You are worthy your name {Sweetheart}

Duisternis, pijn en angst. Het was donker in de kuil waar Yellowpaw lag. Ze schrok en probeerde weg te komen. Gillend werd ze wakker. Beseffend dat het maar een droom was stond ze op. Ze ging zitten en keek een beetje duf rond.

Kort srry...

Een konijn bungelde uit haar bek toen ze het kamp binnen liep, het wad een goeie jacht geweest. Twee konijnen en een veldmuis, met een troste blik trippelde poes dieper hrt kamp in en zocht een mooi plekje ergens in de zon. Ze wou net een hap nemen van het sappige vlees toen een schreeuw haar aandacht trok, ze hief zich zelf omhoog en tuurde met haar twee verschillende gekleurde ogen rond. De schreeuw kwam van de Medicine cat's den, dus ze pakte de konijn beet en trippelde naar de den. Ze stak haar kop naar binnen en zag Yellowpaw angstig en doffe ogen in haar nest, ze liet het konijn vallen bij de jonge poes en ging rustig bij haar zitten. "Gaat het wel een beetje?" mauwde ze met haar zachte en vriendelijke stem, alsof een starclan kat een kitten in slaap zong.

"Gaat het wel een beetje?" Hoorde Yellowpaw een zachte stem zeggen. Ze keek om. Het was Sweetheart. 'Ja, een beetje.' Zei Yellowpaw met trillende stem. 'Ik moet steeds denken aan... aan...' Haar adem stokte in haar keel en ze keek droevig naar beneden. Zo iets wil ze nooit meer meemaken. Ze had nu echt angst van de bloodclan.

"Ja, een beetje" Mauwde de jonge poes met een trillende stem, waardoor ze naast haar ging zitten en zachtjes haar vacht die van haar raakte om haar te kalmeren. "Ik moet steeds denken aan.. Aan.." Ze krulde haar staart om de leerling heen en trok haar naar haar toe net als een moeder die haar kitten troostte. "Ssh, ik weet het" sussende ze, en legde haar kop op de van de poes. "Ik ben er"

"Ssh, ik weet het" Zei Sweetheart die Yellowpaw troostte. "Ik ben er" Yellowpaw kreeg een warm gevoel van binnen. Ze drukte haar kopje tegen Sweetheart aan en huilde het uit zoals ze bij een echte moeder zou doen. Haar moeder had ze niet gekend en ze had nooit durven huilen bij haar vader uit angst dat die haar een zwakkeling vond. 'Dankjewel.' Zei Yellowpaw toen ze uitgehuild was. 'Dat had ik even nodig.'

De langharige poes voelde hoe Yellowpaw haar kop tegen haar aan drukte en begon te huilen, zachtjes likte ze haar oren en sloeg haar pluizige staart beschermend om haar heen. Nadat de leerling uitgehuild was likte ze nof de laatse tranen weg, voor ze antwoord gaf op haar bedankje. "Ik ben er om te helpen" Mauwde ze, en schoof de konijn naar de leerling toe. "Je moet even wat eten," stelde ze voor, en wees naar de konijn die ze zonet had gevangen. "zou je me dan misschien willen vertellen wat er is gebeurd?"