{Brightspots} You are in the wrong place

Er was hem verteld dat een bengaalse queen zich ook in de nursery zou nestelen en haar kittens zou krijgen. Maar uiteindelijk had hij uit de fluisteringen in het kamp kunnen opmaken dat de queen niet naar de nursery kwam uiteindelijk, maar dat ze in de medicine cat den plaats had genomen. Ja daar hoorde ze niet! Eerst was hem verteld dat de queen geen bezoek mocht hebben, maar daarna mocht hij toch eindelijk een keertje langs. En dat was de kitten toch ook zeker van plan. Hij stapte de medicine cat den in en had het nest van de queen al snel gevonden. Met een grote ogen keek hij naar de gevlekte poes terwijl hij aan het randje van haar nest stond. "Waarom bent u niet in de nursery," vroeg het katertje recht voor z'n raap. Maar hij zei wel u, want hij was netjes opgevoed.

Zachtjes kuchte Brightspots terwijl ze wat comfortabeler ging liggen in haar nest en haar daarna kittens één voor één een likje over hun kopje gaf. Ze maakte zich wat zorgen om Whifflekit, gezien zij wat hoesterig was, of meer niezen. Heel af en toe een hoestje. Maar dat was genoeg om haar zorgen te laten maken. Ze was al enorm klein en had niet goed gegroeid in haar buik. Whifflekit zag er ook wat vervormd uit. Glazekit leek meteen al een pittig karakter te hebben, nú al, nu hij nog niet eens kon praten, zien en lopen. De rest van haar nestje deed het ook vrij goed. "Waarom bent u niet in de nursery," hoorde ze plots. Brightspots keek op naar het katertje wie haar met grote ogen aan staarde. "Cinnamonkit," begroette ze hem. "Ik lig hier omdat ik beter moet worden," miauwde ze rustig. "Mocht jij hier komen?" Vroeg ze vervolgens.

Toen hij bij zijn naam werd genoemd schoot zijn vachtje eventjes alle kanten uit, van schrik overeind gesprongen. Het katertje keek de poes met licht wantrouwen maar ook onverhulde nieuwsgierigheid aan. "U weet mijn naam?" Vroeg het katertje met een fronsje. Nu kon ze hem verlinken aan Mistpaw ofzo! Hij had anoniem willen blijven om die exacte reden. "Maar u moet in de nursery zijn. Anders heb ik mijn nest voor niks verdedigd!" Hierna trok hij een lichte pruillip toen de poes vroeg of hij hier mocht zijn. "Ja." Nee.

Brightspots moest zacht, hees lachen toen Cinnamonkit geschrokken reageerde. "Natuurlijk weet ik je naam, dat is heel normaal," miauwde ze met een warme glimlach. "Maar u moet in de nursery zijn. Anders heb ik mijn nest voor niks verdedigd!" Vertelde Cinnamonkit haar toen. "Wat moet je dan verdedigen tegen mij?" Vroeg ze toen, met een nieuwsgierige uitdrukking op haar gezicht. Toen Brightspots had gevraagd of hij hier zijn mocht, trok hij een pruillipje op en zei ja. "Oh ja?" Vroeg ze vervolgens, haar ogen licht vernauwd. Ze kon niet zomaar haar nest uit klimmen, gezien haar drie-poten-probleem en haar kittens lagen te slapen tegen haar buik aan.

Nee nee nee. Dat was niet normaal. Het katertje zijn staart zwiepte wat nerveus. Dit was geen eerlijke uitwisseling, dat moest de bengaalse poes toch weten! "Niet waar, ik weet uw naam namelijk helemaal niet! Dus dat is niet normaal," sprak het katertje op een klagelijk toontje, waarna hij zijn oren wat liet hangen. Maar hierna keek hij Brightspots al snel weer wat enthousiaster aan. "Ja! Er is maar een beetje ruimte in de nursery dus misshien kwamen u en vooral uw kittens misschien wel mijn nest stelen! Of nog erger, die van Snowkit!" Hij wilde wel op de grond slapen. Nou ja, eigenlijk niet. Maar van Snow moesten ze afblijven! "Ja," reageerde hij vervolgens, maar deze keer iets zachter.

De reactie van Cinnamonkit bleef haar aan het lachen make, al wou ze de jonge kitten niet het gevoel geven dat ze hem uitlachte. "Zeg kleine, hoe oud ben ik en hoe oud ben jij? Ik weet al van je bestaan af toen je ogen nog gesloten ben. Desalniettemin ben ik fulltime Queen, alleen lig ik nu al een halve moon in de medicine cat den," miauwde Brightspots. "En als je goed nadenkt, ken je mij ook," snorde ze vervolgens. "Ja! Er is maar een beetje ruimte in de nursery dus misshien kwamen u en vooral uw kittens misschien wel mijn nest stelen! Of nog erger, die van Snowkit!" zei de kitten vervolgens. Brightspots knikte en trok een serieus gezicht. "Oeh ja, ik snap je helemaal," miauwde ze. "Misschien is dat ook wel nodig met al die kittens die ik nu heb," vervolgde ze met een gespeelde serieuze uitdrukking op haar gelaat. Cinnamonkit hield echter vol dat hij hier wel mocht zijn. Prima, dan was dat zo, tevens was Brightspots nu ook bij hem en een kitten kon ze wel handelen.

