Romeo and juliet {Shrewstar}

Zijn pootstappen waren snel en ongecontroleerd toen hij richting de den van zijn geliefde liep. Hij was te horen gekregen dat ze opnieuw een leven verloren had. Waarom had zij hem dit niet verteld?! Waarom hield ze zulke belangrijke dingen verborgen voor hem?! Daarom dat hij ook met een kwade blik in zijn ijsblauwe ogen de den betrad. "Shrew, we moeten praten." begon hij direct, zijn stem had duidelijk een brommende toon aangenomen. Zodra hij voor haar nest stond, priemde hij zijn ogen in de hare. "Wanneer was je van plan het me te zeggen? Wanneer ging je me vertellen dat je WEER een leven verloren hebt?!" Zijn stem klonk nu alles behalve vast en trilde lichtjes van de emoties die op dit moment door zijn lichaam heen raasden.

Het was niet beter gegaan, zelfs niet na een goede nachtrust. Ze had zelfs zo ver moeten handelen dat Innerghost de ceremonie had moeten houden en daarbij was het ook ter iedereens oren gekomen dat ze ziek was. Het gebrek aan een aanwezige medicine cat speelde ook duidelijk zijn rol. Van af en toe kuchen lag ze soms uren wakker met een pijnlijke keel en werd het adem halen haar soms hevig belemmerd. De kracht om uit haar nest te komen had ze niet echt en omdat ze de kostbare voorraad aan kruiden niet wilde verminderen, deed ze maar alsof het ging tegen katten die langs zouden komen.
Nu weer klonk het gedreun van pootstappen buiten haar den en keek ze verward op. Het deed zo'n pijn, van die harde geluiden die in haar kop na bleven galmen. Er werd geen toestemming gevraagd om binnen te komen, want opeens stond Wolftail voor haar neus. "Shrew, we moeten praten." Zijn stem was dan niet verheven, maar de toon waarmee hij sprak deed haar oortjes toch langzaam tegen haar nek aanzakken. Vanuit haar nest wist ze haar kopje wat op te heffen, maar veel meer kon ze niet doen. "Wanneer was je van plan het me te zeggen? Wanneer ging je me vertellen dat je WEER een leven verloren hebt?!" licht bitter keek ze weg, naar de grond. "Het leek me belangrijker om de clan eerst te laten rouwen om Frostlake en Thrushdive, ze hoeven geen extra zorgen omdat hun leader een van haar levens is verloren." antwoordde ze simpel. Waarom kwam hij daar nu over zeuren?
Heel zachtjes kuchte ze weer.

Wolftail vernauwde zijn ogen bij haar woorden. Ahzo? De Clan was nu plots belangrijker dan hem? Een zachte grom verliet zijn bekje en even wiebelde hij zijn oren toen hij haar hoorde kuchen. "Wat nog? Ben je nu ook al ziek? Serieus Shrew?!" Zijn stem werd steeds luider en als er op dit moment katten voorbij de den liepen dan was hij er zeker van dat ze hem konden horen. Maar veel maakte hem dit niet uit. Hij was te diep gekwetst. "Heb ik het recht niet te weten hoe het met mijn partner gaat? Hoe het met de moeder van mijn kittens gaat?" vroeg hij toen, dan toch wat zachter. "Vertrouw je me niet? Dacht je dat ik je ging uitlachen?" vervolgde hij, de toon in zijn stem brekende. Zijn blauwe ogen keken verslagen in de hare.

"Wat nog? Ben je nu ook al ziek? Serieus Shrew?!" ook al was ze nu ziek, het oude bekende vuur in haar ogen was nog niet gedoofd. "Oh ja sorry, dat vond ik even leuk. Had ik dat eerst bij jou na moeten vragen?" beet ze hem zachtjes grommend toe, omdat haar stem verheffen hoor hoofd te veel pijn deed. "Heb ik het recht niet te weten hoe het met mijn partner gaat? Hoe het met de moeder van mijn kittens gaat?" gelukkig begon hij al wat zachter te praten, maar dat betekende niet dat deze discussie ten einde was gelopen. "Even langskomen en vragen is blijkbaar ook geen optie. Ik heb je alleen gezien bij Thrushdive's afscheid, verder niet." bromde ze hem even goed toe. "Vertrouw je me niet? Dacht je dat ik je ging uitlachen?" de vacht op haar nek begon te prikkelen. "Ik heb hier geen energie voor, Wolf." het was aan de ene kant een uitweg, maar ze begon zich ook echt weer licht in haar hoofd te voelen. Haar keel leek wel in brand te staan en ze kneedde haar nest met haar voorpoten, zodat ze niet aan de verleiding toe zou geven om weer te hoesten, want oh, wat zou dat een vertoning van zwakte zijn.

De gespierde kater vernauwde zijn ogen bij haar woorden. "Oh, sorry dat ik zo hard m'n best doe voor de Clan. Ok, ik zal voortaan enkel op m'n luie reet zitten en iedere dag bij jou langskomen. Nou goed?" gromde hij terwijl zijn felle blauwe ogen haar in de gaten hielden. "Geen energie, of gewoon geen zin?" vroeg hij toen, opnieuw op diezelfde felle toon. "En ik ben niet de enige die tijd vrij moet maken. Jou heb ik ook al een tijdje niet meer gezien. Was het zo moeilijk om even hallo tegen me te zeggen? Om even te melden hoe het met je gaat? Begrijp je dan niet dat ik gewoon Starclanverdomme enorm bezorgd om je ben!" schoot hij nadien nogmaals uit. Hij schudde zijn brede kop en sloeg zijn blik neer op de grond. "Ach, laat ook maar. Wat maakt het ook uit. Je vind de Clan blijkbaar toch belangrijker dan je eigen mate." Hij draaide zich om en baande zich een weg naar de uitgang van haar den toe. Als ze toch alleen wou zijn, dan kon hij maar beter gewoon weggaan.

Ze had geen van die woorden zo bedoeld, maar hij reageerde er weer zo op. Het lag ook niet in haar aard om nu terug te krabbelen, dus bleef ze hem strak aankijken, zo min mogelijk emoties in haar blik vertonende. "Geen energie, of gewoon geen zin?" ze wilde hem iets toe bijten, maar deed het niet om dit allemaal niet nog erger te maken, maar ook omdat ze bang was weer in een hoestbui te eindigen. "Op dit moment heb ik geen zin in jou." antwoordde ze zachtjes op een steeds rauwer wordende stem. De moed was haar alweer in haar poten gezonken en ze liet haar blik weer op de grond vallen, terwijl hij weer verder begon te spreken.
De bekende woorden, dat ze de clan boven iedereen stelde, kwamen weer boven water en ze draaide haar kop weg. Ze moest wel.. ze was leader, ze moest wel alles geven voor haar clan. Dat ze een leven was verloren tijdens een bevalling was nog steeds een schande geweest. De kater stormde haar den weer uit. "Ik zal je wel een boodschapper sturen als ik voorgoed weg ben.." mompelde ze nog heel zachtjes achter hem aan, waarna het hoesten toch echt weer begon op te zetten.

note -- hoe dramatisch kan je zoiets wel niet afsluiten :")