Just eating

Een grijze kater lag in het midden van het kamp een beetje over zijn poot te likken. Hij keek rond en snorde zachtjes toen hij nieuwe prooi op de stapel zag vallen. Dat betekende nieuwe prooi voor de Clan en dat betekende ook dat er weer monden gevuld konden worden. De avond was al aan het vallen, dus iedereen begon langzaam terug te komen. Hij wachtte netjes totdat alle katten die voor hem moesten eten gegeten hadden, of in elk geval iets van de prooistapel hadden gepakt, waarna hij opstond en zelf ook een prooi pakte van de stapel. Hij pakte die mee naar de leerlingen hol, waar nog niet zo veel katten lagen. Langzaam begon hij aan zijn eten. Het was een sappige lijster, waarvan de geur zo scherp was, dat het hem genoeg verleidde om het op te eten. Hij had de hele dag nog niet echt iets gedaan, omdat hij niet buiten het kamp mocht en hij de regels respecteerde. Hij kende genoeg leerlingen en kits die toch het kamp uitgingen, maar hij deed het niet. Zijn grijze blik liet hij over de lijster gaan. Hij begon zijn kaken in het lijf van het weerloze dier te begraven. Hij brak door de botten heen en voelde een heerlijk sap zijn mond ingaan, wat zijn honger langzaam maar zeker begon te stillen. Het was fijn om weer eens goed te kunnen eten en om te weten dat hij zich goed aan de regels had gehouden. Hij wou gerust voor zijn Clan jagen en vechten, maar hij respecteerde SterrenClan en de krijgerscode genoeg om zich eraan te houden en geen domme dingen te doen. Hij schudde dan ook meestal als eerste zijn kopje als hij een kit naar buiten zag gaan zonder toestemming van de moederkatten, die dan weer de hele dag bezorgd aan het rondvragen waren waar de kits waren. Hij zou zijn eigen kits ook scherp leren om zich aan de Code te houden. Hij keek op toen er een schaduw bewoog, maar het was een kat die langs het leerlingen hol ging en niet erin. Hij likte wat hij gemorst had van de lijster en at dat op. Je kon aan zijn gezicht zien dat hij ervan genoot. Hij vond van zichzelf dat hij een erg sociale kater was. Hij was vriendelijk, kalm en werd niet gauw boos. Hij was eigenlijk een goede kater.

En dat dan zonder arrogantie gesproken. Nee, arrogantie, dat was zijn ding niet. Hij kon een kat goed respecteren, alleen niet als die vol arrogantie zat. Maar eigenlijk moest je wel arrogant zijn om je leven als krijgskat door te komen. Je zou al vanaf het begin dat je kit was denken dat je later de beste krijger van heel de Clan werd. Hij dacht dat niet, hij hoopte dat ook niet. Hij was echt het type die zag hoe dingen gingen verlopen. Hij maakte zich niet gauw druk om iets, omdat hij dat gewoonweg niet nodig vond. Hij schudde zijn kopje om de gedachten en de uitleg over zichzelf een beetje te vermijden en focuste zich op de uitgang van de leerlingen hol. Hij had nog niet met heel veel katten gesproken, maar hij kende van veel krijgers en leerlingen wel de naam. En je naam zei meestal al veel over je uitleg of zelfs je karakter, alhoewel hij zijn naam een beetje raar vond. Hij heette Yeastpaw, Gistpoot. Zoiets toch, ongeveer. Hij vond het wel een mooie naam en hij vond het wel iets hebben, maar als je het ging vertalen, dan zou het wel raar uitkomen. Misschien werd hij zo genoeg vanwege zijn grijze vacht. Elke naam had een betekenis, hield hij zichzelf voor. Hij zag weer een schaduw bewegen maar stichtte er deze keer geen aandacht aan. Hij had geen zin om blij te zijn dat het misschien iemand was om te spreken en dat het dan toch een andere kat was die weer langskwam. Hij at zijn lijster helemaal op en keek toen rustig op naar de uitgang van het hol. De leerlingen bleven wel lang weg. Hij zou vanavond niet erg vroeg gaan slapen, zoals hij meestal deed om ’s morgens toch een goede, fatsoenlijke trek te geven aan de andere katten. Misschien kwam een ceremonie en kreeg hij een mentor of werd hij benoemd tot krijger, want hij kende al best veel trucjes, die hij van zijn vorige mentor had geleerd. Maar die was weer van zijn rang van mentor geschopt omdat die iets had gedaan wacht echt verboden was. Hij was uit de Clan verbannen. Hij keek weer op. Nu bewoog er wel een schaduw dichtbij het leerlingen hol. Zou er iemand komen? Hij snorde zachtjes. Gezelschap was altijd leuk!

