Killing

Holy freagging starclan het was koud! De kleine kit had zijn vacht opgezet tegen de wind, en schoot snel de nursery in om te schuilen voor de wind, serieus. Wie had Starclan boos gemaakt zodat ze dit verdient hadden? Ja, die kit, definitely. Of niet, maar hij was nu in ieder geval de dupe van de wrath van Cold.

Killerkit 1st

Een ijskoude wind gleed over het kamp, al was het wel iets warmer in de nursery, je voelde het nog steeds. De grijze kit, welke nog altijd haar oogjes stijf dicht had zitten, piepte wanhopig. Ze was van haar moeder afgedwaald en ze had het koud. Iemand, help?? Moeizaam kroop ze verder, al ging het natuurlijk super langzaam. Hoe lang bestond ze nou? Een rilling gleed over haar ruggetje. Opnieuw liet ze wanhopige piepjes horen. Waar was haar mama? Wie kon haar warm maken? Ging ze dood? Een instinctief angstgevoel kwam in de kit, welke nu nog harder ging piepen. Nee, dit was niet oké!

Ze had het vast voelen aankomen, want paniekerige piepjes stegen op uit het kleine lijfje van de kat voor hem. Cold rolde met zijn ogen, want nu kon hij het lastig nog gaan pesten, het was al bang en kon zichzelf niet verdedigen. Dan zat er dus geen eer in voor hem. In plaats daarvan besloot hij voorzichtig in de vacht te porren, om te zien of het zou overleven in de kou, en of het dus al vet had. Niet dat hij er iets aan kon veranderen als dat niet zo was, maar het gaf hem in ieder geval iets te doen voor nu.

Een onbekende geur kwam in de neus van de jonge kit, welke stopte met piepen en haar kopje van de grond af haalde. Ze kon natuurlijk niets zien, maar gaf haar gewoon het gevoel iets te zien. Het was niet haar mama, maar ze kon ermee leven. Deze kat kon haar vast helpen haar mama te vinden. Toen er ineens iets in haar kittenspekjes prikte, piepte ze verontwaardigd. Wat moest dat nou ineens? Ze opende haar bekje om te happen naar hetgeen wat in haar prikte. Stop daarmee. Weg jij!

Mensenkinderen, het was niet normaal hoe dik deze kitten was vergeleken met hoe koud de kater het had. Waarom was het altijd oneerlijk verdeeld in de wereld? Het beviel hem voor geen meter, want nu wilde hij ook wat extra vet! Maar zijn looks waren op het moment zo geweldig dat dit een lastig dilemma was. Vandaar dat hij maar even voelde of de oren van de kleine ook warmer waren dan die van hem, als dat zo was dan was de keuze snel gemaakt.

De rare kit bleef maar bezig met het prikken in haar, waardoor Killer langzaam geïrriteerd werd. Stop! Ze liet luide grommetjes horen, al klonk het toch meer als een misvormde piep. Ze probeerde de kit weg te duwen met al haar kracht, haar de kit was véél groter dan haar en waarschijnlijk dan ook ouder. Ze bewoog haar linkerpootje omhoog en probeerde hem ermee aan te vallen, al was ze uiteraard niet bepaald sterk dus het deed hem vast helemaal niets. Nog altijd klonken er 'grommetjes' vanuit de kit. Stop. Stop!! Stop met prikken!

Hij stopte abrupt toen er plots beweging en heel wat commotie leek te komen door zijn toedoen. De kater keek even sneaky rond of er iemand was, en stak toen zijn tong uit naar de kit. Spelbreker! Nog een laatste por moest dit duidelijk maken, voor de kater zich op zijn kont liet vallen en verder ging met bestuderen. Wat moest het leven saai zijn voor die mini, nog saaier misschien wel dan dat van hem.. Oh nee, wacht, dat was redelijk onmogelijk. Bijna even saai dan, dat kon nog wel.

Killerkit voelde nog een laatste por in haar kittenvetjes, waarna de kater stopte. Killerkit bleef eventjes stil liggen. Misschien zag hij haar niet? Zij zag hem ook niet, dus misschien hij haar ook niet? Dat kon toch? Of niet? Killerkit hief haar kopje op om te luisteren naar de omgeving. Was hij er nog wel? Het was nog altijd koud hoor, hij moest haar nog altijd redden! Hij mocht niet ineens weglopen? Vragend bewoog ze haar kop in de lucht heen en weer, al was het allemaal best vermoeiend dus legde ze haar kop na een halve minuut weer neer. Jeetje. Ze had nu echt wel nekspieren ontwikkeld door haar '30 seconden hoofd in de lucht' actie.

Oh help, het bewoog. Mayday Mayday! Abort mission! Snel sprong Cold op, en sloop achter de kitten langs om aan de andere kant van haar te gaan zitten. Dat moest het goedmaken, want het leek niet alsof ze slim genoeg was om uit te vogelen waar hij was. Vandaar dat hij ook zijn porspel weer verder kon spelen! Met een glimlach begon Cold weer rustig te porren, beviel hem wel.

