Moonshine

Toen de zon langzaam verdween en het donker zijn intrede maakte, was de kleine poes nog altijd niet terug in het kamp. Ze zat een beetje in de knoop met zichzelf. Ze wilde heel erg graag eens gaan jagen met haar halfzusje, maar ze zag Canarypaw nog amper sinds de ceremonie. Ze vervreemdde van haar eigen en enige familie.. Een overvliegende kraai liet haar ogen naar boven gaan. De hemel was nog niet helemaal pikdonker, maar de maan was op weg naar het hoogste punt, waar de zon een paar uur geleden nog had gestaan. Ze hield van de maan, ze verkoos het boven de zon. Waarom wist ze eigenlijk niet. Haar oortjes spitsten zich toen ze wat achter zich hoorde ritselen.

+ Foxfire

Klaarwakker opende Foxfire haar ogen. Het was nacht, maar ze had steeds vaker dat ze 's nachts wakker werd om een onbekende reden. Oké, misschien was de reden niet helemaal onbekend; misschien wilde ze Yu wel opnieuw zien. Maar om iedere nacht uit het kamp te sneaken was niet een geweldig idee. Toch besloot Fox het vandaag wel te doen. Als iemand ernaar vroeg kon ze altijd zeggen dat ze toch niet moe was, dan liet ze alleen maar wat info weg. Ze liep het territorium in, richting de grens, maar haar plannen werden verstoord toen Snowypaw tegenkwam, haar apprentice. "Hey Snowy." miauwde Foxfire dus maar met een geforceerde - maar echt lijkende - glimlach op haar gezicht. De ander had haar moeilijk niet aan kunnen horen komen, dus probeerde de warrior Snowypaw niet eens te ontlopen.

Toen de grijze poes haar kop omdraaien zag ze tot haar verrassing haar eigen mentor aan komen lopen. Nou ja, het was altijd beter dan een onbekende kat of wie weet zelfs een kat uit een andere clan. Ze was nou eenmaal nog niet bepaald sterk, ze had alleen het territorium nog maar gezien. "Hey Snowy," miauwde de rode poes met een glimlach op haar gelaat. Haar blauwe ogen keken haar indringend aan, maar toen verzachtte haar blik. Een voorzichtige glimlach verscheen op haar gezicht. "Hey, Foxfire.." sprak ze toen langzaam uit. Eigenlijk had ze totaal geen zin in een gesprek, maar goed. Nu ze haar had aangesproken, moest ze maar respectvol zijn en haar niet negeren. Ze keek nogmaals naar de maan en gunde de rode poes geen blik meer.

"Hey, Foxfire.." miauwde Snowypaw net zo enthousiast als zijzelf. Een vragende blik kwam in de gouden ogen van Fox. "Is er iets?" vroeg ze dus zacht. Ze moest er goed voor zorgen dat het goed ging met haar apprentice; niet alleen met haar trainingen en kennis, maar ook met haar problemen of dingen waar ze mee zat. "Je kan me alles vertellen," voegde ze er nog aan toe met een glimlach, al was dit niet helemaal waar. De vorige keer dat Airpaw - haar zusje - wat verteld had was ze boos geworden.

De kleine, grijze kattin zag een vragende blik verschijnen in de goudkleurige ogen van haar mentor. Het was fijn om toch een volwassen kat te hebben die zich om haar bekommerde. Toch was ze niet echt een sharer. "Is er iets?" vroeg de rode poes dan ook zacht. "Je kan me alles vertellen," voegde ze er met een glimlach aan toe. De blauwe kijkers van de kleine poes veranderden hun koers niet, ze bleven gericht op de maan. De maan, samen met de nacht, had iets magisch. Iets dat de dag nooit overtreffen kon. Toch liet de vraag van Foxfire haar nadenken. Waar zat ze eigenlijk mee en waarom zat ze daarmee? Haar gedachten waren één grote warboel van gevoelens. Haar familie flitste voorbij, maar ook haar drang om beter te moeten zijn dan ze was. Ze was niet perfect, natuurlijk niet, aangezien niemand dat was. Maar toch, ze moest en zou beter zijn dan alle anderen. Haar blik gleed even naar haar kleine pootjes. Hoe zou ze in hemelsnaam hiermee kunnen vechten? Toen richtte Snowypaw haar ijsblauwe ogen op haar mentor. "Ik ben niet perfect," bracht ze toen een beetje hakkelend uit. "Ik moet.. perfect zijn." Haar stem haperde even en ze slikte een paar tranen weg. "En.. ik ben niet stoer genoeg.. maar dat ga ik veranderen." Ze zou hoe dan ook veranderen. Ze zou rebels worden. Heel erg rebels.

