Lost in a fairytail.

De dood was altijd zo dicht bij je, en grijpt zijn kans wanneer het je tegemoet komt. Je kunt dan 2 dingen doen, vechten voor je leven opnieuw opstaan en doen alsof er niets is gebeurd, of je gaat met de dood zelf mee, je laat je leiden en ziet wel wat de toekomst voor je brengt. Mocht er een toekomst daar voor je zijn. Vele mensen die dichtbij haar stonden zijn gedood door een enkele kater die dacht dat hij de duivel zelf was, erger dan de dood. Iemand die je pijn doet en het langzaam doet. Iemand die je laat leiden, en lachend toe staat te kijken. En wanneer hij niet genoeg bloed ziet zijn nagels nog eens in je wond steken om en vervolgens nog harder te lachen. Als toeschouwer kun je niet veel doen, je kunt toekijken, en wachten tot hij naar jou toe komt om vervolgens jou zo te martelen en die pijn te laten voelen. Of je rent weg voor de duivel, en gaat opzoek naar een sprankje hoop. Haar pootjes gingen dan ook snel heen en weer. Blaadjes op de grond kraakte en stukjes zand schoten de lucht in. Bomen schoten langs je heen en je ogen keken naar alle plaatsen waar haar lichaampje zich zou kunnen verstoppen. Enkel de dood zou je zo hard kunnen laten rennen.

Met haar klauwen knedent in het zand rende ze een verloren blaadje achterna, haar oortjes stonden recht naar voren en haar grote vriendelijke blauwe ogen keken speels rond zich heen. Om te kijken of ze niet in gevaar was, en op zoek naar een speelkameraad dat ook optimistisch in het leven stond. En die wist wat ze wou, net zoals fluffypaw zelf. Ze wou beginnen in een clan maakt niet uit welke clan. vervolgens wilt ze naar boven klimmen en wanneer ze boven is, word ze de leider van een clan. Ze stelt speciale speel dagen in voor iedereen en niemand moet persé werken. Ze mogen zelf weten wat ze willen doen. Er is dan een nationale speeldag dat ze muizen achterna moeten rennen en dat ze achter grote pluizige staarten moeten rennen. Dat was altijd zo verleidelijk. Om een pluizige grote zachte staart achter te zitten was toch zeker wel haar hobby, en haar specialiteit. Plots bleef ze staan, iets trok haar aandacht een ver bekende geur trok haar neus binnen. Een kater dat was zeker. Met haar staart tussen haar achterpoten, en haar oortjes naar voren keek ze het terrein na op zoek naar de kater die hier rondliep.

-alleen Phantom en Silverfang-

Een zachte bries liet de varens van de skyclan grens ritselen. De grote bladeren van de planten bewogen iets heen en weer in de wind, hun sterke geur en pollen weggeblazen van het skyclan gebied. Maar, niemand kon ook dan de kater ruiken, die zich tussen de varens verborgen hield. Met half dichtgeknepen ogen staarde hij naar de skyclan grens, deze nauwlettend in de gaten houdend. Elk sprankje, elk brokkeltje informatie zou waardevol zijn om naar Scourge terug te brengen, of, natuurlijk, om zelf te bewaren... Want ondanks wat de kater liet blijken, of de schijn die hij opwekte, loyaal was hij aan niemand. Een zelfverzekerde grijns speelde op zijn lippen. Alles was het waard om als opstapje te gebruiken naar een hoger doel.

Maar plots, dook er een vaag bekende geur op in zijn neus, en de massieve, witte kater kneep zijn ogen tot nauwe spleetjes. Die geur.. herkende hij. Het bloed van vele katten, waaronder zelfs clankatten, kleefde al aan zijn klauwen... Maar zelfs als hij ze vermoorde, speelde hij het slim. Hij was altijd al gecalculeerd geweest, en geen enkele moord was een uitzondering. Hij zou nooit direct bewijs achter laten van de moord.. Maar één kat was aan hem ontsnapt, en dat zat hem niet lekker, want die kat.. was het levende bewijs van zijn moord.

Het levenloze lichaam van de moederkat lag nu bewegingsloos onder zijn klauwen, de sterke, bijna misselijkmakende geur van bloed hing aan de plek waar hij net had toegeslagen. Scharlakenrood bloed kleefde nog aan zijn klauwen, ook een jonger poesje had hij het leven beëindigd. Ze hadden ook niet voor zijn voeten moeten lopen... Maar, er was nog een poesje geweest. Met vernauwde ogen keek hij rond, waar was ze gebleven? Hij snoof de lucht op, de geur van het poesje werd al snel ouder en ouder. Met een gefrustreerd geblaas werden zijn klauwen in de grond geslagen. "Denk maar niet dat je van me af bent.." Gromde hij zachtjes, terwijl hij de geur in zijn brein in printte.

En die geur, was nou net weer opgedoken. Een stille glimlach speelde op zijn lippen terwijl hij langzaam omhoog kwam. Hij ademde even diep in, zijn hele gelaat omtoverend naar iets afstandelijks, maar niet moordlustig, eerder iets van een gentleman. Langzaam hief de kater zich omhoog uit de varens, en stapte hij naar het poesje toe. "Hallo daar," Miauwde hij, met een beleefde toon in zijn diepe stem, "Wat doe je hier? Ben je verdwaald?" Vroeg hij, alleen maar om een gesprek te starten.

