I'm gonna be your Bubblegum Bitch

Lola struinde wat langs de grenzen van haar territorium. Nu Cyber bij de BloodClan hoorde, was het haar taak het territorium te verzorgen, en verdedigen natuurlijk. Lola liet alle geuren binnenstromen een rook een vreemde geur. Nou het was niet bepaald vreemd, het was de geur van de Donderclan. Dat had haar vader haar geleerd toen ze nog een kitten was. Hij haatte de clans heel erg, Lola niet echt. Ze snapte alleen niet waarom je zo wilde leven, zijzelf was vrij. Vrij van alle regels, vrij om te gaan en staan waar ze wilde. Lola liep met een vijandige houding richting de geur. Ze mocht de clans dan miscchien niet haten, maar dat betekende niet dat ze aardig tegen ze moest doen, vooral niet als ze op haar territorium waren. Als snel kwam een witte poes in het gezicht, waarschijnlijk 6 of 7 moons."Well well, who do we have here? Een kleine apprentice gok ik?" Zei ze.

+Eerste post voor Crystalpaw

Crystal gaf geen antwoord en keek de andere kant op, het was beter als je zo weinig mogelijk met roques omging zeiden haar clangenoten. Ze konden erg gevaarlijk zijn, niet zoals loners die voor een groot deel een vriend van de clans waren. Ze keek om zich heen en ging zitten dicht bij de thunderclanborder en snoof de geur van dit landschap op.

Lola liep de poes achterna, en liep een rondje om de sneeuwwitte apprentice heen. "What's the matter, Bang?" Vroeg ze, met een kleine gemene ondertoon. "ThunderClan heeft niet echt betere aanwinsten gekregen, dus ik gok dat alles nog steeds hetzelfde gaat." Zei ze. "Ach wat maakt het mij ook uit, zolang je maar niet meer in mijn territorium komt." Waarschuwde ze op scherpe toon. Lola draaide zich om, en een zachte bries waaide door haar zwart-witte vacht. Ze begon terug te lopen naar haar territorium.

Crystal dacht even na maar volgde Lola toen "hoe bedoel geen betere aanwinsten, ik ben niet zwak!" Zei ze boos en bleef meelopen "hoe kom jij aan dit terretory je lijkt niet veel ouder dan een apprantice in mijn clan" zei ze fel maar niet echt heel kwaad, ze zuchtte en zei "ik ben trouwens Crystalpaw, jij?" Zei ze terwijl ze bleef staan, ze wilde geen problemen door al te ver mee te lopen en maakte aanstalten om terug te lopen naar de border.

Crystalpaw achtervolgde haar, en Lola zuchtte. Maar voor ze iets kon zeggen onderbrak de apprentice haar. "Hoe bedoel geen betere aanwinsten, ik ben niet zwak!" Zei ze boos en bleef meelopen. "Hoe kom jij aan dit territory je lijkt niet veel ouder dan een apprentice in mijn clan" zei de sneeuwwitte kat fel, en zuchtte. "ik ben trouwens Crystalpaw, jij?" Zei ze terwijl ze bleef staan. Lola draaide om. Hou jij nooit je mond?" Vroeg ze geërgerd. "Ik heb het overgenomen. Ik ben duidelijk ouder als jou, en meer hoef je niet te weten." Zei ze scherp tegen Crystalpaw. "En laat me nu met rust, want eenmaal binnen mijn grenzen ben je niet veilig."

Crystalpaw zei "best" en liep weer in de richting van het woud daar liep ze tussen de bomen door terug naar het camp ze dacht de hele tijd aan de roque en aan wat ze gezegd had. Ze had het terretory dus overgenomen en dat verklaarde waarom zo'n jonge kat een nog best groot stuk terretory bezat. Maar van wie was het overgenomen en waarom had diegene het nagelaten aan die poes?

Lola zuchtte en liep verder terug naar haar territorium. Wel het was niet helemaal het hare. Als Cyber zou besluiten uit de BloodClan te stappen zou het weer zijn territorium zijn. Ze stopte even bij het beekje wat een stuk terug in het territorium lag. Hier was manen geleden in elkaar gestort, en was ze erachter gekomen dat Cyber haar vader was. Nu had ze weer een klein beetje datzelfde gevoel. Dat ze alleen was. Wat niet waar was, want haar familie leefde nu ook in het territorium, en dat hielp wel. Ze dronk wat en vervolgde haar weg, naar "Het hol van de wolf" Hoe haar vader het altijd genoemd had.

