Unexpected

De poes ging op een heuvel staan. Het beeld was best wel mooi om te zien. De kleine laag witte sneeuw om haar heen maakte alles nog mooier om te zien, al voelde Frost zich alles behalve mooi op het moment. Ze was bezweet en al haar haren waren alle kanten op aan het waaien. Nu was ze echter niet op haar uiterlijk aan het letten. Een konijn was langs haar gekomen en ze was er niet al te blij over. Ze had nog bloed op haar nagels van het beest ook, maar nee hoor haar grip moest niet genoeg zijn. Het was nog een zwak exemplaar geweest ook. Met een zucht ging ze van de heuvel af en liet zichzelf even kort een pauze houden. Het was al laat en ze had nog niks. Dat was niet iets wat ze wou, dus dat was de reden dat ze nog hierbuiten was. Frost had een groot uithoudingsvermogen die soms ten kostte van zichzelf werkte, zoals nu. Met haar oren nog op de omgeving ging ze zitten haar ogen waren niet echt oplettend, vooral omdat ze dus moe was van het rennen van eerder. Het al lang bezig zijn maakte haar ook moe in haar hoofd. Nou ja, het uithoudingsvermogen was wat haar overeind hield. Ze moest toegeven dat ze niet de hele dag buiten was geweest. Een patrol had ze niet meer echt zien langskomen, maar ze was vandaag wel langs de borders geweest. Voor zichzelf vooral. Al hield ze wel van gezelschap hoor. Een geur kwam haar neus binnen en kort legde ze haar oren in haar nek. Een echte kat kon ze er niet in herkennen dus ze draaide zich om, hopend dan iemand te zien. Er was een duidelijk windclan geur, een windclan kat was het zeker en zodra ze omgedraaid was zag ze al snel een rode poes die ze goed herkende.

+ Everstar

Het was wie ze dacht en ze knikte koeltjes naar haar. Ze had niet voor niets de naam Frost gekregen. Als kleine kitten was ze verschrikkelijk koel en rustig gebleven en tot de dag van vandaag was dat iets waar ze het beste in was. Een keer inademen en uitademen deed wonderen. De vraag van de helemaal rode poes was een normale introductie vraag. Tja ze wist eigenlijk niet wat ze anders had verwacht. Een korte blik ging naar haar eigen vacht. "Je wil niet weten", zei ze met een korte glimlach en daarna draaide ze zich kort naar de plek waar ze het konijn had zien verdwijnen. Geen idee hoe zijn 'huis' daaronder er wel niet uitzag, maar hij zou er ooit uit moeten komen. Al zou zij hier niet blijven wachten daarop. "Die konijnen familie wordt ook steeds weer kleiner", zei ze terwijl ze de ander weer aankeek en wat beleefd naar haar toe stapte. De wind zou anders de woorden zo naar de twolegs blazen, zo erg was het. "Bevalt me helemaal niks." Het beviel haar inderdaad voor geen meter. Nee ze had liever meer prooi, maar wie niet? De hele stroom apprentices die ze had gezien maakten haar eigenlijk ook niet al te vrolijk. Al zouden die het wel snel leren natuurlijk. Maar leren zonder prooi was moeilijk en ze zouden waarschijnlijk de helft langs laten gaan, maar het was wat.  

Outlook rock? Oh dat kon misschien nog werken. De konijnen konden daar misschien nog schuilen. Heel veel katten waren daar niet op het moment. Het was koud en katten zaten liever in het kamp. Ze moest toegeven dat zij dat liever ook zat. Nadat ze iets te eten zou hebben natuurlijk pas. De poes liet kort haar poot over haar  hoofd gaan om wat haren toch iets beter op de goede plek te krijgen. Ze knikte daarna. "Goed idee. Ik ga wel met je mee." Als ze toch niet terug zou gaan voordat ze iets had, waarom dan niet gewoon naar outlook rock gaan? Als Everstar gelijk had was het alleen maar fijn. Zo achter die beesten aan blijven rennen zou haar alleen maar uitputten. De poes begon met lopen richting de stenen en zuchtte. Ze was te moe om echt manieren te houden op het moment. Meestal was ze een nette poes, maar de manier waarop ze eruit zag was niet bepaald netjes. Heel erg was het niet. Haren wat door elkaar en haar poten waren niet helemaal wit meer. Dat was het eigenlijk. Maar de poes voelde zich verschrikkelijk. Eigenlijk had ze liever geen anderen gezien op het moment, maar tja wat deed je er nu aan? "Ik moet wel toegeven dat ik me verschrikkelijk mooi voel." De sarcasme droop gewoon van haar stem. Het was heel duidelijk dat ze het tegenovergestelde bedoelde.

De woorden van Everstar waren waar, maar als je er uit zou zien als een natte mob dan werd je ook niet echt meer serieus genomen. Dat was de reden dat zij haar vacht goed hield. Frost was geen lelijke poes, al ze een lelijke poes was geweest dan was ze niet zo hoog gekomen. Haar familie was wel een hoge familie in de windclan die best wat aandacht trok. Zo had je daar een paar van. Er waren hogere families, maar je hoefde niet de hoogste te zijn natuurlijk. Kort trok ze haar mondhoek op. "Wijze woorden", zei ze terwijl ze haar leader even kort aankeek. De rotsen kwamen al snel in zicht en de poes deed haar mond iets open om eventuele konijnen te kunnen opvangen. Aan de onderkant van de rotsen ving ze gaten op en de geur van konijnen kwam ook bij haar binnen. De poes zakte wat door haar knieën. "Er zijn er wat, of ze waren er. Dat moeten we even uitvinden." Haar blik ging naar de ander.

