(open) Business of super stars

Hoooly moly de nursery werd druk. Eerst was alles best heel erg rustig en toen kwam er ineens een tortoiseshell queen en nu ook een bengaal. Nu vond Cinnamon het niet erg, allemaal geweldige nieuwe speelmaatjes. De kater stak z'n borstkas eventjes iets naar voren en plofte weer in zijn nest, waar hij zijn pootjes op uitstrekte en zoveel mogelijk mos beetpakte. Maar zijn nest mochten ze niet hebben. Straks gingen ze het afpakken wegens ruimtetekort! Oh en het nest van Snowkit moesten ze ook afblijven. Dus bleef hij ongemakkelijk op zijn nest liggen.

De kleine witte kitten had zich opgerold tot een klein bolletje vacht en het enige wat nog aangaf dat ze leefde en simpelweg sliep, was haar borstkas die vredig op en neer daalde. Maar toen er plots een ander gedaante tegen haar aanbotste, sprong de jonge kitten gealarmeerd op en keek ze met opengesperde ogen in het rond. Echter besefte ze algauw dat het enige gevaar dat ze zag .. niets was. Enkel donkerte. Een zucht verliet haar bekje terwijl ze zich weer liet neervallen op haar achterwerk. Ze keek pas terug op toen de bekende geur van haar broertje zich in haar neusgaten plaatste. "Cinnamon?" piepte ze vragend, haar kopje in de richting van de geur kantelende.

Hij botste tegen zijn zusje, Snowkit, aan. Oeps. Dat moest hij niet doen, hij moest zijn zusje beschermen en niet haar pijn doen. Wat geschrokken liet hij wat mos los en wendde hij zich tot zijn zusje. "Snowkit, je bent wakker!" bracht hij echter blij uit, waarna hij zijn neusje eventjes lichtjes tegen haar voorhoofd drukte. "Deed ik je pijn? Nee toch?" Een bezorgd fronsje verscheen op zijn voorhoofd, waarna hij zijn kopje weer terug trok. "Ik ben onze nesten aan het beschermen van dieven, voordat ze ze stelen als de nursery druk wordt enzo!"

Toen ze haar broertje hoorde praten kroop er een kleine maar oprechte glimlach over haar sneeuwwitte snoet. Bij hem voelde ze zich altijd veilig! Ook al zou ze nooit haar omgeving kunnen waarnemen en gevaren kunnen trotseren, iedere keer als Cinnamon bij haar was maakte haar dat helemaal niets meer uit! Hij gaf haar een bepaald warm gevoel, een veilig gevoel. Daarom dat ze ook lichtjes snorde toen hij zich bezorgd en luidop afvroeg of hij haar pijn had gedaan. "Nee hoor, gekkie." grinnikte ze. Nadien kantelde ze haar kopje zodat deze in een vragende positie kwam te staan. Dieven? Een drukke nursery? Ze had de laatste tijd al wel door dat het steeds lawaaierig was dan eerst, maar hoe dit kwam had ze nooit geweten. "Is het echt zo druk?" vroeg ze dus maar. Als ze al dat lawaai nog niet gewoon was geweest, dan had ze hem vast begrepen. Maar het feit dat haar oren dus extra goed ontwikkeld waren zorgden ervoor dat het altijd druk was voor haar. Handig..

Cinnamon snorde zachtjes toen Snowkit begon te lachen. Als zijn zusje begon te lachen betekende dat dat er niks mis was, en als er niks mis was, hoefde hij zich ook geen zorgen te maken. Dat was mooi meegenomen! Hij maakte Snowkit graag aan het lachen, net zoals dat hij haar moest beschermen als er iets mis was. Want aangezien zijn zusje blind was, kon ze natuurlijk minder gevaar zien aankomen! "Gelukkig maar," reageerde hij op een duidelijk opgeluchte toon, waarna hij iets overeind kwam. Plukjes mos bleven aan zijn vacht hangen en vielen uiteindelijk weer neer. Maar hierna keek hij eventjes wat bedenkelijk, zijn pluizige staart om zich heen krullend. "Nou, de laatst binnengekomen queen heeft zes kittens gekregen," merkte de kitten op, ha ja hij had het allemaal uitgezocht, "en nu komt er nóg een queen en wie weet hoeveel kittens die heeft! Straks passen we niet meer!"

