Mommy is back [Eternity]

Hij zat wat voor zich uit te staren in het kamp, gewoon met zijn kilgroene ogen over de voorbijgangers glijdend. Enkele bladeren vielen doods naar beneden en gaven hun laatste schittering van leven in het laten middag-herfst-zonnetje. De stevige kater zuchtte en keek naar zijn witte poten, zijn vader had hij nooit echt gekend. Wel uit verhalen, verschrikkelijke verhalen, maar het eerst toen hij hem zag was zijn vader al dood. Dat was het moment geweest, die dag, dat hij het nest verlaten had. Hij was zeer jong, kon amper zelf zijn eigen voedsel jagen en op vijf maanden begon hij dan ook om vuilnisbakken leeg te plunderen. Daar was hij prof in, wist hij enkele zeer goede plekjes. En hij was daar bekend, zelfs soms gevreesd. Maar zijn vader, was hij echt zo slecht geweest? Ergens durfde hij dat niet te geloven, hij was immers ook slecht.. maar zie.. hij had toch ook enkele vrienden? Zoals Applenose, Iggy, Buzzard, Forest, Moonpaw,...? Niet? Niemand was door en door slecht, dat kon toch niet? Een vlaag van een veel te bekende lucht pijnigde zijn geur. Ze rook gewoon zelfs bitchig. Cyber zette zijn vacht dik en draaide zich om. Zijn hoektanden al dreigend ontbloot. Zeg dat het niet waar was. Please..

OCC; Cyber in lichte paniek xD

Alsof het een gewoonte was trippelde de witte kattin met een neutrale blik Barn Two uit. Moest ze haar dochters is weer de les lezen? Ja, jeetje hee, beide zwanger. Dat kon dus echt niet. Haar klauwen nogsteeds geduldig in haar hulzen keek ze weer het kamp rond. Voor haar part mochten de jongeren is even meer aan het werken gaan in plaats van zwanger raken of andere poezen verleiden. Eternity zelf wist dat ze een beetje hypocriet bezig was. Maar who cares? Zij was oud, hun niet. Perhaps, als haar twee dochters al problemen hadden met het moederschap, hoe zou haar zoon dan voor vreselijks gedaan hebben? Ze mocht hem door en door niet. Elke keer als ze aan hem dacht, begonnen haar nekharen op te rijzen. Wat dus nu ook het geval was. Haar blauwe ogen ontmoetten voor tellen de groene van de kater waar ze zoveel haat voor bewaard had. 'Eens kijken wat voor problemen hijzelf nu weer gemaakt heeft,' dacht ze in stilte. Ze zag hoe paniekerig -zoals gewoonlijk- Cyber deed bij het zien van haar. Dachten ze echt dat spoken bestonden of waren haar nakomelingen gewoon hersenloze, wandelende, hoopjes wol waar ze zo hard voor gewerkt had jaren geleden? 'Ik had dat afschuwelijk gezichtje van je gemist.' mauwde ze droogjes. Not dus. 'Kijk me niet zo aan, heb je nooit een witte poes gezien?' Haar houding stond nogsteeds droog. Maar in haar stem kon je duidelijk haar grofheid aanhoren. Zoals ze al zei; hersenloos dus. Nou ja, volgende keer beter met het opvoeden, diepe zucht.

Cyber gromde, niet goed wetend wat hij moest doen. Ze had hem zonet -alweer- uitgescholden en hij voelde zich terug een kleine kitten. "Wat kom je hier doen?" vroeg hij kil met een lichte grom aan de poes. Ze had hier niets te zoeken, helemaal niets. Hij was blij geweest dat ze uit zijn leven verdwenen was geweest. Maar nu.. was dat hatelijke wijf uit zijn kittentijd terug. De vrouw vanwie hij met niemand mocht spelen, niets mocht doen en tegerlijkertijd alles moest doen. Dat kreng die hem altijd uitschold, zelfs in haar goede bui.

Ach ze had het gemist, ze had gemist hoeveel kritiek ze op hem gaf en hoe hulpeloos hij met haar reacties omging. Ze kon hem zwak maken met woorden, hem geestelijk pijnigen. "Wat kom je hier doen?" Eigenlijk wist ze niet waarom ze dit haar zoon aandeed. Misschien om zo wraak te nemen op Clover. Whatever. Het deed haar goed, het hield haar bezig. En dat was wat belangerijk was. 'Trek je klauwen maar in, het is niet dat ik je ga aanvallen.' siste ze kritisch. 'Ach, ik heb een paar geruchten hier en daar dat je zelfs opa bent. Hoera, maar niet heus.' Haar blauwe ogen spuugden ijskoud vuur. 'Vertel me is Cybertje van me,' Ze probeerde hem te kleineren, ze genoot van die verwarde blik in zijn ogen. Ze voedde zichzelf met angst, pijn van anderen. En daar was ze dus weer bezig. 'Ik ben hier om een oogje in het zeil te houden, niet alleen Brat en Zira, maar ook bij jou. Ik verwachtte je verstandiger, dat je nog sterk genoeg was om zelfstandig in het Roguegebied te wonen. Ik wou je is opzoeken, maar in plaats daarvan is het vol met allemaal kleintjes, hebben ze soms weggejaagd hmm?' Ze lachte hem vals uit. Het zou de kattin niets verbazen als hij weggejaagd werd door allemaal kleine ukkies. Ze mistte haar Rogueleven, dat moest ze wel toegeven. Had ze maar nooit Clover ontmoet.

