Petals en Clovers, but this time the blossoms are revieled|Geboortetopic

Met een verontrustende uitdrukking op haar gezicht deed de witte kattin haar best vooruit te lopen. Op z'n minst tot het einde van de ShadowClangrens. Ze wou even rondkijken aangezien ze na een maan of twee in de nursery vervelend vond. Daarnaast vond ze ook dat ze het recht had wat beweging te krijgen. Haar gedachtes gleden naar Flamekit en Moonkit. Ze had hun van afstand in de nursery in het zeil gehouden. Een slappe glimlach ontstond op haar gelaat bij het terugdenken van hoe levendig Flamekit wel niet was en hoe zorgzaam Moonkit was. Zo was Cloverblossom ook weleens geweest in haar jeugd. Alhoewel ze nog nooit erbij had stil gestaan Medicine Cat te worden. Het speet haar dat ze net niet bij de ceremonie naast hun zal staan. Ze hield van hun, maar leed een beter leven bij Grizzlyface, die ze een tijd lang niet gezien had. Bovendien vertrouwde ze Rustscar voor hen te zorgen en wisten ze toch niet wie hun moeder was, wat haar dus pijn van binnen gaf.
Niet alleen mentaal kreeg ze pijn. Haar gezicht vertrok bij het voelen van een harde schop. Ze was er half gewend aan geraakt aangezien ze Flame en Moon ook gedragen had. Maar deze schoppen waren niet van twee kittens, nee. Het waren minstens drie! De schoppen werden bij elke achter elkaar harder. Tot de witte kattin niet verder kon dan liggen. Toch besloot ze te gaan schuilen voor welke kwaad dan ook voordat ze echt zou bijkomen. Dus met moeite dwong ze zichzelf te blijven lopen tot een onbewoonde dassenburcht in haar gezichtsveld verscheen. Opgelucht kroop ze erin. Jep, totaal onbewoond. De geur van de das was slechts maar half te ruiken. Het was minstens een seizoen geleden dat het beest hier woonde.
Nadat ze met moeite van de pijn een nestje in elkaar gefrutseld had plofte Clover neer. Ze lag nu veel lekkerder dan op de goudgekleurde bladeren dat de burcht helemaal verstopt had. Nog meer schoppen kwamen, gevoeld door een gold van weeën over haar lijf. Was het echt zo? Ze wachtte even af voor nog een teken. Algauw werd de pijn onverdraaglijk. De kittens kwamen!
Met paniek keek ze om zich heen voor geen reden. Onee! Wat als er iets misging?! Nu hoopte ze dat Girzzlyface kwam of Rustscar of Spottedfeather. Zelfs een BloodClankat had ze op dit tijdstip gewenst. Dit kon ze niet alleen. Dat wist ze!
Toch leek ze van buiten tamelijk kalm. Ondanks haar gespannen staart. Haar blauwe ogen op de ingang gericht bad ze tot StarClan dat er minstens één iemand kwam. 'Ow StarClan het spijt me U te hebben teleurgesteld.' jammerde ze in stilte. 'Maar alstublieft, help me en mijn kittens.'

Postvolgorde:

Een paniekerig blik glom in zijn ogen, met een snel tempo liep hij door de vallei heen. hij had vandaag afgesproken bij de grens met Cloverblossom maar ze was er niet geweest, maar haar geur was vers. met zijn snuit bijna op de grond gedrukt liep hij veder, hij wist wel dat ze bijna moest bevallen. zo dom was hij ook weer niet, zijn staart zwiepte nerveus heen en weer. waar kon ze nou weer zijn? steeds meer begon hij zijn tempo te versnellen, en al snel werd de geur van zijn partner sterker, alleen was de geur gemend met de aroma va angst. nog meer paniek glom in zijn ogen en meteen begon hij te sprintte, stoffenwolk resen omhoog toen hij snel over de vlakte rende. de geur van Clover stopte, maar waar was ze? en snuffelde het hele stuk af. maar geen spoor van de witte vacht, hij wou het bijna opgeven maar toen hij in de hol van een ouden dassenburcht wou nestelen. zag hij haar, de witte mooie vacht van zijn partner lag in de hol. een grote glimlach was op zijn snuit gekruld en snel kroop hij naar haar toe, "Hier ben je!" snorde hij, en wreef zijn snuit over haar wang. zijn blik gleed van haar ogen naar haar buik die hevig op en neer rees, "Wacht eens.." mompelde hij, en beet op zijn onderlip. met grote ogen keek hij haar weer aan, "Nu!? komen.. komen de kittens...nu?"