Hoe oud was hij? Wat was dat voor een vraag dan. Het katertje spitste zijn oren iets en stak zijn borstkastje trots vooruit toen de poes ernaar vroeg. "Ik ben al twee hele moons oud!" Vertelde het katertje, maar haar naam wist hij echt niet. Dan moest hij zelf maar een naam verzinnen. "U.. heeft vlekken als een.. Leopardclan warrior! En u heeft grote snorharen," vertelde het katertje, "dus ik vind u een Leopardwhisker!" besloot het katertje, waarna hij eventjes speels naar haar snorharen sloeg. "En mijn nest is van mij hoor!" Besloot hij te waarschuwen, zijn ogen iets vernauwend. Maar al snel genoeg werd zijn blik wat verlegener. "Mag ik.. de kittens zien?" Stiekem was hij daarvoor ook hier.

"Ik ben al twee hele moons oud!" Vertelde Cinnamonkit. "Precies en ik ben veel ouder, ik wist al dat je kwam voor je je naam had," vertelde Brightspots met een glimlach. Vervolgens begon Cinnamonkit met een theorie over haar naam. "U.. heeft vlekken als een.. Leopardclan warrior! En u heeft grote snorharen," vertelde Cinnamonkit, "dus ik vind u een Leopardwhisker!" Besloot hij. Brightspots lachte en moest toegeven dat dat een mooie theorie was. "Mijn naam is Brightspots, maar ik vind dat heel goed van je bedacht," snorde ze. Echter werd zijn blik ietwat verlegen, "mag ik.. de kittens zien?" was zijn vraag. Brightspots glimlachte. "Oh natuurlijk, kom maar," miauwde ze. "Maar doe wel voorzichtig, ze zijn nog geen quarter moon oud," waarschuwde ze, waarna ze haar dunne staart langzaam van de kittens af haalde. De kittens begonnen wat te krioelen en Lionkit piepte wat en maakte zich los van haar tepel. "Voor ik de namen geef, ben ik benieuwd hoe jij ze zou noemen als je zo naar ze kijkt," snorde ze. De kittens lagen op de volgorde van Glazekit, Whifflekit, Lionkit, Swankit naar Phantomkit.

Met een lichte frons keek Cinnamonkit naar de bengaalse poes tegenover hem. Die opmerking snapte hij niet helemaal en zijn hoofdje tipte dan ook scheef, zijn nog wat kleurloze ogen vragend en verward. "Maar hoe weet u dat dan, praat u met de Starclan?" Besloot het katertje te vragen. Was de poes helderziend ofzo dat ze dat kon voorspellen? Haar naam was geen Leopardwhisker. Dat was jammer. Het katertje rekte zich eventjes kort uit, waarna hij haar eventjes peilend aankeek. "Ik vind u nog steeds een Leopardwhisker," besloot hij met een lichte knik. Maar het hele Leopardwhisker probleem was opgelost toen hij de kittens mocht zien. Zijn ogen werden eventjes groot en hij legde zijn kopje heel voorzichtig op de rand van het nest. "Wat zijn ze klein," merkte hij ademloos op. "Hebben ze nog geen namen dan?" Vroeg hij met een fronsje, waarna hij weer naar de kittens keek. "Spottedkit," besloot hij bij de eerste. "Smallkit, Dandelionkit," Starclan wat was die pluizig, net zo'n bloemetje! De volgende was wit, net zoals.. "Snowkit," besloot hij, waarna hij naar de laatste keek, hmm. "Skykit." Hah. Een naam voor elk.

De kleine oogjes van de kitten zaten nog altijd dicht. Ze was moe en haar ademhaling was nog altijd best snel al had ze net geslapen. Ze had gewoon standaard een snelle ademhaling. Haar longen waren slecht en ze at ook slecht. De kitten was dan ook heel klein. Het doorslikken ging heel slecht, al had ze wel veel honger. De helft viel altijd weer uit haar mond, omdat ze geen zin had om het verder door te slikken. Ze was wel schoon. Zelf deed ze daar nog niks aan. Het maakte haar niet uit dat ze onder melk zat die uit haar mond was gevallen. Geluiden zorgden ervoor dat ze haar hoofdje optilde. Een soort raar geluidje kwam uit haar mond. Haar geluiden waren altijd heel zacht geweest en ze probeerde wel eens wat te zeggen. Niet dat dat ging. Ze hoorde mama praten en ze duwde haar hoofdje dichter tegen haar aan. Een andere stem klonk ook nog en ze probeerde haar neus naar dat toe te richten en ze maakte een soort raar nieuwsgierig zacht geluidje. Ze bleef wel heel dicht bij moeder. Nee daar ging ze niet weg.

{ Toestemming van Babs