Strike the match to light the fuel

Met enige moeite ijsbeerde ze in haar den, haar nest gekreukt in een hoekje gedrukt zodat ze zoveel mogelijk ruimte had. Allerlei gedachten spookten rond in haar kop en zo nu en dan beet ze zachtjes op haar licht bloedende onderlip. Het was laat, heel erg laat en waarschijnlijk zou het grootste gedeelte van het kamp nu wel slapen, maar zij niet. De greencough waar ze nu al enkele dagen mee leed, leek steeds erger te worden en ze bedacht zich dat een beetje beweging haar conditie niet helemaal naar beneden zou laten gaan. Na enkele rondjes was ze echter alweer bekaf en voelde ze hoe moeilijk het was om nog redelijk veel lucht op zich te nemen.
De zwart witte poes dwong zichzelf om even te gaan zitten en op adem te komen. Nee, dit ging niet langer goed. Acefray was nog steeds niet terecht en ze had natuurlijk al gehoord over de lichte irritaties bij hun oud medicine cats die weer hun oude rollen op moesten pakken. Dus nee, vragen om medicatie lag ver buiten haar opties. Sinds haar meest recente ruzie met Wolftail leek het wel met dubbele stappen achteruit te gaan. De strijd die ze leverde om weer beter te worden zwakte steeds meer af. Ze zag er het nut niet meer van in.
Op een gegeven moment was ze zo radeloos, dat ze een rondlopende apprentice (wie weet waarom hij nog zo laat op was) had gevraagd om Innerghost te halen, en snel. De clanleader wurmde zich weer in haar nest en probeerde haar vacht er zo gezond mogelijk uit te laten zien, maar de dofheid kon niet schoongelikt worden.

tag -- Innerghost

Gapend kwam de deputy terug in het kamp van een moonhigh patrouille langs de grenzen. Geen geuren, ook geen geuren van Acefray. Ze baalde er enorm van. Innerghost hinkte niet meer en haar wond bloedde ook niet meer. Er zat nu wel een vreselijke korst op, maar deze bleef heel. Dat was een opluchting, want naast een zieke leader konden ze niet ook nog eens een uitgeschakelde deputy gebruiken. Misschien was doorgaan ook wel de sleutel geweest naar genezen. "Innerghost, je moet onmiddellijk naar Shrewstar toe," klonk de stem van een apprentice tegen haar. Ze vernauwde haar ogen, knikte naar de apprentice en sprong de rotsen op naar de den van Shrewstar. Dit keer kondigde ze niet aan dat ze binnen kwam en stormde dus gewoon haar den aan. "Wat is er, Shrewstar?" Vroeg ze meteen.

In het korte moment tussen het vertrek van de apprentice en de aankomst van haar deputy, begon ze zich meer en meer benauwd te voelen. Het was maar goed dat ze gestopt was met dat eindeloze geijsbeer, want ze voelde zich nu buiten adem. "Wat is er, Shrewstar?" Onder haar gehijg had ze de pootstappen van de zwarte poes niet gehoord en met pijn in haar groene blik keek ze Innerghost aan. Zonder iets te zeggen schudde ze met haar kop, greep haar mosnest vast met haar voorpoten en probeerde zichzelf in toom te houden en niet te gaan hoesten. "Ik--" voordat ze verder kon spreken, barstte ze toch in het gehoest uit en met betraande ogen keek ze de deputy aan. "--kan niet meer." hijgde ze vervolgens, en nee, ze had het niet over het hoesten en ziek zijn.
"Wolftail kwam laatst langs en .." met een neergebogen kop keek ze naar de grond. "ik weet niet meer wat ik moet doen." ze voelde zich nu eigenlijk wel een beetje schuldig dat ze haar deputy van slaap beroofde voor dit. Maar ze voelde zich zo hopeloos en het maakte haar des te zwakker tegenover die ziekte.

Haar blauwe ogen werden groot van bezorgdheid toen ze Shrewstar hoorde hoesten. Ze haperde wat maar werd onderbroken door een hoestbui. Innerghost stond daar even als versteend naar haar leader te kijken. Pas toen Shrewstar haar met betraande ogen aankeek kwam ze in beweging, dichter naar haar leader toe. Ze zei dat ze niet meer kon. "Rustig, Shrewstar," murmelde Innerghost, waarna Shrewstar verder vertelde. Ze vertelde dat Wolftail langs was geweest en dat ze niet meer wist wat ze doen moest, terwijl ze met gebogen kop naar de grond keek. "Wat is er gebeurd, Shrewstar?" Vroeg Innerghost aan haar beste vriendin. Wolftail was toch niet kwaas geworden, ze hoopte van niet.

"Rustig, Shrewstar," was het maar zo simpel, om rustig te worden door slechts een paar woorden of om weer gezond te worden. De zwart witte poes probeerde een paar keer diep in en uit te ademen, maar meestal zwakte ze halverwege alweer af en kwam er weer een korte hoestbui aan te pas. "Wat is er gebeurd, Shrewstar?" moest ze het zich nu weer voor de ogen halen?
"Hij kwam hierheen.." zei ze kort, om niet buiten adem te raken. "en begon meteen te grommen dat ik hem niet had verteld dat ik een leven was kwijtgeraakt." weer hield ze een korte adempauze voor zichzelf, maar ook het feit dat haar partner, die zich de afgelopen moons zo goed had gedragen, zich nu zo gedroeg, deed haar pijn. "M-maar.. ik wilde de clan niet met meer opzadelen dan twee verloren warriors.. Wat heeft het voor een zin om te melden dat hun leader nog een keer een leven is kwijtgeraakt?"
"Toen zei hij dat ik mee gaf om de clan dan om hem en liep hij weg.."

