Encounter

Alhoewel het één van de weinige, goede dagen was bleef de kattin nogsteeds op haar hoede. Bij ieder geluid kon je haar vacht wel omhoog zien rijzen. Zo was dit ook het geval. De rode poes veranderde van lopen naar stokstijf. Haar oren spitsten richting Little Creek. Jawel, ze had heus wel pootstappen gehoord. Haar zicht mocht wel de laatste jaren achteruit zijn gegaan, maar haar gehoor was wel scherper daardoor geworden. 'Kom op Thistleflower,' stelde de warrior zichzelf gerust. 'Je moet is wat aan jezelf veranderen.' Haar angsten vochten tegen de stem. Een zucht rolde uit haar bek. Ze zat in tweestrijd, in tweestrijd met zichzelf. Het was angst tegen moed. Liegen of eerlijkheid. En alles was gekomen doordat ze zo blind was. Gepijnigd en duidelijk half verward sloeg de rode tabby haar ogen voor seconden neer. Niet alleen hoe ze soms tegenover Clangenoten gedroeg, ook haar bloedeigen zoon had ze tijden verwaarloosd. Al sinds de dood van haar moeder al. De pijn en de late acceptatie dat de poes al manen dood was hadden Thistleflower verward. Ernstig verward. Er was een enorme chaos in haar kop gecreërd. En dat maakte de afstand tussen haar en haar familie alsmaar groter. Eenmaal aangekomen bij de kreek kwam ze haar angst tegen die ze wist ooit te moeten confronteren. Ze moest het hem vertellen. De kater was, ondanks het verhaal dat ze al sinds zijn apprenticeship vertelt had, vast en zeker ook in de war van hoe het karakter van zijn moeder was. En zelf had Thistle er spijt van, ze schaamde zich ervoor. Voor haar idiote acties. Maar er was geen weg terug. Alleen maar vooruit. "Hey" hoorde de kattin zachtjes. Met moeite keek ze recht in de ogen van haar zoon. 'Goedenmiddag, Ironsoul.' Begroette ze terug met een kort knikje. Haar blauwe ogen gleden naar de prooi dat op de grond lag. Dat was niet veel. Maar tenminste iets. "Lang niet gezien", verklaarde de zwarte kater. Nogsteeds haar blik op de waterrat antwoordde ze; 'Inderdaad ja', Ze slaakte nogmaals een zucht. Alleen een wat zachter. Wat qua meer op een zwaar ge-adem leek. 'Daar zal de Clan blij mee zijn. Goed werk gericht, trouwens.' Ze wees naar de waterrat met haar staart. Haar nekharen stonden overeind. Een koude tinteling golfde door haar lichaam heen. 'Is het oké als ik mee jaag?' vroeg ze aan de kater tegenover haar. Het was is tijd voor een moeder en zoon momentje. Eentje waar de kater vast er weinig van zal krijgen. Maar wel eentje dat in zijn en haar geheugen zal blijven haken. Voor altijd. En misschien kreeg de rode kattin dan de kans het hem uit te leggen. Het was nu niet echt het perfecte tijdstip voor zoiets sirieus. Vooral nu niet een awkward stilte dreigde aan te komen.

Niet alleen voor de poes zelf, ook voor de zwarte kater leek het wel een verassing dat ze is elkaar eindelijk na veel moons spreken. Ze keek weg zodat de kattin niet te ongemakkelijk leek en tikte met haar staart tegen de grond aan. "Dank je", hoorde ze van haar zoon. De poes snorde zachtjes mee. Maar om hem echt een moederlijke lik over zijn oor te geven had ze het lef er nog niet voor. Niet na wat er tijden veranderd was. "Ik stel voor dat we samen prooi zoeken, dan kan ik rond sluipen en ze naar jou toe jagen, goed?" De kattin knikte plechtig. Ze had niet veel van jagen geleerd vergeleken met de normale katten uit haar leeftijd. Blijkbaar omdat ze nogal achterliep met de trainingen. 'Lijkt me een goed idee', Ze zwiepte met haar staart voordat ze alvast langzaam ging lopen. 'Welke kant denk je waar de meeste prooi ligt?' De rode Warrior wist het allang al, maar dit was een vraag, of de kater wel opgelet had in de trainingen. Al klonk ze alsof ze hem niet echt vertrouwde. Ze wou hem testen. In de hoop dat hij tijdens zijn apprenticeship niet afgeleid werd door het afvragen waarom zijn moeder hem nou verstoten had. En Thistleflower had daar spijt van. Ze had besloten de band weer proberen op te bouwen. Zoals het voor iedere moeder en zoon bestemd was.