Een jong wit poesje trippelde met kleine stapjes het kamp binnen. Opnieuw had ze moeten jagen voor de Elders. Ze wilde toch liever andere dingen gaan doen en echt getraind worden, maar ze had nog geen Mentor aangewezen gekregen dus ver kwam ze niet. Maar jagen voor de Elders was nuttig dus niet zo'n groot probleem. Ze was best geduldig en wilde ook wel even wachten. Alles was beter dan niks kunnen doen. Daar raakte het jonge poesje echt geirriteerd van. Ze kon er niks aan doen, zo was ze nou eenmaal. Maar niet vanaf haar geboorte, maar toen waren haar ouders er natuurlijk nog voor haar. Daar kon je altijd mee lachen en spelen. Maar drie manen geleden overleden ze in een gevecht. Veel van het diepe verdriet dat het jonge poesje droeg zag je al niet meer. Na drie manen had ze zich er langzaam overheen gezet. Ze moest tenslotte verdergaan met leven. De dood hoorde er nu eenmaal bij, en dat moest ze maar eens accepteren. Langzaam liep het jonge poesje , dat drie muizen in haar bek droeg, naar de Elders Den en liet haar gevangen prooi daar achter. Nadat ze even geknikt had was ze teruggekeerd om eindelijk toestemming te krijgen van een Warrior om te gaan eten. Snel en soepel liep ze naar de prooistapel en pakte er een simpele muis vanaf. Langzaam keek ze het kamp rond en ging even zitten om zichzelf een korte wasbeurt te geven. Haar blik viel op een grijze kater die naar de prooistapel liep en daarvanaf een lijster pakte. Lijsters waren lekkere vogels maar zoveel trek had het jonge poesje nooit.

Elegant stond het jonge poesje opnieuw op en trippelde langzaam richting de apprentice den. Ze was nog niet aan de muis begonnen en nam hem dus mee in haar bek. Haar sneeuwwitte vacht glansde in het zonnetje en even keek ze omhoog. Zodra ze in de buurt van de Apprentice den kwam zag ze daar Yeastpaw liggen eten van zijn lijster. Nu wist ze meteen wie ze gezien had. Dat probleem had ze wel vaker, ze zag nooit altijd onmiddelijk wie wie was. Yeastpaw was ouder dan dat ze zelf was. Hij was al negen manen terwijl zij er maar zes op haar naam had staan. Hij wist al veel meer dan dat zij deed, maar zou hij ook haar naam weten. Dat moest wel, zij kende ook de naam van alle anderen. En natuurlijk wist ze ook haar eigen naam. Snowpaw, met haar sneeuwwitte pels en haar helderblauwe ogen. Ogen zo blauw als de lucht op een mooie groenblad dag. Zachtjes trippelde het jonge poesje verder en liep nu maar gewoon op Yeastpaw af. Het was duidelijk dat hij haar gezien had want hij snorde zachtjes. Een glimlach trok rond haar witte snuitje en daarmee had ze de moed om naast hem te gaan zitten. Zachtjes legde ze haar muis even neer en keek naar Yeastpaw. '' Ha die Yeastpaw, mooie dag nietwaar?'' Met haar blauwe ogen keek ze recht in die van hem en keek daarna naar haar muis die ze had meegebracht. Langzaam boog Snowpaw haar nek en nam voorzichtig een hapje van haar muis en kauwde er bedenkelijk op. Daarna knikte ze naar de lijster die Yeastpaw voor zich had liggen. '' Is hij lekker?'' Vroeg het sneeuwwitte poesje en draaide haar kopje ven schuin. Zachtjes maar geduldig zwaaide ze met haar staart en nam een grotere hap nu van haar muis. Het smaakte echt heerlijk. Terwijl haar blik naar de luct gleed draaide ze haar oren richting Yeastpaw om te luisteren naar zijn antwoord. Ze praatte graag met andere, maar op een of andere manier voelde ze zich altijd ongemakkelijk. Dat weerhield haar er vaak van om een gezellig gesprek op te starten.

