Strange place for a rabbit.

Hoewel hij hier zelf heen was gegaan, wist het konijn niet wat hij hier op het donderpad deed. Zijn ogen schoten heen en weer en zijn oren stonden recht overeind. Zijn neus was gespitst en hij zou vluchten bij ieder verdacht geurtje. Voorzichtig hopte hij over het pad, zonder te weten waar deze nou eigenlijk eindigde. Misschien zou zijn leven wel eindigen voor hij het einde gezien had. Hij slikte, voor hij opnieuw een klein stukje hopte. Door de stand van de wind had hij niet door dat er aan de kant waar zijn rug naar gericht was een kat aan de horizon was verschenen.

Haar witte vacht leek te gloeien. Er waren vast veel katten die bij dit beeld dachten dat StarClan naar de aarde gekomen was. Maar nee, het was een eenzame poes die op jacht was. Haar heldere blauwe ogen waren strak op het konijn gericht. Wat deed die hier, op dit pad? Natuurlijk wist ze niet veel van hier. Ze kwam uit een ver gebied, waar alles heel anders was. De Clans, hun manier van leven, hoe de wereld in elkaar zat. Jeweltear zag het konijn een stukje verder hoppen. Als ze langer wachtte, was ze te laat. Zo stil als Silentshade was ze niet, maar ze kon wel sluipen. Met haar lichaam gestroomlijnd stapte ze richting het konijn. Haar poten bewogen zich snel, maar stil. Zelfs vijf meter van het konijn af leek het alsof hij haar niet door had. Ze grijnsde, waarna ze nog dieper door haar voorpoten ging. Het konijn leek weer te willen springen. Dat liet de witte poes niet toe. Met een immense kracht zette ze zich af. Meteen opende ze haar bek om het konijn te bijten, maar hij sprintte er vandoor. Jewel liet het beest niet gaan. Nu ze toch al snelheid had kon ze beter doorrennen. Ze was net een witte waas die over het pad raasde. Langzaam maar zeker haalde ze het konijn bij. Nu moest ze springen. Zoals ze net had gedaan zetten ze zich af. Met haar klauw haalde ze uit. Raak, het konijn stopte met rennen. Vlug probeerde Jeweltear hem te bijten, maar hij bewoog teveel. De klauwen van haar andere voorpoot zette ze daarom in zijn lichaam. Nu lag zijn borst klaar om gebeten te worden. Haar tanden gleden soepeltjes door het weefsel van het konijn. Ze voelde zijn hart tevergeefs bonken, hopend dat ze hem met rust zou laten. Ze voelde zijn poten tegen haar wangen in de hoop haar weg te krijgen, maar zijn klauwen gaven haar nog niet eens schrammen. Warm bloed trok in de vacht rond haar bek. Het was tijd. Alsof iemand opeens een schakelaar omzette klapten haar kaken helemaal dicht. Ze voelde hoe haar slagtanden door het vlees van zijn hart boorden. Ze voelde enorm veel bloed in haar vacht. Om niet al te smerig te worden draaide ze de prooi om en deed ze een stap achteruit. Ze nam de tijd om even rond te kijken. Vrij veel bloed. Zacht grinnikte ze. Had het konijn maar niet weg moeten rennen. Haar blik viel uiteindelijk op het doodgebloede konijn. Mooi, een geslaagde jacht. Ze wilde net een stap richting haar prooi doen toen ze een geluid hoorde. Direct keek ze om zich heen. Al het bloed gaf haar een angstaanjagend uiterlijk. Niemand zou nu nog denken dat ze van StarClan kon komen. ''Wie is daar?'' blies ze, nog steeds om zich heen kijkend. Wie het ook was.. Ze zou haar prooi niet delen..

- Alleen met toestemming, ofzeuw. -

Brokenstar beliep de grenslijnen. Aangezien de meeste leden van Shadowclan te lui waren om op patrouille te gaan - of dit niet goed genoeg deden naar zijn smaak - moest hij het zelf maar opknappen. Bovendien kwam niemand hem graag tegen. In zijn hoofd herhaalde hij de warrior code, die hij bij zijn hart kende. Verdedig je Clan met je leven. Je mag vriendschappen hebben met katten uit andere Clans, maar je loyaliteit moet bij je eigen Clan blijven, op een dag zul je ze misschien tegen komen in een gevecht en dan word twijfel over welke kant je kiest niet toegestaan.. Na enkele regels te herhalen kwam hij aan bij regel vier. Prooi is alleen gedood om te eten. Dank StarClan voor zijn leven, een regel die vaak genoeg werd verbroken. En helaas gold dit ook voor zijn eigen Clan. Maar zijn woorden waren wetten, aldus stond in de Warriorcode. Hij zou zijn Clan maar eens moeten leren wat de Warriorcode inhield.

'Wie is daar?' blies een stem hem toe. Hij liep even over wat krakende blaadjes en blies terug. Een witte poes met blauwe ogen, besmeurt met bloed. Ach, je moest een boek niet op zijn kaft beoordelen. 'Leider van ShadowClan, Brokenstar.' hij hief zijn kop wat en keek de witte poes aan. 'En jij, minachtende wezel?'

