This land {Mistpaw'}

Meteen toen ze warrior was geworden kreeg ze van haar leider een leerling toegewezen.

Het was een hele eer geweest en ze was trots ophaarzelf geweest. Nu was ze een beetje zenuwachtig.

Meestal is de leerling dat maar Yellowcloud wilde het goede

voorbeeld geven dus probeerde ze te kalmeren.

Ze stippelde in haar hoofd een route uit en ging in haar

gedachten allerlei vecht en jaag technieken langs.

Het was bijna Bladkaal dus zou ze beginnen met jagen.

Ze hadden geluk dat de Windclan katten snel waren, want er

waren nauwelijks muizen meer alleen nog maar schriele vogels

en alerte konijnen. Toen ze klaar was liep ze naar het leerlingenhol toe.

''Ben je er klaar voor?'' Vroeg ze de grijze poes.

Het viel haar op hoe mooi ze was. Iets in haar uitstraling herkende ze.

Toen bedacht ze zich dat dit de zus van Tigerpaw was.

Ze hoopte dat ze het niet al te moeilijk ging krijgen sinds

Tigerpaw vaak flink tegen haar is uitgevallen.

Het geroezemoes van de apprentice den maakte haar wakker en daarbij ging ook zij rechtop zitten. Met een gaap en even uitrekken keek ze om zich heen. Haar broertjes en zusjes vertrokken en zo ook vrienden en vriendinnen. Ook zij moest maar eens d'r nest uit. Kort ging ze met haar tong over haar haren om alles op de perfecte plaats te leggen, al zou dat na vandaag niet meer zo zijn. Mist had een tijd zonder mentor rondgelopen, maar nu was het dan eindelijk zo ver. Een rode poes verscheen al voor de den. Kijk nou ze werd opgehaald, wat een service. Toen ze haar vacht goed had kwam ze op haar sierlijke manier aangelopen. "Ben je er klaar voor?", vroeg Yellowcloud en Mist knikte nog altijd een wat slaperige blik, al zat haar vacht niet meer zo. "Ik loop achter je aan", zei ze om dat even duidelijk te hebben.

Mistpaw kwam slaperig maar sierlijk aanlopen. "Ik loop achter je aan," Verduidelijkte de grijze poes Yellowcloud. Zonder om te kijken liep Yellowcloud het kamp uit. De vroege vorst voorspelde een moeilijke Bladval. Gelukkig had de windclan voldoende leerlingen, en een paar warriors. En dan was er nog Everstar, ze had altijd al bewondering voor haar leider gehad. Yellowcloud liep eerst door de lange vlakte die bekend staat onder de naam ''Moorlands''. "We zijn nu in the Moorlands, kan je ruiken wat voor prooi hier rondloopt?'' Vroeg ze aan Mistpaw. Het jagen begint met de geur opsporen, dat leek haar een goede oefening.

Yellowcloud

♦.♦

Zonder woorden liep haar mentor verder. Zou dit een gezellige training beloven of alleen maar leren leren leren. Geen van beide vond ze erg. Praten kon ze goed en fysiek was ze ook wel goed. Kon ze trots op zijn op zich. Waarschijnlijk zou ze wel achter iets komen waar ze verschrikkelijk in zou zijn met het trainen. Misschien was ze wel verschrikkelijk bot tegen katten uit andere clans. Al zou dat niet zo'n probleem zijn natuurlijk. Die mousebrains van de andere clans dachten dat zij de dassen niet aankonden bijvoorbeeld. Met de nieuwe apprentice laag zou dat zeker niet waar zijn. Haar hele nest was apprentice geworden en ze dacht dat die wel een aanwinst zouden kunnen zijn. Andere nesten van vrienden ook helemaal natuurlijk. Al snel kwamen de poezen aan op een stuk...uhm...niks eigenlijk. Het was plat, misschien wat heuvels. Maar that's it. Het viel natuurlijk te verwachten. "We zijn nu in 'the Moorlands', kan je ruiken wat voor prooi hier rondloopt?" De poes stak gelijk haar neus in de lucht. Er was duidelijk een geur, maar wat het was. Kon ze niet zo zeggen met die wind de alles door elkaar aan het gooien was. "Ruiken lukt me niet, maar als ik even logisch nadenk zou ik zeggen konijnen." De apprentice keek toen vragend naar haar mentor. Had ze gelijk?

