A terribly real thing in a terribly false world [Ophelia]

Yu sloop soepel door de schaduwen naar barn two. Ze was van plan om Ophelia te ontmoeten, het interessante poesje dat Zira gebaard had. De enige interessante zo ver het haar betrof. Ze had een duidelijke afkeer tegen haar moeder, wat apart was. Het ging er vooral om dat de poes zich zorgen maakte over de kit, ze was het aller bangst dat ze vermoord zou worden, door het seizoen, Zira's gebrek aan moederlijke liefde of een combinatie van beide. Yu verzuchtte blij toen ze Zira niet kon spotten. Ze liep naar het zwart witte katje toe, en sloeg haar staart weer om haar heen. "Remember me?" Sprak ze zacht.

Ophelia opende haar donkerblauwe ogen heel langzaam en keek verduft in het rond. Het zal ook weer niet dat haar moeder wederom afwezig was, ondertussen was ze het ook wel van Zira gewend. De poes had nooit om een stel kittens gevraagd - ondanks haar acties - waarom zou ze er ook tijd aan besteden? Ophelia vond het niet bijzonder erg dat ze nu even weg was, het nare gevoel dat haar altijd achtervolgde wanneer Zira aanwezig was, was nu tenminste even weg. Soms was ze bang dat haar moeder zich alsnog zou bedenken en een einde aan haar leven zou maken, iets waar ze haar ouders wel eens over had horen praten. Ze kreeg er nogal negatieve gevoelens van en probeerde hen dan ook zo ver mogelijk uit haar gedachten te drukken wanneer ze geen last van hen had. Ze keek even geschrokken op toen ze een kat aan hoorde komen, maar ze relaxte zich al snel weer toen ze zag dat het Zira niet was. In tegendeel, het was de zwart-witte kattin die haar eerder tegen Zira had beschermd. "Remember me?" sprak de poes zacht, terwijl ze haar staart weer om Ophelia heen krulde. De kitten nestelde zich lekker tegen de poes aan en knikte. Natuurlijk herinnerde ze zich deze poes.

Ze voelde Ophelia tegen haar staart aan, en zag haar knikken. Yu's ogen werden groot. Ze wou het niet denken, maar dit voelde bijna alsof ze een klein zusje had. "Nou, ik ben dus Yu. " Ze keek naar de kit. Ze kon nu in de ogen kijken, die donkerblauw waren. Uniek. Ze hield haar kop scheef. "Kan je dat zeggen? Yu?" Daar was ze eigenlijk wel benieuwd naar. De geur in barn two was moederlijk, iets zeldzaams in het kamp. Een plek van warmte en veiligheid. Of, dat moest het eigenlijk zijn. Dat was namelijk niet altijd zo. De gevlekte poes hoopte wel dat Ophelia met haar siblings overweg kon, het was namelijk fijn als je iemand had om op te rekenen. Yu beet zacht op haar lip. Die ene keer met Cyber, toen ze naar de overkant was gelopen, hadden Cobra en Cloud zich verraden gevoeld? Ze hoopte van niet. Ze hield nog steeds van haar broers, ookal zag ze ze haast nooit meer.

De expressie die Yu nu op haar gezicht had, was eigenlijk de eerste, oprecht vriendelijke uitdrukking die ze haar hele - korte - leven op iemand's gezicht gezien had. Ergens voelde ze zich wel thuis bij deze kattin. "Nou, ik ben dus Yu, " stelde de zwart-witte poes zichzelf voor. Yu, dat kon Ophelia wel onthouden. Yu was ook zwart met wit, ze leken wel een beetje op elkaar. Waren ze familie? Ophelia hoopte van wel. Haar beeld wat betrof familie was niet behoorlijk goed geweest voor zolang haar leven tot nu toe had geduurd, het zou leuk zijn als daar nog wat verandering in zou komen. Yu vroeg vervolgens of ze haar naam uit kon spreken. Ophelia had nog nooit een woord gezegd, tegen niemand. Ze slikte even en keek om zich heen. "Y... Yu." Het was een korte naam, niet moeilijk om te zeggen en nu was het tevens haar eerste woordje. "Yu!" herhaalde ze nogmaals, blij omdat ze voor het eerst iets gezegd had.

