I-I lost my daddy..?

Het was de avond na the vigil van zijn vader en Frostlake. De andere kater had hij slecht gekend. Ze wist alleen dat hij wel een goede en gerespecteerde warrior was geweest. Maar haar vader. Ze was haar vader kwijt. Haar papa. Nightkit rolde in het nest van haar moeder en nestgenoten. Ze kon niet in slaap komen en zag telkens het beeld voor haar dat haar papa dood werd gemaakt door de grote monsterdassen. Ze opende haar oogjes en opnieuw welde er tranen in op. Ze verliet het nest en de nursery en ging daar buiten zitten. In het donker. Haar kleine fragiele lichaampje staarde naar de sterren. Het was een heldere avond. Zat hij daar tussen? Zat haar papa daar tussen? Haar goed haar groen met bruine oogjes staarde naar de lucht en het vocht in haar oogjes lieten ze extra glimmen. "P-papa..." snikte ze.

Haar papa had het altijd heel druk gehad, maar kwam toch af en toe op bezoek, toen hij nog leefde. Ze had haar papa altijd een geweldige kater gevonden, sterk en een echte voorbeeld. Al had de kater altijd nog zo blij geleken, als of er iets door hem heen ging wat dat wegnam. Maar toch was het haar papa, een geweldige papa en de partner van haar mama. Haar mama was zo verdrietig dat Nightkit zich niet meer blij kon voelen. Ze zag alleen maar het vreselijke beeld van haar overleden papa voor zich en haar gebroken mama. "Hij is nu in Silverpelt," hoorde ze een zachte stem zeggen. De stem van haar zus, Bitterkit. Ze kroop zonder wat te zeggen tegen haar zusje aan en snikte. "Maar ik wil dat papa hier is..." fluisterde ze. "Ik wou nog met hem jagen wanneer ik apprentice werd..." vervolgde ze zacht snikkend. Ze zag het beeld voor zich, zij met haar papa, muisjes vangen. Echte muizen. De kleurmuizen bestonden niet meer.

Ze kon zich herinneren dat Bitterkit juist zo'n gemeen zusje was, maar dat vergat ze helemaal op dit moment. Bitterkit was wel lief. Bitterkit was haar lieve grote zus, haar grote zus die haar zou beschermen van de enge beelden in haar kopje. Ze voelde zich dus ook fijn toen Bitterkit haar kopje op die van Nightkit legde. Ze voelde dat er een traan van Bitterkit op haar kopje belandde en hierdoor drupte er ook een traan van Nightkit op de grond. "Hij is nog wel bij ons... Alleen op een andere manier," vertelde Bitterkit toen Nightkit haar woordjes had uitgesproken. "J-ja, d-dat is hij," stotterde ze met een pijn vervulde stem. "Ik ga hem missen," snikte Bitterkit zachtjes. "I-ik ook," snikte ze vervolgens, waarna ze haar pluizige gevlekte staartje om Bitterkit heen sloeg. Ze wou niet dat papa weg was, want dat kon gewoon niet. "Papa was de beste warrior..." murmelde ze. Terwijl er nog meer tranen volgde.

Het voelde veilig, zo tegen haar grote zus aan. Ze waren dan nest genootjes en de leeftijdsverschil was niet eens zo groot, toch was zij haar grote zus. Bitterkit was ook nog eens echt groter dan zijzelf was. En het voelde veilig en fijn. Een nieuw gevoel om te voelen voor Bitterkit. Maar het was welkom, zeker nu. Ze miste haar papa en ze kon niet geloven dat hij nooit meet de nursery in zou komen, nooit meer haar terug zou sturen de nursery in en nooit meer verhaaltjes zou vertellen over de patrouilles die hij deed. "Night, het spijt me. Ik had niet zo gemeen moeten doen," fluisterde haar zus plots. Nightkit maakte zich een beetje los en keek op naar haar zus. "Het, het geeft niet, Bitterkit," fluisterde ze met trillende stem terug. "Wij blijven voor altijd bij elkaar, oké?" vroeg ze toen. Nightkit wist nu toch wel een glimlachje op haar snuit te krijgen en drukte zich weer tegen haar zus aan. "Ja," murmelde ze. "Altijd," zei ze. "Always and forever." En opnieuw rolde er een traantje over haar wang. Het was zon dubbel moment. Bitterkit maakte haar nu blij, maar ze was intens verdrietig.

Vanaf het moment dat haar oogjes nog gesloten was en Bitterkit zo fel op haar had gereageerd had ze gewenst dat het goed zou komen. Dat zij en Bitterkit hechte zusjes zouden worden. Dat Bitterkit haar echte grote zus zou worden. Nightkit keek naar haar op. Ze was zo mooi en slank, had een lichte vacht en was zelfverzekerd. Het kleine torti poesje wist zeker dat Bitterkit één van de beste warriors zou worden, want ze leek op Thrushdive. Nightkit daarentegen niet. Nightkit had de dikke vacht van haar moeder, maar waar het tortoiseshell vandaan kwam? Ze likte een traantje van haar neusje. Ze had ook graag op haar papa, Thrushdive willen lijken, net als Bitterkit. "Het komt wel goed," fluisterde Bitterkit toen. "Ja?" Piepte ze zachtjes, terwijl ze haar grote zus aankeek. Ze wist heel langzaam een glimlachje rond haar lipjes te toveren. "Ik ben blij dat je mijn zus bent," fluisterde ze toen, een klein glimlachje rond haar lippen.