Haar oogjes werden groter toen haar broertje beweerde dat er plots zes nieuwe kittens waren. "Zes?!" herhaalde ze een tikkeltje ongelovig en verbaasd. "Wow! Hoe is die de nursery binnengekomen dan? Al rollende?" grapte ze vervolgens, zelf ook zachtjes lachende om haar flauwe grap. Nadien spitste ze echter haar witte oortjes toch wat bezorgd in zijn richting. "M-maar.. dat is niet eerlijk! Wij zijn ouder en waren hier eerst! Die kittens moeten maar wachten dan!" reclameerde ze met open mond en zwiepende staart. Ze had haar korte nageltjes in het mos gepriemd en was ondertussen zenuwachtig erin aan het dabben.

Zijn zusje reageerde verbaasd op het aantal nieuwe kittens en Cinnamon knikte fervent. "Ja, zes hele kittens!" reageerde hij met open gesperde ogen. "Allemaal nieuwe speelmaatjes, dat wel! Maar zoveel! Ik denk inderdaad dat ze gerold heeft," kwam er vervolgens met een serieuze knik achteraan, waarna hij weer begon te grijnzen. Maar vervolgens werd hij weer serieus. "Inderdaad, daarom was ik onze nesten aan het beschermen voor het geval dat!" sprak hij met een gewichte knik, die Snowkit in alle waarschijnlijkheid niet zou zien. "Maar de nieuwe queen had er al moeten zijn en is er nog niet," reageerde hij vervolgens met een frons. Dat vereiste nog een keer onderzoek.

Nieuwe speelmaatjes? Ja.. voor Cinnamon wel. Voor Snowkit daarentegen betekende het dat ze nog meer op haar hoede moest zijn als ze op wandel ging. Nu had ze meer kans om tegen iests, of zeg maar eerder iemand, aan te lopen. Dat verklaarde dus waarom ze de laatste tijd amper een halve meter kon afleggen of ze hoorde al iemand auw roepen! Het witte poesje keek weer op toen haar broer zijn woorden vervolgde en keek hem dankbaar aan. "Dank U, mijn ridder in nood." grapte ze opnieuw, doelende op het feit dat hij hun nesten aan het beschermen was. Nadien veranderde ook haar gelaatsuitdrukking naar een ietwat serieuzere. "Hoe weet je eigenlijk dat die nieuwe queen.. queen is?" vroeg ze toen, opnieuw haar kopje kantelende.

Cinnamonkit grijnsde wat onschuldig, waarna hij zichzelf ietsjes uitrekte en voor Snowkit weer in zijn nest plofte. Hij legde zijn hoofdje op de rand en richte zijn nog ietwat kleurloze ogen op zijn zusje. Zij had al mooie blauwe oogjes, zijn ogen hadden echter nog niet hun vaste kleur gekregen, al negen ze wel een beetje naar groen. Hij richtte een vrolijke blik op zijn zusje waarna hij eventjes zachtjes maar speels tegen haar snorharen aansloeg met een pootje. "Graag gedaan, schone dame," reageerde hij vrolijk, waarna hij ondeugend opkeek van haar volgende woorden. "Ik hoorde twee warriors erover praten, ik wilde heus niet luisteren maar ze spraken niet zachtjes."

De witte kitten greens even om de woorden van haar broer en spitste vervolgens haar oortjes. "Ja ja, maak dat m'n achterwerk maar wijs!" plaagde ze terwijl ze haar tongetje uitstak naar hem. Haar broer was vast zo nieuwsgierig geweest dat hij zich het inbeeldde dat die twee krijgers luid spraken. Een grimas was te zien op haar gelaat terwijl ze haar wazige, blauwe oogjes op Cinnamon richtte. "Weet je ook wie?" vroeg ze toen, de nieuwsgierige toon in haar stem doorlekkend. Natuurlijk was ze benieuwd naar wie er zich binnenkort bij hen kwam voegen! Stel je voor dat het een enorm brutale kattin was, dan wist Snowkit al genoeg. Ze hield niet zo van katten die gemeen waren of een kort lontje hadden, wetende dat ze hoe dan ook hen op z'n minst één keer op de zenuwen ging werken.

Maak dat het achterwerk van Snowkit maar wijs. Een grijns verscheen op Cinnamonkit's lippen terwijl hij om Snowkit heen liep en dan maar tegen haar staart ging praten. "Hallo Snowtail," merkte hij op terwijl hij daar stond, "ik vind jouw andere kant een schone dame, al is er niks mis met deze kant hoor!" besloot de kater, waarna hij ging zitten. Dan ging hij wel met deze kant converseren, ook prima!. "En nee, ik weet helaas niet wie," merkte hij op met wat hangende oortjes. Daar was hij nou net weer niet achter. "Maar daar kom ik nog wel achter en dan kom ik het je vertellen!" snorde hij.

