Scrub can't get no love from me

Haar donkerrode vacht woei even op bij een kille bries die over het kamp heenging en net toen de poes aanstalten maakte om naar de uitgang ervan te gaan, hield een bekende stem haar tegen. Snel draaide ze zich om en priemde ze haar ijsblauwe ogen in de eveneens ijsblauwe blik van haar moeder. "Mam!" Riep ze blij, terwijl ze naar het zwarte gestalte van haar moeder toeliep.

+ Innerghost

Zo gewond als ze was, stond Innerghost er nog steeds, deputy van Shadowclan. Het badgerfight was geweest, maar ze hadden zo veel verloren. Thrushdive en Frostlake, twee loyale Shadowclan warriors. Innerghost slaakte een zucht, maar opdat moment schoot er een rossig gestalte voorbij. "Swiftpaw!" Miauwde ze, waarna haar dochter op haar afkwam. "Wat was jij van plan?" Vroeg ze met een moederlijke glimlach op haar gelaat.

Bij de vraag van haar moeder verscheen er een schuine glimlach op haar gelaat. "Ik was van plan om te gaan jagen. Want veel krijgers zijn gewond en dus is het aan de gezonde katten om voor voedsel te zorgen, niet?" Klonk ze, bijna als dé perfecte dochter. Het feit dat ze enorm arrogant en hooghartig over zichzelf praatte tegen anderen zou je totaal niet verwachten van haar op dit moment. Maar het feit dat dit haar moeder was en eveneens de deputy van de clan zorgde ervoor dat Swiftpaw vriendelijk en voorbeeldig was. Two-faced, kon je wel zeggen.

"Ik was van plan om te gaan jagen. Want veel krijgers zijn gewond en dus is het aan de gezonde katten om voor voedsel te zorgen, niet?" zei haar dochter. Innerghost vernauwde even haar ogen. Dit klonk te mooi in haar oren, vooral over de feedback van andere katten over Swiftpaw. "Wat voorbeeldig, Swiftpaw, mijn bengeltje. Zal ik met je mee gaan?" Vroeg Innerghost toen, nee, het was niet echt een vraag, ze ging het gewoon doen, maar toch bracht ze het wel met een vraagteken. Maar zo, dat er geen nee opgezegd kon worden, natuurlijk. Want dat was Innerghost. Dominant.

Toen haar moeder voorstelde of ze mee mocht gaan, wiebelde de rode poes even met haar oortjes. Stiekem wou ze dat niet. Hell, het was heel duidelijk dat ze dat niet wou. Alhoewel het heel leuk was en zo dat de deputy van de clan met haar mee wou gaan, dat hield niet weg dat zij ook haar moeder was. Het zou eerder aanvoelen alsof Innerghost aan het babysitten was op haar, en dat was wel het laatste wat ze wou. "Nee dat hoeft niet, ik kan mijn eigen boontjes doppen nu. Trouwens, is het niet beter dat je hier blijft? Acefray zal het niet leuk vinden dat je met die verwondingen gaat jagen." Miauwde ze simpel terug, haar schouders ophalende terwijl ze haar ijsblauwe blik in die van de zwarte poes priemde. Ze kon er niets aan doen, maar de dominantie van haar moeder zat ook in haar genesteld. Ze was nu eenmaal diens dochter. Helaas had ze niet enkel de goede dingen geërfd, maar ook slechte. En de slechtere kwamen steeds duidelijker naar boven.

Ah, deze houding die Swiftpaw nu liet zien maakte duidelijk wie zij was. "Nee dat hoeft niet, ik kan mijn eigen boontjes doppen nu. Trouwens, is het niet beter dat je hier blijft? Acefray zal het niet leuk vinden dat je met die verwondingen gaat jagen." Innerghost trok haar wenkbrauw op. "Ik voel het beste aan wat ik wel en niet kan, dochter," miauwde ze. "En misschien bracht ik het wat verkeerd, maar ik gá mee. Ik wil wel eens zien hoe ver jij bent gekomen, intussen," miauwde ze, waarna ze haar dochter recht aankeek, misschien wat uitdagend op tegenspraak. Maar dat kon ze beter niet doen.