Mistpaw stak gelijk haar neus in de lucht. 'Ruiken lukt me niet, maar als ik even logisch nadenk zou ik zeggen konijnen.' Yellowcloud rook ook niet echt veel door de harde wind dus het lag niet aan haar leerling. 'Yup, de generaties windclan katten hebben zich ontwikkeld tot snelle krijgers die met gemak een konijn vangen.' Vertelde ze de grijze poes. 'Het is daarom logisch dat ons geheime wapen snelheid is.' Vervolgde ze. Nu zou ze haar de jachtpositie laten zien. Misschien dat haar leerling die al redelijk kon want in Yellowcloud's geval speelde ze als kitten al allerlei jachtspelletjes met haar vrienden. 'Doe mij na.' Miauwde ze kort terwijl ze door haar poten zakte in een gemakkelijke jachthouding.

~~OOC: Derp het sheetje XD~~

Ze had gelijk. Dat was fijn. Konijnen waren grote beesten dus het zou wel als voordeel werken, al waren het snelle beesten. De poes knikte. Hun geheime wapen was snelheid, nou erg geheim was het niet meer. Kort ging haar blik naar haar poten. Waren slanke poten. Anders dan andere windclan katten, die een gladde vacht hadden die goed door de wind kon glijden, had zij een lange vacht. Al was Mist ook best snel. Zou helpen in de jacht. "Klinkt logisch", zei ze als bevestiging. Bij de volgende woorden keek Mist goed naar de houding van haar mentor om het daarna na te doen. Door haar poten en dichtbij de grond oren gepitst, klonk handig voor het horen van wat het prooi zou doen of waar het was. "Zo goed?", besloot ze te vragen.

Mistpaw zakte door haar knieën. 'Zo goed?' Vroeg de leerling. 'Perfect!' Snorde Yellowcloud onder de indruk. Ze stond weer op en wenkte Mistpaw haar te volgen. 'Het is altijd handig wat kennis te hebben over de verschillende kruiden die hier groeien, je weet nooit wanneer je ze nodig zult hebben.' Miauwde Yellowcloud. Ze groef in haar verleden, de tijd dat ze medicine cat wilde worden. 'De belangrijkste regel is dat je nooit zomaar een onbekende plant moet eten, ookal zien ze er nog zo lekker uit.' Vertelde ze haar leerling terwijl ze door het territorium liepen. 'Het handigste om te weten is dat spinrag het bloeden van een wond stelpt.' Vervolgde ze. Een plas water verscheen in het kale landschap. Yellowcloud stopte. 'Dit is small lake, behalve dat je hier kan drinken zijn er ook veel prooidieren.' Miauwde ze. Nu zouden ze echt gaan jagen. De wind was hier wat stiller dus het was gemakkelijker te ruiken. 'Als je op een prooi afsluipt is het belangrijk dat je je staart niet te hoog houdt, want dan ziet de prooi je, maar je moet hem ook niet over de grond slepen, dan hoort de prooi je.' Legde ze uit. 'Als je dichtbij genoeg bent spring je op het dier en bijt hem dood. Als het dier wegrent ren je achter hem aan, springt, en bijt hem dood.' Vervolgde ze. 'Laat maar eens wat zien.'

Ze deed het goed. Blij dat ze het goed had gedaan ging ze staan. Er werden dingen verteld over planten die ze niet zomaar mocht eten. Eerlijk gezegd zou zelf eerder vlees eten dan planten. Alleen als laatste iets. Het klonk wel logisch allemaal en ze knikte instemmend bij de woorden. Spinrag stopte het bloeden van een wond. Ergens in haar brein sloeg ze dat op. Zodra ze het in een kluis in haar brein had geplakt verscheen er een soort vijvertje. Wat verbaast keek ze ernaar. Dat was uit het niets. Was het allemaal hier gaan verzamelen door de heuvels? De poes probeerde allemaal verschillende dingen te verzinnen, maar de stem van haar mentor verstoorde het al snel. Over iets met haar staart. Haar staart liet ze gelijk ongeveer op dezelfde hoogte van haar lijf hangen. Niet op de grond en niet hoog in de lucht. Doodbijten leek haar het meest logisch in de nek want dan zou dat breken. Dan zou het snel dood zijn. "Doodbijten in de nek? Of ergens anders?", besloot ze toch maar even te vragen. "Laat maar eens wat zien", klonk er na een korte pauze. "Wat moet ik laten zien?" Ze snapte niet echt wat ze moest laten zien. Hoe ze rende of hoe ze gelijk een beest moest vangen?

De leerling had het nog niet begrepen. 'Doodbijten in de nek? Of ergens anders?' Vroeg ze Yellowcloud. 'In de nek.' Bevestigde Yellowcloud haar. 'Wat moet ik laten zien?' Yellowcloud bedacht in haar hoofd hoe ze iets duidelijker zou moeten zijn. 'Probeer een dier te vangen met de kennis die je nu hebt. Het maakt niet uit als je het fout doet, het is gewoon zodat ik kan zien wat er goed is en wat beter kan.' Miauwde ze tegen Mistpaw.

OOC:Sorry kort Embarassed