carry on

Met zijn staart rond zijn poten gekruld zat de kater te wachten op zijn nieuwe leerling. Flamepaw, heette hij. Veel had hij niet over de jonge kater gehoord, behalve dat hij zojuist Apprentice was geworden. Naar zijn weten was hij de zoon van Rustscar, en de moeder... Geen idee wie dat was. Het was ook een zaak waar hij zijn neus liever niet in zou gaan steken. Als je zo nodig affaires buiten de Clan moest hebben, was dat Shrewstar's probleem en niet het zijne. Erg veel zin in het trainen van een kat had hij eigenlijk ook niet, maar het was nou eenmaal zijn plicht. Hopelijk liet de jonge kater niet al te lang op zich wachten.

+ Flamepaw

Swiftriver fronste, het begon zo langzamerhand wel een beetje lang te duren. Voor zijn gevoel kon hij de zon steeds hoger aan de hemel zien staan en werd het dus bijna middag. Uiteindelijk kwam de rosse tabby aangerend, puffend en hijgend. Het feit dat hij rennend aan kwam, vertelde Swiftriver ook al meteen dat hij vast wel een goed excuus had om laat te zijn, dus interesse om het te horen had hij ook niet echt meer. Flamepaw was er nu, en dat was wat telde. Hijgend bood het katertje zijn excuses aan. Uitleg had Swiftriver niet echt nodig. "Het zit wel goed. We gaan meteen beginnen zodat je tenminste nog iets leert vandaag," zei Swift toen tegen zijn Apprentice. Hij stond op en schudde zich even uit. Hij had langer gewacht dan hij dacht, zijn spieren voelden alweer helemaal ontspannen. Hij rekte zich nogmaals uit en verliet vervolgens het kamp. "We beginnen met een tour door het gebied, en de geuren die je overal tegenkomt. De basis, dus."

Swiftriver zag het zo: hij was de leukste mentor niet, maar ook niet de slechtste. Hij probeerde dan ook geen van beide te zijn. Hij wilde geen last zijn in de Clan, dus deed hij wat nodig was, maar het was niet zo dat hij extra credits wilde en extreem fanatiek ging doen. De rood-witte kater die achter hem liep vroeg of ze dus ook de geuren van andere katten en de grenzen gingen zoeken, waarop Swiftriver knikte. De grenzen waren het eerste wat hij wilde bezoeken. Enkele minuten later waren ze dan ook bij het Thunderpath. "Dit is het Thunderpath. Het is de scheiding tussen ons territorium en dat van Thunderclan. Als het goed is kun je hun geur al een beetje ruiken. Je moet hier extreem goed oppassen, want over het Thunderpath rijden monsters en ze stoppen vaker niet dan wel voor katten zoals wij," deed hij het standaard verhaal over deze grens. Oppassen moesten katten hier wel zeker, dus het was wel belangrijk dat de kater dit goed in zijn kop stampte.

Swiftriver ging rustig zitten, een eindje van het Thunderpath af. Er waren hier weer een hoop nieuwe geuren die Firepaw in zich op kon nemen. De geur van de Thunderclan, de geur van de monsters en het asfalt van de weg. Daarbij gaf het Swiftriver meteen weer een korte pauze. Zoals de meeste Apprentices, begon Firepaw te klagen over de verschrikkelijke geur die de monsters met zich meebrachten. "Aan de geur wen je wel," vertelde Swiftriver zijn Apprentice. Nadat hij zijn verhaal had gedaan, gleden zijn zeeblauwe ogen naar zijn leerling om te kijken of deze nog vragen had over dit deel van het gebied. Het was vaak wel het deel waar de Apprentices het meest onder de indruk van waren, gewoon omdat het soms zo onecht leek. Grote, stalen monsters die zonder nog een keer om te kijken over een kat heen reden. De jonge kater bombardeerde hem met vragen. "Of ze het met opzet doen, weet ik niet. Maar ze verjagen is niet mogelijk. We maken geen kans tegen ze, dus blijven we bij ze vandaan," ratelde Swiftriver verder. Zelf had hij niet zoveel interesse in dingen die hij toch niet kon verklaren. "De tweebeners zitten in de monsters, maar niemand weet hoe," was zijn volgende uitleg. De tweebeners waren maar raar en konden het best gewoon vermeden worden.

