The future is coming [+Flashpaw]

De middag liep op zijn eind en Crowpaw liep door het territorium. Ze had net een training gehad en na haar trainingen was ze altijd doodop, maar tegelijkertijd te onrustig om goed uit te kunnen rusten. Nu leek het er ook nog eens op dat ze binnenkort haar laatste test zou krijgen, die zou bepalen of ze al klaar was voor het warriorschap. Of nu ja, al... Om eerlijk te zijn was ze doodsbang. Wolverinebite zou het haar niet makkelijk maken en ze mocht dit niet verpesten. Nog een maan training van die kat kon ze niet aan. Ze zag een eind verderop Flashpaw. Ze had hem al eens eerder gesproken en had toen het idee gehad dat hij wel aardig was. Wat afleiding kon ze ook wel gebruiken, dus liep ze naar hem toe. "Hallo, Flashpaw", begroette ze hem een beetje vermoeid. "Leuke dag gehad?"

De haas schoot voor hem uit, en met een laatste wanhopige sprong probeerde Flashpaw het beest nog te pakken te krijgen, maar hij was niet snel genoeg, en de haas wist weg te glippen. Gefrustreerd keek de apprentice hem na. Niets ging de laatste tijd zoals hij het wilde. De katten waar hij het meeste om gaf praatten niet meer met hem, zijn training ging nog steeds niet zoals het moest, en nu had hij ook nog voor altijd dat vervloekte litteken op zijn gezicht om hem eraan te herinneren hoe laf en zwak hij was. Flashpaw had geen idee waar het allemaal mis was gegaan, maar nog steeds gefrustreerd ging hij op weg naar de plek waar hij zijn vorige vangsten had begraven, een paar kleine muisjes die ook al niet veel waard waren. Toen de andere apprentice in beeld kwam negeerde hij haar maar een beetje, maar hij leek niet te kunnen ontsnappen. "Hallo, Flashpaw", Begroette Crowpaw hem, een met een norse uitdrukking op zijn gezicht keek Flash op. "Leuke dag gehad?" De kater keek strak naar zijn poten terwijl hij naast de andere apprentice liep. "Nee." Antwoordde hij kortaf. Hij wilde er niet over praten.

"Nee", kwam het korte antwoord. Duidelijk. "Wat een toeval, ik ook", zei Crowpaw met een wrang glimlachje. Flashpaw zag er behoorlijk nors uit. Crowpaw merkte het litteken op zijn gezicht op. Dat was er nog niet geweest toen ze hem de vorige keer gesproken had. Ze wist niet hoe hij eraan kwam, maar ze vroeg er niet naar. Ze bleef er ook niet naar staren, want dat zou hij waarschijnlijk behoorlijk vervelend vinden. Flashpaw leek haar geen kat die vol trots over zijn littekens en bijbehorende heldendaden vertelde, in tegenstelling tot sommige warriors. Sowieso ontstonden de meeste littekens naar Crowpaws idee niet door heldendaden, maar door rauwe, zinloze en vaak oneerlijke gevechten. Daar was niets heldhaftigs aan.

De kater keek straks naar voren, maar hij voelde dat Crowpaw ernaar keek, en het frustreerde hem alleen nog maar meer. Het was al erg genoeg dat het er zat, en het feit dat katten ernaar bleven staren, en er 'aardig' of 'geïnteresseerd' naar vraagden maakten het alleen nog maar erger. "Wat een toeval, ik ook", Zei Crowpaw, en meteen keek Flashpaw op. Er kwam een soort gefrustreerde grauw uit zijn keel. Wat wist zij er nou van. "Oh, praten jouw familie en vrienden ook niet meer tegen je?" Vroeg hij met een kille stem. "En wanneer ben jij ook alweer bijna vermoord door een shadowclanner? En waar ben jij ook alweer getekend voor het leven?" Flash was oprecht geïrriteerd, en wist dat het niet eerlijk was tegenover Crowpaw om zich zo te gedragen, maar toch voelde het ergens wel goed om zijn frustraties er zo uit te gooien.

"Oh, praten jouw familie en vrienden ook niet meer tegen je?" vroeg Flashpaw met een kilte waar Crowpaw van schrok. "En wanneer ben jij ook alweer bijna vermoord door een shadowclanner? En waar ben jij ook alweer getekend voor het leven?" Crowpaws schrik ging over in ergernis. "En hoe denk je dan dat ik met mijn dode moeder en zusje en mijn vader in een andere clan zou moeten praten?" Met Heaven en Hell had ze ook al sinds haar kittentijd geen woord gewisseld. "Sorry dat mijn littekens niet op mijn gezicht zitten, maar dat je ze niet ziet, betekent niet dat ze er niet zijn." Die ene keer dat zij had geprobeerd 'dapper' te zijn was het ook bijna helemaal verkeerd afgelopen. Haar training had er ook een behoorlijk achterstand door gekregen, waardoor ze nu, bijna veertien manen oud, nog steeds apprentice was en dat ook nog wel een tijdje zou blijven. En dat had ze het alleen nog maar over de littekens op haar lichaam. Ze keek Flashpaw woedend aan. Hij was niet de enige in deze wereld met problemen. Ze haalde een keer diep adem. Boos worden had ook geen zin. Ze begreep Flashpaws frustratie helemaal, dus ze kon hem er ook niet voor veroordelen.

Onderwerp: Re: The future is coming [+Flashpaw]