Evil at night

Raptorkit keek om zich heen. Zijn heldere, levendige ogen keken van links naar rechts en toen stak hij de open plek over naar de uitgang van het kamp. Toen hij buiten het kamp was krulde zijn lippen op. Wat hij nu precies ging doen wist hij niet. Maar hij had de regel gebroken en daar was hij allang blij mee. Raptorkit liep door en keek omhoog naar de nachtlucht en het was helder. Het boeide hem echter niet. Schoonheid maakte hem helemaal niks uit. Behalve Mousekit dan. Mousekit boeide hem wel. Maar als ze er niet was, was ze er niet en dan was Raptorkit de gestoorde hij. Raptorkit lachte hard op terwijl hij door liep.

OOC: Open.

Swanpaw zag een kitten het kamp uitglippen, en bedacht dat dat niet mocht. Hij liep achter de kitten aan en realiseerde dat het Raptorkit was, het kleine pestkopje. Hij volgde hem stil en liep zo dat de wind naar hem toe waaide, hij wou weten waar de kit naartoe liep. toen hij erachter kwam dat de kitten nergens naartoe liep, besloot hij hem te verrassen. "Wel wel," mauwde hij, op een onzekerdere toon dan dat hij zou willen, "wat doe jij hier?" Hij keek de kitten fronsend aan, waarschijnlijk zou hij weer eens wat fratsen uithalen. Hij bedacht zich zijn kittentijd, toen Raptor de nursery onveilig maakte met zijn beste vriend, Tigerkit, het verbaasde hem dat hij er niet bij was.

Misschien kon hij vast beginnen met jagen, of een boerderij op t rogue gebied opzoeken. Maar natuurlijk wist Raptorkit niet hoe hij daar komen moest dus bleef hij stil staan. Hij grinnikte en hoorde toen een stem. "Wel wel," miauwde de kat. Raptorkit draaide zich nonchalant om en grinnikte. "Hé, hallow Swanpaw," miauwde hij met een gemene grijns. "Wat doe jij hier?" vroeg de kater. Raptorkit zwaaide met zijn staart en keek naar de witte kater. "Gewoon, het gebied ontdekken kijken wat ik even zou kunnen uitvreten," miauwde hij luchtig terwijl hij met vernauwde ogen naar de kater keek. "En nu? Ga je me terug brengen naar het kamp?"

Het katertje vernauwde zijn ogen, Swan deed hetzelfde. "Gewoon, het gebied ontdekken kijken wat ik even zou kunnen uitvreten. En nu? Ga je me terug brengen naar het kamp?" Swan rolde met zijn ogen. Het was echt een kleine pestkop, had hij hem maar gewoon laten weglopen en dan verdwalen, dat zou hem wel het zwijgen opleggen. "Ja," probeerde hij zelfzeker te miauwen, maar het kwam er twijfelend uit. De kater ademde diep in en verzamelde al zijn moed, en miauwde toen zo streng mogelijk, "Dat is exact wat ik ga doen," en hoopte dat hij zelfzeker zou klinken, zodat de kit zou luisteren. Hij trilde met zijn snorharen en wees naar het kamp. Vervolgens ging hij voor hem staan zodat het lastiger ging worden om verder te lopen, hij kon nog steeds langs het kamp ontsnappen, maar dan zou hij eerst een stukje terug moeten.

Raptorkit krulde zijn lippen op tot een grijns, waarbij zijn hoektandjes ontbloot werden. Hij zou bijna apprentice worden en dat was aan zijn grote te zien. Zijn lippen krulde verder op toen hij merkte dat Swanpaw een onzekere was, vooral bij het horen van zijn stem. Zijn stem klonk twijfelend toen hij antwoordde. Ook kon hij het merken aan de diepe ademhaal die Swanpaw naar binnen werkte. "Dat is exact wat ik ga doen," zei de de kater toen. Raptorkit trok enkel zijn wenkbrauw op. "Wauw," miauwde hij enkel op een nuchtere toon. Weer lachte hij. "Ik zou het geweldig vinden om het je te zien proberen," grauwde hij, waarna Raptorkit zijn rug naar Swanpaw toekeerde op het moment dat Swanpaw voor hem ging staan. Raptorkit rende, eerst een stukje terug naar het kamp, maar sloeg toen af en rende de hele andere kant op. Eens zien of Swanpaw hem ging volgen. Oh wat was dit leuk. Nog even wat kattenkwaad voor hij apprentice ging worden. Dat apprentice worden zou het echter niet beter maken voor anderen.

