No bridges left to burn {OPEN} {SPT}

Het was alweer enkele manen geleden dat de zilveren kattin haar huis had moeten verlaten. Nog steeds waren de beelden niet van haar netvlies gedreven. De beelden van hoe de plek die zij thuis noemde, opging en vlammen. Het oorverdovende gegil van de oude vrouw waarmee ze al die tijd geleefd had, en dat van haar kleinkinderen die ook in het huis geleefd hadden. Instinctief had de gestreepte poes de benen weten te nemen voor het te laat was. Iets waar ze later oprecht spijt van had. Ze leefde nog, en nu? Nu had ze niets meer. De kras over haar oog prikte nog steeds. Enkele dagen geleden was ze een hond tegen het lijf gelopen. Gelukkig waren de wond op haar oog en de enkele krassen op haar flanken de enige wonden die ze had opgelopen. Ze had hem geprobeerd te bevechten, maar kwam er al snel achter dat dat een verkeerde beslissing was geweest. Iets wat twee keer jou grootte en spiermassa heeft kun je niet verslaan in je eentje. Misschien niet eens met z'n tweeën. Zuchtend legde de poes haar kop op haar voorpoten. Ze had zich genesteld op een dikke boomtak. Haar pluizige staart lag over de rand van de tak te bungelen, en haar ijzige, doffe blik stond afwezig op de grond gericht. Als er op dit moment iemand aan zou komen zou ze het waarschijnlijk niet eens merken, zo erg was ze in gedachten verzonken.

{{ open

De rode kater had even besloten dat hij alleen wilde zijn met zijn gedachtes. Of hij wilde stiekem gewoon op onderzoek uit, even kijken wat hem kon afleiden. Of misschien wilde hij wel beide. Ravi wist het eigenlijk nog niet zo goed.
Er was gewoon nogal veel gebeurd de laatste tijd. Rina, die plotseling kittens had gekregen en was verhuisd naar het rogueleven. En ook Bleaktail was overgestapt naar het rogueleven en had zelfs familie gevonden. Al moest hij nog steeds die nicht van hem eens spreken aangezien hij die nog niet gezien was. En natuurlijk was hij erg benieuwd naar hoe ze was. Hopelijk was ze echt een schatje en viel ze voor zijn charmes. Ach, wie viel niet voor zijn charmes. Met dat in zijn hoofd liep Ravi al een stuk vrolijker verder. Terwijl hij totaal niet aan het opletten was zag hij ineens verderop een andere kat. Een witte poes om precies te zijn. Nieuwsgierig als altijd kwam de kater dichterbij. Toen hij nog maar enkele staartlengtes van haar af was, had ze nog steeds niks door. In principe kon hij haar zo aanvallen van achter. Niet dat hij dat ging doen natuurlijk. Hij zette een drafje in om de afstand tussen hun te verkleinen. Al snel liep hij naast de andere kat. 'Hallo daar. Diep in gedachte zie ik?' begroette hij de poes met een klein grijnsje.

Het naderen van pootstappen had ze niet eens opgemerkt, ondanks dat ze vroeger erg scherp opgesteld was. Cherish merkte de kat pas op toen ze diens stem hoorde. Een beetje geschrokken rees haar kop van haar voorpootjes, en al snel ontmoette ze een groene, onbekende blik. De woorden drongen na een tijdje pas een beetje tot haar door. De poes rolde met haar ogen en zwiepte even geïrriteerd met haar staart. "Goed gezien," antwoordde ze kortaf terwijl ze uit haar lig houding kwam en rechtop ging zitten. De zilveren poes begon uitgebreid haar voorpootje schoon te likken, en haalde deze vervolgens even over haar hoofd. Deze beweging liet haar beseffen dat ze het lichtblauwe, met kleine nep diamantjes versierde halsbandje nog altijd om had. Daar had ze eigenlijk helemaal niet meer aan gedacht. Ze moest maar eens een manier gaan bedenken daar vanaf te komen, gezien ze er zo een beetje hopeloos uit zag. Niemand neemt een kat met halsbandje serieus buiten de mensenbuurt.

De andere kat leek nou niet bepaald blij hem te zien. Niet zo raar natuurlijk, maar ach, hem een zorg. "Goed gezien," antwoordde ze kortaf terwijl ze rechtop ging zitten. Ravi nam plaatst tegenover haar en keek ondertussen zwijgend toe hoe ze haar poot over haar hoofd haalde. Terwijl ze dat deed viel hem iets op. Om haar nek zat een lichtblauwe halsband waarvan de diamantjes glinsterde in de zon. Een kittypet dus. Maar dat was niet het enige wat hem was opgevallen. Ook de wond op haar oog was moeilijk over het hoofd te zien. Waarschijnlijk was ze aangevallen. 'Ah, jij bent dus een kittypet? En wat doe je zo ver van huis?' vroeg hij toen, zijn ogen gericht op haar halsbandje. Ergens was hij daar wel nieuwsgierig naar. Natuurlijk vroeg hij zich ook af hoe ze aan die wonden kwam, maar dat was een vraag teveel. Misschien vroeg hij dat later nog wel.

