Highway through hell (Gloriousnight)

De enigszins verveelde kattin, keek met haar kop verveeld naar het plafond in de Elders den. Sinds de jonge leeftijd van een maan of 6 had ze al een manke poot. Een ongeluk op clangebied had haar functie in die poot laten verliezen. Nu moest ze toekijken hoe jongere katten sterke Warriors werden, terwijl zij altijd liep te niets-en in de Elders den. Ze mocht dan wel vaak voldoende voedsel krijgen, alleen wou ze ook dolgraag op avontuur, een echte Warrior zijn. Geen manke die niets voor de clan kon betekenen. Ze kon niet eens jagen! Ze kon niets, behalve met haar luie kont in de den, wachtend op Specklestem of een Ceremonie. Nu, had ze er genoeg van, ze wou haar poten kunnen strekken, zonder dat er een bijzonder bezorgde clan aan te pas kwam. Het territorium was goed bewaakt, en een klein tochtje kon vast geen kwaad. De eigenlijk best knappe kattin hees haar zwakke lichaam omhoog, voordat ze hinkend op drie poten de Elders den verliet. Haar rechter achterpoot sleepte ze achter zich aan. Ergens had ze het idee dat ze beter voor de Leafbare kon verdwijnen, dan hadden ze een mond minder te voeden. Een nutteloze mond, de kittens hadden nog een toekomst. Konden leren jagen en vechten, konden de clan laten overleven. Zij kostte enkel voedsel, ze had geen nuttige taak. Hooguit kwamen er zo nu en dan kittens langs om te vragen naar verhaaltjes. En zelfs die had ze niet, ze had zelf bijzonder weinig mee gemaakt, en moest het doen met de verhalen die aan haar als jonge kitten verteld werden. De hele dag heldenverhalen vertellen vrolijkte de jonge kattin ook niet op. Met een zachte zucht liep ze de kampingang uit, waarna ze naar het waterige zonnetje keek. Nu het kouder werd, zou ze vaker steken voelen in haar slappe achterpoot. De conditie ging achteruit, gelukkig had ze een lange vacht die haar in koude tijden warm kon houden. Haar vacht, die vele verschillende tinten rood bezat, en haar felgroene ogen deden haar vaak opvallen. Waardoor ze extra op haar hoede moest zijn als ze het kamp verliet. Haar manke poot sleepte ze zacht hijgend van inspanning over het lang uitgestrekte territorium van de Thunderclan. Het geruis van Monsters kwam haar oren al binnen, en de zure lucht van uitlaatgassen en de grens met Shadowclan, lieten haar enigszins fronsend staan. Haar neus haalde ze lichtjes op, de geur was sterk voor een kattin die bijna nooit buiten het kamp kwam. Zwijgend ging de knappe jonge kat zitten, waarna ze haar groene blik op het donderpad gericht hield. Haar ogen sloten zich dromerig, en een enkele traan liep stilletjes over haar wangen naar beneden. Ze miste het zo, om in een hechte groep over 'normale' dagelijkse dingen te praten. Specklestem was er ook al een poosje niet meer geweest, en ze wist niet hoe ze haar dagen nog vol kon houden, zonder weg te zakken in een depressie. Haar poten begaven zich onder haar gewicht, waardoor ze nu op de grond in elkaar gekruld lag. Een groot bolletje rood haar.