Het was lang geleden dat ze weer een bekende geur rook, maar dit was akelig en bracht haar de rillingen over haar lijfje. De geur deed haa aan verschillende dingen denken waaronder haar moeder. Even schudde ze haar kopje heen en weer om aan andere dingen te denken. Zoals eenhoornkatjes. Een speelse glimlach speelde met haar mond. Rustig ging de op de grond zitten en sloeg ze haar staartje rondom haar pootjes neer. Er kwam geritsel uit de bosjes voor haar, alsof er iemand aan kwam lopen. Haar oortjes drukte zich naar voren toe en haar ogen werden groter. Ze hoopte natuurlijk een kitten. Maar een grote witte kater kwam haar kant oplopen. Dit was iets wat ze niet har verwacht, maar hij kon ook leuk zijn om mee te spelen. Ze hield haar hoofdje schuin en keek de kater aan wanneer hij begon te spreken. "Hallo daar," sprak hij "Wat doe je hier? Ben je verdwaald?" sprak hij snel erachteraan. ''Hooi, hmm ja ik ben eigenlijk wel verdwaald maar ik probeer het er zo niet van te maken. Verdwaald klinkt zo griezelig en eng.'' Haar vrolijke stem vulde het stille bos om hun heen. Vogeltjes vlogen weg en rood/bruine blaadjes dwarrelde rond.

Haar pootjes kneedde in de huid van haar moeder toen ze bezig was met het drinken van haar zoete warme melk. Het was weer heerlijk zoals altijd maar haar lichaam begon te snakken naar meer. Naar iets kauwbaars. Wanneer ze klaar was met drinken keek ze haar moeder ''Ik ben even een rondje in het bos aan het maken.'' sprak ze. Ze wist dat haar moeder het nooit goed zou vinden dus begon ze snel weg te rennen om het bos te verkennen. Een geur prikte in haar neus gevolgd door een akelig gemiauw. Een ijzige lucht hing er rond in het bos zo snel als haar pootjes konden volgde ze de weg terug naar haar nest. Ze verstopte zich in de bosjes en zag recht voor haar haar oudere zusje op de grond liggen. Levenloos en koud. Haar oren hingen en haar staartje lag tussen haar pootjes. Haar kleine tong kwam te voorschijn en begon het katje te likken. Vervolgens keek haar moeder haar angstig aan. Een kater waarvan ze de kleur niet kon zien gaf haar een aantal rake plakken waardoor haar moeder dood ging. Fluffypaw draaide zich om en rende zosnel als ze kon weg. "Denk maar niet dat je van me af bent.." waren de laatste woorden die ze meekreeg.

Zijn koude zilverkleurige ogen hadden een bijna sympathieke glans terwijl hij naar het poesje keek. Maar natuurlijk, was dit allemaal gespeeld. Inwaarts grijnsde Phantom. Want het spelen met zijn prooi.. maakte dit allemaal ook weer zo leuk. Hij zou langzaam het vertrouwen proberen te winnen, haar om zijn klauwen winden. En daarna.. Zou het afgelopen zijn. Hij had er nu al op een één of andere sadistische manier zin in. Zin om de klus af te maken waar hij nu al zo lang naar hunkerde. Nooit had hij een onafgemaakte klus gehad, tot dat hij haar was tegen gekomen. Ze zou ervoor boeten, hij zou haar laten wensen dat ze meteen afgeslacht was met haar zusje en moeder, hij zou haar laten bloeden. Maar nu nog niet, nu was de tijd nog niet rijp... ''Hooi, hmm ja ik ben eigenlijk wel verdwaald maar ik probeer het er zo niet van te maken. Verdwaald klinkt zo griezelig en eng.'' Miauwde het poesje, waar van hij nog niet eens de naam wist.

"Is het heus?" Miauwde Phantom, verbazing in zijn stemgeluid lekkende laten, en hij opende zijn ogen ook iets wijder om zijn verbazing kracht bij te laten staan. "Ben je verdwaald kleine dame? Moet je niet bij je moeder zijn?" Vroeg hij vervolgens door. Hij wist goed, al te goed dat haar moeder dood was. "Hoe heet je trouwens?" Vroeg hij vervolgens door. Hij ging zitten in één enkele soepele beweging. Zijn staart, al net zo wit als de rest van zijn pels, werd om zijn voorpoten heen gekruld. "Ik kan je anders wel thuis brengen," Miauwde hij gladjes, een vriendelijke en warme toon opzettende. Hij keek naar Fluffypaw, benieuwd wat ze ging doen. Wat ze ook deed, hij zou er toch wel een einde aan brengen. Maar het was zo leuk als zijn scenario liep zoals hij wou dat het liep, zoals het zou moeten lopen.

