I Knew You Were Trouble

Het gebeurde niet vaak dat de rood met witte krijger zo ver van het Thunderclan gebied afdwaalde. Maar soms waren er van die dagen dat hij er niets aan kon doen en hij zomaar zonder enige reden ronddwaalde in de meest godverlaten gebieden. Net zoals nu. Met een trage tred in zijn passen slenterde hij over het grasveld heen. Er leek geen einde aan te komen. Zealspark wist dan ook dat hij hier niet al te lang kon blijven. Alhoewel hij al voor de Clan gejaagd had was het niet verantwoordelijk van hem om zo ver van het kamp te zijn. Wat als ze nu werden aangevallen? Hij wist heus wel dat er genoeg sterke krijgers waren om de Clan te verdedigen maar alsnog was er een zeurend stemmetje in zijn hoofd dat zei dat hij beter niet te lang weg kon blijven. Maar net toen de kater rechtsomkeer wou maken hoorde hij vlakbij een jammerende stem en hadden zijn oren zich overeind gespitst. Nieuwsgierigheid nam de overhand en met versnelde pootstappen trippelde hij op het geluid af. Algauw verscheen een witte kat in zijn zichtveld, en aangezien de wind zijn kant opkwam rook hij de duidelijke Shadowclan geur die meegevoerd werd. Zijn blauwe ogen vernauwden zich bij het zien van een ander gestalte; een gitzwarte kater die het kenteken van Bloodclan om zijn nek droeg, een halsband met tanden eraan. Al een hele lange tijd, vanaf dat hij het gerucht gehoord had, vroeg hij zich af hoe men die tanden aan de band kregen. Maar hij had nu geen tijd om daarover na te denken, want nog voordat hij het besefte vloog de andere kater op de witte kattin af en probeerde hij haar met zijn klauwen op de grond te slaan. Zonder er bij na te denken dat dit een vijandige Clankat was die hij beschermde, sprong hij naar voren. Op volle snelheid sprong hij tegen de Bloodclanner aan, hem van de poes beukende. Zijn blauwe ogen keken toe hoe de impact van zijn klap de andere tegen de grond had doen vallen. Algauw stond zijn tegenstander alweer op, hem met een vuile blik aankijkende. Echter negeerde Zealspark deze blik en haalde hij opnieuw uit, zich op de rug van de andere wagende en tactisch diens halsband beetnemende met zijn tanden. Alhoewel het er zeker angstaanjagend uitzag, de halsbanden versiert met tanden, moest hij toch toegeven dat het een redelijk domme zet was. Het speelde enkel in hun nadeel. Zealspark wierp zijn gewicht in de strijd toen hij met de halsband tussen zijn kaken naar achteren leunde, de keel van de kater onder hem dicht knijpende. Het geluid van verstikking gleed zijn gehoorstelsel binnen maar aangezien hij wist dat deze Bloodclanner zich vast niet direct ging over geven hield hij nog iets langer vol. Pas toen de zwarte kat ook echt de kracht in zijn poten verloor en tegen de grond aanviel, sprong de Thunderclan krijger weer van diens rug. Met zijn blauwe blik keek hij toe hoe de Bloodclanner zijn bewustzijn had verloren. Zealspark besefte wel dat hij niet zomaar iemand mocht vermoorden, al was het zo'n scharminkel als deze kater die hopeloze kattinnen aanviel. "Zo, die zal nog wel even platliggen." Miauwde hij met een contente toon in zijn stem. Hij had geluk gehad dat deze kater nog redelijk jong was, maximum één maan ouder dan hem. Hierna keerde hij zich tot de witte poes, haar aankijkende met een toch redelijk bezorgde blik in zijn ogen. "Alles oké?"

Zijn spieren waren nog steeds lichtelijk aangespannen, voor het geval dat de Bloodclan kater plots terug recht stond en het opnieuw in zijn lege kop haalde om hen aan te vallen. Wie deed dat nou? Alleen katten die heel laag gevallen waren, vielen kattinnen aan die zichzelf niet konden verdedigen. Kittypet's die clanterritoria betraden waren natuurlijk een heel ander verhaal. Daarbij moesten clankatten hen soms aanvallen simpelweg om ze te verjagen, niet om ze te verwonden. De kat die nu plat tegen de grond lag had duidelijk andere bedoelingen gehad. Zealspark glimlachte even warm toen de poes bevestigde dat het nu wel goed ging met haar. Hij knikte als teken dat hij het gehoord had en vestigde vervolgens zijn heldere blauwe ogen op haar. "Wat doe je eigenlijk zover van Shadowclan gebied?" Vroeg hij haar toen. Het was hem niet opgevallen dat deze vraag misschien een persoonlijk antwoord teweeg kon brengen. Hij wist anders niet goed wat hij moest zeggen. En aangezien hij niet zomaar weer wou weglopen nadat ze zo iets had meegemaakt, had hij dus besloten om net zolang te blijven tot hij er zeker van was dat ze echt helemaal oké was.

Hij knikte even bij haar woorden. Wie verwachtte er nu wel dat hij of zij ieder moment aangevallen kon worden? Natuurlijk was Zeal zo goed als altijd op zijn hoede buiten het kamp, maar af en toe zag je het gewoon niet aankomen. Echter was haar geval natuurlijk weer een ander verhaal, al kwam het op sommige punten wel overeen. Haar laatste opmerking deed hem echter weer grijnzen. "Ik was net van plan om terug te gaan toen ik.. ja, hem daar zag." Hij wees even met zijn neus naar de zwarte kater die nog steeds vredig tegen de grond lag. Best grappig, hoe iemand al awake zo bloeddorstig kon zijn maar zodra diens ogen sloten het er uitzag als een vredig hoopje vacht. Gezichtsbedrog waarschijnlijk. "Wat is trouwens je naam? Handig om te weten wie ik gered heb." Miauwde hij, licht plagende terwijl hij haar aankeek.

