An Itch To Scratch

{Ganzenopdracht: Quietkit probeert zijn nagels te scherpen in iets wat op een boomstronk lijkt, maar een kat blijkt te zijn.

Nog slaapdronken van zijn lange nachtrust, waggelde Quietkit uit zijn nest en meteen rechtstreeks naar de uitgang van de Nursery. Daar werd hij meteen op onwelkome manier begroet door een koele windvlaag. Leaf-fall was aangekomen en liet het weten ook, fantastisch. Al gapend wandelde hij wat rond, rekte zich uitgebreid uit en vond een perfect object om zijn iets te lange nagels wat aan te scherpen. Zijn nagels gleden uit zijn hulzen en Quiet plantte zijn klauwen rustig in het oppervlak van het object en trok ze gerust naar beneden. Het enige probleem was dat het object geen object was.

- Open!

Quiet fronste even verbaasd toen het object waar hij zijn nagels aan scherpte begon te piepen. Dat hoorde niet! Hij schrok zich een hoedje toen het object zich omdraaide en hij het gezicht van Foxkit zag. "Quiet!" riep de wit met rosse kater verschrikt uit, en Quiet schrok net zo hard terug. Foxkit haalde naar hem uit, waardoor Quiet ineens twee verse krassen op zijn neus had staan. "Fox!" riep hij vervolgens zelf weer verschrikt uit. Twee kleine krassen stonden nu gegraveerd in zijn neusbrug, en een kleine hoeveelheid bloed sijpelde uit de wond. Echt pijn deed het niet, maar verward was Quiet wel.

Quiet plaatste zijn witte pootje op de rode vloeistof die langzaam van zijn neus afdroop. Hij keek er even naar, het leek op hetzelfde spul dat uit de das kwam toen die de Nursery binnen had gedrongen. Het was bloed, en Quiet wist eigenlijk niet zo goed wat hij hiermee aan moest. Foxkit begon haastig zijn excuses aan te bieden en Quiet keek hem even verbouwereerd aan. Hij voelde een rare, stekende pijn op zijn neus, maar echt heel veel pijn deed het nou ook weer niet. "Is het erg?" vroeg hij met een bibberende stem. Hij hoopte niet dat zijn hele kop open lag, dat zou nou eens lelijk zijn. Straks moest hij weer naar Sparrowfeather, daar had hij helemaal geen zin in. "Wat is dat op je neusbrug? Het stinkt!" piepte de rosse kater toen. "Bloed," antwoordde Quietkit zachtjes. "Ik denk dat ik naar Sparrowfeather moet..." zuchtte hij. Misschien wist Lizardpaw ook wel wat te doen: hij vond Sparrowfeather namelijk maar eng.

Foxkit zei dat het wel meeviel, maar Quiet fronste toen hij zei dat het er vies uitzag. Straks zou hij nog permanent lelijk zijn! Dat kon niet! Hoe moest hij dan chicks scoren? Hij moest zo snel mogelijk naar de Medicine Cat, die kon het bloeden vast wel stoppen. Misschien kon hij zelfs de wond dichtmaken zodat hij mooi zou blijven. Hij had eigenlijk geen idee wat Sparrowfeather wel en niet kon qua wonden, maar hij zou het weldra uit gaan vinden. Foxkit wilde niet eens in zijn buurt staan, ondanks het feit dat het toch een beetje zijn schuld was dat Quiet's neus in tweeën lag. Foxkit zei dat hij straks nog dood zou bloedden en Quiet keek hem verontwaardigd aan. "Haal Sparrowfeather!" gilde hij luid, steeds bozer wordend op Foxkit en zijn opmerking.

Foxkit zakte in elkaar, terwijl hij nog steeds niks deed. De rood-witte kater begon over hoe het niet zijn fout was, en Quiet keek hem ongelovig aan. "Starclan heeft mijn neus niet open gekrabt!" gierde Quiet verontwaardigd. Natuurlijk was het Foxkit's schuld. "Daarnaast zou het me niet uitmaken als je lelijk of dood was!" ging de jongere kitten toen verder, en Quiet had zijn kookpunt bereikt. Hij zette zich af in de hoop om met zijn volle gewicht tegen Foxkit aan te beuken. Dat zou hem wel leren! "Wat is er allemaal wel niet aan de hand?!" hoorde hij toen een angstige stem zeggen en Quiet krabbelde overeind, kijkend naar zijn broer Puddlekit. "Foxkit heeft mijn neus open gekrabd en wilde de Medicine Cat niet halen!" riep hij naar Puddlekit, waarvan hij wachtte dat die hem zou gaan verdedigen.

Quiet keek boos naar Foxkit, wat Quiet deed was per ongeluk! Hij had niet gezien dat het Foxkit was! Foxkit had met opzet naar zijn neus uitgehaald. "Dat heb ik niet gedaan! Het was je eigen schuld, jij begon!" piepte de jongere kater verontwaardigd. Alsof het niet erger kon, kwam er nog een Warrior aan die de boel weer moest gaan uitzoeken. Ondertussen droop het bloed uit Quiet's neus op de grond. Het was Crookedberry, en ze deed het 'gesprek' stoppen en vroeg vervolgens wat er gebeurd was... Aan Foxkit. "Quiet krabte aan mijn rug, mijn reflex was hem terugkrabben en nu bloed hij dood maar dat is zijn eigen dikke, vette schuld," vertelde Foxkit, en Quiet keek hem boos aan. "Het was per ongeluk! Ik had niet gezien dat het Foxkit was! En hij wist wel dat ik het was, en toch heeft hij me gekrabd!" verdedigde Quiet zichzelf, en hij keek vervolgens naar zijn broertje die hem aan het judgen was.

Quiet keek naar Foxkit met een blik die kon moorden. Op dat moment was hij net zo min een Apprentice als Foxkit, beide waren aan het gieren als kleine kittens. Quiet keek chagrijnig naar Crookedberry die hen beide weer een preek gaf. Quiet wist ook wel dat hij anderen niet pijn moest doen! Het was een ongeluk! Foxkit deed daarentegen gewoon stom, zoals altijd. "Ik wens hem niet dood.. Het zou me gewoon niet schelen," protesteerde de rood-witte kater toen. Quiet keek hem vurig aan. "Ik dacht dat we vrienden waren!" riep de kitten beledigd naar zijn voormalige vriend. Hij had Foxkit wel zo gezien, maar blijkbaar was het niet wederzijds.

Quiet schrok even van de reactie van Foxkit op zijn opmerking: de rood-witte kater leek ineens heel onzeker, van de boosheid van net was even weinig over. Quiet legde zijn oren in zijn nek. "We zijn toch vrienden?" vroeg Foxkit onzeker. Quiet keek even de andere kant op, natuurlijk wilde hij nog steeds vrienden zijn met Foxkit! Hij kon altijd met de jongere kater lachen en hij wilde zijn vriend helemaal niet kwijt. Maar hij moest standvastig zijn nu, anders nam niemand zijn punt serieus. "Als het je niets kan schelen als ik dood zou gaan, kunnen we geen vrienden zijn", prevelde de kater rustig, maar met een trieste toon in zijn stem. Hij kon toch geen vriend hebben die niets om zijn leven gaf?