Nadat Yeastpaw zijn lijster halverwege had opgegeten en hij even zijn neus had opgetrokken van zijn lijster af, rook hij gelijk een nieuwe geur. Aan de zoetige geur te ruiken, ging het om een poes. Hij was eigenlijk best wel benieuwd wie er op dit uur het hol nog zou betreden. Hij was meestal eentje die een beetje afgezonderd van alle katten lekker op zijn eentje ging liggen in het hol, om rustig na te denken en zijn prooi op te eten. Maar een beetje gezelschap vond hij eigenlijk ook niet erg, als hij het maar zo moest noemen. Hij snorde toen hij de poes herkende. Het was Snowpaw, een actieve poes van de RivierClan. Ze ving goed prooi, vond hij. Waarschijnlijk had zij ook al een mentor. Hij wist dat ze prooi kon vangen en daarom vond hij ook dat zij goed prooi kon vangen. Heel RivierClan kon goed prooi vangen, zelfs de kits. 'Ja zeker,' beantwoordde hij haar woorden en hij snorde zachtjes. Hij was wel blij met haar aanwezigheid. Weer eens wat anders dan een oudste of een krijger. Niet dat hij veel had gesproken met die, maar met leerlingen van je eigen leeftijd of daar in elk geval in de buurt, kon hij wel beter mee praten en het was nog gezellig ook. Hij schatte dat Snowpaw drie manen jonger was dan haar. Hij kon haar ceremonie nog herinneren. De fiere blik van elke nieuwe benoemde leerling, was altijd vol glorie en trots en dat was zo leuk om naar een ceremonie te kijken, alhoewel hij daar zelf wel wou staan, maar dan als de krijgersnamen werden aangekondigd. Hij wou hard voor de Clan werken en wou veel prooi vangen voor de Clan. Hij wou echt zijn best doen. 'Ja, hij smaakt heerlijk. En jouw muis?' vroeg hij vriendelijk aan de mooie witte poes. De poes haar flank glansde, net zoals de zijne deed. Dat kwam door het water. Meestal joegen RivierClankatten een tijdje in het water en dat water deed je flank vanzelf lekker glanzen. Met je tong dan ook nog als hulpmiddel, glansde het erg mooi, wat erg opviel. Dat was ook de mooiste flank die je kon hebben, alhoewel hij het niet erg zou vinden als hij iemand zou tegenkomen met een vieze, stinkende flank. Als diegene maar aardig was. Hij keek opzij naar de poes. Ze was nog niet zo lang leerling, maar hij vermoedde dat Snowpaw er volop van genoot om leerling te zijn. Hij genoot er al drie manen van, ook al had hij nog geen benoemde mentor. Maar dat kwam ook omdat Crookedstar het erg druk had. Hij nam het zijn leider echt niet kwalijk. Zijn tijd voor een mentor kwam vast nog wel.

'Heb je vandaag gejaagd?' vroeg hij vriendelijk aan de poes. Hij keek haar even aan, maar at toen verder aan zijn lijster, omdat hij de hele tijd staren erg onbeleefd vond. Hij likte over zijn poot en keek op. Enkele schaduwen wierpen zich op de muur, maar ze kwamen niet verder dan halverwege het hol, wat betekende dat katten erlangs liepen en niet binnen kwamen. Misschien was dat ook wel fijner. Het was lekker rustig en ze hadden genoeg om over te praten, zonder dat anderen er steeds tussen kwamen met hun praatjes. Trouwens, hij vond het sowieso niet leuk om bij veel lawaai te zitten. Het beschadigde toch voor een deel je gehoor en je gehoor had je nodig om te jagen. Als je geen goed gehoor had, kon je een toekomst op een goede krijger wel vergeten. Hij had veel respect voor katten die iets aan hun zintuigen hadden en daarmee toch konden omgaan, zoals Lightningheart, de rosse poes van de RivierClan. Die had iets aan haar gezicht, alleen wist hij niet meer precies wat. In elk geval werd haar recht op krijger ontnomen, maar hij vermoedde dat het een beetje haar eigen schuld was. Hij had haar wel vaker het kamp zien uitgaan met Silverflower, Moonstream en Thunderstorm aan haar zijde toen ze allemaal nog leerlingen waren. En hij had ook een langharige witte poes, Divestream, vaak genoeg uit het kamp zien gaan en zien terugkomen met Moonstream. Hij schudde zijn kopje. Hij wou helemaal niet nadenken. Hij wou zich focussen op zijn gesprekspartner en misschien iets meer nuttigs zeggen, waar Snowpaw ook iets aan had. 'En ben je nog veel van plan om een krijger te worden? Ik bedoel, wil je echt goed je best doen voor de Clan?' vroeg hij en geïnteresseerd keek hij opzij. Gesprekken over krijger worden deerden hem wel. Het was toch een deel van je leven en het bepaalde hoe je toekomst er uit zou zien. Of je een sterke krijger werd, of dat je onder iemand stond. Maar zou je dan ook een reputatie omhoog moeten houden, als je toch opeens beste krijger werd van de Clan? Hij schudde zijn kopje. Zijn gehoor werd hiermee even verminderd, die weer terugkwam toen hij stevig beet in zijn muis om zijn gedachtegang maar even te kunnen ontsnappen. 'Sorry als ik af en toe stil val, ik heb zoveel gedachten in dat kleine koppie van me dat ik het zelf niet eens bijhoud,' zei hij lachend om zijn eigen woorden. Hij was toch af en toe een gekke kater. Maar hij was wel een kater met humor en dat was dan wel weer leuk! Vond hij toch...