De kit daagde hem uit en draaide zich vervolgens om om weg te rennen. Swan deed hetzelfde en spurtte achter hem aan. Die kater was een verdomd klein, irritant mormel. Langzaam haalde hij hem in een deed een grote sprong om bovenop hem te landen. De kitten kon dan snel zijn, hij was sneller. De kater was tenslotte apprentice en had dus een betere conditie dan de Raptor, die nog maar een kitten was, bijna apprentice, maar nog steeds niet. Swan was best snel, ondanks zijn breedgebouwde lichaam. Jagen kon hij niet, daar was hij niet behendig genoeg en kon absoluut geen flinke bochten pakken met snelheid. Hij was sterk en zwaar, eerder lichaamsbouw voor vechters, dat deed hij ook liever. Dat hij verlegen, onzeker en een ontzettend mietje was betekende niet dat hij niet grof en hard kon overkomen. Soms had hij zijn momenten waarin hij agressief kon zijn, niet te agressief natuurlijk, gewoon agressief. Hij vormde geen gevaar of leek in niets op een Bloodclanner, bijvoorbeeld.

Raptorkit was even verbaasd over zijn eigen snelheid. Het voelde goed om zo vrij te rennen, zeker met het idee dat hij iemand anders nu op zijn zenuwen werkte. Een gemene grijns kwam op zijn lippen te staan terwijl hij nog sneller probeerde te gaan. Tot op het moment dat hij tegen de grond werd geworpen door een gewicht op zijn grond. Dit liet hem beseffen dat hij nog lang niet zo sterk was. Raptorkit schoof onder de apprentice vandaag en keek hem met felle ogen aan. "Die krijg je terug, dat beloof ik je," grauwde Raptorkit. Na deze woorden kwam er echter een felle flits. Raptorkit keek omhoog en zag dat de lucht enorm donker was geworden, er waren geen sterren meer te zien. Hij maakte gebruik van de felle donderslag. Het was best eng, moest hij toegeven. Maar hij kickte er eerder op dan dat hij er banger van werd, dus nu begon hij weer door te rennen, naar dichter struikgewassen. Windclan territorium was een open heiden gebied, maar hier en daar waren kleine bosjes en dichte struikgewassen. Nu zat hij daar in, hopend dat Swanpaw niet had gezien waar hij naartoe was gegaan. Noway dat Raptorkit nu al terug zou gaan naar het kamp.

"Die krijg je terug, dat beloof ik je," siste de kit gevaarlijk naar hem. Swan gromde, waarna de kleine zich onder hem vandaan wist te krijgen. "Probeer het maar!" gromde hij terug, en stoof vervolgens achter de kitten aan. Plots werd hij afgeleid door een fel licht en keek naar boven, en toen weer voor hem, Raptorkit was verdwenen. Een luide donderslag verdoofde zijn oren een fractie van een seconde en hij keek rondom zich, niets, geen Raptor, geen ziel te verkennen. Plots kwam er nog een bliksemflits, toen nog één, en toen twee donderslagen achter elkaar. Het werden steeds meer lichtflitsen en donderslagen, de regen viel op zijn dikke pels. Hij vloekte, dit was echt geen moment voor regen! Nu kon hij de kitten nooit meer vinden! En bovendien was het gevaarlijk op dit hoogland, bliksem sloeg hier maar al te vaak in op enkele bomen. "Raptor!" brulde hij woedend, maar toen werd zijn stem bezorgd: "Waar zit je, in Starclans naam!" Hij stoofde langs struiken en liep weer terug, erop lettend dat er altijd wel iets hoger dan hem in de buurt was. Nergens vond hij de kitten, als hij al dan niet was neergebliksemd of ergens in was gevallen.

