Lost purposes (Zealspark)

Ze had met hangende kop de Elders den weer verlaten. Haar gifgroene ogen op de grond gericht, om zo er zeker van te zijn dat ze haar evenwicht niet zou verliezen. Ondanks dat ze al manen mank liep, vertrouwde ze oneffen gronden niet, ze was bang om over een steentje te struikelen, en zich nog erger te bezeren. Nu de temperaturen s'nachts kouder werden, stak haar verlamde achterpoot steeds vaker. Het was een soort spierpijn, dat haar langzamerhand op begon te vreten. Ze miste nachtrust, en ondanks dat ze geen taken uit te voeren had, was dat niet bepaald handig. De eeuwige vraag of ze wel nuttig was voor de clan, stelde ze zichzelf al niet meer. Het antwoord was namelijk duidelijk; ze bracht enkel meer problemen en zorgen mee. Ze kon zichzelf onbewust in gevaar brengen, en werd vaak behandeld als een miezerige kitten. Al was haar bouw best groot, haar lange haren vielen over haar schouders heen, en hadden prachtige warme en soms zachte tinten oranje. Ondanks dat ze er gezond en mooi uitzag, zou ze dat bijna op willen geven voor een normaal Warrior leven. Als haar partner geen tijd meer voor haar had, met het slechtere weer, had ze niemand om mee te praten. Katten moesten nu flink wat jagen, wouden ze Leafbare goed door zien te komen. En ze kon niets doen om te helpen. Helemaal niets, haar ogen sloot ze mistroostig voordat ze al hinkend, en extreem slepend met haar achterpoot over de grond, verder liep. Ze deed de moeite niet om die enigszins op te tillen. Dat irriteerde namelijk meer, dan het soms openhalen van haar poot over de grond. Het optillen was vroeger een automatisme geweest, nu was de huid ruw geworden, en waren er haren weggeschuurd door het gesleep. Met een zachte zucht ging de jonge Elder zitten, waarna ze een hap van het kleinste prooi dat ze kon vinden nam. Misschien moest ze de regels maar aan haar laars lappen, en gewoon het kamp ontglippen. Met een rustige beweging stond ze op en liep ze regelrecht naar de kampuitgang. Ze draafde er met enige moeite doorheen en bleef in gedachten verzonken net buiten het kamp staan. Het machtige gevoel die ze had toen ze net een Apprentice was had ze al weer verloren. Ze voelde zich bekeken en de velden waren te open. Met een rillerige zucht, ging de kattin net naast de ingang zitten, en staarde ze door gespleten ogen in de verte. Waar ze Apprentices en Warriors hun werk kon zien doen. Werk. Er was voor hun geen tijd om te niets-en, en voor haar te veel.

Een rode gestalte kwam langzaam op haar af, met een rustige beweging keek de kattin dan ook op. Het was duidelijk een clangenoot dus ze hoefde geen poging te doen om zichzelf te verdedigen. Een bekend gestalte was duidelijk naar haar op weg, en ze glimlachte even vriendelijk. Ondanks dat ze zich dood verveelde in de Elders den, was ze nooit in een onaardige en chagrijnig wezen veranderd. Zealspark liet zijn prooi vallen, en richtte zijn blauwe ogen op haar. De kattin hield haar kop even schuin, voordat ze naar de plek naast haar gebaarde. Een uitnodigend gebaar, waarmee ze aangaf dat ze wel in was voor een gesprek. Ze was altijd wel gastvrij, in tegenstelling tot sommige van de oudere Elders. 'Hey Frozensoul,' begroette de kater haar eerst, waarna hij zijn oortje ongemakkelijk bewoog, dit zorgde er voor dat ze hem even een vragend, en lichtelijk bezorgde blik gunde. 'Zealspark,' knikte de kattin hem enkel vriendelijk toe. 'Eh, nog gefeliciteerd,' mauwde de jonge Elder een beetje ongemakkelijk maar toch oprecht. Zijzelf zou nooit, ook niet verlaat een taak kunnen krijgen. Ze zou al haar manen verveeld in de Elders den verslijten. Iets waar ze nooit honderd procent vrede mee had, en zou krijgen. Het was pijnlijk om iedereen te zien opgroeien, sterker worden. Terwijl ze er buiten werd gelaten, ze leek in een heel ander wereldje te leven dan alle andere katten. 'Even een luchtje aan het scheppen?' Vroeg de kater, waardoor ze uit haar gedachten gehaald werd. 'Ja, soort van.' Murmelde ze peinzend, waarna ze haar kop naar hem toe draaide. Hoe is het met je Zealspark?' Vroeg ze daarna oprecht geïnteresseerd. Ze vond het eerlijk gezegd nooit prettig over haar leven te praten. Ze maakte nauwelijks wat mee, behalve kittens verhaaltjes vertellen. Ze voelde zich een beetje zielig, dat het hoogtepunt van de dag, kittens spreken was. Niet dat kittens geen leuke wezens waren, ze deden haar enkel denken aan de mogelijkheden die ze als kleintje had gehad. Haar ogen gleden naar haar manke poot toe, en ze zuchtte zachtjes. Een val, een val en dat was fataal geweest. Ze richtte haar rug iets, en keek de kater weer aan. 'Goede vangst,' complimenteerde ze hem, ondanks dat hij laat Warrior was geworden, wist ze ook wel dat hij een goede Warrior was. Hoe kon het anders, zijn vader was voor Silverstar leider geweest, dus dat betekende al dat de kans dat er iets groots in de kater zat groot was.

