nek terwijl zijn tanden zichtbaar werden. Hij wilde haar net toeschreeuwen toen Howl dat al deed. “Zeg wijsneus.” Vulde hij de woorden van Howl aan. “Weet je wat er met domme poesjes gebeurt?” Hij kneedde zichtbaar de grond onder zijn poten. “Ga je gang hoor Howl, maar houdt haar nog een beetje heel voor mijn young one.” Spoorde hij zijn partner aan om Blurpaw een klap te verkopen. “Cole is vast blij om je te zien Blurretje.” Er klonk een rare ondertoon in zijn stem, eentje die duidde op problemen. “Vooral blij dat hij eindelijk jouw strot door kan bijten.” Zijn stem had een vreemd zachte klank aangenomen. Langzaam vormde er zich een grijns om zijn lippen. Hij leek dat deel van zijn idee nogal geinig te vinden. Hij grinnikte even zachtjes keek vervolgens even naar Howl voordat hij omkeek naar het kamp. “Cole!” Bulderde hij vervolgens over het kamp, benieuwt of zijn young one in de buurt was om zijn opdracht uit te voeren.

De kater zat in de young-ones toren. Slapen deed hij niet. Hij moest letten op Sand, hij moest letten op zijn training en dan had je ook nog zijn familie die ergens in Thunderclan zat te schreeuwen naar zijn naam. Sand was beter aan het worden en Claw had het goed gevonden dat ze hier was. Binnenkort zou ze haar terug moeten brengen, maar eerst zou hij haar nog wat dingen van hier laten zien. Ze moest weten dat hij niet de slechterik was in dit verhaal. Nou ja, zijn gedachten zaten ook bij zijn familie. Zijn moeder die hem niet eens had aangekeken, Swallow die zo verdrietig leek te zijn en Blur waarvan hij eigenlijk niks had gehoord. Hij probeerde het gewoon te negeren. Het feit dat ze nog steeds om zijn naam riepen daar was wel raar om te beseffen. Net toen hij dat dacht klonk zijn naam door het kamp. De stem was bekend en hij had het ook vaker op deze toon gehoord. Op een rustige manier stond de zwarte kater op en liep richting de uitgang van de toren. Waarvoor werd meneer nou weer opgeroepen? Toen hij buiten kwam zag hij echter een verassing. Een grijze poes stond daar. Het was toch niet...? De kater zette het op rennen aan en zorgde dat hij naast Claw kwam te staan. "Claw", antwoordde hij met een grijns en op een rustige toon. Zijn blik gleed naar de grijze poes. Het was wie hij dacht dat het was. Wat deed ze hier? Zijn gezicht werd weer serieus en kil.

{ Dat van Sand is met toestemming en voor hier inspringen heb ik ook toestemming.

Blurpaw keek naar de twee zwarte katten, ze glimlachten onschuldig maar had alles gegeven om haar Clan. Ze stond hier om haar leider Silverstar terug te krijgen, "Klets niet zo uit je nek, idioot. Ik versta niks van wat je verteld." gromde een zwarte kat boos. Ze keek de zwartte kattin doordringend aan, ze keek daarna naar de zwarte kater die Coal had meegenomen. "Jammer dat je te dood gaat zijn om je clan te vertellen waar die katten precies zitten. Wat zonde zeg." zei de zwarte kattin daarna terwijl haar nagels uit hun hulzen schoten en ze haar poot ophief om de apprentice klappen te verkopen. "Hoe ben je hier binnen gekomen." Vroeg de zwarte kattin daarna, ze hief ondeugend haar kopje en keek hun aan. Ze weigerde om naar de kattin te luisteren, “Zeg wijsneus.” Vulde Claw aan de woorden van de zwarte kattin, “Weet je wat er met domme poesjes gebeurt?” Vertelde de kater, ze schudden haar kop. Ze zou het graag willen weten, "Ik wil het graag weten, wat jullie vieze stinkende Bloodclanner doen met domme poesjes?" Vroeg ze met een glimlach, “Ga je gang hoor Howl, maar houdt haar nog een beetje heel voor mijn young one.” Spoorde Claw aan om haar een klap te voor komen, ze sprong overeind. Ze klapte haar nagels uit, “Cole is vast blij om je te zien Blurretje.” Er klonk een rare ondertoon in zijn stem, eentje die duidde op problemen. “Vooral blij dat hij eindelijk jouw strot door kan bijten.” Zei de kater daarna, ze haalde kort haar schouders op. “Cole!” Bulderde Claw vervolgens. Zou dat haar broer zijn, haar oren gingen omhoog. Ze zag de zwarte kater opduiken. Ze staarde hem aan, haar ogen wijd open. Haar ogen werden waterig, Coal? Het was hem. Tranen kwamen haar ogen uit, "Claw" Zei Coal op een rustige toon. "Coal?" Piepten ze, tranen schoten haar ogen uit. Hij was ongedeerd, hij leefde nog. Iets van blijdschap kwam in haar op, als ze hier zou sterven deed ze dat voor de clan en het laatste wat ze dan wilde zien was haar broer. Hij was alles voor haar, nu ademde ze diep in en bleef ze stil.

Onderwerp: Re: I shall not live in vain