[Ik had geen inspiratie T_T]

Wat bladeren kraakten en lieten Jeweltear haar blik in een bepaalde richting richten. Vervolgens klonk een blazend geluid dat katten o-zo-goed konden maken. Een wat donkere kat was de bron van het geluid. Blijkbaar liet hij anderen niet zomaar tegen zich blazen. ''Leider van ShadowClan, Brokenstar,'' sprak hij. Jewel fronste even. Aha, een leider dus. Moest ze nu eerbiedig gaan doen en hem vereren? Hij was haar leider (nog) niet, dus had ze geen reden om onderdanig gedrag te vertonen. Hoewel hij natuurlijk wel zijn hele clan tegen haar op kon zetten. ''En jij, minachtende wezel?'' Het duurde even voor Jeweltear door had dat Brokenstar weer wat gezegd had. Wat hij gezegd had interesseerde haar ook niet. ''Jeweltear, Clanloos.'' Haar blik was strak op de kater gericht. Haar gedode konijn was ze al bijna weer vergeten. De geur van zijn bloed liet haar echter weer aan hem denken. Trek had ze wel, maar ze wilde haar blik niet van Brokenstar afwenden. Ze besloot daarom maar wat te zeggen. ''ShadowClan?'' Het was slechts één woord met een vragende toon, maar het kon een heel gesprek starten. Jeweltear wist vrijwel niets van de clans die in dit gebied leefden en had misschien maar één of twee keer gehoord over deze ShadowClan. Ze wilde wel weten wat deze clan nou eigenlijk anders maakte dan de anderen. Want, elke Clan had iets speciaals waardoor ze zich nooit samen zouden voegen. De Clans hielden elkaar in evenwicht. Soms was dat evenwicht verstoord, maar na een bepaalde tijd kwam het wel weer terug. Als er één Clan minder was, was het hele evenwicht verstoord. Zo was het tenminste in het gebied waar Jeweltear vandaan kwam. Misschien, heel misschien, was het hier anders. Maar ze verwachtte van niet.

- Ik ook niet echt, dus begin ik maar een heel onzinverhaal :') -

'Jeweltear, Clanloos.' vertelde de witte kat, Jeweltear. Twee blauwe ogen keken hem strak aan. Zijn grauwe staart stond omhoog in de lucht en de vacht rond zijn nek was wat opgezet. Deze poes was niet interessant genoeg, hij wou zijn tijd niet aan haar verdoen. Maar Thunderclan kon niet nog een poes gebruiken, ze zou hoogst waarschijnlijk sterven. Hier, door hem. 'ShadowClan?' nog een keer blies Brokenstar. Waarom wist deze poes niks van de Clans? Het was net Zonhoog geweest, dus de zon scheen nog steeds. Even keek hij naar het konijn, dat zou al snel kraaienvoer zijn. Een rottende karkas, als ze hem daar nog lang over liet. Zijn oranje blik ging weer naar haar. Maar zij misschien ook. Hij kon haar wat Yew voeren, al groeide dat hier volgens hem niet. 'ShadowClan is de Clan die door mij word geleid. Wij worden omschreven als strijdhongerig, agressief, eerzuchtig en hongerig naar meer territorium. Het is hard in de Clan, maar we komen voor elkaar op, al zijn wij niet de liefste katten.' vertelde hij met lichte arrogantie in zijn stem. Hij trok zijn grijze kop wat op en keek met zijn oranje ogen naar de poes. Wat was haar doel hier?

- T__T Ik begin spijt te krijgen van hier posten, ik post zo kort -

Opnieuw klonk het blazende geluid van Brokenstar. Jeweltear begon hem bijna te verachten. Maar, ze was niet van plan om meteen al vijanden te worden met iemand. ''ShadowClan is de Clan die door mij word geleid. Wij worden omschreven als strijdhongerig, agressief, eerzuchtig en hongerig naar meer territorium. Het is hard in de Clan, maar we komen voor elkaar op, al zijn wij niet de liefste katten,'' vertelde Brokenstar. Strijdhongerig was Jeweltear niet echt, en ook de andere dingen pasten niet volledig bij haar karakter. Toch was er iets aan deze ShadowClan wat haar interesseerde. Jewel richtte haar aandacht even op Brokenstar. Het was duidelijk dat hij de liefste niet was. Door de manier hoe hij naar haar geblazen had, geloofde ze graag dat deze clan agressief was. Ze haalde diep adem en begon te spreken. ''Goed, Brokenstar,'' ze dacht nog vlug even na over haar woorden en ging toen verder, ''Is er een manier waarop ik jouw respect kan winnen en mij bij deze clan kan aansluiten?'' Rustig liet ze haar achterste zakken, totdat deze de grond raakte. Ze was niet van plan om bang weg te rennen, of iets dergelijks. Eerst wilde ze weten of ze bij deze Clan kon komen. Dan zag ze wel verder.