De poes hoorde de pootstapjes van haar broer en kon het niet laten wat verward en nieuwsgierig haar kopje schuin te kantelen. Ze wou net vragen wat hij van plan was toen ze hem een vreemde naam hoorde uitspreken. Plots werd het haar duidelijk en begon ze lichtjes te grijnzen. Dom was ze niet, helemaal niet. Maar soms ontstond er verwarring vanwege het feit dat ze niets kon zien en dus de acties van anderen niet kon volgen met haar ogen. Nadien probeerde ze zich echter toch om te draaien, hopende dat ze nu met haar kopje tegenover de zijne zat. Maar wat Snowkit niet doorhad was dat hij nu zicht had op de zijkant van haar pluizige lijfje. "Spijtig.. ik had graag geweten wie!" gaf ze eerlijk toe terwijl ze haar staartje om haar lichaam heen sloeg als een verwarmend deken. Nadien greens ze weer. "Dat is goed! Daar houd ik je aan!" miauwde ze enthousiast terwijl ze haar tong opnieuw naar hem uitstak. Tenminste, ze dacht toch dat dat richting hem was. Wat ze niet wist was dat er nu een oudere kitten haar wat vragend aankeek, afgezien het feit dat ze niet recht tegenover haar broertje zat. Awkwaaard.

Met een grijns keek hij toe hoe zijn zusje zich omdraaide, in de hoop zich naar hem toe te draaien natuurlijk. Vermaakt keek hij toe hoe de poes het net niet helemaal goed lukte en bleef dan ook stil hierover, een geamuseerde grijns op zijn bruine lippen. Pas toen ze haar tongetje uitstak naar een kitten, wie wat vreemd terug keek, begon Cinnamon te lachen. "Is goed zusje, de onbekende kitten zal het onthouden," sprak hij op een onschuldig toontje, waarna hij haar een zacht duwtje in haar zij gaf. Een beetje zusjes plagen moest kunnen, niet dan? Het katertje zette voorzichtig een stapje achteruit, nog altijd grijnzend. Wie weet ging ze hem slaan ofzo, meiden waren eng op dat vlak! Je mocht ze namelijk niet eens terug slaan. Het was zelfs al een risico, meisjes plagen kusjes vragen enzo.

Snowkit schrok van de plotse duw in haar zij en keek verbaasd de andere kant op. Ze knipperde een paar keer met haar oogjes voordat ze doorhad wat er gaande was. Ze vernauwde haar ongewoon lichte blauwe blik wat en keek haar broer een tikkeltje kwaad aan. "Dat was niet lief!" miauwde ze luid terwijl ze een keer met haar kleine voorpootje naar hem uithaalde, in de hoop hem een zachte mep te kunnen geven. Nadien keek ze hem gespeeld kwaad aan, om nadien dan de andere kant op te kijken en haar sneeuwwitte kopje schijnheilig in de lucht te steken.

Zijn zusje leek niet zo heel erg blij met hem te zijn. Ze kon dan ook zijn super onschuldige grijns niet zien waarmee hij zijn spijt aangaf. Dat moest hij dan maar even duidelijk maken voordat er klappen gingen vallen. Natuurlijk was de kans dat zijn zusje raak sloeg niet altiid aanwezig in haar conditie, maar je wist het maar nooit. En als ze hem zou raken zou het natuurlijk wel zeer doen. "Lief zusje, als je kon zien had je hier een hele lieve en onschuldige glimlach zien. Dan zou je me vergeven," sprak het jonge katertje onschuldig.

Ondertussen had ze zich de goede richting opgedraaid en keek ze haar broertje met een ietwat chagrijnige grijns aan. Echter was het niets voor haar om lang kwaad te zijn en kon ze het dus niet laten om opnieuw te glimlachen na zijn uitgesproken woorden. "Als ik kon zien.." herhaalde ze hem, haar stem zo zacht als fluweel terwijl ze haar ongewoon blauwe ogen naar de grond liet zakken. "Denk je dat ik ooit nuttig zal zijn voor de Clan? Ik bedoel.. ik ben er aan gewend want ik ben zo geboren.. Maar ik wil ook ooit eens iets leuk doen! Zoals gaan jagen bijvoorbeeld!" sprak ze plots in één keer uit. Haar blik had zich ondertussen weer naar boven gehesen, wat verward proberende om deze in de zijne te priemen.

Onderwerp: Re: (open) Business of super stars