You're the little mouse, I'm an albatraoz

Na haar dagje rust mocht ze het kamp weer uit van Sparrowfeather. Mouse stond te popelen om alles opnieuw te verkennen, om te kijken of ze niet toevallig plekjes had over geslagen. Spannende plekjes, waar ze zich kon verstoppen en zo haar prooi kon besluipen om hem vervolgens te vangen... Een dromerige zucht kwam uit haar bek, ze zag het al helemaal voor zich. Ze had natuurlijk nog nooit echt een prooi gevangen, want ze was pas een paar dagen apprentice en dat leerde je gewoon niet zo één twee drie. Al was ze vastbesloten om iets te vangen. Wat ze niet verwachtte was dat iets háár ving en geschrokken liet ze een hoge piep horen. Ze werd tegen de grond aangedrukt en het voelde alsof alle lucht uit haar longen geslagen werd. Hijgend lag ze op de grond en ze keek naar de dader. Tigerpaw. "Tigerpaw!" miauwde ze verontwaardigd en probeerde hem met haar witte pootjes van zich af te duwen. "Ga van me af!" miauwde ze. Zijn gewicht was zwaar en het was lastig om adem te halen als hij zo bovenop haar zat. Dat gecombineerd met haar hoest die nog niet helemaal weg was was geen goed idee.

Hij ging niet van haar af, maar tenminste haalde die dikzak een deel van zijn gewicht van haar af waardoor ze opgelucht een aantal keer diep inademde. Pff, wat had hij een gewicht, zeg. Ze wist niet dat het eigenlijk aan haarzelf met haar kleine bouw lag. "Wat vindt je van mijn moves? Tiny mouse?" Kinderachtig stak Mouse haar tong uit. "Ik hoop niet voor je dat je hier al van schrok?" het poesje kneep haar blauwe ogen samen. "Je zag toch dat ik schrok, of is één van je moves dat je een blinde vos bent?" miauwde ze hem toe, duwde hem opnieuw met haar voorpootjes maar nu tegen zijn borst. Ze hield er niet van om zo onder een kat te liggen. Zachtjes kuchte ze even. Wanneer die hoest voorbij was, was haar een raadsel, maar ze hoopte binnenkort.

"Je mocht willen dat ik een blinde vos was, tiny mouse. Die zijn minder gevaarlijk dan mij." zijn woorden maakten haar niet bang, maar het was duidelijk te zien én te voelen dat Mousepaw zich schrok en zich aanspande toen Tigerpaw opeens zijn nagels uitklapte. Waar was Raptorpaw als je hem nodig had? Ze duwde met haar voorpootjes tegen zijn borst, maar het haalde niet veel uit. Hij kon doen wat hij wilde zonder dat ze tegen kon werken. Ze was gewoon niet sterk genoeg en het maakte haar voor de eerste keer in haar korte leven boos. Nog nooit was ze geïrriteerd geraakt doordat ze zo klein was maar nu was de eerste keer. Als ze net zo groot als hem was dan zou ze hem nu makkelijk van zich af hebben geduwd. Toen ze zachtjes hoestte, kwam daar natuurlijk ook een opmerking over. "Tiny mouse nog altijd een beetje ziekjes?" het enige voordeel was dat de gestreepte kater nu wel van haar afstapte. Meteen krabbelde ze overeind en haar haren rezen ietsje overeind. Ze wist niet goed wat ze moest doen. Zodra ze terug in het kamp was zou ze hier met Raptor en Quiet en Puddle én mama over praten. Dit vond ze niet leuk en als Tigerpaw niet wilde dat haar moeder het te weten kwam dan zou hij haar maar moeten overhalen om niets te zeggen. En dat ging niet op de manier zoals hij nu bezig was.

Zelf ontdekte hij het gebied nog eens extra goed. En hij vond het maar saai. Zeker omdat verkennen niet zijn ding was. Maar hij rende en dat was goed voor zijn conditie, dat wist hij. Het was heel open, net als het kamp. Hier en daar wat bomen of kleine bosjes, zelfs wat riviertjes, maar verder open. Hooggras, laaggras, heuveltjes, vlakke gebieden, telkens weer het zelfde. Terwijl hij het gebied bekende kwam hij een rots terecht. Outlook Rock als hij het niet verkeerd had. En daar zag hij twee katten. Mousepaw en Tigerpaw. Tigerpaw had Mousepaw vast en was boven op haar. Mousepaw leek dit niet leuk te vinden, zeker niet. Waarom kon zijn beste maat zijn klauwen nou niet thuis laten? Mousepaw hoestte en Tigerpaw maakte daar een opmerking over. Net toen Raptorpaw hem aan wou vliegen, stapte hij van Mousepaw af en hoefde hij niets te doen. "Tigerpaw?" Grauwde hij. "Hoe haal je het in je botte kop om Mousepaw aan te vallen?" Grauwde hij vervolgens, beschermend ging hij naast zijn vriendin staan. "Gaat het, Mouse?" Vroeg hij vervolgens aan haar.