De spierwitte kater keek met verbazing in zijn ogen het kleine poesje aan. Hij leek haar niet gemeen nee zeker niet. In tegenstelling de kater zag er vriendelijk en ergens een tikkeltje mysterieus. Met soepele bewegingen ging de kater zitten en zijn grote witte staart sloeg hij om zijn voor poten heen. "Is het heus?" miauwde de kater waarop hij volgde "Ben je verdwaald kleine dame? Moet je niet bij je moeder zijn?". Haar moeder, was die er nog maar. Kon die maar hier zijn om deze kater mee te maken. Ze zou zeker gevallen zijn voor zijn charmes. Maar ze was er niet meer. Fluffypaw hief haar hoofdje op en keek naar de grote blauwe lucht. Er stonden enkele witte wolken maar de zon was te zien. Zonnestralen doorbraken de bomen en reikte aan de grond. Een van die stralen doorkruiste de kater en het kleine poesje. ''Nee meneer, ik heb geen moeder meer. Die is al een lange tijd geleden overleden.'' Even haalde ze adem. Een brok vormde zich in haar keel. ''Ze is eigenlijk vermoord door een kater, een bloeddorstige kater. Ik zag haar dood gaan. Ik zag haar ogen wegrollen en haar lijf levenloos worden.'' Ze kneep haar oogjes samen en keek richting de grond. Ze was er nog steeds niet overheen. Alles wat WC haar heeft laten zien was nooit mooier dan de glimlach van haar moeder en zusje. Langzaam opende ze haar oogjes weer. Haar blauwe ogen gleden over zijn lichaam. ''O, sorry stom van me om me niet voor te stellen. Mijn naam is Fluffypaw en wat mag jou naam dan wel niet zijn?'' Een weer vrolijke blik keek de witte kater aan. Het was enkel dat ze dingen snel haar hoofd uit kon zetten anders was ze hier nooit gekomen met een grote glimlach op haar snuit. Steeds meer vogels verlaatte het grote bos. De warme en gezellige sfeer liet een klein beetje minder lijken en de zon begon een stuk minder fel te schijnen.

-Oke ja sorry flutje -

De zon begon al iets van positie te veranderen aan de hemel, en nog steeds had Phantom zijn masker niet laten vallen. Nog steeds had zijn zilverige blik het jonge poesje niet losgelaten. De kater was ook niet van plan om dat te doen, hij zou haar niet een tweede keer laten ontsnappen... ''Nee meneer, ik heb geen moeder meer. Die is al een lange tijd geleden overleden.'' Miauwde het poesje. Overleden? Interessante manier om het te zeggen, bedacht hij zich geamuseerd, maar natuurlijk veranderde de blik op zijn kop naar eentje met medelijden. "Wat sneu voor je!" Miauwde hij, en zijn ogen openden zich iets wijder van schrik. "Ze is eigenlijk vermoord door een kater, een bloeddorstige kater. Ik zag haar dood gaan. Ik zag haar ogen wegrollen en haar lijf levenloos worden.' Miauwde het poesje vervolgens. Van binnen, lag Phantom dubbel van het lachen over hoe ze het beschreef. Dit spelletje werd alleen maar beter en beter. "Ja, het is echt verschrikkelijk dat er zulke verschrikkelijke monsters op de aarde rondlopen," Miauwde hij toch maar instemmend. Vervolgens stelde het poesje zich voor als Fluffypaw en vroeg hij naar zijn naam. "Ja natuurlijk mag je dat weten kleine dame," Miauwde hij, "Ik ga door het leven onder de naam Shiroi," Miauwde hij. Het was een variatie op zijn oude gegeven naam, maar hij gaf ook nooit zijn naam weg, het was een risico. Trouwens, Phantom zou toch alleen maar afschrikken. Al vond hij het zelf.. een beeldschone naam.

"Zeg Fluffypaw," Miauwde hij, en van binnen walgde hij, die naam klonk zo zoet en lief, "Ik weet een geweldig mooi plekje, hier niet ver vandaan," Vertelde Phantom, alsof hij een geweldig spannend verhaal vertelde, "Als je met me mee gaat, kan ik het je laten zien! Er zijn heel veel bloemen, en lekkere plekjes waar je in de zon kan liggen en zelfs veel prooi! Volg mij maar," En met die woorden, liep hij verder het bospad af. Even keek hij over zijn schouder heen om te kijken of ze volgde, maar vervolgens verdween hij plotseling in de struiken.

