Sequel

De laatste paar dagen was de jonge huiskat alleen maar binnen de hekken van haar tuin gebleven, nadat ze gewaarschuwd was door Jinx. Hij was dan wel behoorlijk koel en bot geweest tegen haar, maar toch had ze zijn waarschuwing serieus opgenomen, al had ze niet echt het gevoel dat ze écht in gevaar was. Ripa had haar namelijk weten te beschermen. Right? Ondanks dat de poes dan wel heel slim was, vond ze het moeilijk om sarcasme en bepaalde andere dingen te onderscheiden bij katten. Ze wist geweldig veel van mensen en bepaalde dingen die ze deden en waarom ze die dingen uitvoerden, maar katten waren een vak apart. Misschien kon ze na al die dagen in haar tuin blijven nu toch weer eens een stapje in de buitenwereld zetten. Ze zou vanavond wat meer de stad in trekken in plaats van het bos in te trekken, iets wat ze normaal ook niet zou doen. Met een simpele beweging sprong de poes op het hak en zette haar pootjes vervolgens zijdelings tegen het hek om zo langs de andere kant naar beneden te springen. Vervolgens liep ze, zo dicht mogelijk, langs de hekken van de andere woningen totdat ze bij het kleine padje kwam dat richting een rustiger gedeelte van het dorpje ging. Haar oortjes stonden, zoals altijd, oplettend naar voren en om de zoveel tijd stopte ze even om achterom te kijken. Je kon niet voorzichtiger zijn. Haar durf was iets meer terug sinds ze de dochter van Skinny Love had ontmoet. Het leven ging verder. Dat was de boodschap die de poes met zich mee had genomen. Eenmaal dat ze het padje uit was liep ze richting het park, waar ze wel eens vaker naartoe ging en zette zich daar neer onderaan een boom. De mensen waren nu allemaal in hun nesten gekropen waardoor de stilte het overgenomen had. Af en toe was er wel eens zo'n ding te horen. Hoe noemde ze dat nu ook alweer? Auto's! Maar voor de rest was het dus stil. Zo stil dat Lumina zelfs even haar oogjes durfde te sluiten. Heel even kon toch niet kwaad?

Claw & eventueel Zira

Een beetje gestoord opende de poes haar ogen bij het horen van een soort gerinkel. Ze moest toegeven dat haar huismensen heel lief waren en dat Samuel altijd voor haar klaar stond, of eerder gezegd stond zij altijd klaar voor hem, maar het was moeilijk om eens een moment van rust te vinden. Ook nu zou haar moment van rust er niet van komen. “Wat doe jij hier zo alleen jonkie.” Haar oren schoven direct in haar nek en ze bolde direct haar rug toen ze de geur van de kater herkende. Als er iets was waar ze echt bang voor was was het die geur en al die katten die constant probeerden om haar aan te vallen of haar probeerde te bedreigen. Vermoorden was ook iets wat één van hen wilde doen, maar toen waren haar huismensen er gelukkig. “Je weet toch dat het niet zo slim is om hier alleen te komen als er geen twolegs meer in de buurt zijn, of is dat jou ontgaan?” Kort haalde ze haar lip op. "Ik heb mijn twolegs niet nodig," blufte ze. Het was een pure gok om over dit te bluffen. Ze was dan wel slim, maar je leerde alleen nieuwe dingen uit om bepaalde acties te proberen. En dat ging natuurlijk alleen maar met vallen en opstaan.

Het puntje van haar staart zwiepte zenuwachtig heen en weer al teken dat ze helemaal niet op haar gemak was. Maar ondertussen wist ze al dat katten van de Elite, want daar rook hij naar, hunkerde naar angst. Ze zag er dan wel niet angstig uit, maar haar angstgeur kon ze natuurlijk niet verbergen. Haar oog schoof in haar nek toen hij zo dicht kwam en iets in haar oor fluisterde. “Waarom lig je niet bij je twolegs in hun warme nest? Wat is je naam kittypet?” Ze zette automatisch enkele stappen naar achteren toen hij zelf niet achteruit ging. "Mijn naam is Chiyna," mauwde ze, zijn eerdere vraag negerend. Het ging hem niets aan wat ze wel en niet deed om welke reden dan ook. Ook zou ze haar naam niet geven, maar gebruikte ze de naam van haar overleden vriendin. Er was al één kat in de Elite die haar naam kende en dat was zeker meer dan genoeg.

