{ If they can save your skin

Leopardpaw besteedde onderhand meer tijd door buiten het gebied dan erin. Waarom wist hij ook niet, misschien omdat hij de clankatten al kende. Hij had de motivatie van zijn moeder wat betreft buitenclanners, al was hij nog altijd in de veronderstelling om iedereen één kans te geven. Ach, waarom hij nu door de vreemd verharde wegen heen liep wist hij niet, maar hij keek zeker zijn ogen uit. De grond voelde raar en irritant onder zijn nagels en de stenen nesten waren hem maar even vreemd. De geur die er rondhing maakte hem wat alert, hij had immers zijn lesje wel geleerd als kit. Uiteindelijk kwam hij uit bij een klein park, waar het gras vreemd kort was en de planten en bomen opgesloten stonden achter hekken. Omdat het een natte dag ochtend was geweest was het parkje nu leeg en het gras nog vochtig. Natuurlijk deerde hij zich daar niet aan dankzij zijn woongebied. Nieuwsgierig hief hij zijn kop even en snoof de lucht op.

{ Eerste post Spearpaw

Het was nou niet alsof ze te weinig tijd over had. Ze had nog geen mentor gekregen om mee te trainen en spendeerde haar dagen met wat doelloos ronddwalen en bij katten zeuren of ze met haar wilden trainen. Maar vandaag had niemand tijd gehad, dus ze had maar besloten om zichzelf bezig te houden. En liet het geen wat haar aandacht getrokken had nou net de Twolegplace zijn met zijn hoge tweebeennesten en monsters. Ze had al vlug door gehad dat als ze op de hogere stenen bleef, de monsters haar met rust lieten. Maar wat ze niet verwacht was dat ze een andere kat zou tegenkomen, een clankat. Net toen ze een parkje binnen kwam rook ze de lucht, Shadowclan. Haar vacht pluisde iets op en ze vernauwde haar ogen. Haar staart zwiepte heen en weer en ze zei niks terwijl ze haar oren wat achteruit legde. Eén verkeerde beweging en hij zou het voelen.

Al snel bleek het zo te zijn dat hij niet alleen was. De Windclan geur drong zijn snuit binnen. Even flikkerde hij hierdoor met zijn oren en gaf een simpele zwiep met zijn lange staart. Hij was niet zo’n type dat nu meteen de ander aan zou vliegen. Daarbij had hij nog vrijwel geen training gehad, enkel was rondlopen in het gebied en wat informatie. Daarmee zou hij geen gevecht winnen als het een oudere of ervaren tegenstander was. Al snel vonden zijn koudblauwe ogen de vreemde, een calico poes. Zijn blik ging schattend over de kattin heen, omdat ze beiden nog jong waren kon je het kleine leeftijdsverschil nog zien. Wat hem vooral opviel was haar houding, who, kalm aan. Het zorgde ervoor dat hij moest grijnzen, brutaal als altijd. “Rustig maar, ik kom in vrede” Grinnikte hij even terwijl hij nog eens met zijn staart zwiepte. Dit werd interessant. Zou hij een gevecht van haar kunnen winnen? Hij was groot zoals zijn ouders, maar nog geen training gehad, enkel wat gespard met andere. En dat zou dus niet hetzelfde zijn als een echt gevecht. Maar goed, wie had het over vechten? Wie weet was miss puff-fur wel een en al vriendelijkheid.

Error, abort mission. Een Shadowclan kat op tweebeen gebied, wie had dat nou weer verwacht? De kattin haar staart was iets dikker dan normaal en haar rug iets gekromd. Haar muntgroene ogen hielden de kater dan ook goed in de gaten, elke beweging nauwlettend volgend. Ze had haar clangenoten dan ook wel gehoord, je kon Shadowclanners niet vertrouwen, ze waren bedreigend en gevaarlijk. Toen de rood met witte kater zijn ijsblauwe ogen dan ook op haar richtte en aangaf dat hij in vrede kwam, geloofde ze het dan ook niet bepaald. Ze zwaaide met haar staart, al raakte haar houding al iets onzekerder en minder agressief. "En wie zegt dat ik dat kom?" Wist ze nog wel te vragen, al zou ze geen schijn van kans maken als het op een gevecht uit zou draaien, formele training had ze immers nog niet gehad. "Ambities om kittypet te worden Shadowclanner?" Vroeg ze op haar beurt wat brutaal.

