I can't be blamed { open

De rode kater kon maar niet stilzitten. Dat wilde hij ook niet. Dus nu liep hij rondjes in het kamp. Hij was al de hele ochtend wezen jagen en had de prooi mee terug naar het kamp genomen. Natuurlijk wilde hij er vervolgens meteen weer op uit, maar hij had zichzelf dat even verboden. Hij was tenslotte non-stop weg en was verder alleen nog in het kamp te vinden om wat te eten en slapen.
Flashingthought verschoof zichzelf weer even van zijn zitplek. Het werd steeds oncomfortabeler naarmate hij langer stil bleef zitten. Natuurlijk was het zijn doel om zo lang mogelijk stil te zitten, want het was een uitdaging. En hij moest uitdagingen altijd aannemen en hij moest altijd doelen opstellen. Dat was zo een beetje waar zijn leven uit bestond Alleen op die manier kon hij zijn familie trots maken, en zo zouden ze naar hem opkijken.
De kater keek op uit zijn gedachtes toen hij een beweging vanuit de nursery zag komen. Een kleine kitten rende enthousiast achter een blaadje aan. De oogjes bleven zeer gefocused op het blaadje dat werd meegevoerd door de wind. Het zag er allemaal zo onschuldig uit nog. En later zullen het warriors zijn. Raar om over na te denken. Flashingthought volgde de kitten met zijn ogen en besloot er op af te lopen. Hij moest haar maar terugsturen naar de Nursery. Hij liep richting de kitten die totaal niks doorhad. Toen hij dichtbij genoeg was, was ze gewoon nog zo gefocust op het blaadje dat ze tegen hem opbotsten. Een zachte auw klonk en Flashingthought voelde zich wel een beetje schuldig. Hij had misschien even moeten nadenken dat deze kitten te afgeleid was. De tranen waren duidelijk zichtbaar in de ogen van de kitten. Ergens verwachtte hij dat ze zou gaan huilen maar dat moment kwam niet. Ze was een grotere meid dan hij dacht. 'Gaat het een beetje?' vroeg hij op een vriendelijk toon. Hij wilde haar tenslotte niet afschrikken met zijn grote gestalte.

Een paar grote oogjes keken de rode kater aan voor het mondje begon te bewegen. "Heb geen auw" antwoordde ze en volgens Flashingthought klonk het nog best dapper. "Ikke zag je niet" vervolgde ze en het maakte hem ook niet uit. Zolang niemand pijn had was er niks aan de hand. "Best wel raar, want je ben heeeel groot." De 'e' van heel was erg duidelijk te horen wat betekende dat hij waarschijnlijk huge was. Hij schoot even in de lach bij haar opmerking. Hij was al groot van zichzelf dus laat staan als je hem tegenover een kitten ging zetten. Daarbij leek deze kitten kleiner dan gemiddeld, al was ze misschien best dapper. 'Moet jij niet in de Nursery blijven?' vroeg hij toen met lichte verbazing in zijn stem. Naar zijn weten wilde clans altijd dat kittens in de Nursery bleven omdat dat het veiligst was. Je wilde tenslotte geen toekomstige warriors verliezen.

"Nee gekkie!", antwoordde de kitten lachend en zelf moest Flashingthought ook wel lachen om haar reactie. "Crescent is al groot!" Zelf had de rode kater geen idee of ze er al uit mocht. Hij was momenteel niet zo zeker van die regel. Misschien was het juist dat ze alleen het kamp nog niet uit mochten. Ach, momenteel kon het niks kwaad. "Nou ikke ben ouder. Niet groter." Het kwam er iets minder vrolijk uit dan haar vorige woorden. Flashingthought ging voor haar liggen zodat hij op ooghoogte kwam. 'Als je klein bent, dan kun je je beter verschuilen in de schaduwen,' sprak hij haar toe met een klein glimlachje. Ze was zeker klein voor een kitten. Maar ze werd echt nog groter. En niemand heeft gezegd dat je groot moest zijn om warrior te worden. Zelf was hij altijd al groot geweest voor zijn leeftijd. En toen hij nog jong was, wilde hij later sterk zijn. Maar nu vond hij zichzelf nog steeds zwak. Ach, het was gewoon een kwestie van goed doortrainen, totdat hij iemand trots had gemaakt. Totdat iemand naar hem op zou kijken.
Flashingthought zag dat Crescentkit alweer eens stuk vrolijker keek. 'Heb je anders zin om een spelletje te doen?' vroeg de rode kater. De laatste keer dat hij echt plezier had gemaakt was aan het begin van zijn apprentice tijd. Te lang geleden eigenlijk.