What are you

Lionpaw was nog steeds pissig. Haar mentor was nu al 3 dagen vermist samen met Acefray. Dit kon toch niet? Starclan had haar vast gestraft voor haar lompe gedrag naar haar mentor. Waar ze ook was, langzaamaan begon de rode poes zich meer zorgen te maken. Het was niet elke dag dat twee Shadowclanners in het niets verdwenen en voor lange tijd niet meer gezien werden. Verslagen ging ze bij de steppingstones zitten en keek naar haar reflectie in het water. Misschien moest ze maar is wat meer vrienden in Shadowclan zoeken, dan zou ze zich wat minder alleen voelen. Ze hoorde iets en haar blik schoot naar de overkant. "Wie is daar?" vroeg ze toen aan het niets.

&Lionpaw

Het was een frisse ochtend. Hier en daar vielen er prachtig gekleurde bladeren van de bomen. Het was dat ze zo vochtig waren, anders had hij er graag een paar meegenomen om te laten zien in het kamp. Of misschien als versiering voor het leerlingen hol. Over zijn slaapplaats gesproken, misschien kon hij tijdens zijn jacht meteen zoeken naar wat extra mos. De dagen werden korter, en de nachten kouder. Nog even en het zal vast gaan vriezen. Hij had vele katten horen praten over iets dat 'sneeuw' zou heten, en dat het erg irritant was. Hijzelf had geen idee wat sneeuw was, maar sommige krijgers leken er nu al over te stressen. Ergens hoopte hij dat er wel sneeuw zou komen. Hij was erg benieuwd hoe het eruit zag.
De kleine leerling werd uit zijn gedachten getrokken door geritsel tussen een bramenstruik. Eventjes schrok hij, maar rook al snel dat het geen andere kat was. Het rook als een muis, maar niet als een normale muis. De geur was rotter dan normaal. Nieuwsgierig liep hij richting de struik. Met zijn witte pootje duwde hij enkele takjes op zij. Het veroorzaakte een ritselend geluid, maar gek genoeg zag hij niets wegschieten. Als de muis dit niet gehoord had moest hij wel heel doof zijn geweest. Hij duwde nog wat takjes op zij, tot hij een klein, grijs beestje op de grond zag liggen. Het ademde zwaar, en zag eruit of het niet lang meer te leven zou hebben. Het katertje aarzelde even, maar besloot dat het het beste was het te doden. Zo was het diertje uit haar lijden verlost en werd haar lichaam en vlees gebruikt voor iets nuttigs. Anders zou ze hier toch maar liggen rotten en veranderen in kraaienvoer. De kater sloot even zijn ogen en bedankte StarClan voor deze vondst. Vervolgens bracht hij zijn bek naar de nek van het beestje toe en boorde zijn tanden in - wat hij hoopte - dat de slagader was.
Met een muis tussen zijn kaken, een twijfelende blik in zijn ogen en een wat onzekere houding trippelde de kater richting een grote kei naast de rivier die de grens tussen twee Clans vormde. Hier dropte hij zijn prooi op de grond en begroef deze onder de aarde. Misschien kon hij nog wat meer vangen voor hij terugkeerde naar het kamp. Deze zou hij dan later ophalen. Ondanks hij zich nog een beetje rot voelde over het beestje, voelde het goed eindelijk iets te doen wat niet tegen de krijgscode was. Vriendjes worden met de rogue's en andere Clankatten overal en nergens was iets waar hij echt mee op moest passen. Tot nu toe was hij enkel de vriendelijke katten tegengekomen, maar hij wist dat er ook een ander soort kat bestond.
Gelukkig was de wond op zijn oog inmiddels minder zeer gaan doen. Het was nog wel een zichtbare plek, en hij wist vrijwel zeker dat het een litteken zou worden, evenals de wond op zijn flank. Ergens was hij daar wel trots op. Het was een teken dat hij zijn alles had gegeven tijdens het vechten tegen de dassen. De herinnering alleen al deed een rilling over zijn ruggengraat glijden. Zoveel bloed, zoveel gekrijs. Het liefste wilde hij nooit meer zoiets meemaken, maar helaas waren het dat soort dingen waarvoor hij werd opgeleid. Het jagen en vissen vond hij super, maar het vechten was een minpuntje van de weg naar het worden van een krijger. Aan de andere kant had hij ook wel zin in het moment waarin hij eindelijk zijn krijgers naam zou ontvangen. Deels omdat de gene die hem had opgevoed hem deze zou gaan geven, Butterstar. Die nacht zou hij de wacht gaan houden samen met de andere, nieuwe krijgskatten. Stiekem hoopte hij dat hij niet alleen zou zijn, gezien hij betwijfelde of hij een hele nacht op zou kunnen blijven zonder een boeiend gesprek of wat dan ook. Ach, dat zou hij dan allemaal wel zien. Het moment was er voorlopig toch nog niet. Hij had pas een nieuwe mentor ontvangen en de training was nog niet afgerond. Nog eventjes geduld hebben dus.
Het zwart witte tuxedo katertje werd uit zijn gedachten getrokken door een nieuwe geur. Alhoewel, toen hij eens wat vaker snoof werd de geur langzaam helder. Één keer eerder had hij deze geur geroken. Hij schrok even toen de beelden zich weer voor zijn netvliezen afspeelde. Het was de geur van ShadowClan, de clan die hen had helpen vechten tegen de dassen. De geur had daarom meerdere betekenissen voor hem. Aan de ene kant voelde het bedreigend, gezien het herinneringen opriep die hij eigenlijk liever vergat. Aan de andere kant voelde het ook wel een beetje vertrouwd aan. Zonder ShadowClan had RiverClan het niet gered. Hij wilde er niet eens aan denken hoe het dan afgelopen zou zijn. Wie weet waren er dan zelfs enkele levens ten koste gegaan.
Voorzichtig snoof hij om zich heen, en probeerde zo te achterhalen waar de geur vandaan kwam. Eenmaal op het goede spoor probeerde hij te letten zijn pootstappen. Deze moesten geluidloos zijn, gezien hij niet wist met wat voor kat hij deze keer te maken zou krijgen. Het telkens maar opzoeken van buitenstaanders was gevaarlijk, maar zijn nieuwsgierigheid was gewoon te groot. Tevens had hij er nog steeds hoop in dat de Clans elkaar gewoon leerde accepteren, en als hij dat wilde waarmaken lag die verandering deels bij hem.
Plots merkte hij een rode vacht op. Ja, dat was waar de geur vandaan kwam. Aan de andere kant van de rivier stond een rode poes van ongeveer dezelfde leeftijd als hij. Althans, dat schatte hij. Heel erg blij keek ze niet. Net toen hij wilde vragen of alles oké was, schoot haar blik naar zijn kant van de rivier. Geschrokken deed hij een klein stapje achteruit. "Eh, ik." antwoordde hij voorzichtig. Om eerlijk te zijn had hij niet verwacht dat de poes hem zou opmerken. "Gaat alles oké daar? Je zier er, eh, niet zo blij uit." Hij snapte zelf ook niet waarom, maar hij had altijd de neiging anderen te helpen, zelfs als ze niet van zijn Clan waren. Zou dat te maken hebben gehad met de ontmoeting met Emerald? Zij had hem ook geholpen, ondanks dat hij uit een Clan kwam en zij niet. Ach, hoe hij aan dat gevoel kwam deed er ook niet toe. Hij had het, en dat zou niet veranderen.