- In een kwartier geschreven. Nieuw record! -

Snowpaw zag dat Yeastpaw al een behoorlijk eind was gekomen met zijn lijster en ze snorde even. De oudere kater had opgekeken toen ze binnenkwam, maar dat was niet zo verbazingwekkend. Er kwamen niet vaak op dit tijdstip apprentices binnen. Even spookte een vraag door haar hoofd. Zou Yeastpaw hier met opzet zijn rust zoeken? Nee, vast niet, wat ze van de kater wist was dat hij graag met anderen omging en ook best veel grappen maakte. De grijze kater snorde toen hij haar zag en zonder het zelf ook echt door te hebben snorde ze zelf ook even mee. Het was altijd zo aanstekelijk, het gesnor van anderen. Langzaam ging de jonge witte poes liggen en nam nog een hap van haar muis. ''Ja zeker,'' beantwoordde de grijze kater haar vraag. Snowpaw was het helemaal met hem eens. Het was gewoon een prachtige dag en niemand kon daar wat aan veranderen. Yeastpaw leek wel blij te zijn met haar gezelschap. Zelf was ze liever met apprentices, omdat je dan nog een beetje een gesprek op eigen niveau kon voeren. Met kittens kon je niet te serieus praten en Warriors en Elders waren vaal veel te wijs voor haar. Het was soms best wel moeilijk, maar toch lukte het haar altijd wel om wat gezelschap te vinden. En als er dan echt niemand meer was kon ze altijd nog naar haar zus toe gaan. Die was dan wel nog niet zo lang warrior, maar ze kon daar wel een beetje een fatsoenlijk gesprek mee voeren. Even zuchtte het jonge poesje en schudde met haar kop, ze kon nu niet wegdwalen in haar gedachtes. Dat zou ongelofelijk onbeleefd zijn. Tijdens haar ceremonie was ze zo blij geweest, maar ook zo trots. Maar toch werd haar trots en blijdschap verduisterd door het gevoel dat haar ouders haar nooit zouden kunnen zien opgroeien. Nooit zouden ze haar kunnen zien opbloeien, van Apprentice naar Warrior. En vanuit daar zelfs naar Elder. Maar niks kon waar zijn. Haar ouders waren voorgoed weg, ze hadden hun plek ingenomen bij de andere Warriors in Starclan. Maar toch miste ze hen, ze had maar wat graag de trotse blik van haar moeder willen zien zodra ze haar laatste duwtje kreeg om apprentice te kunnen worden. En de blik van haar vader zodra ze daar zat en naar haar Leider opkeek, wachtend op haar Apprentice naam en mentor. De gedachtes aan haar ouders waren veel te afleidend. Het was nog maar drie manen geleden dat haar ouders moesten sterven. Een zeer korte tijd voor haar, sindsdien werd ze verzorgd door de andere queens en door haar zus. Bij elkaar konden ze altijd steun zoeken, ze droegen hetzelfde verdriet en bijna dezelfde ervaring. Opnieuw schudde het jonge poesje met haar kop en richtte haar aandacht weer op Yeastpaw naast zich. ''Ja, hij smaakt heerlijk. En jouw muis?'' Gaf de grijze kater als antwoord op haar volgende vraag en ze knikte even. '' Mijn muis is gewoon geweldig,'' mauwde ze vriendelijk en wiebelde even met haar oren. Ze was er eigenlijk wel blij mee dat anderen ook interesse in haar toonden in plaats van alleen maar andersom. Zijn pels glom net zoals die van haar, dit kwam natuurlijk door de vis en dergelijke. Ze stonden erom bekend om altijd een mooie waterdichte vacht te hebben. Even likte het witte poesje haar snuit af voordat ze nog een hap nam, pas toen besefte ze dat de muis al bijna op was.


