{Tigerpaw} Diary of Jane

De sterren flonkerden eindeloos boven haar hoofd, kleine lichtpuntjes in het deken van donker. Spearpaw had niet de moeite genomen om in het kamp te blijven vannacht. Een avondwandeling deed haar wel deugd. Eerst had ze naar de badgerset willen gaan, maar het leek haar toch niet zo'n heel erg goed idee uiteindelijk. Wie weet wat er rondwaarde en ergens had ze ook gehoord dat het gebied niet meer veilig was om andere redenen. De calico poes rekte zichzelf eventjes kort uit en zette nog wat stappen tussen de heide door. Ze was te klein om eroverheen te kijken immers, dus ze moest op haar gehoor afgaan.

{Tigerpaw eerst}

Hij had zijn blik voor een kort moment omhoog gericht en knipperde een keer toen het felle licht van de sterren in zijn goudkleurige oog scheen. Als hij alleen was kon de kater uren nadenken over wat daar boven eigenlijk precies was. Het fascineerde hem eerlijk gezegd wel. Tigerpaw schudde zijn kop een keer verwoed en spitste zijn oren, hier in de Heatherfields zag je geen poot voor ogen en zijn oren waren zeker in het holst van de nacht zijn belangrijkste zintuig. Vrijwel meteen stond hij stil toen hij een zacht gekraak hoorde, waarschijnlijk was het geluid maar een paar vossenlengtes bij hem vandaan. Stil bleef hij staan waar hij stond, luisterend of het geluid naar hem toe kwam of juist van hem af ging.

Het was stil en vredig hier. De poes ademde eventjes diep in en uit in genot. Niks tegen het kamp hoor, maar af en toe was het daar binnen zo druk en rumoerig. Dan ging Spearpaw liever zo nu en dan een keertje alleen de hort op. Zoals nu. Ze deed dan ook geen moeite om stil te zijn, niemand was hier om haar te horen, toch? Wist zij veel dat ze een andere apprentice aan het naderen was. De kattin kwam licht geschrokken tot een halt toen ze de heide uiteen duwde met haar neus en oog in oog stond met een andere kat. Haar nekharen schoten iets omhoog en ze beet bijna op haar tong van schrik voordat ze Windclan lucht herkende. "Starclan, ik dacht dat je een rogue was," mompelde ze, toch wel een beetje opgelucht.

Met zijn oren gespitst bleef de kater doodstil staan. Een kleine grijns was rond zijn lippen komen te staan toen hij hoorde dat het geritsel naderde. Bang was hij niet. Roofdieren bewogen immers een stuk sneller en stiller dan hetgeen wat hem nu naderde. Daarom besloot hij dat het wel één van zijn dengenoten moest zijn, al zou het net zo goed een jong prooidier kunnen zijn wat nog niet zoveel ervaring had met de katten die op dit gebied regeerden. Voor hem werd de heide uit elkaar geduwd. Het eerste wat hem opviel waren de twee muntgroene ogen die hem verschrikt aanstaarden. De nekharen van de poes die de geur van WindClan droeg stonden geschrokken overeind. Maar na een paar tellen leek ze door te hebben dat hij geen vijand was. De grijns rond zijn lippen werd iets groter toen ze opgelucht mompelde dat ze had gedacht dat hij een rogue was. "Nee, ik ben het maar." De zware stem van de kater klonk door de nacht toen hij kort grinnikte, het was wel grappig geweest om te zien hoe erg iemand van hem was geschrokken. En dan stond hij nog maar gewoon zonder een spiertje te bewegen, hah. "Ik dacht eerst dat er een zwijn op me af kwam lopen ofzo," zei hij met een licht plagerig ondertoontje.

Het was Tigerpaw maar, een mede apprentice van haar clan. Als ze het goed had, was hij ook nog niet al te lang een apprentice. Hij bevestigde dat hij het maar was, maar zijn volgende opmerking werd wat minder in dank afgenomen. Haar muntgroene ogen sperden zich kort wat verder open en haar wenkbrauwen schoten iets overeind. De poes snoof vervolgens kort, eventjes met haar staart zwiepend. Zij? Een zwijn? Ze probeerde Tigerpaw's blik te vangen met de hare en keek hem aan. "Als je dacht dat een wild zwijn je kant op kwam was je wel ervandoor gegaan," sprak de poes. "Ik dacht dat ik een luie rogue had aangetroffen op mijn beurt, of een Shadowclanner, die zullen waarschijnlijk ook niet al te actief zijn."

Hij moest toegeven dat hij het wel grappig vond dat madam hier voor hem blijkbaar licht op haar teentjes getrapt was bij zijn opmerking over het zwijn. Haar wenkbrauwen waren iets omhoog gekomen en haar muntgroene ogen waren iets meer opengesperd. Tigerpaw haalde zijn schouders heel luchtig op bij haar woorden. "Ik ben niet echt het figuur wat rent voor gevaar." Een kleine grijns kwam rond zijn lippen te staan. "Gelukkig voor jou ben ik dan niet wie je dacht dat ik was. Anyway, wat doe je nog zo laat op?" Het was te laat om anderen serieus te narren. Dus op een paar plagerijtjes en lichte pesterijtjes zou de kattin voor hem, die hij ondertussen herkend had als Spearpaw, wel veilig zijn.

Een zachte grijns verscheen op haar lippen terwijl ze naar de woorden van Tigerpaw luisterde. Hij rende niet voor gevaar? Ergens vond ze dat wel amusant. "Ik zal wel merken wanneer je rent voor gevaar, wanneer je voor mij wegrent," sprak ze op een plagerig toontje. Want zij was immers zéér gevaarlijk, ahum. De poes zette haar achterwerk op de grond neer en gaf haar borstkas een aantal vlugge likken, waarna ze haar staart rond haar pootjes krulde. "Moet ik een reden hebben om zo laat op te zijn?" vroeg ze op onschuldige toon, haar ogen iets onschuldig opensperrend. "Ik ga jou toch niet aan je neus hangen dat ik zes relaties heb in andere clans," kwam er overdreven uit. Uiteraard had ze dat niet.

De kater snoof een keer geamuseerd bij de woorden die Spearpaw uitsprak. "Jij? Gevaarlijk? Misschien in je wildste dromen," mauwde hij plagerig terug en keek toe hoe de kattin neerplofte op haar achterwerk en een paar vlugge likken over haar borstkas gaf, om vervolgens haar staart rond haar pootjes te krullen. De grote kater bleef nog steeds staan terwijl hij naar zijn dengenoot keek. "Zo, zo. Zes relaties maar liefst. En ik dacht al dat ik er veel had," mauwde hij met een kleine grijns terwijl hij kort een keer met zijn staart zwiepte, puur uit narigheid.