- Sorry voor de sudden inspiratie. .w.

Lionpaw keek wat verslagen op toen de kater voor haar stond. Ze had het niet eens opgemerkt! In alle opschudding schoten haar nekharen overeind en keek ze eerste even bedenkelijk naar hem. Hij was Riverclan, geen twijfel over mogelijk, want dat rook ze. Het dassengevecht tussen de twee clans had enige saamhorigheid opgeroepen bij haar, maar het was nu wel weer voorbij. Het gevecht was geweest en nu moesten ze weer apart van elkaar leven, niet met elkaar. "Gaat alles oké daar? Je zier er, eh, niet zo blij uit." stamelde de kater naar haar. Ze wist geen antwoord op haar vraag. Dus schudde ze maar nee. "Nee, ik weet het eigenlijk niet. Mijn mentor is verdwenen, ik heb geen vrienden in Shadowclan en ik voel me gewoon alleen." merkte ze op. Het was ook een beetje een eenzaam bestaan zo. Waar ze normaal gesproken een grote bek had, was die nu echt verdwenen en vergeten.

Lion was verbaasd dat de poes ook daadwerkelijk vertelde wát haar dwarszat, en wist zich eventjes geen houding te geven. Hij trippelde iets dichter naar de oever van de rivier toe en liet zichzelf in een wat comfortabelere houding zakken. Zijn staart krulde over zijn poten. "Oei," bracht hij zachtjes uit. "Dat is inderdaad wel een reden je even rot te voelen." Lionpaw dacht even na. Hij zou vast niet in de problemen komen als hij een ShadowClan kat hielp, gezien ze pas nog zij aan zij vochten. "Maar nu ben ik er, dus ben je voor eventjes niet meer alleen?" Probeerde hij haar op te vrolijken. Dit was moeilijker dan hij dacht.