Leopardpaw had zeker niet verwacht hier een Windclanner tegen te komen. Over het algemeen geen enkele clankat, maar Windclan stond er om bekend dat ze zwak waren. Nu wou hij ze heus niet allemaal over een kant gooien, maar goed, hij had nu eenmaal zijn bronnen gekregen. Ach ja, hij regelde het wel bij zijn informanten als hij hier klaar was. Ondertussen was de kattin iets van houding veranderd, maar het was nog niet dat ze hier vriendschapsbandjes gingen verwisselen. Maar hey, als hij al verandering kreeg met één zin, wie weet waar dit nog eindigde. Bij haar woorden grijnsde hij dus even. “Wil jij soms anders beweren?” Vroeg hij op geamuseerde toon, al hielt hij haar ondertussen wel in de gaten. Hij was niet het soort kat dat meteen vriendjes wou worden en iedereen vertrouwde. De kattin ging verder, de vraag zorgde er voor dat hij rustig met zijn staart zwiepte. “Nee hoor, toch bedankt voor je interesse. En jij Windclanner? Of geniet je gewoon van het weertje” De ironie zat hem in de manier waarop hij dezelfde zinsbouw gebruikte en met name dat het weer alles dan ideaal was. Maar goed, Leopardpaw gebruikte graag mooie woorden en goede zinnen. Als je iets zei kon het ook maar iets nuttigs zijn.

Wilde ze wat anders beweren? Eigenlijk niet. Ze zou geen schijn van kans maken tegen de Shadowclan apprentice. Maar dat ging ze uiteraard niet toegeven. De Shadowclan leek al af en toe te denken dat haar clan zwak was, zeker na al het gedoe met de dassen. Echt niet dat ze dat ging toegeven. Dan maar cryptisch doen, dat werkte vast! "Misschien, misschien ook niet," reageerde ze dan ook, haar neus ietsjes de lucht in stekend op een arrogante wijze, in de hoop dat dat wat indruk zou maken. Ze wist echter stiekem wel beter. Waarschijnlijk totaal niet. "Het zou me niet verbazen dat jullie stiekem tweebeenvoer eten, als jullie soms al van de kraaienplaats moeten halen," mompelde Spearpaw een beetje wantrouwig. "Ik geniet gewoon van het weertje, al mis ik hier wat wind." Ja, de stenen tweebeennesten blokkeerden de wind behoorlijk, "maar nee, ik was gewoon nieuwsgierig."

Leopardpaw leek het antwoord van de ander af te wachten. Zijn houding was ondertussen vrij kalm, en zoals altijd was die hint van brutaliteit in zijn blik te vinden. Toch was hij wat benieuwt. Dit was de tweede Windclanner die hij ooit gezien had, en hoewel het niet een bedreigde diersoort was kon hij het niet laten er wat nieuwsgierig op te zijn. Al was het maar op het feit dat die clan anders was. Bij het vage antwoord was het duidelijk dat hij niet onder de indruk was. In plaats van dus ook hardop wat te zeggen keek hij haar enkel recht en droogjes aan. Toen de Windclanner haar woorden vervolgde keek hij duidelijk wat geprikkeld. Hij was nogal beschermend over zijn clan, al wou hij zich ook niet uit de tent laten lokken door een paar woorden, was het duidelijk dat hij dit niet voor lief nam. “Van de kraaienplaats? Denk je nu echt dat we daar eten vandaan vissen?” De vuurrode kater snoof even en zwiepte geïrriteerd met zijn staart. “Zet die gedachtes van dat we tweebeenvoer eten maar snel uit je kop, voor je nog dommer lijkt dan je nu al doet” Bij het laatste hief hij zijn kop trots en fel. Leopardpaw accepteerde niet dat iemand hier onzin vertelde over zijn clan, ookal was zijn reactie misschien net iets te hardzinnig. Toch waren de laatste woorden genoeg om hem een beetje te doen bedaren, al stond de poes nog altijd niet goed in zijn boekje. “Het is vreemd hier” Mompelde hij nadat de kater een stilte liet vallen, om zijn blik nog even rond te laten gaan.