Flamepaw sloeg zijn poot over zijn neus om de geur te minderen, maar gaf aan dat het weinig hielp. Hij bleef maar klagen. "De stank is onverdraaglijk," opperde de jonge kater, en Swiftriver greens naar hem. "Dan heb je nog nooit een Riverclanner ontmoet," zei hij droogjes. Die vislucht was pas ondragelijk. Maar goed, contact met Riverclanners - of iedere andere Clan - stond niet echt op de planning, dus dat moest Flamepaw volledig zelf uit gaan zoeken. Vervolgens gleden de ogen van de kater weer naar het Thunderpath, waar nog een monster overheen raasde. Het aparte was dat ze nooit, maar dan ook nooit van de weg afweken. Hij vroeg zich af waar ze allemaal eigenlijk naar toe gingen, had iemand dat ooit onderzocht? Zijn leerling keek hem vragend aan bij het woord tweebeners. Blijkbaar had hij er nog nooit over gehoord. Hier en daar hoorden kittens wel verhalen van Elders of andere Clanleden over de beruchte tweebeners en hun zwakke kittypets. "Een tweebener is een raar dier dat op twee benen loopt en in grote, stenen nesten woont. Ze hebben allerlei rare uitvindingen zoals deze monsters hier. Sommige katten wonen in de nesten van de tweebeners, we noemen ze kittypets," legde Swiftriver uit. Van kittypets had hij toch vast wel gehoord? 

Flamepaw leek behoorlijk verrast door het algemene stereotype van Riverclanners. Maar, ja. Ze stonken. Behoorlijk. "Natte kat en vislucht is geen ideale combinatie," beargumenteerde Swiftriver zijn statement. Een natte vacht liet een nare geur achter, en daarom bleef iedereen behalve die gore Riverclanners gewoon lekker droog. Het begon Swiftriver zo langzamerhand wel op te vallen dat er hier en daar behoorlijk wat dingen waren die Flamepaw nog niet wist. Gewoon van die standaard dingen die Swiftriver eigenlijk als basiskennis zag. Ach ja, ze hadden toch tijd genoeg, dus Swiftriver zou iedere vraag van Flamepaw wel gewoon rustig beantwoorden. "Kun je die 'kittypets' überhaupt wel katten noemen? Zoja, dan verpesten ze de naam van onze ras," was de volgende vraag van de rode kater. Swiftriver haalde zijn schouders even op. "Technisch gezien zijn het gewoon katten. De meesten hebben alleen nooit leren jagen of vechten. Ze krijgen alles voorgeschoteld door tweebeners." De kater drukte zijn achterwerk omhoog, klaar om weer te gaan. "We hebben nog een hoop te doen, dus we gaan nu verder," besloot Swiftriver toen maar.

Swiftriver fronste even bij het horen van de opmerking van zijn leerling, maar besteedde er echter geen aandacht aan. Hij zou nog wel zien hoe katten van buiten de Clans waren. Je kon ze niet vertrouwen. Ze waren afstandelijk en achterbaks, maar daar zou de jonge Apprentice nog wel achter komen. Niet ver van het Thunderpath was de kleine stroom die ook wel functioneerde als de drinkplek van Shadowclan. De kater liep er heen, in de verwachting dat Flamepaw hem volgde. "Dit is de Little Creek. Het water komt vanuit de Riverclan, maar vis zit er niet in. Hier drinken onze Warriors, en tevens onze prooien, dus hier is bijna altijd wel wat te vangen," vertelde de kater aan Flamepaw. Het was eigenlijk wel een ideale plek, en de enige bron van water voor de Shadowclan. Ze mochten er wel blij mee zijn.  

