I miss you, my friend

Sage keek af en toe achterom om zichzelf ervan te verzekeren dat niemand achter haar aan liep, in dat soort gedoe had ze namelijk geen zin. Dreamflame had het wel duidelijk gemaakt dat het niet op prijs gesteld werd wanneer ze met Roxy omging, maar het maakte haar allemaal niet zoveel meer uit. Het duurde even, maar uiteindelijk had ze de grens van het territorium bereikt en ze zag Roxy al zitten. Glimlachend rende ze op haar vriendin af. "Roxy!" begroette ze haar vriendin op vrolijke toon.

Sage was ongelooflijk blij om haar pluizige vriendin weer te zien. Ze zag er goed uit, en behoorlijk vrolijk, zoals ze meestal was. De jongere kattin vroeg of ze nog voor problemen had gezorgd, waarop Sage haar kop schudde. "Dreamflame zal niks tegen Butterstar zeggen, al weet ik niet of dat ook voor Rainpaw geldt..." zei Sage. Dreamflame had beloofd om haar mond te houden, maar ergens vreesde ze nog voor Rainpaw. De kater was niet langer haar vriend, misschien was hij zelfs wel boos op haar. Dat leek haar ook wel logisch, na wat ze tegen hem gezegd had. Maar tot nu toe leek alles nog goed te gaan, zolang ze allebei aan de goede helft van de grens bleven. "Ik vind het jammer dat ik je niet vaker kan zien," zei Sage tegen haar vriendin met een diepe zucht. Dolgraag zou ze Roxy meenemen naar de Apprentices Den, met haar gaan vissen in het territorium, maar het kon gewoon niet.

Misschien moest ze binnenkort maar eens met Rainpaw praten. Al was ze nog steeds erg boos op hem en vond ze nog steeds niet dat hij gelijk had, ze had wel zijn hulp nodig. Nou ja, hij moest in ieder geval zijn mond houden tegen Butterstar, anders kon ze een flink probleem hebben. Ze zou afgeschreven worden als verrader, alleen omdat Roxy haar vriendin was. Misschien als ze het er eerst één op één over zou hebben met Butterstar... Misschien zou het allemaal wel meevallen, en zou ze Roxy gewoon mogen zien als ze op de juiste plek bleven. Dan zou ze niet constant op haar hoede hoeven te zijn en niet in angst hoeven te leven dat iemand hen zou zien en het door zou vertellen aan haar leider. Sage grinnikte toen Roxy vroeg of ze nog leuke katers had gezien. "Ik ben gaan jagen met Robinwing. Een knappe bruine kater, hij is wel leuk," antwoordde ze. Ze had ook een ietwat intens gesprek gehad met Smokegaze, ook een interessante kater. Maar voor hen voelde ze niks. Ze wilde eerst haar eigen shit op een rijtje zetten.

Roxy duwde haar zachtjes tegen haar schouder en vroeg naar meer informatie. Sage haalde nonchalant haar schouders op. "Zoveel is er niet te vertellen. We zijn gewoon gaan jagen. Met een kater genaamd Smokegaze heb ik echter wel een behoorlijk... intiem gesprek gehad," ging ze verder. Eigenlijk had ze geen idee waarom ze dit soort dingen alleen maar toevertrouwde aan iemand buiten de Clan. Roxy had geen idee wie ze bedoelde, en Butterstar zou waarschijnlijk niet echt blij zijn met een relatie tussen Warrior en Apprentice, maar Roxy keek er vast anders tegen aan. "En jij dan? Heb jij nog interessante katten ontmoet?" Als rogue moest Roxy regelmatig tegen aparte karakters aanlopen, tenminste dat leek Sage wel logisch. Rare Clankatten, enge Bloodclanners, mysterieuze rogues, Roxy kon iedereen tegenkomen. Hier in Riverclan was het gezelschap op lange termijn behoorlijk eenzijdig.

Sage was meer het soort poes die katers aan het lijntje hield. Ze wilde nog langer niets serieus, ze was er nog niet klaar voor om haar leven niet meer alleen om haar te laten draaien. Heel toevallig zocht ze wel altijd katers op die een stuk ouder waren, dan was het vaak moeilijker om ze om haar vinger te winden, en die uitdaging vond ze altijd wel spannend. Roxy leek flink onder de indruk, maar Sage wuifde het rustig weg. "Het is al even geleden dat ik één van hen voor het laatst heb gesproken, hoor," voegde ze er toen snel aan toe. Nee, het was niets serieus, en dat wilde ze ook helemaal niet. Sage trok haar 'wenkbrauw' echter nieuwsgierig op toen Roxy over een kater vertelde die ze al tweemaal had ontmoet. "Natuurlijk wil ik meer weten! Wie is deze mysterieuze kater?" vroeg Sage met een grijnsje op haar gezicht. Haar blauwe ogen staarden geïntrigeerd naar Roxy, wel benieuwd wat voor bijzondere kater ze tegen was gekomen.