Die kater, die spierwitte kater bleek echt geweldig te zijn. "Ja, het is echt verschrikkelijk dat er zulke verschrikkelijke monsters op de aarde rondlopen," Ze keek de kater aan met grote ogen en drukte haar rechter voorpoot naar voren en wrijfde ermee in het zand. ''Inderdaad, en op een dag zou ik die katten een lesje leren. Wanneer ik groot ben zou ik ze een voor een laten voelen wat zij al die andere poezen en katten hebben aangedaan.'' een lichte twinkeling verscheen er in haar ogen wanneer ze begon te spreken. Ze was een poes met veel ambitie en en ze gaf nooit op. Ze had grote dromen voor zo'n klein beestje. Maar ze moesten en zouden een voor een uit moeten komen. Het kon niet anders. "Ja natuurlijk mag je dat weten kleine dame," miauwde de kater. Even schrok ze wakker uit haar wilde fantasieën. "Ik ga door het leven onder de naam Shiroi," sprak hij vervolgens. Shiroi een mysterieuze naam, voor een mysterieuze kat. Even knikte ze zijn kant op en keek daarna snel weer weg. "Zeg Fluffypaw," begon hij weer "Ik weet een geweldig mooi plekje, hier niet ver vandaan," Met grote en vragende ogen wachtte ze op wat er volgen zou. "Als je met me mee gaat, kan ik het je laten zien! Er zijn heel veel bloemen, en lekkere plekjes waar je in de zon kan liggen en zelfs veel prooi! Volg mij maar," voordat ze ook maar iets had kunnen zeggen was de kater al omgedraaid en weggelopen. ''Sorry, Shiroi.'' Miauwde ze zachtjes. ''Ik mag eigenlijk niet met vreemde mee.'' Maar zonder dat ze er erg in had liep ze trippelent achter hem aan. Haar pootjes gingen vlug heen en weer om die van hem bij te kunnen houden. Maar snel door hij de bosjes in. Met enige twijfel liep ze voorzichtig naar de struiken waar Shiroi in gedoken was. Haar kleine kopje stak ze door de blaadjes heen op zoek naar de kater die nergens meer te zien was. Vervolgens trok ze haar hoofdje terug op daar nog eens rond te kijken. ''Meneer, meneer!? Waar bent u nou gebleven?'' een lichtte angst was te horen in haar stem. Voorzichtig ging ze zitten en sloeg ze haar staart om haar poten heen.

Alles liep precies zoals hij had uitgestippeld in zijn kop. Hij kon ook redelijk goed inschatten wat anderen zouden doen.Verborgen in een struik, de wind blies in zijn gezicht, de geur van hem weg. Het zou snel afgelopen zijn nu.. Ze had haar van de grens weggelokt van die afgrijselijke clankatten, of tenminste, hij hoopte dat het ver genoeg was. Dingen die niet helemaal geplanned waren werkten op zijn zenuwen. Maar gelukkig, kon hij het poesje al aan horen lopen. Ze riep naar hem, vroeg zich af waar hij was. Een zelfverzekerde grijns speelde opnieuw op zijn lippen, hij had de totale controle gekregen, en zo had hij het het liefst. ''Meneer, meneer!? Waar bent u nou gebleven?'' klonk de stem van Fluffypaw, met nu al een lichte angst. Zo stil als een geest, begon hij een omtrekkende beweging te maken, nu het poesje was gaan zitten. Toen Phantom eenmaal naar haar rug keek. Zwijgend als het graf, zette hij zich af, zijn klauwen uitgeklapt om zich beter te kunnen afzetten. Uiteindelijk sprong hij op haar af, zijn klauwen uitgestrekt, doelend om ze in haar rug te boren en haar tegen de grond te drukken. Terwijl hij zich afzette voor deze laatste sprong in de richting van Fluffypaw, stootte hij een kil gelach uit, hetzelfde gelach dat hij had uitgestoten toen hij haar familie had afgemaakt. Het was tijd.. om het masker te laten vallen.

Dit bericht is verwijderd.

De sfeer begon te verdwijnen, de eerst zo warme sfeer die hier rondhing was weg. Een kille wind kwam van voren tegen haar oortjes aan. Het leek wel alsof ze terug in de tijd was gegaan. Die zelfde sfeer was er in het bos wanneer haar moeder werd vermoord. Die zelfde koude kille en akelige sfeer. Hij leek nooit te verdwijnen. De lach, die ene lach die werd uitgeroepen wanneer haar moeder werd vermoord kwam steeds dichterbij. Alsof die kater hier echt was. Alsof hij hier was om haar af te maken. De tijd was nog niet rijp. Ze had meer te doen ze moest sterk blijven. Ze schudde haar hoofd heen en weer maar de lach verdween niet. Zo snel als haar lichaampje kon draaide het zich om. De verdwenen witte kater kwam met een grote sprong op haar af. Zijn uitgeslagen nagels waren op haar gericht. En voor ze er erg in had lag ze op haar rug met een paar akelige krab wonden in haar gezicht. Het bloed droop er beetje bij beetje vanaf. Het rode donkere bloed wat ze ook zag bij haar moeder. Ze kon niet opstaan ze had haar in zijn ban. Ze kon niet ontsnappen en de grens was te ver weg om iemand te roepen. Daarbij was haar stem amper te horen. Een helpt gemiauw ontsnapte uit haar keel wanneer ze haar mond opende. Alles viel nu op zijn plaats. Hij had haar vertrouwen gewonnen en ging haar zo vermoorden. Hij ging zijn klus afmaken waaraan hij begonnen was. Haar glinsterende oogjes keken naar de hemel op zoek naar iets of iemand die haar kon helpen. Maar alleen een grote gespierde kater was hier. Die van alles van plan was behalve haar te helpen. Dit was iets wat niet was geplant. Ze wou hier weg en snel.