Huh? Ineens wat de andere kit verdwenen? Hoe kon dat nou ineens? Enigszins verward bleef ze liggen, proberend zijn geur weer in zich op te nemen al was haar neus nog niet goed genoeg daarvoor. Ze voelde echter ineens weer een por, welke haar verbaast liet piepen. Hallo? Waar sloeg dat nou op? Killerkit probeerde zich om te draaien en wilde nu tegen de kit gaan duwen met haar kop, al was dit nog best wel een opgave. De kit was veel sneller dan zij was dus zodra zij omgedraaid was, kon hij alweer aan de andere kant zijn. Boos gromde ze naar alles om haar heen. Niet eerlijk!

Het bewoog reeds opnieuw, maar deze keer was de kater erop voorbereid, en wist hij weg te springen voor het enge koppie wat steeds dichterbij leek te komen. Creepy zwarte kitten wat alles dood wilde, dat was wat dat hoopje voor hem was, niets 'schattigs' aan. Een en al demonisch, maar wie was hij om daarover te klagen? Misschien was ze wel slimmer als ze kon praten en kijken, en had hij dan eindelijk iemand die met hem anderen af kon kraken, want Pale was de laatste tijd nogal afwezig.

En toen was de rare, springerige kater wéér weg. Waar ging hij toch steeds heen? Weer kwamen er hoge piepjes uit haar bek, maar nu iets wanhopiger. Waar ging hij toch steeds heen? Waarom was hij zo snel? Was hij superman of zo? Ze probeerde zich weer na hem om te draaien, maar het was allemaal echt heel erg vermoeiend, dus legde ze haar kop op de bodem, als een soort val. Als hij kwam kijken of ze nog leefde, ging ze hem gewoon aanvallen! Ja, zo slim was ze wel. Ze was echt slim. Slimmer dan iedereen in deze clan. Met dit plan wonnen ze vast de volgende clanoorlogen, want Silverstar hield haar natuurlijk altijd in de gaten, voor eventuele geweldige plannen. Ze was echt geweldig.

Ze begon steeds heftiger te piepen, tot plots het hoofd -daar ging hij in ieder geval van uit- neerplofte op de grond en stilte overwon. Cold zuchtte opgelucht en haalde zijn poten van zijn oren, die hij daar geplaatst had tegen het lawaai. De stilte bracht echter een nieuw probleem met zich mee, en fronsend keek de jonge kat naar het hoopje. Had hij het gebroken? Oeps? Voorzichtig naderde hij de voorkant, hoopte hij, en snuffelde aan het zwarte neusje. Gebroken, of slechts niet goed genoeg?

En ja hoor, de kat voor haar ging checken of hij haar kapot gemaakt had. Maar ze had dit al allemaal uitgedacht hoor. Zodra de kat voor haar dichtbij genoeg was, bewoog ze zo snel als mogelijk naar voren, in de hoop vol in het rare, springerige ding voor haar te bijten. De neus van het ding zou het leukste zijn natuurlijk. Ze was echt slim, vond ze zelf, dat ze dit allemaal zo had uitgedacht.

- Sorry laat.

Plots bewoog het kleine bolletje zich vooruit, recht op hem af! De kater sprong onhandig en angstig achteruit, waarbij hij over zijn achterpoten viel, en het beest zijn staart te pakken had. "Auw!" Riep hij verontwaardigd, en sloeg met open klauwen naar het beestje. Het was een automatisch reflex, de echte bedoeling iets te raken was er niet, of dat ook gebeurde was echter niet zeker.

_{Yes! Ze had hem te pakken gekregen. Een pluizige staart zat tussen haar kleine, witte kittentandjes. "Auw!" klonk er hard vanuit de grotere, oudere kit. Ineens gebeurde er alleen iets onverwachts. Hard kwam er een poot tegen de kit aan, wat voor de kit extreem hard aanvoelde, al viel het allemaal eigenlijk wel mee. Ze rolde onhandig en zijdelings om. Een luide, protesterende piep was hoorbaar, waarna de jonge kit zichzelf weer overeind krabbelde en de pijn pas echt begon te voelen. Auw.. Ze piepte nog een keertje protesterend, waarna ze boos snoof. Hij was echt gemeen.}

Geschrokken keek de kitten op toen de ander omrolde en luid piepte. Hij durfde niet te kijken of er enig bloed was, en haar donkere vachtje vanwaar er enkele plukken onder zijn nagels zaten, maakte het redelijk onmogelijk om te zien. Hij zuchtte eens zwaar geïrriteerd en duwde toen mos op de zijkant van het hoofd van de kit. Dat moest er wel wat aan doen, en het dempte in ieder geval het verschrikkelijke geval dus een queen zou niet komen om te kijken wat hij nu weer had gedaan. Domme katten. Ze snapten ware kracht gewoon niet.