Nee, voorlopig vond ze het prima zo alleen. Ze had niemand nodig, vooral niet iemand uit Riverclan. Misschien dat ze ooit een charmante rogue tegen kwam, die haar overhaalde om de Clan te verlaten waarop ze samen de wereld zouden rondreizen, wat zou dat romantisch zijn... Nee, waarschijnlijk was dat maar iets dat alleen in haar hoofd zou gebeuren. Niemand zou haar komen halen, niemand zou haar meenemen en niemand zou haar redden van het saaie Clanbestaan. Met veel interesse luisterde ze naar haar vriendin. Ze vertelde over de kater die Blackjack heette, en hoe ze elkaars leven hadden gered. Wat romantisch! Sage zwaaide vrolijk met haar staart. "Dat klinkt veelbelovend, Rox," zei ze smalend, en ze grinnikte toen ze de lichaamstaal van Roxy zag. De jonge kattin had duidelijk een oogje op deze Blackjack. "Ben je van plan hem weer op te gaan zoeken?" vroeg Sage toen op een uitdagende toon. Het klonk wel alsof er iets van toekomst in die twee zat.

Met al dat gedoe de laatste tijd werd het voor Sage steeds aanlokkelijker om haar Clan te verlaten. Ze mocht Roxy niet eens zien, maar Butterstar had het oké gevonden om een rogue hun Clan in te laten. Het had haar ongelooflijk boos gemaakt, waarom had Butterstar het recht om te vertellen wie te vertrouwen was en wie niet? Roxy had Sage nooit pijn gedaan, alleen beschermd. Het zou Roxy moeten zijn die die privileges kreeg, niet die achterbakse Luvon. En dan ook nog zeggen dat Sage respect voor hem moest hebben. Roxy vertelde ondertussen dat ze druk bezig was met contact leggen met de kater, en Sage keek haar grijnzend aan. "Ik wil hem ook een keer zien! Neem hem eens mee naar de grens," miauwde Sage glimlachend. Het leek haar ongelooflijk leuk om de vlam van Roxy eens te ontmoeten.

Sage voelde haar poten een beetje tintelen van het staan, dus liet ze haar achterwerk op de grond zakken en nam een voor haar comfortabele pose aan. Haar blauwe ogen tuurden naar Roxy, de jonge verwilderde kattin. Ergens was ze wel jaloers op haar vriendin, die kon gaan en staan waar ze wilde. Ze had geen verplichtingen, hoefde niet voor de kittens van andere poezen te zorgen, hoefde niet te jagen voor oude, knorrige katten. Alleen voor zichzelf. Roxy leek niet zo enthousiast over Sage's suggestie als Sage zelf was geweest. Ze was vergeten dat een hoop rogues helemaal niet zo positief tegen Clankatten aankeken. "Ik zou de Clan ook verlaten voor jou," verzekerde Sage haar vriendin toen. Zou ze ooit moeten kiezen tussen Roxy of Riverclan, dan wist ze nu wel waar haar loyaliteit lag.

Sage dacht even na over de belofte die ze zojuist aan Roxy had gemaakt. Zou ze hem echt kunnen waarmaken? Als het echt aankwam op óf Roxy óf de Clan, zou ze dan wel de moed hebben om op Butterstar af te lopen en haar de waarheid te vertellen? Dat ze al die tijd een rogue als vriend had gehad en die boven de Clan had gesteld, en dat ze de Clan nu zou verlaten. Of zou ze als een lafaard in de nacht weggaan en nooit meer terug komen? Het kopje dat Roxy haar gaf, zette in ieder geval wel kracht bij. Eigenlijk had ze naast Roxy helemaal niemand, dus hoe moeilijk zou het moeten zijn om die rotclan gedag te zeggen? Sage stak haar neus in de vacht van Roxy en gaf haar kopjes, zo blij dat ze eindelijk iemand had die ze als vriendin zag. "Als je ooit hulp nodig hebt... je weet me te vinden, hè Rox?" vroeg de kattin toen. Het moest niet makkelijk zijn om in je eentje te leven als je acht maanden oud was. Sage wilde er zijn voor Roxy, altijd.

Sage glimlachte naar haar vriendin, maar het voelde bitterzoet. Elke keer moest ze zich bedenken dat ze Roxy eigenlijk niet mocht zien, en het deed haar pijn. Sage trok even met haar oren en keek achterom, had ze zojuist iets gehoord? De grijsbruine tabby draaide zich om, haar bek licht geopend en haar neus in de lucht. "Rox..." fluisterde ze, zo zacht als ze maar kon. Ze draaide weer naar Roxy toe. "Er is een Riverclanner in de buurt," informeerde ze haar vriendin. "Het lijkt me beter als je bij de grens weg bent." Ze had nog helemaal geen zin om afscheid te moeten nemen van Roxy, maar het moest wel. Ze hoefde maar één keer de verkeerde kat tegen te komen terwijl ze met Roxy zat te babbelen, en ze zou hangen. "Doei, Rox," fluisterde Sage snel, en met een knikje naar haar beste vriendin draaide ze zich om en rende ze ervandoor. Ze moest zo snel mogelijk naar de rivier, de geur van Roxy wegwassen voordat iemand die zou ruiken.

- Topic uit.