Blizzardpaw, de leerlinge uit the shadowclan die was weggelopen omdat ze vrij wilde zijn van de clanregels, liep door het terretorium van een vreemde. ze had de markering geroken en was juist daarom hierheen gegaan. Ze was namelijk zwaar gewond geraakt toen roques die bij de twolegplace leefden haar hadden aangevallen en achtergelaten om te sterven. Dus toen ze de geur van katten rook ging ze er meteen op af, ze had dringend hulp nodig.

Toen ze een tijdje door had terretorium had rondgestrompeld zag ze een hol en riep naar binnen "is er iemand, ik heb hulp nodig"

Lola hoorde een zwak geroep. Ze ging richting het geluid. "Waarmee, doodbloeden? Ga dat maar ergens anders doen." Zei de zwart witte poes emotieloos. "Het enige wat ik voor jou kan doen is je wegslepen, of je aanvallen." Vervolgde ze met donkere ondertoon. "En je hebt niet erg veel keuze." Ze had een nep medelijdend stemmetje opgezet, waar je meteen doorheen zag. De jonge poes ging rustig zitten. Ze likte haar pootje en haalde die over haar oor.

"Laat maar" zei blizzard en met een van pijn vertrokken gezicht probeerde ze verder te lopen maar na een paar passen zakte ze in elkaar en kon ze de kracht niet meer opbrengen om op te staan. Haar wit vacht kleurde rood van het bloed dat uit een grote snee in haar zij kwam. "Is er een manier om jou terug te betalen als je me helpt?" Vroeg blizzard met een zwakke schurende stem. Ze dacht aan haar vader die gestorven was, vlak na haar geboorte en ze dacht aan haar moeder die gestorven door de gevolgen van blackcough, ze zou waarschijnlijk binnenkort bij ze zijn.

Lola zag de witte vacht van de poes rood kleuren. "Is er een manier om jou terug te betalen als je me helpt?" Vroeg de poes. Lola schudde haar kopje. "Nee, en als je denkt dat dat niet eerlijk is, het leven is niet eerlijk. Leef er maar mee. I'm gonna be your bubblegum bitch." Zei Lola kil. Waarom zou ze deze kat helpen. Als ze al zo zwak was dat ze zichzelf niet eens kon verdedigen. "Ik help je alleen als je me bewijst waarom ik je zou moeten helpen. En dat zal niet gemakkelijk zijn." Vervolgde Lola emotieloos. Ze gaf de witte poes een minachtende blik.

"Ik help je alleen als je kunt bewijzen waarom ik je zou moeten helpen" zie de kat die voor haar zat Blizzardpaw dacht lang na en zei toen "ooit in de twolegplace geweest?" Vroeg blizzard "ik ging er heen omdat ik dacht dat ik daar beter af was dan in een clan vol regels" vervolgde ze. "Maar ik had het fout, het leven daar is alleen mogelijk voor kittypets en voor de roques die in groepen leven. Er was altijd te weinig eten, er waren veel honden en vijandelijke roques. Toen ik op een dag wakker werd stonden er roques naast me, ik was blijkbaar in slaap gevallen in hun gebied. Ze vielen me aan, het was een niet te winnen gevecht van vier tegen één en al na een paar minuten lag ik zwaar bloedend op de grond. Die roques gingen ervandoor, en lieten me voor dood achter. Ik heb daar zo'n tien minuten gelegen en toen ben ik weggelopen, ik kwam in het gebied van een onbekende, maar ze wou me niet helpen. Ik denk dat jij wel kunt raden wie dat was? En dus vertel ik dit verhaal om haar over te halen. Want vertel eens, ooit zelf meegemaakt?"

De zwart witte poes snoof. "Je weet waarschijnlijk niet eens hoe het is om een rogue te zijn. Vooral als kitten, helemaal alleen. En ik ga je geen zielig achtergrond verhaal vertellen. Dat heb ik al vaak genoeg gedaan. Je had gewoon beter moeten weten." Zei ze kil. "En ik ben vaak genoeg in de Twolegg Place geweest, zonder aangevallen te zijn. Dus het ligt niet aan de plek." Vervolgde ze. Lola nam de poes voor haar nog eens in haar op. "Je had beter een Kittypet kunnen worden." De spottende toon in haar stem was niet te missen. Ze draaide haar kopje even, waardoor je een klein stuk van het litteken achter haar oor kon zien. Maar al snel keek Lola weer terug naar de witte poes.