Het antwoord van Snowypaw bleef voor een hele tijd uit, en Foxfire vroeg zich na een tijdje af of deze wel zou komen. Maar uiteindelijk begon de jonge apprentice met spreken en verbaasd om de woorden trok de nieuwe warrior haar wenkbrauw op. "Ik ben niet perfect," miauwde de zwart witte poes. "Ik moet.. perfect zijn. En.. ik ben niet stoer genoeg.. maar dat ga ik veranderen." met grote, gouden ogen keek de rode poes de ander aan. Niet perfect en niet stoer genoeg, hm? "Snowypaw." begon ze en keek de ander diep in haar ogen aan. "Je hoeft helemaal niet perfect óf stoer te zijn." miauwde ze en glimlachte. "Het is helemaal niet erg als je niet zoals iedereen bent, want dat maakt je uniek. Ik trek me toch ook niks van anderen aan," vertelde ze Snowypaw en stapte naar haar toe, waarna ze haar poot om de jonge apprentice heen sloeg. "Je bent goed zoals je bent."

Ze schaamde zich voor de kat die ze was. Ze gedroeg zich nou eenmaal niet helemaal alsof ze een volbloed Shadowclanner was, maar dat was ze nou eenmaal wel.. Toen haar mentor haar naam riep, keek ze op. Ze zag de doordringende blik in de goudgele ogen van de volwassen kattin. "Je hoeft helemaal niet perfect óf stoer te zijn," miauwde ze, gevolgd door een glimlach. Een cynische blik verscheen in de ogen van Snowypaw. Dat kon wel zo zijn, maar waarom pestte Viperpaw haar dan .. ? "Het is helemaal niet erg dat je niet zoals iedereen bent, want dat maakt je uniek. Ik trek me toch ook niets van anderen aan," vertelde ze daarna. De rode poes stapte wat in haar richting. Voordat ze achteruit kon deinzen, voelde ze de poot van haar mentor al om haar heen geslagen. "Je bent goed zoals je bent." De cynische blik was nog niet verdwenen uit haar ijsblauwe ogen en langzaam maakte ze zich los. Ze ging recht voor de poes staan en keek haar recht aan, alsof ze door haar heen keek. "Als ik goed zou zijn zoals ik was, werd ik niet gepest. Dan was ik perfect geweest. Uniek zijn is niet alles," klonk er scherp uit haar bek. Het was allemaal gefaket, maar dat was totaal niet merkbaar. Ze kon dit toneelstukje wel opvoeren, zelfs voor haar mentor. "Ik zal de beste warrior van de clan worden, en al die katten die me ooit pijn hebben gedaan dan eens de les leren." Haar stem klonk arrogant, ook in haar ogen was de arrogantie af te lezen.

Met een snelle beweging trok Snowypaw zichzelf weer vanuit Fox haar grip en verbaasd trok ze haar wenkbrauw op. Uhm, oké? Dat was niet wat ze verwacht had. "Als ik goed zou zijn zoals ik was, werd ik niet gepest. Dan was ik perfect geweest. Uniek zijn is niet alles," beet de apprentice haar toe en Fox kwam met een diepe zucht overeind. Haar idee had dus precies niet uitgewerkt hoe ze het gewild had. "Ik zal de beste warrior van de clan worden, en al die katten die me ooit pijn hebben gedaan dan eens de les leren." de plotselinge omslag van karakter deed de rode warrior twijfelen. Ze had allang door dat dit niet was zoals Snowypaw werkelijk was, maar wat ze eraan moest doen? "Snowy, zo werkt het niet." miauwde ze dus ook, haar stem nu wat harder en krachtiger. "Wie pest je? Want dat is niet de bedoeling." ging ze verder.

Een diepe zucht verscheen uit de mond van Foxfire. Misschien had ze wel door dat ze dit allemaal fakete. Maar dat is niet de bedoeling. Ze moest sterk overkomen, ze kon alles, ook zonder mentor. Oké, misschien niet alles.. Ze had moeite met jagen. De stem van de rode poes die haar mentor was, weerklonk opnieuw. "Snowy, zo werkt het niet," miauwde ze, met een hardere en krachtigere stem dan ze eerst had. Waarschijnlijk had ze door dat Snowypaw er toch tegen in zou gaan, zeker als ze rustig en zacht zou doen. "Wie pest je? Want dat is niet de bedoeling," ging Foxfire verder. De felblauwe ogen van de apprentice keken naar de volwassen kattin. Moest ze nu vertellen van haar angstaanjagende ontmoeting met Viperpaw en zichzelf laten gaan waarbij ze zou breken? Of zou ze zichzelf gewoon sterk moeten houden en maar doen alsof er niets gebeurd is en het haar allemaal maar niets deed? Een denkrimpel verscheen algauw op haar gelaat. Maar deze bleef niet al te lang zichtbaar. Ze had een keuze gemaakt, om toch haar mentor in vertrouwen te nemen. Toch zou ze proberen niet te breken, aangezien geen enkele kat dat softe gedoe hoefde te zien. "Viperpaw vertelde me enge verhalen en hij noemde me dom.." sprak ze toen, met een wat zachtere stem. "Maar ik wil het gewoon niet laten merken. Hij is gewoon een verschrikkelijke kater." Haar blauwe ogen gleden weer naar de schoonheid van de maan.

