How does it feels like? [&BLURPAW]

Met een tevreden glimlach legde Thornflame de muis en de lijster die hij vandaag had weten te vangen op de prooistapel. Het was niet veel, maar het was ook zeker niet te weinig. Hij had de hele dag gejaagd. Oké, hij had niet de hele dag gejaagd. Hij had vooral aan zijn vechttechnieken gewerkt door een schijngevechtje met zichzelf te houden. Hij was op methodes gekomen waarvan hij eerder nog niet wist dat ze bestonden. Hij was blij dat hij even in zijn eentje had kunnen oefenen, want hij had even ruimte nodig gehad. Zijn vader was vannacht plots ernstig ziek geworden. Thornflame had een gesprek gehad met zijn vader waarin hij hem niet al te subtiel confronteerde met wat hij wist van zijn moeder. Zijn vader was verschrikt geweest dat zijn zoon het hem kwalijk nam, maar had daardoor zijn haat over zijn eigen zoon uitgesproken. Thornflame was gaan trainen om even wat storm af te blazen, want het liefste sprong hij op zijn vader en beet hij hem zelf de keel door. Hij ging toch dood aan een ziekte, dus wat maakte het uit? Hij wist dat hij zo niet mocht denken, maar het idee dat zijn vader verantwoordelijk was voor de dood van zijn moeder maakte hem razend. En toch probeerde hij zijn gedachten op orde te brengen, want anders zouden de anderen iets merken en dat wilde hij niet. Hij negeerde dus expres de Elder’s Den en ging liggen voor de prooistapel. ‘Wie wilt er een lijster hebben?’ vroeg hij aan zichzelf, geen aandacht bestedend of zijn Clangenoten hem zouden horen en hem raar zouden vinden. ‘Eenmaal, andermaal… verkocht.’ Hij grijnsde even en pakte vervolgens de lijster die had gevangen had van de stapel. Net toen hij wilde beginnen met eten, had hij het gevoel dat hij aangekeken werd en draaide zijn kopje naar opzij. ‘Is het interessant?’ vroeg hij geamuseerd aan een kat verderop.

De kille blik in de ogen van de Apprentice was niet echt iets dat hem bang maakte. Ze had een kleine gestalte voor een Apprentice, maar hij had veel van de voorgaande Ceremonie onthouden en wist dat ze nog maar pas een Apprentice was geworden. Alleen moest je hem niet vragen welke mentor en of ze een mentor had gekregen, want dat soort zaken kon hij nu ook weer niet onthouden. Maar hij wist ongeveer nog wel welke kittens Apprentice’s waren geworden en welke Apprentice’s Warrior’s. Hij grinnikte toen ze een antwoord gaf op zijn vraag, moest stiekem best wel lachen met haar attitude. Hij nam aan dat het een Apprentice was die aan wilde geven dat ze ook als een gelijke behandeld wilde worden en niet als een kitten. Thornflame was nu echter niet de kat die anderen oordeelden op hun uiterlijk. Hij durfde zelfs te wedden dat haar kleine gestalte in sommige gevechten wel eens goed van pas kon komen, maar het leek hem niet verstandig om dat tegen haar te zeggen. Misschien voelde ze zich al slecht over haar kleine gestalte en dan wreef hij het er nog eens extra in. ‘Leuk geprobeerd, maar deze is van mij,’ sprak hij met een knipoogje tegen haar. En dus duwde hij haar plagerig weg met zijn poot en nam de lijster weer terug voor zichzelf. ‘Maar er ligt daar wel een muis die ik vandaag gevangen heb. Hij is erg vers en vast erg lekker,’ sprak hij tegen haar en hij wees met zijn poot naar de muis die vlakbij de lijster lag. Beide prooien had hij vandaag gevangen en dat mocht ze weten ook. Ze mocht ook weten dat deze lijster wel van hem was. Om dat nog eens extra aan te tonen, nam hij al een hap van de lijster zodat ze er geen zin meer in zou hebben. Zijn geamuseerde blik bleef haar aankijken terwijl hij wachtte op wat ze ging doen.

Thornflame dacht dat hij haar aandacht wel volledig had afgeleid van de lijster. Hij was niet iemand die moeilijk deed over delen, maar die lijster wilde hij wel graag voor zichzelf hebben. Hij had hem eerlijk gevangen en had enorme honger. Bovendien vond hij het prooiverspilling als hij nog een muis zou eten hierna. In zijn ogen was het zo dat elke prooi voor één kat diende. Natuurlijk hielden ze meer prooi over als ze allemaal zouden delen, maar hij zou niet kunnen geloven dat één kat aan een halve prooi genoeg had. Zijn aandacht werd getrokken toen het poesje een opmerking maakte en even fronste hij verbaasd zijnde met zijn voorhoofd. ‘Hé,’ bracht hij uit toen ze opeens over zijn lijf wilde rollen. Hij had niet verwacht dat ze daadwerkelijk ging proberen om de lijster te bemachtigen terwijl hij zojuist zijn eigen muis aan haar had willen geven. Misschien vond ze een muis veel te weinig om te eten, maar hij was redelijk dik en Thornflame zag geen reden om haar zijn lijster te geven. Daar dacht het poesje kennelijk anders over, want ze probeerde zijn lijster te pakken en er een hap van te nemen. Ondanks dat het hem lichtelijk irriteerde, moest Thornflame toch lachen. ‘Weet je wel hoeveel moeite ik heb gedaan om die te vangen?’ vroeg hij plagerig aan haar. Hij begreep dat hij de lijster niet voor zichzelf kon houden. Hij hoopte dat hij aan de helft van de lijster genoeg ging hebben. ‘Goed dan,’ gromde hij. ‘We zullen deze prooi delen, maar de volgende keer vang je ze zelf maar, hoor. De muis is weer niet goed genoeg, zeker.’ Hij deed net alsof hij moest huilen, maar grinnikte en schoof een gedeelte van de lijster naar haar toe. Zijn waarschuwende blik bleef op haar hangen, want het was wel de bedoeling dat ze de andere helft voor hém overhield!

