Innocence died screaming

"Oh is de kleine jongen al bijna krijger." Zei de poes duidelijk geamuseerd. "Hoe oud is de grote jongen dan al? Misschien moet ik je maar met U aan spreken hmm?" Het koude zweet brak Flashpaw uit. De poes leek dit alles helemaal niet serieus te nemen, en Flash kon hier niet weg voordat hij haar weg had gejaagd. Dat was simpelweg hoe de warrior code werkte. "T-tien manen." Bracht hij uit met een trillende stem. "En dat hoeft niet, maar nu moet je echt weg gaan." De apprentice kon de angst in zijn ogen niet meer verbergen. Shadowclankatten waren ook zo groot, en de poes torende hoog boven hem uit. In een laatste poging om zijn waardigheid te redden sloeg Flashpaw dreigend zijn klauwen uit.

De poes lachte hem uit, en Flashpaw wist zichzelf geen houding meer te geven. Hij haalde de moed al uit zijn tenen, maar de shadowclanner leek hem alleen maar vermakelijk te vinden. Onheilspellend liep ze op hem af, en de jonge kater kroop achteruit. "Tien manen nog zo jong en schattig hmm" Grijnsde de poes, en toen ze haar poot uitsloeg wilde Flash wegduiken, maar hij was te traag. Het enige voordeel dat hij had, snelheid, had hij niet eens kunnen gebruiken. Zijn kop werd nog verder naar beneden geduwd, recht de modder in, en de kater kreeg bijna geen luchten meer. "Tien manen nog zo jong en schattig hmm" Hoorde hij de poes grinniken, maar hij was te druk bezig met overleven. Wild spartelde hij, en net toen hij dacht dat het te laat was kon hij nog net al zijn kracht verzamelen om een klein stukje omhoog te komen, en naar adem te happen.

Ziek staarde ze omlaag een grijns op haar lippen terwijl ze de jonge kater die wanhopig naar leven spartelde meer in de modder duwde voor ze hem uiteindelijk losliet. " Kijk naar jezelf kind. Je bent niets, een hoopje modder." Zachtjes grinnikte ze en duwde hem net zo snel weer omlaag maar dit keer haar gehele lichaamsgewicht op hem plaatsend. "Hoe voelt het hmm, proef je de modder al. Het kan niet anders zijn dan dat je nu al behoorlijk wat binnen gekregen hebt. Voel wat je bent lieverd. Dirt, nothing but dirt beneath a shadowclanners paws."

Deze poes was gek, ze was knettergek. Het kon niet anders. Die gedachten schoten door Flashpaw's hoofd tijdens zijn strijd om in leven te blijven. Het kostte hem al zijn kracht om af en toe een hap lucht binnen weten te krijgen, maar al deze inspanning weerhield hem er niet van om naar deze poes te luisteren. De woorden drongen diep tot hem door, en hij wist zeker dat hij dit nooit meer zou vergeten, als hij het haalde tenminste. Hij was een lafaard, Flashpaw wist het maar al te goed. Hij was voorzichtig in alles wat hij deed, maar niets maakte hem zo bang als andere katten. Het was eigenlijk best komisch dat hij eerder een das aan zou vliegen dan een oudere warrior zou benaderen. Misschien was hij gewoon ook een lachertje. Eigenlijk was het net zoals de poes zei, hij was niets. De rossige kater voelde wat moedeloosheid over zich heen komen, maar vond toch de kracht voor een ontsnappingspoging. Met het laatste beetje energie in hem wist hij zich los te wringen, en uitgeteld liet Flashpaw zich weer in de modder vallen, genietend van de lucht die zijn longen weer binnenstroomde. "Please." Smeekte hij zacht. "Please, go away. Just leave me alone."

"Nou waarom zou ik dat doen schatje net nu het zo leuk is?" Zei de poes als antwoord op zijn smeken, en Flashpaw kroop in elkaar. Hij wilde gewoon alleen gelaten worden, maar de poes trok zijn kop weer de lucht in, en angstig staar de kater haar in de ogen. "Misschien kan ik jou nog wel trainen om iets echts van een kat te worden hmm. Inplaats van dat zielige hoopje windclan wat je nu bent." Spinde de poes terwijl Flashpaw wanhopig uit haar greep probeerde te ontsnappen. "Hoe klinkt dat hmm. Een grote sterke warrior worden met behulp van grote Sinclaw?" Sinclaw, die naam zou hij niet vergeten. Haar aanbod klonk zeer onaantrekkelijk, en hij wist niet of ze nu echt krankzinnig genoeg was om een antwoord te verwachten. "I just want to go home." Piepte hij zacht.

Met een lach liet de poes hem langzaam spinnend los. "Ren kleine jongen ren." Zei Sinclaw lachend, en Flashpaw keek haar wantrouwig aan. Meende ze het echt? "Als ik je ook nog eens zie dan vermoord ik je kleintje." Voorzichtig krabbelde de kater overeind, en keek nog een keer over zijn schouder. "Je zult me nooit meer zien." Verzekerde hij hees, en toen zette Flashpaw het op een rennen. Hij was laf, dat begreep hij nu goed, en het werd tijd dat hij stopte met bang zijn.