Een matig glimlachje sierde de kattin haar snoet zodra de kater haar bedankte. Waarna ze met vrolijk sprankelende ogen toekeek hoe de kater met gespitste oren naar haar luisterde. Haar ogen keken opgelucht toen de kater haar vertelde dat het goed met hem ging, ergens had ze er dan ook genoeg van enkel verhalen te horen over alle problemen in het territoria. Haar oortjes bewogen even opgewekt naar voren toe, waarna ze haar staart over haar poten heen sloeg, niet dat ze het koud had met haar langharige vacht. Nadat ze hem complimenteerde over zijn vangst, omdat ze nogal slecht was in conversaties greens de kater even naar haar. Een kort bedankje was zijn reactie, waarna de kattin eventjes knikte. Veel meer had ze er dan ook niet aan toe te voegen. Hierna volgde al snel een redelijk aangename stilte, geen zenuwslopende stilte in ieder geval. Dus had ze er totaal geen problemen mee, ze was geen kat die de stiltes weg moest werken. De geboeide blik van Zealspark, deed de kattin met vragende blik opkijken. Zodra de kater zijn vraag stelde, keek de kattin heel even naar de grond. Normaal werden alleen jonge katten in de gaten gehouden, maar het klonk wel erg aanlokkelijk om even het kamp achter zich te laten. Niet dat ze erg snel was, haar conditie ging wel achteruit van het opgesloten zitten in een kamp. Langzaam knikte de kattin dan ook, waarna ze een waterige blik op de kater wierp. 'Soms lijk het net alsof ik een kitten ben,' fluisterde de kattin zachtjes. 'Misschien kan ik mij niet goed beschermen, maar ik ben echt niet zo wispelturig, als dat het juiste woord is..' ging ze langzaam verder. Katten behandelde haar vaak als een of andere nietsnut, over beschermend over een Elder, een kat die toch niets in kon brengen op de gezondheid en overlevingsmogelijkheid van een clan. Behalve de ervaring, maar echt ervaring had een jonge kat als haar niet.

Een geschrokken blik stond op Frozensouls gezicht zodra ze doorhad dat hij geschrokken was van haar reactie. Hij deinsde wat achteruit, waardoor ze onzeker een stapje naar voren zette, nadat ze moeizaam overeind was gekomen. 'Ik snap wat je bedoelt. Toen mijn vader stierf vroeg iedereen ook constant of ik oké was. Ik voelde me toen net zo'n hulpeloze kitten, tenminste, zo behandelden ze me toch.' Mauwde de kater, waarna ze haar oortjes even wiebelde. Haar kop boog ze even, beschaamd dat ze een beetje tekeer was gegaan. 'Ik weet zeker dat Firestar trots op je is, Zealspark,' fluisterde de kattin zachtjes. Wetende dat ze een goede leider aan Firestar hadden gehad, niet dat Silverstar een slechte leider was. Hij leek de clan goed te kennen en was trouw. Daar ging het vaak toch wel om, daarbij had Starclan hem met een reden goedgekeurd. De kater had even geknikt bij zijn eigen woorden, niet dat het de kattin opgevallen was, ze was te druk met het vinden van de juiste woorden. 'Ik weet dat je het goed bedoelde, alleen voelt het soms zo...,' begon de kattin voorzichtig. 'Zo nutteloos, ik kan niets voor de clan betekenen. Behalve verhalen vertellen aan de kittens.' Ging de kattin beschaamd verder. 'Sorry, het was niet m'n bedoeling om verkeerd over te komen. Ik dacht dat je het misschien leuk zou vinden, even weg van het kamp.' Zei de kater, zijn excuses aanbiedende. 'Geeft niet, een Elder wordt nu eenmaal snel chagrijnig van het lange stilzitten. Ik wil ook wel eens wat doen. Mijn conditie goed houden. Ik wil mijzelf een beetje kunnen beschermen mocht ik toch ooit, ooit in gevaar zijn.' Besloot de kattin eerlijk te zeggen. Als ze weg kon rennen, kon ze zichzelf misschien redden als het kamp aangevallen werd. Al zou de kans groot zijn dat ze uiteindelijk in een tweebeennest belandde, als ze te ver weg ging. Maar dan leefde ze tenminste nog. Dan kon ze misschien toch nog iets waardevols voor zichzelf doen.