"Tigerpaw?" Mouse kon wel een gilletje van vreugde slaken, zo blij was ze dat ze niet meer alleen was met de andere apprentice. Dat Raptorpaw er was was al helemaal mooi, want bij hem voelde ze zich het veiligste. Nou ja, misschien op haar moeder na dan. "Hoe haal je het in je botte kop om Mousepaw aan te vallen?" de rode oortjes van Mousepaw gleden in haar nek. Ze wilde niet dat Tigerpaw opnieuw boos zou worden; ze wilde namelijk dat iedereen vrede met elkaar had, dat was een beetje haar doel. Ze hield helemaal niet van ruzie en snapte dan ook niet wat Tigerpaw eigenlijk tegen haar had. Behalve dan dat ze hem had gestopt van de muis te martelen (wat uiteindelijk toch nog gewoon gebeurd was) had ze hem niets misdaan, toch? En bovendien was dat alleen maar logisch, omdat een muis martelen gewoon niet goed was - dat hoorde niet en dat wisten ze allemaal wel. "Gaat het, Mouse?" nog een beetje trillerig knikte ze, waarna ze zich een beetje achter hem verschuilde. "Ik heb toch iemand nodig om op te trainen? Jij was nergens te bekennen, want jij bent toch veel te druk met je muis." dus dat was zijn rede? Kon hij niet gewoon trainen met zijn mentor, zoals iedere normale kat, in plaats van háár uit te kiezen? "Waarom moest je mij dan zo nodig uitkiezen om op te trainen?" miauwde ze hem dus ook toe met een hoog stemmetje. "Verwacht maar niet dat ik achter je kont aan ga lopen terwijl jij loopt te zwijmelen. Is het trouwens nog niet een beetje te vroeg om een partner uit te zoeken?" met grote, blauwe ogen keek de jonge apprentice naar Tigerpaw. Een partner? Dat was niet wat er aan de hand was. Mouse was vrienden met Raptor, en dat was het. Tenminste, dat dacht ze dan. Niet dat ze hem niet leuk genoeg vond om verkering te nemen, maar alleen als hij haar vroeg, hoor. En ze zou het ook niet zomaar bekennen, want ze wist niet eens zeker of ze hem echt leuk leuk vond!

Raptorpaw kon niet geloven dat Tigerpaw dit deed. Híj wist nota bene dat Mousepaw van hem was, dat anderen met hun poten van haar af moesten blijven. En Tigerpaw hield zich daar niet aan en dat maakte hem kwaad. "Ik heb toch iemand nodig om op te trainen? Jij was nergens te bekennen, want jij bent toch veel te druk met je muis." Dát was dus zijn excuus. Raptorpaw begreep het toch wel, maar was het er niet mee eens. "Waarom moest je mij dan zo nodig uitkiezen om op te trainen?" Vroeg Mousepaw. Raptorpaw vernauwde zijn ogen. "Anders zie ik jouw ook niet zo vaak," merkte Raptorpaw op. Hij zwaaide met zijn dikke staart toen Mousepaw zich achter hem had verscholen. Zijn lippen krulde een beetje op. Dit gaf hem een nog sterker gevoel. "Verwacht maar niet dat ik achter je kont aan ga lopen terwijl jij loopt te zwijmelen. Is het trouwens nog niet een beetje te vroeg om een partner uit te zoeken?" Vroeg Tigerpaw toen. "Waar heb jij het in Starclansnaam over?" Grauwde hij. "Mousepaw betekend heel veel voor mij en ze is mijn beste vriendin en ik weet heus wel hoe het allemaal werkt," grauwde hij. Hij legde zijn staart op haar rug. "Ja, ze is het meest belangrijke voor mij..." vervolgde hij vervolgens, een venijnige blik op Tigerpaw werpend. "Ben je jaloers?" Zei hij vervolgens.

Mousepaw luisterde ademloos naar de beginnende ruzie tussen Raptorpaw en Tigerpaw. Ze wilde geen ruzie, maar het was de schuld van Tiger, en niet die van hen! Wat haalde hij in zijn kop om haar zomaar een soort van aan te vallen? Zou ze het aan Everstar moeten vertellen? Ze wist bijna zeker dat ze het mama ging vertellen. Die zou er wel raad mee weten, toch? Maar iets voelde ook weer niet lekker om het aan Brindleleaf te vertellen. Wat haar tegen hield wist ze niet zo goed, maar ze wilde eigenlijk helemaal niet dat haar moeder zich er nu mee ging bemoeien. Misschien zou die het wel erger maken. "Waar heb jij het in Starclansnaam over?" grauwde Raptorpaw tegen Tigerpaw toen deze een opmerking maken over hun die net partners leken. Een opmerking die haar wat ongemakkelijk maakte. "Mousepaw betekend heel veel voor mij en ze is mijn beste vriendin en ik weet heus wel hoe het allemaal werkt," een glimlach kwam op haar gelaat toen ze zijn staart op haar rug voelde. Ze verstopte zich er een beetje in - wat kon door alle fluff die eraan zat.  "Ja, ze is het meest belangrijke voor mij..." de glimlach werd iets groter. "Ben je jaloers?" een frons verscheen op Mouse haar kleine gezichtje. Zou Tiger jaloers zijn? Dat dacht ze niet, hoor. Want waarom zou hij dat zijn, hij mocht haar toch niet eens? "Jaloers op je muis? Houd op zeg." nee, de bruine apprentice was het er dus ook niet mee eens.  "Maar ik laat de tortelduifjes dan wel weer alleen, aangezien ik alweer zie hoe laat het is vandaag." Mouse voelde zich hier een beetje rot door, terwijl ze dat eigenlijk helemaal niet moest. Want hij was degene die haar had aangevallen, niet andersom. Maar ze wilde niet dat Raptorpaw en Tigerpaw ruzie hadden met elkaar door haar. "Ik snap niet dat ze zo belangrijk is voor je. Waarschijnlijk haalt ze de komende bladkaal niet eens." deze opmerking schokte haar. Meteen gleden haar oortjes in haar nek en ze schoof wat meer naar Raptor toe. Het was waar, toch? Bladkaal stond erom bekend dat het heel erg koud was, en ze had in het begin van bladval al groenhoest gekregen. Misschien kreeg ze in bladkaal wel withoest, dan zou ze vast en zeker doodgaan. Kleine traantjes kwamen in haar ogen. Ze wilde helemaal niet dood.