Everstar bleef stil en Frost begon gelijk om zich heen te kijken. De poes keek alleen een hele andere kant op dan de ander. Daar was niks, maar toen ze de ogen van de ander volgde zag ze al snel een neusje. Beide hadden het dier nu in het oog. Wat konden ze doen om hem het gat uit te krijgen? Wachten zou de beste optie zijn. Het konijn was aan het kijken of het veilig was, zo leek het. Als het veilig zou zijn volgens het konijn zou het eruit gaan. Misschien zelfs meerderen. Met z'n tweeën konden ze natuurlijk niet 5 konijnen vermoorden. De poes ging dichtbij de grond zitten en wachtte af. Het duurde niet lang of 1 konijntje sprong het hol uit. Grappig hoe ze de twee rode katten nog niet zagen. De konijnen gingen steeds iets verder en na een tijdje kwam Frost in actie. De poes ging met een paar krachtige renpassen voor het hol staan. Het konijn zou haar snel wel ruiken en zien. Vond ze geen probleem. Het konijn zou de andere kant op gaan. Hopelijk zou Everstar het inzien en op de goede plek gaan staan. Voor de zekerheid keek ze nog even naar haar en daarna naar de plek waar het beest waarschijnlijk heen zou gaan. Anders zou ze zelf maar moeten rennen helaas. Het was jammer dat het maar 1 konijn was, maar daar was ze eigenlijk wel blij mee. Meer kon je niet wensen eigenlijk. Ineens merkte het dier het op. Had niet lang geduurd. Nu was het tijd om te gaan rennen. Frost sprong naar voren en haar krachtige achterpoten zorgden ervoor dat ze op snelheid kwam.

Het konijn deed precies wat verwacht werd en rende naar Ever die hem de pas afsneed toen het wegsprong. Ineens draaide het dier zich om. De doodsangst was te zien in zijn blik, maar de clan had honger en ze hadden hem nodig. Een paar dieren moesten hier helaas het slachtoffer van zijn. Het kwam recht op haar af en Frost haalde met haar klauw uit naar de snuit van het beest. Het vloog tegen de grond en de poes boog over haar heen en beet het dood. Ze hield kort haar tanden in het beest en tilde het wat op zodat de zwaartekracht ook nog zou helpen met het doden. Het hartje stopte met kloppen en toen liet ze los. Het bloed likte ze van haar tanden en als snel was er niks van bloed meer te zien. Alleen op het konijn. Haar ogen bleven op het konijn staan. "Er zijn er meer", begon ze. Nu draaide ze zich om. "Nou we hebben duidelijk een nieuwe plek gevonden." Kort trok ze haar mondhoek op en keek naar het konijn, geen idee wat ze wou doen nu. Alleen was ze waarschijnlijk nu naar het kamp gegaan, maar nu waren ze met z'n tweeën. Dus ze konden twee dieren mee terug nemen heel misschien allebei 2. Met haar poot gaf ze een duw aan het beest. Het was echt dood.

"Nog maar eentje proberen te vangen dan?", zei de ander en ze keek achterom en knikte. Kort keek ze weer naar het konijn. Tja ze had gelijk. Hoe meer eten hoe beter. Met een zucht draaide ze zich om. De geur van de konijnen zorgde ervoor dat ze honger kreeg. Haar maag rommelde. In het kamp zou zij eten. Nog even doorzetten. "We zullen misschien wel even moeten wachten", hoorde ze de andere poes zeggen. Net toen ze wou instemmen verbeterde de rode poes zich echter. Wat in de war keek ze haar aan en zo zag ze nog een bruin konijn zitten. Domme beesten ook. 'Henk het konijn verlaat het hol en komt niet terug, dus ik zal ook maar eens gaan.' Natuurlijk dat is hoe het werkt. Niet zulke slimme beesten. Frost kreeg een grijns op haar gezicht. "Nou kijk eens aan", zei ze met een korte blik naar de ander. Deze keer leek Everstar het hol af te snijden als ze het goed zag? Ook zij kwam in beweging. Grijns van haar gezicht en ging op een goede plek staan. Ergens nog in een struik. Haar wit-rode vacht kon goed mengen met het grijze struikje. Haar ogen hield ze op het konijn en Everstar.

Het konijn begon te stampen en geïrriteerd kneep ze haar ogen tot spleetjes. Een iets slimmer konijn was dit. De achtervolging kwam er wel snel achteraan. Everstar begon te rennen zoals een echte Windclanner dat deed en ze ging zelf klaarstaan zodat ze haar krachtige achterpoten zou kunnen gebruiken. Al snel kwam het beest op haar af en de ander vertraagde. Haar beurt. Het konijntje rende net langs de struiken, dus een al te grote sprong was niet nodig. Aangezien het beestje zo erg op snelheid was kon het niet snel omdraaien en rende eigenlijk haar poten in. Heel veel hoefde ze niet te doen. Één beet in de nek van het beest en het was dood. De poes pakte het op en liep richting de ander. Andere konijnen zouden ze vast niet vangen nu ze gewaarschuwd waren. Nu konden ze eigenlijk wel terug gaan lopen.