Een zure lucht kwam steeds dichterbij, toch lette de kattin er niet echt op. Ze snoof zachtjes en haalde haar neus eventjes op. Waarschijnlijk lag het gewoon aan het feit dat er Monsters voorbij raasden, dat ze die lucht rook. Pas toen een poot voorzichtig in haar vacht werd gedrukt, schoot haar kop omhoog, en keken haar gifgroene ogen naar die van een pikzwarte kater. Een geschrokken kreet verliet haar mond, waarna ze even haar ogen heen en weer liet schieten. Zonder een woord te zeggen, schoot de kattin overeind, waardoor ze onhandig door een van haar poten zakte. Haar rechterachterpoot hing er naar bij, alsof ze ooit een ongeluk had gehad. Nu was ze niet aangereden door een Monster, maar gewoon naar gevallen. Haar oortjes bewoog ze nerveus maar ook nieuwsgierig naar de iets oudere kater toe. 'W-wie, wie ben jij?' Vroeg de kattin met een nerveuze blik, ze kon zichzelf niet beschermen mocht het nodig zijn. Al had de kater haar allang aan kunnen vallen. Daar was ze wel zeker van, hij was een sterke Warrior, zij een zwakkere Elder. En daarbij had hij zijn leeftijd voor, die paar maanden betekende ook meer ervaring. Ze was een jonge Apprentice geweest toen ze in de Elders den was beland. Daar verveelde ze zich enorm, en voelde ze zich waardeloos. Want elke kat kon verhalen vertellen, en daar bestond haar dag vaak uit. Daarbij was ze ook nog eens een verlegen kat, vandaar dat ze bij haar eerste zin gestotterd had. Haar lange pluizige staart zwiepte ze voorzichtig heen en weer, voordat ze iets naar de kater toe hinkte en weer ging zitten. Ze zag hem niet als een groot gevaar. 'Je weet dat je op Thunderclan territoria bent?' Vroeg ze half om half. Want ze wist ook wel dat een Warrior zijn grens zou kennen, en hij dus waarschijnlijk gewoon de regels had genegeerd. Niet dat zij iets beter was, zij moest eigenlijk in het kamp blijven, altijd. Haar hele leven, ze mocht toch best ook eens een avontuurtje beleven? Haar groene ogen keken rustig naar de kater, hij liet haar op een of andere manier best veilig voelen, al had ze ook graag gehad dat hij zich aan de regels had gehouden. Niets aan te doen, ze kon hem met geen mogelijkheid verjagen. Als ze dat al wou.

Een verbaasde blik stond in haar ogen zodra ze doorhad dat de kater niet van plan was haar aan te vallen. 'Noem mij maar Gloriousnight,' sprak de kater, duidelijk niet geroerd door het feit dat hij andermans territoria was binnen gedrongen. Langzaam knikte de kattin, haar groene ogen tot spleetjes knijpende, en haalde haar schouders toen op. Als hij vriendelijk was, kon het geen kwaad, even gezelschap te hebben. Ze verveelde zich dood in het kamp, met enkel een paar kittens om haar heen. 'Frozensoul,' murmelde ze, waarmee ze zich voorstelde. Ze maakte vaak niet lange zinnen, en was van zichzelf verlegen en stil. Toch had ze ook een sterke en krachtige kant aan zichzelf. Gelukkig was de kater niet helemaal gek, waardoor ze haar oortjes met een klein lachje bewoog. 'Jazeker. Ik was gewoon benieuwd naar wat er hier aan de hand was. Je zag er nou niet bepaald.. levend uit,' sprak de kater ongemakkelijk. Dankbaar keek de kattin hem aan, waarna ze voorzichtig naast hem ging staan. 'Dankje, maar ik ben in orde, als je niet op mijn poot let tenminste.' Grinnikte de kattin, al zat er wel duidelijk een serieuze ondertoon in. Ze had haar groene ogen nu op de zwarte kater gericht, haar poten voelde moe aan, waardoor ze weer  ging zitten, en haar kop even vriendelijk tegen zijn schouder duwde. 'Nu, ga maar zitten dan. Zorg er wel voor dat je binnen korte tijd weer over de grens steekt. Anders kan een patrouille je vinden.' Zei ze voorzichtig, terwijl ze een staart om haar poten heen sloeg. Ongemakkelijk haalde ze diep adem. Ze sloot haar ogen ongemakkelijk. Haar poot voelde ongemakkelijk aan op de harde ondergrond, en de geur van het monsterpad maakte dat ze haar neus ophaalde. Ze glimlachte toen, en begon op een zachte stem te spreken. 'Ooit, waren de clans een rustige eenheid. Vier leiders, maar ze streden altijd samen. Als broeders en zusters aan een zijde, en nu. Nu zijn de clans veranderd, in vier groepen, die nauwelijks met elkaar om kunnen gaan.' Begon ze het verhaal dat ze altijd voor de kittens vertelde. Haar ogen glinsterden ondeugend, terwijl ze haar staart rustig bewoog en de kater een vriendelijke blik gunde. 'Dit verhaal doet mij aan jou denken Gloriousnight,' ging ze grinnikend verder. Haar oortjes plagerig bewegende.