Ophelia leek nerveus, voor zo ver een kit dat kon zijn. Ze keek om zich heen. Yu wachtte rustig af. "Y... Yu." Begon de kit. Een grijns groeide op haar snoet. Dit was zo leuk. "Yu!" Verrukt grinnikte ze. "Goedzo! Knap van je! Kan je je eigen naam ook zeggen?" Ze wou het poesje aanmoedigen. Ophelia had steun nodig van familie, die haar aandacht gaf en haar beloonde als ze iets goed deed. Maar als haar familie het niet deed, zou zij het wel doen. "Zeg eens Ophelia, heb je het naar je zin?" Ze kon het antwoord wel raden, maar misschien kon de kattin nog pracht zien in de situatie waar ze nu in zat. Het verbaasde Yu dat Ophelia zo heette, het leek geen naam die Zira zou geven. Zelf vond ze het een mooie, lieve naam.

De zwart-witte poes, waar nu de naam Yu aan geplakt werd, leek behoorlijk blij te zijn met het feit dat Ophelia haar naam had uitgesproken. Die positieve uitstraling van de oudere kattin voor haar, maakte Ophelia zelf alleen nog maar vrolijker. Ze begon te trappelen met haar korte beentjes en een brede lach sierde haar gezicht. "Goedzo! Knap van je! Kan je je eigen naam ook zeggen?" was het volgende verzoek van Yu. Ophelia keek haar even schaapachtig aan. Haar eigen naam? Wat was haar eigen naam? Ophelia? De naam die haar moeder elke keer zo hatelijk uitspuugde alsof ze niet meer was dan een stuk afval. Nee, dat kon haar naam niet zijn. "O... O!" was het enige dat uit de mond van het poesje kwam. Ophelia was nou eenmaal een stuk moeilijker dan Yu, en de lading achter de naam vond ze helemaal niet leuk. Voor nu was gewoon 'O' genoeg voor de kleine kattin. "Zeg eens Ophelia, heb je het naar je zin?" vroeg Yu toen. Naar je zin... Even moest Ophelia de woorden aan elkaar puzzelen om de betekenis te weten. Vervolgens schudde ze haar kop. Haar siblings waren behoorlijk onverschillig naar haar toe, dat was nog wel te overzien. Haar moeder hoefde haar niet, maar haar vader deed zijn best nog wel. "Papa boos. Op mij," hakkelde ze toen. Jinx had haar een klap gegeven, sindsdien wist ze helemaal niet meer wat ze met hem aanmoest.

"O... O!" Yu grinnikte, ze had ook een moeilijke naam. Het was raar om te bedenken dat ze nu zo'n andere naam had. Maar ze had een denkmantel nodig, en haar andere naam voelde alsof hij niet meer paste. Ze vroeg het het ging, en de kit leek even na te denken. Ze wachtte geduldig op het antwoord. "Papa boos. Op mij," De poes fronste haar wenkbrauwen. Jinx was boos op haar? Ze had hem er nog op aangesproken... "Hoe weet je dat hij boos is?" Vroeg ze voorzichtig. Ze hoopte, hoopte met heel haar hart dat het gewoon een miscommunicatie was. Ophelia verdiende tenminste een ouder die van haar hield.

Het was niet zo dat haar vader haar echt pijn gedaan had, maar ze was wel behoorlijk geschrokken. De kater had zijn nagels nooit uit zijn hulzen gehaald, en de klap was niet eens hard geweest, maar het was meer het idee geweest dat hem in eerste instantie bewogen had om het te doen dat Ophelia bang maakte. Hij was in staat haar pijn te doen omdat ze niet bij de groep wilde horen. En nu was conform zijn niet echt haar ding, dus deze uitvinding maakte haar bang. Of jezelf niet zijn, of pijn lijden. Ze wist niet meer wat ze van de zwarte kater moest verwachten. Hij had er zichtbaar spijt van gehad, maar dacht wel dat hij het zo weer zou doen. "Hoe weet je dat hij boos is?" vroeg Yu voorzichtig. Ophelia trok even ongeduldig met haar oortjes, ze kon niet op het woord komen. Ze haalde even enkele keren uit met haar poot om het begrip 'slaan' te imiteren. "Auw," vervolgde ze, om haar punt duidelijker te maken. Of Yu het zou begrijpen, was een tweede.

