I thought I saw him

Een kreetje verliet haar bekje toen ze wakker schrok. Compleet bebloed was Thrushdive op haar afgelopen in haar droom. Hij had geschreeuwd uit angst. Nightkit knipperde fel met haar oogjes en begon te huilen. Al huilend rende ze de nursery uit. Toen ze daarbuiten was zag ze een schim in de verte. Ze knipperde eens goed met haar ogen en stopte met huilen. Ze liep dichter naar waar ze de schim had gezien toe. Ze keek nog eens goed en toen zag ze strepen, ze zag haar vader. Haar ogen glommen en meteen glimlachte ze. Ze zag geen bloed. "Papa?" Fluisterde ze. Echter kwam er een windvlaag en toen ze hij weg. Ze staarde naar de lege plek waar enkel een blaadje neer dwarrelde. "Nee..." miauwde ze. "Nee, nee, nee!" Ze liep naar achteren en botste vervolgens tegen een rots aan. "Papa! Papa! Kom terug!" Jammerde ze paniekerig.

Overdag verwijderde ze zich vaak van haar siblings, gewoon omdat ze al die pruillipjes niet kon uitstaan. Dit zorgde ervoor dat het altijd wel een beetje vreemd voelde als ze moest gaan slapen en die lijfjes al bij haar moeder zag liggen. De geuren waren dan wel bekend, maar de karakters erachter niet. Zo had ze enkele keren met Greykit gesproken, maar die was wat ziekjes weggevallen, maar had haar toch mateloos geïrriteerd. Ja.. wat kon ze verder zeggen over Nightkit, Ashkit en Bitterkit.. gewoon.. kittens?
Onrustig woelde ze in haar slaap, zwevend tussen dromen en halfwakker liggen en probeerde zich te ontdoen van al die warmte. Het wilde maar niet lukken om goed te gaan liggen, alles voelde zo oncomfortabel. Het was dan weer te warm bij haar moeder, maar als ze een stukje verderop ging liggen, werd het haar te koud. Tenslotte krulde ze zich maar op bij een van haar moeders achterpoten en verstopte haar snuitje onder haar poten.
Het had niet lang geduurd of ze werd wakker gemaakt door.. geschreeuw? Dat was nog nooit gebeurd, zeg! Geschrokken kwam ze overeind, haar witte vachtje grotendeels overeind en zag nog net iemand uit de nursery rennen. Wat was dit voor een gekkigheid? Reedkit, totaal niet gediend van zo'n vreemde streek, kwam overeind en rende achter de schim aan, haar groene oogjes geprikkeld met irritatie. Ze hoorde wat gemompel en kon zo de gevluchte schim vinden. "Papa! Papa! Kom terug!" Klonk de vaag bekende stem van een van haar siblings.
In het maanlicht kon ze de aftekeningen van Nightkit terugvinden en zonder moeite te doen om haar passen geruisloos te maken, stapte ze op haar zusje af. Nog altijd keek ze haar met een geïrriteerde blik aan en had ze haar oortjes halverwege haar nek gelegd. Vermoeidheid zorgde ervoor dat ze wat meer geprikkeld was dan normaal. "Night, komt terug naar de nursery." murmelde ze, oogcontact vermijdende en meer op een dringende toon dan op een toon die siblings meestal tegen elkaar aansloegen. Een band had ze nog niet echt gecreëerd met haar zusje en dat zorgde er ook voor dat ze een beetje bot overkwam.
"Papa is er niet meer." kwam er wat toonloos uit. Ze zei het, gewoon. Het was niet eens een opluchting om die woorden te zeggen. Bittere waarheid was het. "Straks wordt mama nog bezorgd." ook al voelde Reedkit er niet veel voor om haar zusje echt gerust te stellen, probeerde ze Nightkit weer de nursery in te lozen.