Met een pijnlijke blik keek ze toe hoe haar buik paniekerig en snel op en neer rees. Haar oren spitsten bij het horen van een geluid. "Hier ben je!" Haar blauwe ogen werden groot van opluchting en het geluk dat ze voelde weer is zijn partner te zien. 'Grizzlyface,' snorde ze zachtjes waardoor ze zich zo pijnloos mogelijk haar nek strekte om hem een kopje te geven. "Wacht eens.. Nu!? komen.. komen de kittens...nu?" De poes keek zwijgend terug naar haar buik dat nu echt veel pijn deed. Ze knikte alleen maar, Clover wist dat ze haar adem moest besparen. Dit zal nogal moeilijk worden. Een veel pijnlijkere kramp dan de anderen volgde en de poes wist dat ze nu aan het werk moest. Ze hield haar adem in en zuchtte het weer uit toen de pijn zachter werd. Voor ze het wist zag ze een klein, opgerold balletje op de grond. De poes schoof het met haar staart naar zich toe en likte het schoon. Vervolgens bekeek ze het kleine ding. Een jongen. 'Jij noemt hem,' Ze glimlachte naar Grizzly met vermoeide ogen. Hoeveel kwamen er ook alweer? Maar helaas gunde de natuur haar niet wat rust. Want voor ze het wist kwam er nog een kramp.

Soldier mag nu posten

Soldier

I'll be your guardian soldier

Hij kronkelde heen en weer. Een paar schopjes volgden. Hij was hier klaar mee. Hij wou naar buiten. Hij schopte nogmaals als teken dat zijn moeder niet zoveel moest lopen. Ze moest gaan liggen. Want een wiebelende buik wou deze kater niet. Hij wou rust. Maar nu... nu was hij klaar voor de buitenwereld. Hij ging alles verkennen. De schoppen werden harder toen hij voelde dat zijn moeder ging liggen. Mocht hij er nu uit? Met grote kracht schopte hij malen achter elkaar. Misschien had hij zijn littermate geraakt want hij voelde nog iets naast zich bewegen dat hij zeker geraakt had. Alsof het niet naarder kon werd alles om hem heen afgesloten. Het werd smaller en smaller en het katertje had het gevoel dat hij er benauwd van werd. Vervolgens voelde hij koude grond onder zich en hij spartelde in het rond. Een afkeurend gepiep verliet uit zijn bek. Het is te koud, hij wou terug! Terugtrekken! De buitenwereld was niet zoals hij verwacht had. Het was donker, duister, zwart en koud. Het was eng. Het gepiep werd zachter en het spartelen werd zwakker bij het ruiken van melk. Nogal onhandig kroop hij richting de warmte en geur. 'Jij noemt hem,' hoorde de bruine kitten. Wie noemde wie? Maar algauw waren die gedachtes weggevaagd bij het drinken van de melk. Eindelijk echt voedsel.
Na een paar keer heen en weer rollen kon hij zich eindelijk comfortabel oprollen om te gaan slapen. Zijn oren gericht op de stemmen dat zich in de achtergrond afspeelde. Was dit zijn mama? Wie en waar was zijn papa?

BerichtOnderwerp: Re: Scared but not offended|+Grizzlyface do 22 okt 2015 - 14:26 Reageren met citaat Meld bericht bij een moderator of beheerder Sluit bericht voor nieuwe meldingen
Moedernatuur was duidelijk haar gang gegaan, niks maar ook niks kon hij doen om haar te helpen tegen de pijn. Het enige was dat hij bij haar kon zijn, hij drukte zachtjes zijn neus tegen haar aan en keek toe hoe haar flank op en neer rees. Algauw lag er een kleine hoopje vacht, een kleine Grizzly. Wat hem ene troste uitstraling gaf, nadat Clover hem had schoongelikt en tegen haar aan drukte. Boog hij zijn kop en gaf hem vervolgens ook een lik. Een kleine Grizzly, trotser kon je hem niet maken. "Jij noemt hem" nadenkend beet hij op zijn lip, en graafde diep in zijn geheugen. "Jij zal vanaf deze dag bekend staan als Soldier, omdat jij net als mij je familie altijd zal beschermen en helpen met moeilijke situatie, wees goed voor ze" mauwde hij, en richtte zijn aandacht weer op Clover. Die alweer veder ging. Hoeveel zouden er nog komen?