-Hmm, doen we dan dat Silverfang na jouw postje reageert?-

[Prima ]

Haar angst.. hij kon het voelen, het sijpelde uit haar net zoals het bloed uit haar nieuw gevormde wonden. Het spel was gewonnen.. Het vogeltje was gelokt en nu gevangen tussen de machtige klauwen van de jager. Een grijns speelde op zijn lippen en hij bracht zijn mond tot vlak bij haar oor. "Ik zei toch dat je nooit zou ontsnappen.." Fluisterde hij zachtjes met een ijselijk kille stem, maar daarna stootte hij dat bekende ijselijke gelach uit. Ze zou lijden, ze zou voelen dat ze niet moest sollen met hem. Want in zijn ogen had ze dat zeker gedaan door voortvluchtig te zijn. Een zelfverzekerde grijns speelde op zijn lippen terwijl hij steeds meer en meer kracht begon te zetten op zijn nagels, al deed hij dat langzaam, met de bedoeling haar nek te breken. De grijns veranderde langzaam naar eentje die meer maniakaal was, terwijl zijn nagels zich steeds dieper in haar huid boorden. Hij wist dat hij gewonnen had, hij zou ook winnen, ze zou sterven. Zijn zilveren ogen waren nog steeds op het rode bloed gevestigd, dat donkerrood in zijn ogen weerspiegelde.

[Kort, I know, maar anders zou ik powerplayen^^;..]

Verborgen tussen het struikgewas, sloop de zilvere kater steeds dichterbij. Het zachte geritsel van zijn poten versmolt met achtergrondgeluiden van het bos. De muis was nu nog maar een konijnlengte van hem verwijderd, en was nog altijd nietsvermoedend op een zaadje aan het knabbelen. Silverfang drukte zich plat tegen de grond. De muis verstijfde en liet het zaadje uit zijn pootjes vallen, er was iets mis. Razendsnel zette Silverfang zich af van de grond en landde hij met uitgestrekte klauwen op de muis. Het dier kreeg niet eens tijd om tegen te stribbelen, het was met één beet afgelopen. Hij pakte de muis in zijn bek en er ontstond een voldane uitdrukking op zijn zilvere gelaat bij het inademen van de geur van pasgedode prooi. Vervolgens spurtte hij weg door het bos, naar de plek waar hij nog een eekhoorn en een andere muis had verborgen. De clan had niet te klagen tijdens groenblad, maar Silverfang was blij dat hij zijn bijdrage had kunnen leveren aan het vullen van de prooistapel. Tevens was het een goed excuus om zich even uit te leven, en te genieten van het feit dat zijn schouder weer volop genezen was. Een litteken was het enige wat nog restte en zijn eerdere verwonding verraadde.

De zon zakte al weg achter de bomen van het woud toen Silverfang de muis bedekte met gras en aarde. Hij proefde de lucht met open mond, in de hoop nog een prooi te vinden, en de geur die hij opving deden hem zijn spieren doen spannen. Rogue, schoot er door zijn kop toen hij merkte dat de geur niet van een clankat was, noch kittypet. Snel wreef Silverfang met zijn kin over een struik om de grensmarkeringen te verversen, en vroeg hij zich met een grom af wat de Rogue zo dicht bij hun territorium had gedaan. Alhoewel hij het niet had betreden, zinde het hem totaal niet. Rogue's waren niet dom - de meeste dan-, en zouden alleen een clanterritorium betreden met een goede reden. Plots weergalmde er een kil gelach door zijn oren, gevolgd door een zwakke kreet om hulp. Al zijn pelsharen rezen omhoog toen hij, zonder er nog verder goed bij na te denken, de grens achter hem liet en de richting op rende waar hij meende dat het geluid vandaan kwam. Het schouwspel dat volgde deed hem sissen van afschuw. Een redelijk massieve kater, gehuld in een spierwitte vacht, stond met zijn nagels geboord in een kitten van nog geen jaar oud, grijnzend om de leed die hij haar bezorgde. Het riep een ijskoude woede in Silverfang op, een woede die bij hem nog maar een paar keer tot uiting was gekomen. Met een woeste kreet sprong hij van de helling en stortte hij zich met ontblote nagels volop op de kater. Hij boorde zijn scherpe tanden tussen zijn schouderbladen, terwijl hij zich met alle macht voorover gooide om de kater bij de kitten weg te krijgen. Het maakte hem niet uit dat beide gelaten onbekend voor hem waren, wat Phantom die kitten aandeed kon hij met geen mogelijkheid accepteren.

Zijn grote scherpe nagels, doorboorde naar tere huid. Ze voelde de punten steeds dieper in haar vel. Ze voelde en bloed uit de wonden druppen, en ze voelde zich licht worden. Alsof iets het toch weer goed maakt. Alsof haar moeder bij haar kwam, en alsof ze weer thuis was. Dat er nooit iets mis was gegaan. Misschien was het beter zo. Maar een grote zilveren kater kwam met grote sprongen aan rennen en sprong zo boven de spierwitte kater. De nagels die in haar vel zat werden los getrokken waardoor er een aantal sneeën ontwikkelde. Fluffypaw kon niet overeind komen en bleef daarom maar toekijken doe de kater boven op de witte kater stond. Alsof er iemand haar kwam redden. Rustig sloot ze haar ogen en probeerde aan andere dingen te denken. Want dit zorgde er alleen maar voor dat ze meer pijn had. Haar ooit zo mooie vachtje was nu wild door elkaar gegaan, en doorbloed. Dit was de kater die haar moeder ook har vermoord. Dit was die kater die haar moeder had vermoord. Dit was de kater die voor alle ellende in haar leven had gezorgd. Hij was degene die haar leven had afgepakt, en nu ook haar lichaam wou hebben. Alsof haar moeder en zusje al niet genoeg was om zich op af te reageren.