"Ach niet elk zielig achtergrond verhaal werkt" zei blizzard luchtig, "deze plek ziet er niet uit alsof jij dit in je eentje bewoond, cyber was zijn naam toch?" Zei Blizzardpaw plotseling "ik ken hem en dit was zijn terretorium" zei ze zacht "dus jij moet zijn dochter zijn" ze kende cyber wel, hij was lid van de bloodclan, maar blizzard wist niet meer dan zijn naam en geur, en deze kat droeg een deel van die geur.

Lola keek de poes aan. "Wel zijn we eindelijk slim aan het worden? Ja Cyber is mijn vader, en ik waak met mijn sib's over dit territorium." Zei ze. "En alsof jij mijn vader kent. Als hij je zou hebben gezien was je al dood." Vervolgde de zwart witte poes. "En ik zou prima in staat zijn het zelf te verdedigen, alleen. Voor als je me onderschat." Waarschuwde ze de poes. Lola was erg klein en tenger voor haar leeftijd, waardoor ze vaak jonger werd ingeschat als ze was. Ook was ze verrassend sterk, ondanks haar uiterlijk. "Dus ga je nog weg, of zal ik je maar gelijk doden?" Vroeg Lola geërgerd.

"Goed dan" zei blizzard en ze probeerde op te staan maar ze zakte al weer in elkaar toen ze zich een paar centimeter had opgetild. "Ik kan niet gaan, ik heb geen energie meer over om te gaan lopen" zei ze. "Ik zal hier wel moeten blijven, dus ik vraag je nu om mij hier te laten liggen tot morgen sunhigh, alstjeblieft" voegde ze eraan toe "just don't kill me, dat is wat ik vraag en je mag er een prijs voor terug vragen." Dat laatste was misschien wel een slimme manier om de poes over te halen. Blizzardpaw keek Lola recht aan.

Lola wachtte op de poes. "Goed dan." Zei deze en stond op om na een paar centimeter weer neer te vallen. "Ik kan niet gaan, ik heb geen energie meer over om te gaan lopen." Zei de poes. "Ik zal hier wel moeten blijven, dus ik vraag je nu om mij hier te laten liggen tot morgen zonhoog, alsjeblieft." Voegde ze eraan toe. Lola schudde haar kop. "Je zorgt maar dat je nu weg gaat." Zei ze donker. "Just don't kill me, dat is wat ik vraag en je mag er een prijs voor terug vragen." De poes keek haar recht aan. "En wat kun je mij bieden wat van nut is? Niks. Dus als je niet zorgt dat je weg bent. Zorg ik wel op een andere manier dat je gaat, alleen dan ga je ook voorgoed." Dreigde ze.

" ik smeek het je, laat me alstje-alstje-alsjeblieft blijven" zei blizzard wanhopig en haar tranen drupten op de grond "ik ben geen bedreiging en voor deze ene nacht heb ik geen eten nodig" ging ze nog wanhopiger verder. "Please" zei de witte poes, ookal wist ze dat deze roque niet zou toegeven. Op dat moment begon haar kop te wiegen en kwamen er zwarte vlekken in haar gezichtsveld, ze verloor teveel bloed! Ze ademde zwaar en de vlekken werden steeds groter. Ze zou sterven, dat wist ze gewoon, ze ging sterven en de poes die voor haar zat zou toekijken.

De zwart-witte poes zuchtte geërgerd en keek in het rond. Ze had wat spinnenwebben gespot en deed deze om haar poot. Daarna liep ze terug naar de poes en drukte deze hardhandig op de wonden. "Never heard of survival 101?" Vroeg Lola spottend. "Nu moet ik je nog weg gaan sleuren" Mompelde ze geïrriteerd. Toen de webben er op zaten, sleurde ze de poes hardhandig weg. Wat niet zo makkelijk was, aangezien ze kleiner was als de kat die ze meesleurde. Dus het ging vrij langzaam. Uiteindelijk was ze een stuk van het territorium af en liet de poes hier neervallen. "En blijf weg!" Waarschuwde Lola. Waarna ze terug haar territorium in liep.

OCC: Lola is topic uit

OCC: blizzard is topic uit.

Onderwerp: Re: I'm gonna be your Bubblegum Bitch