Met een nieuwsgierige glinstering haar rode ogen trippelde Zira de geur van Claw achterna. Ze voelde haar buik vervelend heen en weer bewegen bij haar getrippel, maar weigerde om zachter te gaan lopen. De nieuwsgierige glinstering veranderde in een geïrriteerde. Het was al wel duidelijk dat ze zwanger was, en steeds meer katten begonnen het op te merken. Toen Claw in het zicht kwam stopten haar gedachtes echter meteen. Hij stond te praten met Lumina, die kittypet waar zij zoveel problemen mee gehad had. Een grimas kwam op haar gezicht toen deze zich voorstelde als Chiyna; ze herkende de naam nog wel van de kitten die ze ooit vermoord was - een kitten die de huisgenoot van Lumina geweest was. "Nee hoor Claw, dit is nou Lumina." miauwde ze en ze grijnsde haar tanden bloot. Haar lange nagels waren zoals altijd uitgeklapt en onderzoekend keek ze naar de zwarte kater. Wat was hij aan het doen met deze kittypet? Een gezellig praatje houden? Toen pas bedacht ze zich dat Claw nog niet wíst dat ze zwanger was en automatisch hield ze haar staart ietsje voor haar buik, zodat je minder goed kon zien dat deze toch echt een flink stuk dikker geworden was. Je kon haar ribben niet meer zien en hij hing wat lager. Het irriteerde Zira mateloos.

"Nee hoor Claw, dit is nou Lumina." Ze verstijfde lichtjes bij het horen van die bekende stem. het duurde dan ook niet lang voordat de poes verscheen. “Ooh alsjeblieft zeg, waarom hebben kattinnen altijd de irritante eigenschap om te liegen.” Lumina sprong direct naar achteren toen de zwarte kater naar voren schoot en probeerde uit te halen naar haar gezicht. Ze werd niet geraakt, zoals eerder bij Zira wel was gebeurd, maar ze botste wel met haar rug tegen de boom aan. De kater draaide zich gelukkig snel om naar de andere poes. . “Ik wil dat je het mij verteld Zira, hardop.” Even keek Lumina zijdelings naar de boom langs haar. Veel ervaring met boom klimmen had ze niet, maar misschien was het toch slim om buiten het bereik van dit duo te blijven. Haar ogen schoten weer naar de Elite katten en ze snoof even kort. Ze probeerde haar adem regelmatig te houden en ademde even diep in, waarna ze zich omdraaide en met een sprong alvast zo hoog mogelijk probeerde te komen. Ze zette haar nagels stevig in de schors van de boom en probeerde vervolgens zo snel mogelijk, stukje voor stukje, hoger te komen. Het was geen al te hoge boom, maar het bereiken van de laagste tak zou al een uitdaging voor haar zijn. Als ze de tak al bereikte.

Geïrriteerd wiebelde Zira met haar oortjes. Geen grijns terug, geen glinstering in de ogen van Claw, alleen maar afschuw vanwege haar buik. Ze had zojuist de ander betrapt op liegen, en dit was haar dank? Haar oortjes gleden automatisch wat naar achteren, maar ze richtte haar kop op en liet haar trotse houding niet varen. “Ooh alsjeblieft zeg, waarom hebben kattinnen altijd de irritante eigenschap om te liegen.” oh, dacht hij nu dat ze gelógen had de laatste keer dat ze niet zwanger was? Als ze het toen geweten had had ze het wel gezegd. Toch haalde hij gelukkig niet uit naar haar maar naar Lumina. Echter miste hij wel, iets wat niet vaak gebeurde. Opeens draaide hij zich om naar haar, en Zira sloot haar rode ogen in volle irritatie. Wat nu? Ging hij haar een klap verkopen? “Ik wil dat je het mij verteld Zira, hardop.” grommend keek de poes hem aan. Dag trots. "Ik ben zwanger." miauwde ze, maar rechtte haar schouders alleen maar toen ze het zei; ze liet zich niet kennen. Toen gleden haar ogen naar Lumina die de boom in probeerde te klimmen. Opeens schoot haar iets te binnen. "Van Jinx," vervolgde ze toen hard genoeg zodat die kittypet het zou horen. Hopelijk schrok die daar zo van dat ze los zou laten, zou vallen en d'r nek zou breken.