De kater knikte even bij haar woorden en luisterde vervolgens aandachtig naar haar naam. Ivywing dus? Een glimlach spreidde zich om zijn lippen. Die naam paste best bij haar. Het was een mooie naam, net zoals de witte kattin een mooie kat was. Zealspark besefte wat hij zonet had gedacht en schudde snel zijn kopje. Vervolgens spitste hij zijn oren weer toen de poes achter zijn naam vroeg. "Zealspark, krijger van de Thunderclan." Miauwde hij vriendelijk terug. Het was hem opgevallen dat ze best vaak zacht praatte. Was het omdat ze bang van hem was? Of was het simpelweg de manier waarop Ivywing altijd praatte? Zealspark zuchtte even en richtte nadien zijn helderblauwe ogen op de Shadowclan poes. "Moet ik misschien even met je meegaan tot aan de Shadowclan grens? Ik zou niet willen dat je opnieuw aangevallen word." Vroeg hij voorzichtig, niet goed wetende hoe ze erop zou reageren. Vaak waren Shadowclanners trotse en ijdele katten, en dus was zijn voorstel misschien teveel van het goede geweest.

Hij kon het niet laten om regelmatig zijn helderblauwe blik over de witte poes te laten gaan. Een glimlach sierde zijn knappe gelaat toen ze zei dat het oké was voor hem om mee naar de grens met Shadowclan te wandelen. Zwijgend begon hij zich een weg ernaartoe te banen, met de langharige witte kattin naast hem. Hij spitste zijn rode oortjes bij haar vraag en schudde uiteindelijk zijn kop. Het was allemaal in een korte bevlieging gebeurd, en om eerlijk te zijn had Zealspark hier geen spijt van. "Nee.. het gebeurde allemaal nogal snel. Ik dacht niet echt na." Hij greens eventjes bij zijn woorden. Het kwam vooral door het feit dat zijn gedachten als een dikke rookwolk in zijn hoofd rondzweefden. Het was simpelweg onmogelijk om nu logisch na te denken; alle gebeurtenissen van afgelopen manen hadden hun classificatie verlaten en dwaalden nu als roekeloze geesten rond in zijn kop. Handig, héél handig.

Opnieuw lachte hij om de opmerking van de poes. Het deed hem goed, nog eens lachen. Oprecht lachen. Om de een of de andere reden voelde hij zich volledig op zijn gemak, daarom dat hij haar ook een geamuseerde blik toewierp. "Ik neem aan dat dat een compliment was?" merkte hij zelf op, zijn wenkbrauwen optrekkende. Vervolgens schudde hij onopvallend zijn kopje. Zij was daarentegen volledig het tegenovergestelde van wat hij over Shadowclan katten gehoord had. Ze was .. aardiger. Vriendelijker en puur. Misschien daarom dat haar aanwezigheid hem gerust stelde? "Jij bent anders véél vriendelijker dan ik van Shadowclan katten gewoon ben," begon hij, nog steeds de kleine lach op zijn knappe gelaat behoudende. "Ik had trouwens ook niet verwacht dat er zo'n knappe katten in Shadowclan zaten." Oeps. Plots sloeg hij zijn kaken op elkaar en keek hij verlegen de andere kant op. Ohh, wat had hij weer geweldig zijn mond voorbij gepraat. "Ehm.. sorry. Het kwam eruit voordat ik het doorhad." Hij keek haar wat onschuldig aan. Nou, tenminste wist ze nu wel wat hij van haar vond.

De wind rolde over zijn rug heen en liet hem al huiverend achter. Het verbaasde hem nog steeds hoe snel het weer een omkeer had gemaakt. De ene dag was het nog lekker warm en de andere moest hij zijn vacht opzetten tegen de wind als extra bescherming. Hij werd echter algauw weer afgeleid door de poes die sprak en kon het niet laten om te glimlachen bij haar woorden. Vervolgens kroop er op zijn gelaat ook een lichte blos, het om de een of de andere reden toch fijn vindend dat ze hem er goed uit vond zien. Maar wat wou je ook? Zijn vader was absoluut niet de lelijkste geweest en zijn moeder -wie hij nooit had gekend- was blijkbaar een ware pracht geweest. Het kon niet anders dat Zealspark zelf ook de looks had. Hij schudde onopvallend zijn kopje en voelde een gevoel van teleurstelling over zich heen komen toen hij de grens van Shadowclan in zicht kreeg. "Bedankt, denk ik." grinnikte hij uiteindelijk dan maar. Toen ze nadien bij de grens arriveerden draaide hij zich tot de sneeuwwitte kattin en liet hij zijn blauwe blik op haar rusten. "Spijtig dat we er al zo snel waren. Ik had graag wat langer met je gepraat." gaf hij toe, licht zuchtende terwijl hij even de grens bekeek. Nee, hij zou het niet wagen om zijn poten op dat land te zetten. Ook al had hij Ivywing's leven gered, hij kon aannemen dat ze het niet zou appreciëren als hij zomaar de regels brak. Net zoals hij het niet op prijs zou stellen als zij zomaar het Thunderclan territorium betrad. Maar dat haalde niet weg dat hij alsnog de poes stiekem zou missen.