-Omg ik had serieus bij een andere topic dit gepost ^^" sorry

Met een vermoeid gezicht en diffe, maar stralende ogen keek ze naar haar zoon. Het oudste van het nest. Snorrend keek ze naar haar partner. Soldier. Die naam pastte wel bij hem. Ze gaf het kleintje likjes over zijn kop voordat ze zich weer concentreerde op het volgende kitten. Het deed pijn, toch gaf het bijzijn van Grizzly en haar eerstgeborene kracht en moed. Ze beet op haar lip voordat de druk weg was. Haar blauwe ogen waren hlazig van de pijn. Zorgzaam likte ze de twee kitten. Een meisje, hmm? Met een nadenkende frons dacht ze na voordat ze het poesje naar zich toe trok. 'Jij zal vanaf nu Naveah heten, omdat ik je zie als een engel in heaven.' Ze grinnikte. Maar de pret en genot werd afgebroken door de pijn dat weer volgde. StarClan, hoeveel kwamen er nog?

-NNAVEAH MAG NU POSTEN

Het waren rustige dagen geweest. Altijd hetzelfde en altijd ontwikkelde de kitten zich. Nu was ze niet alleen geweest, om haar heen lagen nog anderen, die net als haar groter en sterker werden. Haar longen waren nu genoeg ontwikkeld om het leven buiten de baarmoeder aan te kunnen. Ook haar hartje klopte rustig en regelmatig, zoals vele katten haddem wanneer ze sliepen. Nu had de kitten ook geslapen, totdat er beweging in de buik was. Een schommeling, die niet als iets negatiefs werd ervaren. Het wekte haar wel waardoor ze zich slaperig omdraaide. Eerst besefte ze dan ook niet dat ze bewoog, dat ze met die schommelingen verplaatst werd. Pas toen een andere kitten ineens verdween, gaf ze gealarmeerd een trapje met een van haar pootjes. Waar was hij gebleven? Veel tijd om te herstellen van dit wonderbaarlijke besef had ze niet, want binnen een korte tijd was zij degene die verdween. Met een plofje en al stribbelend landde ze op de koude harde grond. Een paar likken zorgde ervoor dat ze op gang kwam en een luide piep uitslaakte. Haar longen klapte open en ze haalde al piepend adem, al stierven de piepjes langzaam weg. Nat en koud, bewoog de kitten haar pootjes terwijl haar moeder haar naar zich toe trok. De warmte die van haar moeders vacht afkomstig was kalmeerde de kitten voldoende om rustig te blijven liggen. 'Jij zal vanaf nu Naveah heten, omdat ik je zie als een engel in Heaven. ' Klonk er dof in haar oortjes. Waarna de kitten een goedkeurende piep liet horen en op zoek ging naar de bron van een geur die haar interesseerde. Zodra ze doorhad dat het van een raar bobbeltje in haar moeders vacht afkomstig was begon ze ervan te sabbelen. Melk kwam al snel haar maag binnen en tevreden snoof ze een keertje. Waarna de kleine kitten in slaap viel.

Het bleef niet bij een kitten, nee dat was wel duidelijk. Hij zag de pijn in Clover's ogen, en voelde zich schuldig en zwak omdat hij niks kon doen voor haar. Met zenuwachtige blik keek hij weer toe hoe een nieuwe hoopje vacht geboren werd. Een meisje, een glimlach suerde zijn snuit en likte vervolgens de kleine kitten. "Neveah" fluisterde hij, en gaf een lik aan Clover. "Net zo mooi als haar moeder" snorde hij,

Van een klein wezentje waar geen kat in te herkennen was was het katje uitgegroeid tot een vrij grote kat. Hij merkte na een tijdje dat hij niet alleen was. Andere groeiden naast hem. Dat had hem geïriteerd, ze zaten in de weg. Aan een sibling hechtte hij echter wel waarde. Na een lange tijd merkte dat hij hier klaar was. De buik begon dan eindelijk in beweging gekomen. Zijn lievelings zusje was er nog wel. Misschien konden ze hier samen blijven? Een poot van zijn andere zusje kwam over zijn oog een liet een lang wondje achter. Geschrokken schoot hij naar voren. Hij wou niet de laatste zijn. De buitenwereld viel echter zwaar tegen. Het was heel erg koud. Zonder ergens op te letten snuffelde hij naar zijn moeders buik waar hij op een van zijn sibs stond. Waar was zijn zusje? Kwam zij ook zo?

-Ik mocht na Naveah posten. Arme Blade, hij hecht zich aan maar een sib, en precies die gaat naar Shadowclan XD