Ze had vaagjes gehoord dat de poes zei dat ze zwanger was. Lumina had haar aandacht echter op het klimmen gericht, wetend dat ze dat nodig had. "Van Jinx," ze schrok echter op toen ze Jinx' naam hoorde. Haar aandacht was niet langer op het klimmen gericht, waardoor ze niet bepaald snel meer vooruit ging. Jinx? Jinx was naar Bloodclan gegaan voor dàt, verwijzend naar Zira?! Hoe durfde hij! Natuurlijk dat hij nu ook zo deed tegen hem. Er zat gelukkig nog één vriend van haar in de Elite, Ripa. Ze werd een ruk uit haar gedachten getrokken door een stevig paar nagels die zich in haar poot werkten en haar naar beneden trokken. Het was geen probleem dat ze naar beneden was gevallen want ze was netjes op haar vier poten beland. het probleem was dat die nagels zich net nogal stevig in haar poot hadden gewerkt. Haar oren lagen in haar nek en ze deinsde direct achteruit. “Leuk geprobeerd kittypet.” Haar ogen schoten kort van de ene naar de andere kat, waarna ze zochten naar een andere uitweg. Vechten was wel het laatste waar ze aan dacht. De eerste en laatste keer dat ze gevochten had, was het haar mens geweest die haar geholpen had. Deze keer kon ze niet op mensen rekenen, iets wat de zwarte kater er nog eens goed in wreef. “Je komt er niet onderuit Lumina. Het is dom om hier te komen als er geen twolegs meer zijn en wij kunnen wel even laten zien waarom.” In welke wereld leefden ze ook. Je kan je deur nog niet eens uit of je word al van hier tot daar bedreigd. Waar was het respect naar andere levende wezens? waar was Ripa? Ze liet haar kopje lichtjes zakken en hield haar ogen strak op het duo voor haar gericht. Ze probeerde hen wat in te schatten. De sadistische grijns op het gezicht van de kater was alles behalve rooskleurig. Lumina haalde even kort haar lip op in een geluidloze grauw, wetend wat ze van plan waren. "W-wacht maar tot Ripa dit te horen krijgt," mompelde ze, om subtiel nog wat tijd te rekken. Haar ogen gingen even naar de huizen in de verte. Misschien kon ze wel gewoon naar het dichtstbijzijnde huis rennen?

Jammer jammer, haar verwachtingen van dat Lumina zou vallen gingen niet door, maar het was wel duidelijk dat ze schrok. Een tevreden grijns stond op haar gezicht toen de kittypet stopte met klimmen. Claw zijn nagels zonken meteen in haar poot en trokken haar terug op de grond. Dat was mooi, want anders kwam het waarschijnlijk op Zira neer om in de boom te klimmen en dat ging nu een stuk lastiger met de toch al dikke buik. Rustig luisterde ze naar de woordenwisseling van de twee, maar haar haren rezen overeind toen ze Ripa's naam hoorde. "Ripa?" miauwde ze dus meteen, een spottende toon in haar stem. Zira liep naar Lumina toe, keek naar haar en fluisterde toen; "Ripa, daar hoef je je geen zorgen meer over te maken." het klonk precies alsof hij dood was. Hetgeen wat de commander graag gewild had, maar de leider niet, dus was het niet gebeurd. Ripa was Young One gemaakt, maar dat kon Lumina hier niet weten.