Thornflame’s oren wiebelden ongemakkelijk toen de poes hem opeens een hoop vragen ging stellen en even keek hij haar beduusd aan. Was dat de regen waarom ze de lijster van hem pakte? Om hem te testen? Hij keek haar eerst met wijde ogen aan, maar vervolgens begon hij te grinniken. Hij moest toegeven dat ze redelijk grappig was en lichtelijk onvoorspelbare reacties had. Hij had namelijk gedacht dat ze gewoon honger had en met hem wilde delen, maar het scheen allemaal een test te zijn. Hij herkende de poes nu echter wel. Het was dezelfde poes die Zealspark aan de praat had proberen te houden tijdens de nachtwake en die op haar plaats was gezet door Frozensoul. Hij had toen lichtelijk medelijden gehad met het kleintje, maar had zich zo erg geschaamd omdat hij had gesproken tijdens een stille wake dat hij niks meer had gezegd tegen haar. Hij had echter wel zijn lach moeten inhouden en zijn oortjes hadden geamuseerd heen en weer gewiebeld. Ondanks dat hij vroeger qua karakter niet zo was als Apprentice, had hij het toch grappig gevonden om te zien hoe Frozensoul had gedreigd om Silverstar in te lichten over de Apprentice’s gedrag en hoe deze meteen had gezwegen. Thornflame dacht dat het toch maar bluf was van Frozensoul en dat het eerder was om de Apprentice het zwijgen op te leggen dan dat ze het echt meende, maar het was effectief geweest en dat was het enige wat gold. Hij begon te lachen toen ze haar opmerking maakte. ‘Je bent me er eentje,’ zei hij grijnzend. Daarna trok hij een pruillip. ‘Zo’n enge kater ben ik toch niet? Ik kan heel lief zijn,’ beweerde hij en zijn bleekgroene ogen twinkelden. Hij vond immers van zichzelf dat hij tegenover sommige katers best wel aardig was, al zeker tegenover Apprentice’s en kittens. Hoewel ze hem niet te lang moesten irriteren, want dan kon hij er ook wel geërgerd op reageren. Hij verloor echter zelden zijn geduld, dus dat was nog een hele opgave voor de Apprentice om een boze reactie bij hem uit te lokken. ‘Dat ik een grote krijger ben wilt niet zeggen dat ik meer dan jou doe. Jij moet ’s morgens ook uit je nest om met je mentor mee te gaan trainen. Dat is ook uitputtend,’ sprak hij haar vriendelijk toe. Hij schoof de lijster weer naar haar toe. ‘En dat van daarnet was maar flauwekul. Ik zou het leuk vinden als we hem kunnen delen,’ zei hij al even vriendelijk als daarnet terwijl zijn oogjes vrolijk fonkelden.

Thornflame fronste met zijn voorhoofd toen hij zag dat de poes weer haar kopje schudde en liet zijn schouders even zakken. Wanneer ging de poes nu eindelijk accepteren dat hij zijn prooi wel degelijk met haar wilde delen? Het was niet dat hij vandaag zo’n uitputtende dingen had gedaan dat hij een hele prooi nodig had. En zelfs dan. Hij kon ’s morgens ook nog iets kleins pakken en dan ’s avonds weer wat meer pakken als hij veel had gevangen. Hij wilde zijn prooi eerlijk delen met de rest van de Clan. En als dat dan met een Apprentice was die vond dat hij meer deed dan zij, dan was het maar zo. Hij schudde zijn kopje op haar opmerking. ‘Het klopt dat wij de Clan moeten verdedigen, maar dat moeten we uiteindelijk allemaal. Als er ooit een inval gebeurt, moet ook jij paraat staan voor je Clan. Daarom is het belangrijk dat je goed eet en goed aandacht besteedt aan je lessen,’ sprak hij tegen haar, waarna hij de lijster nog wat dichter naar haar schoof. Hij had geen idee hoe hij haar verder kon overtuigen dat deze prooi nu ook een deel van haar was. Hij had zijn deel opgegeten en om eerlijk te zijn had hij ook echt geen honger meer. Sinds dat hij mentor was geworden van Briarpaw, voelde hij elke dag een soort van spanning om weer met haar te gaan trainen. Dan werd hij weer nerveus en vroeg hij zich wel af of hij het wel goed deed. Hij draaide zijn kopje naar de Apprentice. ‘Het begint nu wat laat te worden om nog het kamp uit te gaan voor te gaan jagen,’ sprak hij vriendelijk tegen de Apprentice. Het begon al te schemeren en Thornflame wilde het liever niet hebben dat hij de Apprentice mee uit het kamp nam. De Apprentice had bovendien waarschijnlijk een mentor die haar van alles wilde leren en dan zou Thornflame nogal een spelbreker zijn als hij dat al zou doen voor de mentor van de Apprentice. Hij zou het zelf ook niet aangenaam vinden als Briarpaw voor zijn ogen weggekaapt werd door een andere Warrior omdat ze te ongeduldig was om te wachten het kamp uit te mogen en te gaan jagen. ‘Maar ik durf te wedden dat je mentor je gauw wat goede technieken aanleert zodat ook jij je eigen prooi kunt vangen,’ sprak hij opbeurend tegen haar. ‘En om energie op te doen voor morgen zou ik graag hebben dat je je prooi opeet,’ sprak hij ietsje streng waarna hij de prooi weer terug naar haar schoof. Zou ze het deze keer wel aannemen?