Omg, vet kort stukje HAHAH oke sorry anders ga ik powerplayen, moeten we nie hebben hé

Nog altijd speelde dezelfde zelfverzekerde grijns op de lippen van de sneeuwwitte kater. Wit, de kleur van puurheid, de kleur van onschuld, maar oh zo misplaatst op deze kater, die schaamteloos moorden pleegde. Het bloed dat langzaam uit de wonden sijpelde en uiteindelijk vloeide was voldoende beloning. "Nog een paar laatste woorden?.." Fluisterde hij in haar oor met zijn diepe stem, zo kil als ijs. Maar plots hoorde hij een woestte kreet en meteen zwiepte zijn kop opzij als een zweepslag. Zijn zilverkleurige ogen hadden een bijna maniakale blik. Zijn pupillen waren dunne spleetjes geworden en zijn blinkend witte tanden ontblootten zich toen hij zag dat de kater het op hem gemunt had. Met een enorme kracht werd hij van de kitten afgetrokken waarvan hij het leven wou beëindigen en een woeste grauw maakte Phantom een snelle draai om recht tegenover de zilveren kater te staan. Zijn neusvleugels trilden terwijl de geur van de kater in het rond dreef en zich verspreidde rond de kleine open plek. Daarna rimpelde zijn neusbrug iets van de afschuw die hij voelde. Een ordinaire clankat.. En als hij het zich niet vergiste, een Skyclan kat."Waar bemoei je je mee?" Vroeg Phantom de clankat doodkalm, maar zijn stem zo kil als ijs. "Moet je niet je clan gaan voeren clankatje? Of je grensjes met trots gaan patrouilleren? In plaats van je met mijn werk te bemoeien" Minachting klonk in zijn stem terwijl hij de woorden uitspuwde, het droop gewoon van zijn stem af. Moorden was zijn drug en het werd hem nu afgenomen..

[Excuses-moi voor de kortheid en late reactie, weinig Phantom inspi]

Beide kater keken elkaar woedend aan, alsof ze ieder moment in staat waren elkaar aan flarden te scheuren. Voor even hing er een stille, gespannen sfeer in de lucht, en Silverfang vernauwde zijn lichtgroene ogen toen de witte kater zijn geur in zich op leek te nemen. Vervolgens verbrak hij de stilte met een stem die zijn pelsvacht overeind deed rijzen. 'Moet je niet je clan gaan voeren clankatje? Of je grensjes met trots gaan patrouilleren? In plaats van je met mijn werk te bemoeien,' sprak hij honend. Woest boorde Silverfang zijn nagels in de grond. "Je werk?!" siste hij hem na. "Niemand is gerechtvaardigd levens weg te nemen, zeker niet die van een weerloze kitten. Neem dan iemand bij wie je kansen gelijk zijn, of ben je daar te laf voor?" vervolgde hij, waarbij hij een stap beschermend richting de kitten zette. "Ik weet niet hoe je het in je zieke kop haalt om zijn kleintje pijn te doen, maar ik kan je één ding zeggen: zolang ik leef laat ik je haar met geen poot meer aanraken!" Zijn scherpe blik week niet weg van de kater, en hij liet zijn adem los in een poging zijn kalmte te hervinden, wetend dat zijn woorden bij de witte kater als een uitdaging gevat konden worden. Hij was niet op vechten uit, ook al meende hij elk woord dat hij had uitgesproken. "Luister.." miauwde de kater, nu een stuk kalmer. Echter waren zijn tanden nog altijd ontbloot in een woeste snauw en had hij zijn klauwen gereed. "Ik wil niet met je vechten, maar ik kàn je dit niet laten doorzetten. Verdwijn en laat ons met rust." Hij stak zijn borst voorruit om zijn woorden kracht bij te zetten. Niet dat hij geloofde dat de witte kater zo makkelijk zou toegeven, maar hij had het tenminste geprobeerd. Silverfang spande al zijn spieren aan en wierp Phantom een afwachtende blik.