Hij lachte toen het harder begon te onweren en te regenen. Hij wist dondergoed dat dit levensgevaarlijk was, zeker op de hooglanden. Nog een flits, nog een donderslag. Bij de flitsen die verschenen werd alles fel en leken de takken van de struiken zwart te worden. Een duister en eng gezicht. Hij vond het geweldig. Weer een flits en weer een donderslag en zijn dikke grijze vacht begon doorweekt te raken. Dit struikengewas gaf hem niet genoeg beschutting, maar dat kon hem niets schelen en hij begon weer te lachen. Maniakaal en duister. Hij stopte toen hij de stem van Swanpaw hoorde. Hij riep zijn naam en deze klonk boos. Dat kon hem niets schelen hij vond het geweldig. Zeker toen hij het volgende uitriep, dit keer bezorgd. Hij kon zo lang zoeken als hij wilde. Misschien kreeg Raptorkit nog te zien hoe een kat geëlektrocuteerd werd door een bliksemstraal, net als Stormwise, de voormalige Riverclan leader, een bekend verhaal in de nursery, zelfs van Windclan.

In de verte klonk gelach, Swan keek rond. Het zal wel niets zijn geweest. Hij gaf het op, die kitten was nergens te vinden. Hopelijk werd hij neergebliksemd, dat was dan al een lastpak minder. Hij liep richting het kamp, maar snoof toen, door de regen door, toch een klein vleugje Windclangeur, misschien was het Raptor wel, die was tenslotte hier het laatste geweest. Hij snoof nog eens, deze keer nog dieper. De geur was in die paar seconden nog meer weggevloeid met de regen. Toch rook hij een beetje welke richting het mormel heen was gegaan. De kater wenste dat hij niet zo vriendelijk zou zijn, dat hij de kit gewoon kon laten natregenen voor de komende nacht. Want zonder al die geuren was er geen mogelijkheid om terug in het kamp te raken voor een kitten die het terrein totaal niet kende. Ondanks zijn twijfels draaide hij zich om en zocht verder, even later zag hij een kleine schim in een struikje zitten. Een bliksemflits verlichtte de hemel, en ja hoor, daar zat hij klein katertje. Hij zal hem onderhand, ook wel gezien hebben, als hij nu maar niet wegrende, zeker niet over dat lange platte stuk, waar zelfs Swan niet over durfde in dit weer.

Oké, Raptorkit begon het nu toch wel koud te krijgen. Hij begon ook te rillen en weer een bliksemslag. Vond hij dit wel leuk? Donder weerklonk door hun omgeving en nee, hij vond dit niet meer leuk. Misschien was hij nu zelfs toch een beetje bang. Maar daar wou hij dus niet aan toegeven. Écht niet! Weer een bliksemschicht en toen zag hij Swanpaw, wie hem ook had gezien. Hij vernauwde zijn ogen en ontblootte zijn tanden. Hierna stond hij op en liep naar de apprentice. "Ik ga terug naar het kamp, aju!" Bromde het katertje, terwijl hij langs de oudere apprentice heen liep. "En denk maar niet dat jij wint, Zwaantje!" Grauwde hij achterom, waarna er een felle bliksemschicht verscheen in de lucht die insloeg op een heuvel en vervolgens een harde donderslag, waarna het nog harder begon te regenen.

De kitten brulde luid en stormde toen langs hem heen naar het kamp, als hij maar niet dacht dat hij er zomaar vanaf kwam. Swan draaide zich om en liep achter de kitten aan naar het kamp, in de hoop hem bij zijn nekvel te kunnen grijpen."En denk maar niet dat jij wint, Zwaantje!" roepte Raptor nog achterom, dat was nu net wat hij wél dacht. Hij had wel door dat die niet zo van de regen hield, dus waarom niet even blijven staan? Ze waren zo ver van het kamp af dat de kitten toch wel een eindje zou moeten lopen, meer kans dat Swan hem zou kunnen inhalen. "Ik win toch, watje!" riep hij achter hem, even al zijn onzekerheid en verlegenheid vergeten. Zelfs al was de kitten bijna net zo groot als hem, nog niet helemaal, maar toch bijna, hij was er nu even niet door geïntimideerd. De donder en bliksem hielpen ook wel, tot zijn verrassing. Hij vond het leuk dat zijn vacht zo fel oplichtte bij elke bliksemflits, en de zware donder leek wel de echo van zijn rennende poten.