Darkness in life |Stormpaw first|

Swanpaw liep naar het beekje, een eind van het kamp, nadat hij had gejaagd en een konijn had gevangen. De prooi was schaars, en jagen begon al lastig te worden. Hij nam enkele gulzige slokjes van het water en stak zijn kop even in de beek. Vervolgens schudde hij zijn kopje uit en ging liggen op de grond. Hij nam een kleine hap van het beest en kauwde er met een zuur gezicht op, hij had geen honger, maar dat had hij de hele dag al niet, dus besloot hij maar te eten. Vermoeid legde hij zijn kop op zijn poten en sloot zijn ogen, hij was zo moe. Plots rook hij een Windclangeur, de kater bromde kort, hij had geen zin in een babbeltje, hopelijk bleef de geur waar hij was, lekker ver weg.

-First Stormpaw

"Hallo." Swan schrok van een stem, hij was in slaap gedommeld, en die kat was dus dichterbij gekomen. Hij keek om, het was Stormpaw, hij zag hem wel eens in de apprentice den, maar praatte nooit met iemand, dus ook niet met Stormpaw. Hij leek zelfzeker, helemaal anders dan Swan, die zo verlegen was dat hij asociaal benoemd zou kunnen worden. "Hallo," zuchtte hij terug, want dat was tegenwoordig het enige dat hij deed, zuchten. Hij draaide zijn hoofd naar het konijn en nam voorzichtig een hap, alsof er maden in zaten. Hij moest eten, al had hij absoluut geen honger, het zien van je eigen ribben ziet er echt niet gezond uit. "Jij ook wat?", vroeg hij met een knikje naar zijn prooi en legde het toen op een awkward stilzwijgen, hij had te weinig energie om te praten.

Na een zuchtend antwoord van de andere kater was Storms zelfzekerheid weggezakt, deze kat had helemaal geen zin om te praten en dat was duidelijk. De rosse kater wist niet goed wat hij moest doen, hij stond daar ongemakkelijk en was van plan om de steeds langere stilte te verbreken toen de witte kater "Jij ook wat?" miauwde. Storm keek weifelend naar de prooi, hij had echt geen honger maar misschien was het onbeleefd om nee te zeggen. Dus antwoordde hij weinig overtuigend: "Ja graag.", Storm wou nog iets zeggen, maar er schoot hem niets te binnen dus mauwde hij maar: "Hoe gaat het?"

De kater antwoordde slapjes dat hij ook wel wat wou, dus schoof Swan het naar hem toe. Het liefst wou hij wegkruipen in een hoekje, ver weg van alles en iedereen. "Hoe gaat het?", vroeg Stormpaw, wat ironisch zeg, je zag toch dat hij er afgrijselijk uitzag! "Beter kan niet," fluisterde hij, hopend dat de kater het niet kon verstaan, hij wou niet sarcastisch en onvriendelijk doen, maar dat moest eruit. "En met jou?" De rosse tabby zag er gezond en fit uit, zijn leven was vast perfect, een geweldige mentor, mega trainingskills, een goede vechter. En Swan, wie is dat zelfs? Is het niet die kleine witte in de hoek daar? Die ene die niets kan? Dat was wat anderen zouden zeggen, en ook dachten over hem. Want hij was niets of niemand, hij was niet belangrijk, alleen goede vechters en goede jagers waren belangrijk en leuk, pech voor hem.

De jonge kater hoorde Stormpaw zuchten, het leven was hard ja, leer er mee leven. "Wel oké denk ik." Hij knikte en staarde voor zich uit. "Is dat allemaal voor mij, moet jij niets meer hebben?", mauwde de kater toen hij zijn konijn naar hem toeschoof. "Inderdaad," antwoordde hij glimlachend, en vervolgde toen serieus: "Maar als je het niet wil hebben kan je het laten liggen hoor. En nee, dank je, ik heb genoeg." Zijn buik rommelde, shit. Hopelijk had de kater het niet gehoord, het was dan ook heel zachtjes geweest.

"Maar, er is bijna nog niets van gegeten!?" riep de rosse kater verbaasd uit, dat hij het nu pas zag. "So what?" bromde hij, wat kon het hem schelen dat er enkel twee hapjes van het konijn waren genomen? Dan was er meer voor hem... "Zeker dat je genoeg hebt? Voor mij moet je niets overlaten, ik heb niet echt honger." Hij gromde, natuurlijk had hij genoeg! Zag hij er soms uit van niet?! Oké, slecht voorbeeld, maar hij had écht genoeg. "Eet maar," mauwde Swan tenslotte luchtig, als hij nog één hap zou nemen zou hij moeten kotsen, en daar had hij geen zin in. Hij zuchte luid en hoorbaar, probeerde vervolgens op te staan om weg te wandelen, maar zijn poten trilden onder zijn gewicht, dus besloot hij maar te gaan liggen. "Maar als je geen honger hebt," miauwde de witte kater, "dan geven we het wel aan iemand die het echt nodig heeft en zelf niet kan jagen."

Storm keek verbaasd toe hoe de witte kater hem afsnauwde, dat was wel het laatste wat hij had verwacht. Hij wou alleen helpen, Swan was nu wel heel mager. Maar de rosse kater voelde dat hij er maar beter over op kon houden, dit was dus waarom hij liever alleen was. Dan kon hij ook niet ruziën zoals nu, wat had je daar nou aan! Storm zei even niets en liet zijn verontwaardiging om de onterechte woede wat afkoelen. Hij luisterde niet echt toen de witte kater iets zei, maar hoorde wel hoe rustiger verder ging: "Maar als je geen honger hebt, dan geven we het wel aan iemand die het echt nodig heeft en zelf niet kan jagen." Dat was een goed idee vond Storm, dan konden ze er in ieder geval niet meer over discussiëren."Oké, laten we hem naar het kamp brengen,"  mauwde de rosse kater. Storm kon zichzelf wel slagen, hoe dom was hij geweest om over die stomme prooi door te gaan! Weer een mogelijk vriend of wat dan ook minder. Met hangende schouders pakte de kater het half opgegeten konijn en ging op weg naar het kamp.