''Heb je vandaag gejaagd?'' De vriendelijke vraag deed de jonge poes haar kop opnieuw lichtte. Omdat ze haar mond vol had van een hap muizenvlees knikte ze even en slikte haar hap door voordat ze sprak. '' Ja, ik heb een best succesvolle dag gehad. En hoe zit het met jou? Wat heb jij vandaag uitgespookt?'' Mauwde ze nieuwsgierig en keek hem rustig aan. Yeastpaw had alweer een hap van zijn lijster genomen en gaf nu weer een lik over zijn poot eer hij opnieuw opkeek. Ze keek zelf ook even op en keek naar elke kat die de den passeerde. De rust deed haar wel goed, ook zij had wel eens een beetje rust nodig. Dat kon je misschien wel overal zoeken maar rust in gezelschap vinden was bijna onmogelijk. Maar Yeastpaw zelf was ook rustig dus ze kon best haar rust hier zoeken. Even zwaaide de jonge poes met haar witte staart en legde hem ten slotte maar langs haar lijf en gaf een lik aan het puntje ervan. Opnieuw nam ze een hap van haar muis en bekeek het diertje eens goed. Ze zou er nog maar een hap vanaf kunnen krijgen, maar dat maakte niet echt veel uit. Elk kleine beetje was weer iets om te eten. Naast haar schudde Yeastpaw even zijn kop, hij was blijkbaar even in gedachtes weggezonken. Onbewust grinnikte Snowpaw even, dat had zij ook wel eens. Maar als het bij haar gebeurde was het meestal op een verkeerde timing. Dan werd haar weer eens wat belangrijks verteld en dan zat ze dus weer niet op te letten. ''En ben je nog veel van plan om een krijger te worden? Ik bedoel, wil je echt goed je best doen voor de Clan?'' Vroeg de grijze kater naast haar en keek haar geïnteresseerd aan. Snowpaw nam even de tijd om daarover na te denken. Langzaam knikte ze. '' Ja, dat ben ik zeker weten van plan. Ik zal goed mijn best doen om een goede en eervolle warrior te worden.'' Was het vastberaden antwoord van de poes. '' En op een dag, zal ik samen met mijn zus op pad gaan. Als krijger zal ik aan haar zijde lopen.'' Haar woorden deed haar denken aan de Honestheart en Flameclaw, de twee broers die je wel vaker samen zag. Zo gebroederlijk dat zij konden lopen, praten en zelfs jagen, zo wilde zij ook zijn met haar eigen zus. Haar zus was dan wel ouder, ooit zou ook zij een goede warrior worden net als haar zus. De jonge poes keek Yeastpaw naast zich rustig aan. '' Maar jij komt alweer aan het eind van je training nietwaar? Hoe voelt het?'' Onbewust was ze zelf toch erg nieuwsgierig naar het leven van de oudere apprentices. Zij hadden al meer meegemaakt en kwamen steeds dichter bij hun warriorschap. Even gaf de jonge poes een lik over haar sneeuwwitte schouder en rekte zich een beetje uit. ''Sorry als ik af en toe stil val, ik heb zoveel gedachten in dat kleine koppie van me dat ik het zelf niet eens bijhoud,'' zei Yeastpaw, zelfs lachend om zijn eigen woorden. Het was zo aanstekelijk dat het jonge witte poesje gewoon meelachte. '' Achjoh, het geeft niet hoor, wees blij dat er überhaupt gedachtes in dat koppie van je rondzwerven,'' mauwde ze vriendelijk. Even ging Snowpaw anders liggen en nam ten slotte de laatste hap van haar muis en kauwde er langzaam en nadenkend op. Langzaam slikte ze het laatste beetje vlees door en likte haar lippen af. Langzaam draaide ze haar kop weer naar de grijze kater naast zich, afwachtend maar wel geduldig.

[het kostte mij wel wat meer tijd maar wel een nieuw record aantal woorden: 1185!]
-getypt toen mijn internet midden in de nacht uitviel-