"Ripa?" Lumina zakte lichtjes door haar pootjes en liet haar kopje wat zakken bij de spottende toon van de poes. Haar kopje hield ze laag, terwijl haar oogjes Zira nauwgezet volgde. "Ripa, daar hoef je je geen zorgen meer over te maken." Kort schoten haar oogjes naar de grond. Bedoelde ze nu dat Ripa... “Nee, die gaat jou in het vervolg niet meer beschermen.” Haar donkere oogjes richtte zich terug op. "D-dat kan niet," stotterde ze nu. “En dat zou ik ook niet proberen als ik jou was.” Van haar eerdere, iets zekerdere, houding was niets meer te zien. Haar dikke staart zwiepte niet meer zenuwachtig heen en weer maar lag nu tussen haar twee achterpoten. “Hoe voelt dat nou hè, was het de moeite waard om voor naar buiten te gaan helemaal alleen?” Twijfelend trok de jonge poes met haar oortje en even ging haar blik naar de poes naast de zwarte kater. Hoe moest ze daar nu op antwoorden. Was dit een strikvraag? "Laat me gewoon gerust," mauwde ze bijna smekend, zijn eerdere vraag ontwijkend. Lumina zakte nog een beetje door haar pootjes en nam bijna een onderdanige houding aan. Alles om een aanval te vermijden. Right?

Een grijns kwam op haar gezicht bij de woorden van Claw, die oh zo mooi bij de haren aansloten. Soms konden ze dus toch dingen goed samen doen. “Nee, die gaat jou in het vervolg niet meer beschermen.” Zira grinnikte zachtjes en zette een aantal stappen dichterbij. Haar buik bewoog vervelend heen en weer, maar ze besteedde er zo min mogelijk aandacht aan. "D-dat kan niet," klonk het stotterend van Lumina en de commander keek haar met een gespeeld meelevende blik aan. "Don't be sad, honey," miauwde ze op een sussende toon maar de gevaarlijke glinstering in haar ogen lieten de kittypet zien dat die helemaal niet gerust gesteld moest worden door haar. De ogen van Lumina schoten richting huizen, die iets verderop stonden, maar Claw was haar al snel voor. “En dat zou ik ook niet proberen als ik jou was.” Zira knikte bevestigend. “Hoe voelt dat nou hè, was het de moeite waard om voor naar buiten te gaan helemaal alleen?” de uitdrukking van Lumina was echt priceless. Ze wist niet wat ze moest doen en hoe ze moest reageren, was wanhopig voor iemand om haar te redden. Maar die 'iemand' zou niet komen; niet in dit deel van de stad. "Laat me gewoon gerust," en toen, voor het eerst sinds dat ze dat mormel ontmoet had, werd deze onderdanig en beet ze niet meer terug. Ze hadden haar gebroken. "Oh, Claw, kijk nou toch," miauwde Zira op een zoete, maar spottende toon die wat beangstigend klonk door haar rauwe stem. "Ze neemt een houding aan alsof ze jou wílt als leider." haar rode ogen vestigden zich veelzeggend op Claw.

Beide katten kwamen stap voor stap dichter, iets wat ze alles behalve goed vond. Het drong nu wel tot haar door, de keuze die ze daarstraks had gemaakt om 'even' langs het park te gaan, niet één van de beste was geweest die ze ooit had genomen. Zou Chiyna zich toen ook gevoeld hebben? Alsof haar leven niet meer in haar eigen pootjes lag? "Oh, Claw, kijk nou toch," Haar oortjes lagen nu plat in haar nek, platter zouden ze niet geraken. Naar wat moest er gekeken worden? "Ze neemt een houding aan alsof ze jou wílt als leider." Kort keek de jonge poes op bij de woorden van Zira. Wat wilde ze daar nu mee bereiken? Lumina had toch geen leider. “Ik zie het ja, wat een goed idee heeft ze daar.” Kort haalde ze haar lip op, zonder een grom erbij, toen de kater dichter kwam. Dat was nog de enige manier waarmee ze liet zien dat ze dit alles behalve prettig vond. Haar liep hield ze omhoog, terwijl ze haar kopje weg draaide van de kater voor haar. “Dus jij wilt mij als leider Lumina?” Haar lip was ondertussen terug wat gezakt, terwijl ze enkel haar oogjes zijdelings naar de kater draaide. Haar kopje hield ze nog ver genoeg van de kater af. Haar enige antwoord was het schudde van haar kopje. Ze had al een thuis. Samuel was haar vriend en kleine leider. Hij was dan wel het jong van haar andere huismensen, maar dat vond ze prima. Haar ogen draaiden zich terug weg van de kater en richtte zich nu een beetje strak op de grond. Ze weigerde om de kater nog aan te kijken, al bleef haar houding nog steeds het zelfde.