Cyber gromde toen ze zei dat ze hem niet ging aanvallen, als hij Eternity goed kende was hij daar toch niet zo zeker van hoor. In tegenstelling tot perfect te doen wat zijn moeder zei hield hij zijn staart in bedwang en zijn rug niet langer gekruld, maar zijn klauwen waren nog uit hun hulsen en zijn spieren waren aangespannen, klaar voor een gevecht.. Of niet persé een gevecht, een lap om zijn oren kreeg hij ook wel vaker. Plots begon de poes over zijn territorium, en Cyber spuugde woedend naar haar, lichte paniek in zijn ogen, zag hij er echt zo zwak uit? Cyber had honger doorstaan, daarvoor katten vermoord, kittens laten baren en katinnen versierd op dat territorium. Nu had hij het doorgegeven aan Lola en de andere kits, voor zolang hij weg was. Lola was een goed jaar, oud genoeg dus. "Mijn kittens zijn sterker dan welke kittens je ook kent en ik ben nou ja.. gewoon even op vakantie zullen we zeggen." Gromde hij met dreigende ondertoon. Als de poes nog één keer zei dat hij zwak was.. dan serieus deed hij haar wat aan. Als hij wel durfde in iedergeval.. je weet wel.

"Mijn kittens zijn sterker dan welke kittens je ook kent en ik ben nou ja.. gewoon even op vakantie zullen we zeggen." Right. Dus zoals Eternity goed begrepen had zei de kater nou net dat zijn kittens sterker waren dan welke kittens dan ook. Ze begon vals te lachen. 'Tuurlijk zijn jouw kittens de sterkste van allemaal. Vandaar dat ze je weggejaagd hebben. Ze zijn sterker dan jou. En denk maar niet dat ik zo dom ben, in de BloodClan kom je niet nogmaals onderuit als je terug wilt gaan. Waarom kun je me ook nooit trots maken, ik heb je niet voor niets gebaart en verzorgt.' ze snoof verontwaardigd. 'Je bent geen haar beter dan je halfzusjes. Ik hoop dat de opvoeding van jouw toekomstige halfsiblings wel beter gaat aangezien Clover de vader gelukkig niet is.' Ja, ze was zwanger. En wie kon er wat tegen doen? Niemand. Cyber niet, Brat niet, Zira niet. Het was wat ze wou. In de hoop dat ze beter werden, haar is trots maakten.

Cyber gromde "Dan had je me beter kunnen vermoorden na de geboorte, Clover had niet liever gehad." beet hij haar toe, pissed. Zijn kittens waren sterk, maar nou ook niet sterker dan hem. Ze hadden immers minder ervaring en waren jonger. "En wat over Toekomstige halfsiblings?" Hij walgde bij het gedacht aan klein grut, toch niet meer siblings? Hij had al meer dan genoeg aan zijn kop. "Heb je weer geplayed Snake-hearted? Ge zit niet liever dan te Wipwap he." Hij schudde verontwaardigd zijn kop, maar hij ging er niet bijzeggen dat hij zelf niets anders deed. Misschien wist ze dat nog niet.

Ze bleef hem nogsteeds met een vaste, dodelijk blik naar hem te staren. "Dan had je me beter kunnen vermoorden na de geboorte, Clover had niet liever gehad." Ze knikte. 'Juist ja, ik had jou en de rest moeten afmaken. Maar ik heb van mijn fouten geleerd. Alleen... Jij nog niet.' Ze snoof verontwaardig. Dat die gevlekte hoopje, nutteloze kraaienvoer tegenover haar van haar eigen buik kwam. Gelukkig was het er één van hem. O wacht, toch niet. "En wat over Toekomstige halfsiblings? Heb je weer geplayed Snake-hearted? Ge zit niet liever dan te Wipwap he." Ze knikte. 'Wees niet zo hypcriet, mutt van me,' snauwde ze. 'Jij bent de helft van de reden waarom ik kittens krijg, ik wil iemand waar ik trots op kan zijn. En daar ben jij dus niet goed in.' legde ze simpel uit. 'Ik ben inderdaad een snakeheart, en jijzelf zal het vroeg of laat merken ook, want ik ben eigenlijk nu op mijn aardigste mode.' Ze grauwde en keek hem nogmaals kil aan. 'Ik ben geen player, ik ben gewoon slim genoeg om te merken hoe nutteloos sommige katers zijn. Waar jij erbij hoort.'

Cyber dacht de 'lollige' toer op te gaan, dus trok hij zijn bek open en deed alsof hij zei wat Eternity zei, maar dan extreem in het belachelijke getrokken. Heel kinderachtig, maar zijn moeder haatte hem toch al. Dus laten we er maar lol in hebben, toch? "Ik dacht al wel dat je een bitch was maar als dit je aardigste is? Dan ben je eerder een clankat zijn achterwerk." Hij trok uitdagend een wenkbrauw op, al was hij vanbinnen diep diep bang van deze poes. "Nou veel geluk met zoeken, alle katten -incusief jijzelf- zijn niet echt om trots op te zijn."