Auch. Die vraag had ze kunnen verwachten. Ze had gehoopt dat haar lange vacht het redelijk opvallende bandje zou hebben kunnen verbergen. Natuurlijk was de geïrriteerd dat hij haar die vraag stelde, maar ergens wist ze ook wel dat het niet meer dan logisch was. Tevens vroeg hij het niet op een vervelende manier, eerder gewoon nieuwsgierig. Toch, de kater hoefde niets af te weten van haar privé leven. Net toen ze hem snauwend een antwoord terug wilde geven, klonk er geritsel. Met een ruk draaide de zilveren poes zich om, haar haren overeind schietende. "Hoorde jij dat ook, of..?" Ze had al een tijdje niets meer gegeten, zou de honger haar naar de kop gestegen zijn?

Even was het stil en Ravi wachtte geduldig op antwoord. Al had hij ook kans dat dat misschien niet zou komen. Tenslotte wilde niet iedereen dingen delen met hem wat hem niet aanging. Plots klonk er geritsel en Ravi keek op. Hij was best geschrokken van het plotselinge geluid die wel duidelijk te horen was door de stilte. "Hoorde jij dat ook, of..?" vroeg de kattin tegenover hem. 'Yep. Het zal vast wel een diertje zijn geweest. Ik zie namelijk niks,' antwoordde hij terwijl hij toch om zich heen bleef kijken. Het geluid was meegevoerd door de wind welke tegen hun in zit. Hierdoor kon hij ook niet ruiken wie of wat het was. Hij hoefde zich er vast geen zorgen om te maken. 'Laten we er ons geen zorgen over maken,' mompelde hij nog voor hij zich weer tot de poes wendde. 'Waarom was je ook alweer zo ver van huis?' vroeg hij weer opnieuw. Hij wilde tenslotte nog steeds antwoord.

De poes keek nog even over haar schouder of het echt niets bedreigend geweest was. Ach, het was vast inderdaad een diertje of iets dat meegevoerd was met de wind. Niets om je echt zorgen over te maken. Toch zat het haar niet helemaal goed.
De volgende vraag van de kater deed haar even schrikken. Ze had de afgelopen manen de gebeurtenis uit haar hoofd proberen te verbannen en dat was haar nog best goed gelukt, maar nu het weer naar boven werd gehaald klapte ze even dicht. Na een korte stilte wist ze zich te herpakken. "Je weet hoe die dingen gaan." antwoordde ze kortaf vervolgd door een zwiep van haar staart.

Met lichte nieuwsgierigheid keek hij naar de poes tegenover hem. Even was het stil voor ze antwoordde. "Je weet hoe die dingen gaan." Het klonk kortaf, iets wat betekende dat ze geen zin had om er over door te gaan. 'Ja dat klopt.' mompelde de kater meer in zichzelf dan tegen de poes. Maar alsnog was het voor hem niet duidelijk. Was ze verjaagd? Of waren haar tweebenen overleden? Of hadden ze haar mishandeld? Het kon van alles zijn. En zelf had hij ook tweebenen gehad. Maar dat was in een ver verleden en dat had hij ergens verstopt zodat hij er niet meer aan dacht. Het was ook niet meer belangrijk. 'Ben je weggegaan bij je tweebenen? Of ga je ook weer terug?' vroeg hij toen, zich hardop afvragend. Eigenlijk wist hij niet zo zeker of hij de vraag wel had moeten stellen. Tenslotte had ze al aangegeven dat ze het er niet over wilde hebben. Anders had ze niet zo geantwoord. 'Sorry,' mompelde Ravi er achteraan. Hij moest echt beter nadenken voor hij iets hardop zei.

Waarom stelde deze kat zoveel vragen? De poes rolde even met haar ogen en zwiepte opnieuw met haar staart voor ze haar schouders nonchalant ophaalde en van de boomstronk sprong. Het viel haar nog mee dat de kater vrijwel meteen zijn excuses aanbood, maar echt reageren deed ze er niet op. Ook zag het er niet naar uit dat deze kater van plan was haar met rust te laten, dus kon ze beter veranderen van onderwerp. "En waar kom jij vandaan?" Vroeg ze op een neutrale toon.

De poes leek niet al te blij met zijn vragen. Geen wonder. Hij stelde er weer eens veel te veel en hij was ook veel te nieuwsgierig. Het ging hem gewoon niks aan. Ze reageerde dan ook niet op zijn vragen en liet ze gewoon voor wat het was. "En waar kom jij vandaan?" vroeg ze. Tuurlijk, hij mocht geen vragen stellen aan haar en ze verwachtte nu wel dat hij hierop ging antwoorden? 'Hier vandaan.' antwoordde hij toch. Hij kon het gewoon niet laten. Het was geen lastige vraag en het zou raar zijn om deze niet te antwoordden. En hij kon het eigenlijk gewoon niet laten. Ravi keek de poes tegenover hem aan. Tja, hij kon weinig zeggen wat alles wat hij wilde weten had hij al gevraagd en die vragen bleven onbeantwoord. Al was er nog één vraag die misschien geen ramp was om te beantwoorden. 'Wat is je naam eigenlijk?' vroeg hij terwijl hij haar aankeek. Hopelijk zou ze deze vraag wel beantwoordden.