Een rustige blik had de Elder op de kater gericht. Hij had zwijgend geluisterd naar haar woorden, haar opmerkingen en haar manier van beleven. Toch leek hij het ergens niet mee eens te zijn, waardoor de jonge Elder haar oren spitste en naar zijn opmerking luisterde. 'Je bent niet enkel een last. Je moet weten dat de verhalen die je vertelt aan kittens veel meer betekenen dan je zelf denkt,' mauwde de kater, waardoor ze haar linkeroortje even wiebelde. Ze kon zich nog wel herinneren dat ze vroeger als kleine kitten inderdaad veel van verhalen had gehouden. Misschien had de rode kater gelijk, en had ze ook wat goeds in te brengen. Nadat het weer eventjes stil was, en de kattin nagedacht had over zijn opmerking, keek ze met dankbare groene ogen de kater aan. 'Wil je nu toch meegaan? Ik kan, misschien, proberen om je wat zelfverdediging trucjes aan te leren. Dan kun je jezelf alsnog verdedigen moest je ooit in gevaar komen te zitten.' Stelde de kater voor, waarna zijn blauwe blik in de hare priemde. De kattin knikte meteen, wetende dat het de clan en zichzelf kon helpen eens iets anders te doen. 'Dan zal ik je leren welke verhalen de kittens leuk vinden, kom er anders maar een keer bij zitten.' Zei de kattin met een zachte glimlach, waarna ze hem die uitnodiging gaf. Kittens hielden vaak van verhalen, sommige vonden de spannende leuker, terwijl andere de zachtere verhalen wel dagen achter elkaar konden horen. Langzaam hees de kattin zich overeind, haar groene ogen richtte ze even op het territorium. Ze kon zich voorstellen dat elke kat die deel uitmaakte van de clan, zich hier het machtigst en vredigst voelde. Dit was van hen, dit was een thuis, totdat Starclan hen kwam halen. De kunst was het verhaal telkend zo interessant mogelijk te vertellen. En natuurlijk er soms lessen en regels in te laten doorschemeren. De verhalen waren al manen en manen doorverteld van Elder op kitten, en elke kitten die Elder werd, gaf zijn of haar wijsheid in de verhalen door. De verhalen zouden zo manen blijven leven, zelfs als de kat al lang overleden was. Haar oortjes wiebelde ze rustig terwijl ze de vertrouwde geuren in zich op nam. Tijdens Leafbare zou ze veel vaker in het kamp te vinden zijn, dan zou ze vreselijke pijn in haar achterpoot voelen, maar ze was er dan ook wel aan gewend geraakt. De kou werkte nooit goed op spieren en botten. Nu leaffall zijn intrede had gedaan, was het enkel een kwestie van tijd voordat er Whitecough en Greencough gevallen bekend zouden worden.

Een grijns liep over de lippen van de rood-witte kater. 'Deal,' sprak de kater eerst, waardoor de kattin vrolijk opkeek. Dan had ze ook eens een kat in de buurt die rond haar leeftijd was. Dat was anders, dan met de kleine kittens, hoe leuk ze ook waren. Ze miste de volwassen katten toch wel. Zeker nu Specklestem veel minder in de buurt was. Ze had hem al in geen tijden meer gezien, en dat koste haar moeite. Ze hield van hem, en ook hij liet haar nu in de steek. Zo voelde het, misschien was ze niet voldoende voor hem. 'Als ik eens niets te doen heb zal ik zeker een keer langskomen.' Sprak de kater verder, waarna ze hem even goedkeurend toeknikte. Hij had daar wel een punt, leaffall was nog maar net begonnen, waardoor de Warriors het zwaarder kregen. Ze was inmiddels opgestaan, waardoor ze een stille blik op de kater naast haar wierp, ook hij versoepelde zijn spieren even, ook al hadden ze niet eens zo lang stil gezeten. De kater strekte zich uit, waardoor een zachte lach haar lippen verliet, en ze zich ook even uit rekte. Daarna zag ze zijn staart bewegen en hinkte ze snel naar de kater toe, omdat ze doorhad dat ze op pad gingen. De blauwe kijkers van de andere kat keken haar zijlings aan, waardoor ze hem een voorzichtige blik gunde. 'Wat is er eigenlijk gebeurd.. als ik vragen mag?' Vroeg hij redelijk onzeker, met zijn neus naar haar poot wijzende, waarna ze haar ogen naar de kater oprichtte en even nadacht. 'Eh, ja dat mag,' murmelde ze, even in gedachten verzonken. 'Gewoon een nare val, als Apprentice.' Ging ze langzaam verder, moeizaam sprekende met elk woord dat ze uitbracht, waarna ze haar schouders rechtte en de kater met een rustige maar bijna kille blik aankeek. Niet omdat ze hem niet mocht, maar omdat het onderwerp nog moeilijk was voor haar. Hoezeer ze ook van haar leven hield, ze had verwacht het anders door te brengen.