Ze wilde iets duidelijk te maken, maar eerst leek het niet helemaal te lukken. Ze keek aandachtig hoe de kit haar poten in het rond maaide. Bedoelde ze...? Yu fronste. Nee, dit was Jinx. Die deed dat niet. Toch? "Auw," Er ging een rilling door haar heen. Had hij echt zijn kit geslagen? Oke, ze moest het zeker weten. "Sloeg hij je?" Ze hoopte dat Ophelia dat begreep, dat ze dat woord al kende. De poes wist wel dat Jinx het beste voor zijn kit wilde, maar als hij haar inderdaad had geslagen was dat niet de juiste manier. Deze kit had echt meer liefde nodig... Ze besloot om even over wat mindere zwaardere dingen te praten. "Wat vind je leuk om te doen?" Had ze hobbies, verzon ze verhalen? Yu had het idee dat er best veel om ging in dat koppie.

Haar donkerblauwe ogen staarden een beetje wanhopig naar Yu, hopend dat ze het toch een beetje zou kunnen begrijpen. Op dit moment leek Yu de enige persoon die haar ook maar enigszins zou kunnen helpen. Ze wilde graag bij haar ouders weg, en ze had het gevoel dat dat idee niet van één kant kwam. Haar moeder had haar nooit gewild en haar vader wist niet wat hij met haar aan moest. "Sloeg hij je?" vroeg Yu op een bezorgde toon. Sloeg? Dat was het woord, toch? Langzaam keek Ophelia naar de grond en knikte zachtjes. De doffe klap had haar kopje een beetje doen duizelen, ze wilde niet dat het weer gebeurde. Haar oogjes begonnen lichtjes te twinkelen toen Yu vroeg wat ze leuk vond. Ophelia wilde opstaan en naar buiten wandelen. Daar was het leuk. Het was mooi, alles was prachtig gekleurd en de zon maakte haar warm. De wind verfriste haar en alle geluiden waren zo mooi dat ze nergens anders wilde zijn. "Buiten," miauwde de zwart-witte kitten toen. Ze kon niet wachten tot ze op haar eigen poten kon staan en de wereld kon verkennen.

De kit leek even na te denken, en knikte toen met haar blik op de grond. Yu beet op haar lip. Dit was iets wat ze even zou opbrengen bij Jinx. Een kleine tik tegen de oren was oke, maar een kitten echt pijn doen niet. Snel probeerde ze het onderwerp te veranderen. Het lukte gelukkig, toen ze zag dat de blauwe oogjes begonnen te twinkelen. Ophelia stond op en wandelde wat naar de deur. "Buiten," Mauwde ze. "Het is wel koud buiten," Yu keek een beetje bedenkelijk, maar liep haar toen achterna. "Dus je moet dicht bij mij blijven." Zei ze moet een grijns. Ze drukte de kit wat tegen zich aan, en stapte toen langzaam naar buiten. "Toen ik een kit was hield ik ook heel erg van buiten." Als rogue had ze eigenlijk continu buiten geleefd, maar ze wou altijd meer zien.

Even werd Ophelia bang voor wat Yu ging doen met deze gewonnen informatie. Wat als ze Jinx ermee zou gaan confronteren, en hij zou nog bozer worden omdat ze het door had verteld? Een rilling trok over haar ruggengraat. Misschien had ze het nog wel erger gemaakt. Met grote, wanhopige oogjes keek ze Yu aan, die over het onderwerp verder niets meer zei. Het maakte haar een beetje ongerust, maar dat wist ze aan de kant te duwen. Al haar ellende leek niets vergeleken met de gigantische horizon die zich daarbuiten uitstrekte, en vandaag ging ze naar buiten met Yu! Yu volgde haar, ondanks de waarschuwing dat het behoorlijk koud was. Het maakte haar niet zoveel uit. Ophelia miauwde opgewekt, ze was nog nooit zo vrolijk geweest. Ze werd weer tegen Yu aangedrukt, en kon het bijna niet meer wachten. Ze wilde graag naar buiten, maar doodvriezen was toch wel een vreselijk alternatief, dus was het ook wel verstandig dat ze netjes bij Yu in de buurt bleef. De oudere kattin liet haar weten ook altijd graag buiten te zijn, en Ophelia glimlachte. Ze was blij dat er eindelijk iemand was zoals zij. Toen ze naar buiten stapte, rilde ze. Het was inderdaad behoorlijk koud, de lucht was behoorlijk donker, maar toch vond ze het prachtig. Haar oogjes staarden de hemel in, waar witte vlokken vandaan leken te komen.