Swiftriver geeuwde, eigenlijk had hij zichzelf wel wat meer slaap willen gunnen. Het ging zo een behoorlijk lange dag worden: hij die moe was en zijn leerling die non-stop vragen stelde over de meest triviale dingen. "Als het dichtbij het Thunderpath is, smaakt het dan niet raar?" vroeg de rood-witte kater. Swiftriver schudde zijn kop, maar een echte verklaring had hij niet. Hij wist ook niet anders, er was een hoop dat alle katten ontging. Zelfs de Clanleiders konden het rare doen en laten van de tweebeners met moeite verklaren. Swiftriver liep langs de oever van de Little Creek weer terug naar het noorden. "Probeer alvast zoveel mogelijk geuren in je op te nemen," vertelde hij zijn leerling, terwijl ze samen de kreek afliepen. Aan het einde van de kleine stroom was de Carrionplace. "Dit is de Carrionplace, de ideale plek om kraaien en ratten te vangen, omdat de tweebeners hier regelmatig eten voor hen rondstrooien," vertelde Swiftriver. Geen idee waarom de tweebeners dat deden. "Je moet alleen wel uitkijken: ratten en kraaien dragen vaak ziektes met zich mee. Één verkeerde maaltijd zou een Warrior kunnen doden," waarschuwde zijn Apprentice. Hij wilde niet dat iemand een voedselvergiftiging opliep door zijn leerling.

Swiftriver knikte toen hij de techniek zag waarmee Flamepaw geuren begon op te nemen. Neus in de lucht en kaken geopend, hij begon al goed. Swiftriver kon het niet helpen om te grinniken toen hij de rood-witte kater zag creperen door de geur van de Carrionplace. Misschien had hij gelijk gehad: het Shadowclanterritorium had ook niet de meest geweldige geuren. De combinatie van afvalplaats, autoweg en moeras bracht geen heerlijke aroma's met zich mee, maar uiteindelijk wende je er wel aan. "Komen er meer plekken zoals deze of hoe zit dat?" klaagde de kater. Na zijn uitleg zouden ze wel naar de wat minder erge plekken gaan. Het moeras viel op zich wel mee en het naaldbos rook eigenlijk wel lekker. De naaldbomen brachten een fijne muskusgeur met zich mee, houterig maar toch een beetje fris. De oude eik was qua geuren ook niets bijzonders. De volgende halte was de grote eik en het kreupelhout dat de gigantische boom omringde. Deze lag niet al te ver van de moerassen, waar ze vervolgens ook heen konden.

"Dit is de Burnt Sycamore," vertelde Swiftriver toen ze eenmaal aan waren gekomen. "Vanaf deze eik heb je een uitstekend uitzicht op het gebied, en het kreupelhout is een goede manier om het sluipen te oefenen." Iets wat ze ook nog wel zouden doen, om Flamepaw's jachtkunsten te verbeteren. "En zoals je hier al kan zien, bestaat een groot deel van ons gebied uit moeras. Nu komt je eerste praktische les," zei Swiftriver met een grijnsje. Er was nog wel eens een geval van enthousiaste Apprentice's die voor hun trainingen het gebied in schoten en vervolgens de moerassen in zakten en stierven.  

Het was moeilijk om een glimlach te onderdrukken toen Flamepaw zich pijn deed aan één van de naalden van de bomen die hen omringden. Dingen die voor Swiftriver met de manen mee zo normaal waren geworden, waren op dit moment volkomen nieuw voor Flamepaw en het was behoorlijk amusant. Daarbij realiseerde Swiftriver zich dat hij sommige dingen wel voor lief nam. De jongere kater leek behoorlijk enthousiast te worden toen het woord 'sluipen' viel, wat logisch was. De meeste Apprentices keken meer uit naar het oefenen van vechten en jagen dan het theoretische leren over het gebied en alle regels die met het Clanleven mee kwamen. Om de trainingen luchtig te houden, zou Swiftriver elke van elke training een combinatie maken tussen theorie en praktijk. Natuurlijk was het belangrijk dat zijn Apprentice de Warrior Code kende, het gebied uit zijn hoofd leerde en alle gevaarlijke kruiden kon vermijden, maar vechten en jagen stonden toch wel op nummer één. "Moet ik echt door de moerassen heen zwemmen?" klaagde de jonge kater toen, waarop Swiftriver knikte. "Tenzij je er liever in wegzakt," bracht Swiftriver tegen zijn geklaag in. Daarbij, de Apprentice wist nu waar de Little Stream was, dus kon hij op eigen initiatief een wasbeurt gaan zoeken. "Oké, de bedoeling is dat je kalm blijft. Je maakt langzame, maar krachtige bewegingen om je door de moerassen te banen. Zodra je in paniek raakt, zal je wegzinken," legde Swiftriver uit. Het was net als zwemmen, alleen dan vele malen zwaarder en langzamer. "Ik zal met je meegaan." En met die woorden zette Swiftriver zijn eerste stappen in het moeras.