De wit met zwarte apprentice was duidelijk in tweestrijd en Foxfire vond het vervelend om te zien. Zijzelf had ook zovaak ruzie met haarzelf; pas nog, met Airpaw en Yu. Ze was eerst boos geworden op Airpaw omdat ze met een BloodClanner omging, maar zelf? Zelf ging ze dezelfde avond nog helemaal knuffelen met Yu, ook een BloodClanner. Tja, wat doe je dan? Het vrat nog steeds aan haar. Ze hoorde Snowypaw adem halen en snapte snel uit haar gedachtes, waarbij ze de apprentice aankeek. "Viperpaw vertelde me enge verhalen en hij noemde me dom.." miauwde het poesje toen en klonk al een stuk minder 'zelfverzekerd'. "Maar ik wil het gewoon niet laten merken. Hij is gewoon een verschrikkelijke kater." Foxfire zocht naar een kop bij de naam Viperpaw, maar ze wist niet precies over wie het nou ging. "Hoe kan je nou dom zijn als je enge verhalen niet leuk vindt? Dan is hij eerder dom om zo'n domme opmerking te maken." grinnikte ze en keek met een grijns naar de apprentice. "Weet je, als je niet wilt laten merken dat je onzeker bent, dan kan dat ook anders dan je voordoen als een heel andere kat. Negeer hem gewoon, dat is misschien niet het makkelijkst maar wel het beste. Want als je hem negeert, ben jij er klaar mee en hij waarschijnlijk ook. Maar als je je voordoet als een ander dan krijgt hij wat hij wilt en jij voelt je daardoor vervelend. Heb ik gelijk of niet?"
- Fox de psychiater hoor :")

De blik van haar mentor was op haar gericht, en ergens voelde dat fijn en vertrouwelijk. Alsof ze eindelijk ergens zichzelf mocht zijn. Ze had zelf namelijk sterk het gevoel dat er op haar voorhoofd stond geschreven dat ze vreemd was en geen Shadowclanner, omdat ze eerst nogal verlegen was. "Hoe kan je nou dom zijn als je enge verhalen niet leuk vindt? Dan is hij eerder dom om zo'n domme opmerking te maken," grinnikte Foxfire met een grijns naar haar. Ergens kwam er toen een scheurtje in het vertrouwen, maar Snowypaw liet het niet zien. "Weet je, als je niet wilt laten merken dat je onzeker bent, dan kan dat ook anders dan je voordoen als een heel andere kat. Negeer hem gewoon, dat is misschien niet het makkelijkst maar wel het beste. Want als je hem negeert, ben jij er klaar mee en hij waarschijnlijk ook. Maar als je je voordoet als een ander dan krijgt hij wat hij wilt en jij voelt je daardoor vervelend. Heb ik gelijk of niet?" Haar felblauwe oogjes staarden een beetje leeg naar de rode poes voor haar. Wat ze zei klopte natuurlijk wel, maar toch was het makkelijker gezegd dan gedaan. Ze voelde zich zo ondergeschikt aan iedereen in de hele clan, omdat die anderen veel slechter waren dan zij was. Natuurlijk, iedereen is anders en uniek bla bla bla. Maar toch is het een stuk fijner om erbij te horen. Dus wat Foxfire ook zei, ze zou wel gaan veranderen. "U.. u hebt wel gelijk maar het is moeilijk," sprak ze toen maar zonder de kattin aan te kijken.

Het leek er niet op dat de zwart-witte apprentice echt overtuigt was zoals ze gehoopt had. "U.. u hebt wel gelijk maar het is moeilijk," hierbij knikte Foxfire. "Ja, het is moeilijk, dat weet ik." miauwde ze met een kleine glimlach. "Ik hoor er ook niet echt bij, weet je." nee, je had de populaire gang van Tallshadow, Littlestream en Acefray. Nou was zij wel vrienden met Ace, maar de rest - daar ging ze niet echt mee om. En natuurlijk was er nog haar geaardheid waar ze de laatste tijd zelf onzeker over was. Ja, Fox wist echt wel hoe het was om er niet bij te horen en zij had het geprobeerd te veranderen door een grote bek op te zetten. Het had niet gewerkt. "Weet je, ik heb het ook geprobeerd," miauwde ze, waarna ze met haar poot naar Snowy wees. "Stoer doen, een grote bek opzetten," vervolgde ze toen. "Maar ik hoor d'r ook niet bij. En toch ben ik nu een warrior en heb ik twee geweldige apprentices die ik mag trainen." het laatste miauwde ze er zelfverzekerd bij. "Misschien lijkt het nu niet alsof het goed komt, maar uiteindelijk zal het allemaal wel op z'n plek vallen. Geloof mij, ik ben gelukkig ook al ben ik niet één van de populairste." ja, ze was gelukkig. Maar nog niet het gelukkigste dat ze kon zijn. Ze zou pas echt gelukkig zijn als ze bij Yu kon zijn, maar ook in de Clan kon blijven.