Haar lichaam was te zwak om zichzelf op te kunnen tillen. En daarna snel weg te rennen. Achter de grote zilveren kater die haar leven aan het beschermen was. Hij leek wel gestuurd te zijn om haar te beschermen. Haar grote blauwe ogen volgde de 2 katers nauwkeurig en hielden ze goed in de gaten. Elke stap die ze zette werd in haar geheugen geprint. Niet dat het wat zou uitmaken, maar het gaf haar een veilig gevoel. Dat ze wist wat er komen zou en dat het niet allemaal onverwacht zou gebeuren. Ze zou hier waarschijnlijk dood bloeden. Hier zou een einde aan haar leven komen. Ze zou naar boven reizen en daar haar rust vinden. Een zucht verliet haar mond. Het leek vanuit haar ogen wel alsof de kater niemand aan het beschermen was. Er was toch nog maar weinig van haar te redden. Enkel een lijfje dat nooit meer iemand zou kunnen vertrouwen. Haar ogen gleden langst beide katers. Een ongemakkelijke stilte hing er rond. Maar de spierwitte kater verbrak die met zijn afschuwelijke woorden. "Moet je niet je clan gaan voeren clankatje? Of je grensjes met trots gaan patrouilleren? In plaats van je met mijn werk te bemoeien" Werk, andere katten afslachten kun je geen werk noemen. Dat is marteling dat is leedvermaak. Dat is walgelijk. Naar neus rimpelde zich op bij de woorden die hij uitsprak. Enkel een zieke geest zou zoiets zeggen. Hij verdient het niet om hier nog levend rond te lopen, hij zou hier moeten liggen. Niet zij. De zilveren kater bleek het met haar eens te zijn. "Niemand is gerechtvaardigd levens weg te nemen, zeker niet die van een weerloze kitten. Neem dan iemand bij wie je kansen gelijk zijn, of ben je daar te laf voor?" vervolgde hij, waarbij hij een stap beschermend richting de kitten zette. "Ik weet niet hoe je het in je zieke kop haalt om zijn kleintje pijn te doen, maar ik kan je één ding zeggen: zolang ik leef laat ik je haar met geen poot meer aanraken!" de woorden van de kater waren duidelijk. Hij nam het voor haar op. Hij leek een grotere broer die ze nooit gehad had. Enkel en alleen al omdat hij het voor har opnam. Hij was groot dapper sterk en wijs. Fluffypaw twijfelde even of ze zich ertussen moest dringen met haar woorden die waarschijnlijk toch niets uitmaakte. ''Het, het is niet erg.'' Miauwde ze kortaf zonder enkele toon. En pijnlijke steek deed een kreet ontsnappen uit haat mond. Ze herpakte zich weer en keek de zilveren kater aan. ''Bedankt dat je het voor me opneemt.'' sprak ze zachtjes. Een lichtte twinkeling was zichtbaar in haar oogjes terwijl het bloed bleef druppen uit haar wonden die de witte kater veroorzaakt had.

Phantom staarde naar de zilveren kater, zijn zilverkleurige ogen duidelijk op zoek naar iets, al was het maar iets heel kleins, wat op een zwakte zou duiden. Want als de zilveren kater hem aanviel, dan zou hij er klaar voor zijn. Wraak.. diep in zijn hart.. ging het allemaal om wraak, iets wat dicht weggestopt was in zijn eigen hart en gedachtes, iets waardoor het meer om een fantoom leek in zijn eigen hoofd. Fantoom... Phantom... Hoe ironisch. Hij wist zelf niet eens meer zeker of het wel zo was, of het gewoon een herinnering was... of iets echts. Maar Phantom wist wel, dat dat zijn doel was, en altijd zou blijven, hoe ver de herinnering ook verwaterde, hoe erg de as van deze herinnering ook vervloog en zich verspreidde.. het bleef altijd een diepgewortelde kern van pijn, wroeging en haat in zijn hart. Iets wat zo diep ingenesteld zat, dat hij er nooit zou verliezen, of kwijtraken..

"Je werk?!" siste de zilveren kater naar hem "Niemand is gerechtvaardigd levens weg te nemen, zeker niet die van een weerloze kitten. Neem dan iemand bij wie je kansen gelijk zijn, of ben je daar te laf voor? Ik weet niet hoe je het in je zieke kop haalt om zijn kleintje pijn te doen, maar ik kan je één ding zeggen: zolang ik leef laat ik je haar met geen poot meer aanraken!" Phantom keek hem ongeïnteresseerd aan en een gaap verliet zijn mond om dit bij te staan. "Luister.. Ik wil niet met je vechten, maar ik kàn je dit niet laten doorzetten. Verdwijn en laat ons met rust." Sprak de zilveren kater, "Je woorden.. spreken je lichaamstaal tegen mijn vriend," Miauwde Phantom bijna te kalm, zijn hoofd iets scheef houdend met nog steeds dezelfde maniakale glans in zijn ogen. "Maar je weet nu vast ook wel... Dat ik mijn prooi niet zomaar laat gaan, ze zal betalen.. boeten.. met haar leven," En met die woorden, schoot Phantom naar voren, om het lot van Fluffypaw te bezegelen.

[[Loooooll post om 2 uur 's nachts]]