Haar opmerking werd als vanzelf gesnapt en Claw speelde hier mooi op in, wat ervoor zorgde dat er een grijns op Zira's gezicht kwam ondanks de situatie waar ze zichzelf in bevond; Claw was net nog boos geweest op haar. “Ik zie het ja, wat een goed idee heeft ze daar.” meteen knikte ze, en maakte een hummend en instemmend geluid. Toen de zwarte kater naar voren stapte, stapte Zira mee, zodat ze zij aan zij stonden en vlakbij Lumina waren. “Dus jij wilt mij als leider Lumina?” de kittypet was zwak, zoals altijd, en durfde niets meer dan haar kop te schudden. Dit irriteerde de commander en dat liet ze merken door haar klauwen vlak naast de kop van het poesje in de grond te boren, waarna ze zachtjes grinnikte. "Oh, ik denk dat ze perféct in de Elite zou passen! Kijk nou naar de kracht die ze heeft!" miauwde Zira, waarbij het sarcasme haast van haar stem afdroop.

Als reactie op de poot die zich vlak naast haar kopje in de grond boorde blies Lumina kort en zette haar vacht op. "Oh, ik denk dat ze perféct in de Elite zou passen! Kijk nou naar de kracht die ze heeft!" Als er één ding was wat Lumina nog niet helemaal onder de knie had, was het wel sarcasme. Dat was iets wat ze nooit echt geleerd had. Bij haar ging het vooral om denken en logisch redeneren, iets wat op dit moment niet echt van pas kwam. Bij een vorige ontmoeting met een Elite kat die het gewaagd had om haar huismens aan te vallen was zij zelf in de verdediging gegaan. Dat was vooral instinct geweest, maar ze was op dat moment wel gered door de moeder van Samuel. Ze wist dus dat ze zoiets nooit zou kunnen winnen. Nu probeerde ze een andere tactiek door zich vooral klein te houden, maar dat werkte ook niet. Wat kon ze dan nog in hemelsnaam doen? “Ja, ze zou echt een geweldige member worden.” Kort trok ze met haar ene oortje bij wat de kater zei. Ze was niet bepaald op de hoogte van al die benamingen die ze tegen haar, of spraken ze nu tegen elkaar over haar, zeiden. “Kom op Lumina laat eens zien wat je kunt. Blijf niet zo onbeholpen staan, wij willen actie.” Zijn uitdagende blik was haar zeker niet ontgaan. Maar toch zei iets haar dat ze niet moest ingaan op wat hij zei. Als ze zou toegeven aan wat de katten tegen haar zeiden, waar stond ze dan? Het ging altijd twee kanten op. Of misschien moest ze gebruik maken van dit moment om te vluchten? Kort ging haar blik naar de twee Elite katten die nu vlak voor haar stonden. Hun hoofd was vlak bij. En ze zullen zeker niets van haar kant verwachten. Dit zou misschien wel het domste of het slimste ding zijn dat ze ooit zou gaan doen. Even ging haar blik weer naar haar pootjes, om verder te gaan in wat ze net gedaan had om een aanval te vermijden. Haar oortjes lagen nog steeds in haar nek en ze reageerde verder niet op wat de zwarte kater net gezegd had. Plots sprong de kittypet recht en sprong recht naar de gezichten van de oudere katten. Met de ene poot haalde ze uit naar de ogen van de kater en met de andere naar het gezicht van de poes, waarna ze zich afduwde en regelrecht richting de dichtstbijzijnde woningen sprintte. Hopelijk had ze hier een voorsprong mee. Haar staart stak alarmerend de lucht in en haar ogen waren groot van angst. Toch keek ze geen moment naar achteren, wetend dat ze daar nu alleen maar tijd mee zou verliezen. Het enige wat nu door haar kopje ging was om zo snel mogelijk een tuin in te geraken bij een huis waar licht brandde.