Shrewstar begon te vertellen wat er gaande was. Ze vertelde dat Wolftail hier heen was gekomen en dat hij meteen was begonnen met grommen over dat Shrewstar een leven kwijt was geraakt. Innerghost kon haar oren niet geloven en vernauwde haar ijsblauwe ogen. Hoe haalde die kater dat in zijn botte kop? Shrewstar was ziek en het was logisch dat die poes daar niet meteen aan had gedacht. Het maakte haar vrijwel meteen boos. Shrewstar begon uit te leggen waarom ze het niet had verteld, het boeide Innerghost vrij weinig, maar ze begreep de leader wel. Ze begreep haar beste vriendin meteen toen ze had verteld over waarom Wolftail boos was geweest. Compleet onterecht van Wolftail natuurlijk. Bij de volgende woorden vouwde ze haar oren in haar nek. "Waar slaat dat op? Is de kater helemaal gek geworden of zo!" Grauwde Innerghost. "Ik ga met hem praten," deelde ze haar vriendin mee. "Hij kan dit niet maken," vervolgde ze. "En jij hebt Smokebreath of Littlestream nodig," miauwde ze vervolgens. Het kon haar niets schelen, maar Shrewstar mocht niet nog een leven verliezen.

"Waar slaat dat op? Is de kater helemaal gek geworden of zo!" ze ademde opgelucht uit, ze was blij dat Innerghost haar begreep. Wat zou ze anders moeten? Wegkwijnen bij het idee dat zij fout had gezeten? "Ik ga met hem praten," een verbaasde glans verscheen in haar groene ogen en ze kantelde haar kopje iets. "Hij kan dit niet maken," ze knikte een beetje stijfjes en legde door de grote vermoeidheid die haar overkomen was, haar kop weer op haar poten. "Maar maak hem niet helemaal af.." wist ze nog uit te brengen met een beetje humor, maar dat verdween weer toen ze wat meer moeite kreeg om genoeg lucht op te nemen.
"En jij hebt Smokebreath of Littlestream nodig," geschokt sloeg ze haar oogleden weer open. Ze wilde er iets tegenin brengen, maar de toon waarmee Innerghost had gesproken deed haar er nog eens over nadenken. "Ik zal morgen wel langs gaan bij een van de twee.." murmelde ze iet wat tegen haar zin in.

Shrewstars reactie was verbaasd. Innerghost maakte het niet veel uit, want ze ging toch wel met hem praten, of Shrewstar het nou goed ging of niet. De vermoeide reactie van Shrewstar bracht toch wel een glimlachje op haar gelaat, ondanks haar bezorgde uitdrukking. "Maar maak hem niet helemaal af.." Innerghost glimlachte. "Ik zal mijn best doen," zei ze met een glimlach. Echter kreeg ze door dat Shrewstar moeite had met ademen. Oh Starclan, dit mocht niet. Daarom zei Innerghost ook dat Shrewstar één van de ex-medicine cats nodig had. "Ik zal morgen wel langs gaan bij een van de twee.." zei Shrewstar. Innerghost vernauwde haar ogen. Nee, ze was het daar niet mee eens. "Prima," zei ze alsnog. "Oké, dan zal ik nu naar Wolftail gaan en jij houd je rustig," miauwde de zwarte poes.

Ze was blij dat ze in ieder geval haar best zou doen om Wolftail niet als een hoopje vacht het kamp weer in te sturen. Met moeite toverde de zwart witte een geruststellende glimlach op haar gelaat en knikte ze zachtjes, om haar bonkende hoofd niet veel pijn te doen. Het feit was wel dat ze steeds minder lucht kreeg en ze ook steeds wat lichter in haar hoofd werd. Alles in haar lichaam vertelde haar dat ze nu haar ogen dicht moest doen en moest gaan slapen, maar ze wilde Innerghost nog dankbaar gedag zeggen.
"Oké, dan zal ik nu naar Wolftail gaan en jij houd je rustig," Ze knikte, een beetje beduusd. "Is goed.. bedankt." Murmelde ze nog en legde haar kop weer op haar poten en krulde zich wat meer op.

Veel liet Shrewstar niet meer van zich horen en zien, behalve een dankbare blik. Innerghost knikte naar haar leader. "Is goed.. bedankt," wist haar beste vriendin toch nog te zeggen. "Oké, ik zoek je morgenochtend nog een keer op," vertelde Innerghost. Het was al laat, dus dat werd sowieso morgen. Ze geeuwde en verliet de Leaders den om haar nest in te gaan. ..

Ze gaf een dankbaar knikje richting de deputy, die de den weer uitliep en legde net haar zwart witte kop weer op haar poten toen de grote ex-medicine cat de den binnen kwam. Ze had al zon gevoel waar dit overging, en nee, het stond haar totaal niet aan. "En wanneer was je van plan om hulp te zoeken voor die hoest?" werd er gezegd en als een eigenwijze apprentice die op zijn kop kreeg wendde ze haar blik expres van Smokebreath af. "Ooit wel eens." murmelde ze onder haar adem, met een licht brommende toon. "'K kom morgen w--" de hoestbui onderbrak haar woorden en ze kneep haar ogen dicht tegen de brandende pijn in haar keel en moest zich even herstellen van haar gebrek aan lucht. "-morgen kom ik wel langs." piepte ze er snel tussen door en probeerde zoveel mogelijk door haar neus te ademen, om enig hoesten te voorkomen.