Silverfang's nagels boorden zich nog dieper de bodem in toen de witte kater zijn woorden totaal niet leek te interesseren. Niet dat hij iets anders had verwacht, maar het idee dat een kater zo'n kleine kitten - ongeacht wat deze had gedaan - van het leven kon beroven maakte hem woest van frustratie. Hij begreep niet dat er zulke zieke geesten konden bestaan, katten die niks leken te bekommeren om andermans leven. Katten die dierbaren konden doden zonder enige schuld te voelen voor degene die hen lief hadden, zoals bij zijn vader. 'Je woorden.. spreken je lichaamstaal tegen mijn vriend,' zei de witte kater kalm, alsof het allemaal maar een spelletje was. Silverfang wierp hem een sluwe blik. "Misschien, maar dat neemt niet weg dat ik meende wat ik zei," antwoordde hij, eveneens kalm, maar met een kwade ondertoon. Silverfang was, in tegenstelling tot de witte kater, niet iemand die in ieder wezen zijn nagels zette. Hier moest hij een verdomd goede reden voor hebben, en Phantom begon het idee steeds aanlokkelijker te maken. Toch hield hij zich voor niet de eerste te zijn die aanviel, er was nog een kleine kans dat de kater weg zou gaan. Bovendien zou hij, als hij het wel deed, geen haar beter zijn dan hem. Plots klonk er een klein, zacht stemmetje achter hem. Silverfang draaide zijn kop om naar de kitten te kunnen kijken. "Het, het is niet erg," zei ze, waarna ze een kreet slaakte van de pijn. Silverfang vertrok zijn gezicht toen zijn blik vie op het vele bloed dat uit haar kleine lichaampje stroomde. Ze moest snel naar Dreamwave, anders zou ze doodbloeden.
'Bedankt dat je het voor me opneemt.' Silverfang's blik verzachtte teder, en even leek hij geen aandacht te schenken aan de witte kater. Echter hoorde hij hem de woorden zeggen die zijn pelsharen overeind deden rijzen, en vanuit zijn ooghoeken zag hij de witte gedaante naar voren schieten. Zo snel als hij kon zette Silverfang zich af en sloeg hij Phantom weg van de kitten. Hij boorde zijn nagels diep in zijn huid en probeerde hem met zijn sterke voorpoten op de grond te drukken. "Laatste kans!" siste Silverfang kwaad. "Verdwijn, of ik heb geen andere keuze dan dit met de harde klauw* te doen."

*hand. xD

De spier witte kater bleek niet te willen opgeven. En naarmate zij zwakker werd, werden de kater sterker. Er heerste een spannende spanning tussen de twee. Alsof de een zo de ander zou kunnen aanvallen. En dat dan alles zo pats boem zou worden teruggekeerd. Dat ze het zou redden en dat ze morgen gewoon weer vrolijk aan het rondrennen is. Of dat de witte kater zijn werk afmaakt. Dat hij een laatste klap zou geven die fataal was. Die haar het leven afnam. En haar woorden, die ze tegen de zilveren kater zei meende ze. Het maakte haar nu niets meer uit wat er zou gebeuren. Of ze nou vermoord werd of niet. Ze zag het niet meer zitten. Weer een aantal steken schoten in haar buik waardoor ze in elkaar schoot. Haar oren hingen futloos langs haar kopje en er leek bijna geen leven meer in het lichaampje te zitten. 'Bedankt dat je het voor me opneemt.' waren de enigste woorden die gesproken werden. Maar voordat het ook maar bij haar te binnen drong stapte de witte kater naar voren. Zijn poten kwamen dichterbij. En Fluffypaw kneep haar ogen dicht in de hoop dat dit alle een grote enge droom zou zijn. En dat ze zo wakker zou worden. Naast haar moeder en haar zusje. Dat ze samen rond aan het spelen waren en dat die verschrikkelijke kater nooit langs was gekomen. Wat had ze gedaan om dit te moeten verdienen. Misschien was weglopen de enige manier om hier vanaf te komen. Maar haar spieren kon ze niet meer aanspannen. Het gevoel in haar lichaam werd steeds minder. Ze bleef ademhalen en kunnen zien. Maar haar spieren en zenuwen werkte niet meer zoals het hoorde. Het zou snel afgelopen zijn. Rustig sloot ze haar ogen en wachtte af op wat er zou komen. Ze wachtte af tot ze haar ogen weer zou openen en zou genoegen nemen met waar ze terecht zou komen.

-oke oke, misschien gaat ze volgende berichtje dood, of het berichtje daarna-

"Laatste kans!" siste de zilveren kater kwaad tegen hem, al was Phantom totaal niet onder de indruk. "Verdwijn, of ik heb geen andere keuze dan dit met de harde klauw te doen." De kater boorde zijn nagels in Phantom's huid. Maar Phantom deed geen enkele moeite om overeind te komen. In plaats daarvan, begon hij heel erg rustig te spreken, alsof het helemaal niks uitmaakte dat hij het niet kon af maken. Een scheef grijnsje speelde op zijn lippen. "Ik vraag me af.." Miauwde hij, zijn stem zacht, maar oh zo kil, "Ik vraag me af.. hoeveel katten er al gestorven zijn.. onder het regime van jullie clankatten.. Want jullie.. zijn de grootste moordenaars," De grijns werd breder, "Al die oorlogen.. al die border fights.. allemaal kosten het levens... veel meer levens dan een enkele kat met zijn eigen klauwen kan doen.. dus hoe kun je beslissen.. wat ik fout doe?.." Een heel verhaal hing hij op, hij bleef nu een tijdje stil. De grijns werd weer breder, zijn blinkend witte tanden ontbloot en de maniakale glans speelde weer op zijn lippen. "Elke hartslag.. sijpelt er leven uit haar, en elke hartslag.. is weer een moment te laat, tijd is kostbaar beste clankat.. en haar tijd begint op te raken.. Maar wat ga je doen? Als je me los laat.. maak ik er een einde aan, maar als je me niet los laat.. bloed ze dood.." Hij keek de zilveren kater recht in zijn ogen aan, geen grijntje angst, "Oh de dilemma's.."

-FLUTPOST-