Tell me how {+Thornflame}

Met een tevreden glimlach begroef Thornflame zijn eerste prooi van die dag. Hij schraapte het zand tot een hoopje en legde deze met één klauw over de prooi heen zodat de geur bedekt zou blijven en anderen er niet mee gingen lopen. Hij streek met zijn klauw over het hoopje zodat zijn markeringspunt duidelijk voor hem was. Dat deed hij met elk hoopje, want anders zou hij echt niet meer onthouden waar hij alles had neergelegd. Hopelijk zou een kat tegen dat hij zijn verzameling van prooi op kwam halen het niet vertrapt hebben. Prooi was de laatste tijd moeilijk te vinden, maar hij deed zijn best. Opeens hoorde hij iets in de struiken en snel sprong hij in de struiken zodat deze ritselden. Een tikkeltje teleurgesteld keek hij toe hoe een eekhoorn veilig naar zijn boom rende. Jammer. Hij wilde zich net omdraaien zodat hij weer naar het open stukje van het territorium kon gaan toen hij een stem hoorde. Hij kon begrijpen dat het een beetje angstvallig was voor de andere kat die zich daar bevond om de struiken te horen ritselen en niemand te zien, zeker na heel die aanval van de BloodClan. ‘Rustig maar,’ sprak hij terwijl hij uit de struiken stapte en zichzelf vertoonbaar maakte. ‘Ik ben het, Thornflame.’ Hij herkende de poes van de Ceremonie en had haar ook gezien tijdens het gevecht tussen BloodClan en ThunderClan als hij het zich goed herinnerde. ‘Je lijkt me redelijk jong,’ sprak hij vervolgens geamuseerd. ‘Heb je toestemming om uit het kamp te mogen?’ Zijn stem klonk lichtelijk plagend, maar zijn ogen keken haar wel serieus aan. Stel dat het een andere kat dan hem was geweest die zich in dat struikgewas verscholen had? Hij rilde bij de gedachte alleen al.

De houding van de Apprentice deed hem een beetje denken aan zijn eigen houding als ze hem betrapten wanneer hij uit het kamp was terwijl hij vergeten was om toestemming te vragen. Vooral tijdens zijn laatste manen had hij het niet nodig gevonden om toestemming te vragen. Dat had trouwens tot grote bezorgdheid geleid, want ze waren hem komen zoeken en waren boos op hem geweest. Thornflame was er verrast over dat ze hem überhaupt een eigen Apprentice hadden gegeven. Nu moest hij wel zeggen dat hij in de afgelopen weken een verantwoordelijkheidsgevoel had ontwikkeld. Dus dat was wel een goed ding. Maar alsnog deed hij dingen die tegen de Code indruisten en die niemand van hem mochten weten. Want ondanks dat hij zijn uiterste best deed om loyaal te blijven, ging hij soms opzoek naar oude vrienden die hij als Apprentice buiten de Clan had gemaakt. Hushpaw en Brindleleaf waren er voorbeelden van, hoewel hij Brindleleaf nog steeds minder goed kende als Hushpaw. Als hij dacht aan zijn vriend van de RiverClan, glimlachte hij breed. Ze konden het goed met elkaar vinden en daar was hij blij om. Hij richtte zijn aandacht op de Apprentice. ‘Iets zegt me dat je geen toestemming hebt gevraagd,’ zei hij lachend tegen haar. ‘Het is goed, hoor. Voor deze ene keer dan. De volgende keer heb ik graag dat je eerst toestemming vraagt voordat je het kamp verlaat zodat we weten waar je bent. Zeker voor jonge Apprentice’s is het gevaarlijk om het kamp zomaar te verlaten. Maar we zullen nu maar gewoon doen alsof je samen met mij naar buiten bent gegaan.’ Hij gaf haar een knipoogje en draaide zijn kopje. Hij zag niemand in de buurt staan, dus het was vrij aannemelijk voor anderen dat hij haar vergezeld had naar hier. Hun Clangenoten moesten immers niet alles weten, right?

De reacties van de poes lieten hem een beetje aan hemzelf denken toen hij een Apprentice was. Ook hij was iemand die niet geduldig kon wachten tot hij toestemming had en die soms het kamp uitging als het niet mocht. Niet dat hij dat deze ongeduldige poes aan haar neus ging hangen. Hij moest immers een goed voorbeeld voor haar zijn. En hij vroeg wel altijd toestemming aan iemand in het kamp, dus hij nam aan dat dat wel gold. Bovendien lieten ze je ook meer vrij als je al een oudere Apprentice was, maar deze Apprentice was nog vrij jong. Hij twijfelde even kort bij haar vragen. ‘Wel, het zou geen kwaad kunnen als we iets nuttigs doen voor de Clan,’ zei hij bedenkelijk. ‘Maar ik wil ook weer niet het werk van je mentor overnemen.’ Jeetje, wat was hij plichtsbewust en saai, zeg. Hij kon zich herinneren dat toen hij aanklopte bij een paar Warrior’s dat zij niet eens hadden gekeken naar het feit dat hij een mentor had. Ze hadden hem gewoon meegenomen en hem getraind. In principe was het de job van de mentor van deze Apprentice om dat te doen, maar hij kon toch wel zien wat ze al kon? ‘Oké,’ zei hij met een knikje, meer naar zichzelf dan naar haar. Hij keek haar vervolgens twijfelend aan. ‘Naar mijn weten mag je enkel het kamp met toestemming uit. Omdat je nog zo jong bent, laten ze je wat minder vrij zodat je zeker niet overkomt. Maar als je ouder bent en je doet meer ervaring op, zullen ze je wel uit het kamp laten als je toestemming hebt gevraagd aan één van de Warrior’s in het kamp, ja,’ sprak hij bevestigend. Hij hoopte echt dat hij het bij het rechte eind had. Hij kon zich niet herinneren dat hij, toen hij een oudere Apprentice was, constant vergezeld werd door een oudere Warrior. ‘Laten we dan maar wat prooi gaan zoeken!’ sprak hij opgewekt. ‘Heeft je mentor je al jachttechnieken geleerd?’