Nog steeds was de rode poes niet overtuigd. Merendeels omdat ze simpelweg niet wou dat haar moeder meeging, maar een klein stukje van haar hart wou ook voorkomen dat ze zich nog erger ging verwonden. "Heb ik daar niet een mentor voor?" Vroeg ze terug, misschien een tikkeltje gewaagd terwijl ze in de uitdagende blauwe blik van haar moeder keek. "Ik wil me niet schuldig voelen als er iets met onze machtige deputy gebeurd, snap je." Vervolgde ze nadien, een klein lachje rond haar lippen plaatsende. Al was deze niet vriendelijk bedoelt. Wat de betekenis er precies van was, dat was een raadsel. Waarschijnlijk zowel voor Innerghost als voor Swift zelf.

Oh, kijk. Daar was haar dochtertje weer. Brutaal en al. Het klopte gewoon niet als haar dochter zich zoet op stelde. Zo was ze niet. En dat wist Innerghost als moeder zijnde maar al te goed. "Heb ik daar niet een mentor voor?" Vroeg Swiftpaw toen. "Ja en nee. Het is ook belangrijk dat katten als ik en andere warriors zien hoe onze apprentices zich vorderen," sprak ze. "Ik wil me niet schuldig voelen als er iets met onze machtige deputy gebeurd, snap je." Innerghost grauwde en wierp Swiftpaw met een soepele zwaai op de grond. Tenminste, dat was de bedoeling. Dit deed ze met haar linkerpoot zodat ze haar rechter schouder niet al te veel belastte, echter kwam daar nu wat meer gewicht op, wat pijn deed, maar niet funest was. "Daar, Swiftpaw, hoef jij je niet druk om te maken en pas nou maar eens op met die grote bek van je, begrepen?" Sprak Innerghost, haar dochter recht in de ogen aankijkend.

Toen haar moeder haar snel op de grond had gewerkt, schoot de donkerrode poes kronkelig weer onder haar uit. Haar ijsblauwe blik stond kil toen ze de deputy weer aankeek. Haar koude ogen ontmoette die van Innerghost, geen tel opzij kijkende en simpelweg de uitdaging aangaande. Ze had geen reden om bang te zijn van haar moeder. "Ik heb geen grote bek, ik sprak enkel mijn oprechte gedachten uit. Sinds wanneer is daar iets mis mee?" Vroeg ze, de deputy nog steeds strak aankijkende. "Daarbij heb ik simpelweg geen zin dat m'n moeder als babysitter gaat spelen. Ik kan heus wel alleen jagen! En als je m'n vorderingen wilt weten, dan ga je toch gewoon een verslag aan Tigerleap vragen?" Ze vernauwde eventjes haar ogen, het feit dat anderen ondertussen hun aandacht op de ruzie makende katten hadden gericht volledig negerende.

Die onrespectvolle, uitdagende houding van Swiftpaw stond Innerghost totaal niet aan. Waarschijnlijk omdat Innerghost zelf gewoon hartstikke dominant was van karakter. "Ik heb geen grote bek, ik sprak enkel mijn oprechte gedachten uit. Sinds wanneer is daar iets mis mee?" Vroeg Swiftpaw natuurlijk weer bij de hand. "Die brutale toon van je maakt dat je een grote bek hebt, Swiftpaw," siste ze. "Daarbij heb ik simpelweg geen zin dat m'n moeder als babysitter gaat spelen. Ik kan heus wel alleen jagen! En als je m'n vorderingen wilt weten, dan ga je toch gewoon een verslag aan Tigerleap vragen?" Vroeg Swiftpaw. Ergens voelde Innerghost zich ook gekwetst dat Swiftpaw niet wou laten zien hoe goed ze bijvoorbeeld al was. Innerghost moest zich nu inhouden met wat ze ging zeggen, voor ze dingen zei waar ze spijt van zou krijgen. "Je weet best hoe het werkt, Swiftpaw," sprak Innerghost. "Andere warriors én de deputy of leader kijken nou gewoon regelmatig hoe hun apprentices het doen. En zeker weten dat ik op zo'n moment niet je moeder bent, maar je deputy," sprak Innerghost vervolgens, neerkijkend op haar dochter.

De woorden van haar moeder gleden het ene oor in, maar het andere dan ook weer uit. Haar ijskoude blik richtte ze nog steeds op de zwart gekleurde poes. Ze knarste met haar tanden over elkaar en wist nog net een snijdende opmerking binnen te houden toen Innerghost zei dat ze een grote bek had. Van wie zou ze die nu geërfd hebben hmm? De donkerrode apprentice vernauwde eventjes haar ogen. "Ik dacht dat je niet veel tijd had? Ik heb namelijk nog nooit gehoord over het feit dat een deputy al zo vroeg de vorderingen van een apprentice komt checken," Miauwde ze, niets gevende om het feit dat Innerghost dominant op haar neerkeek. Vervolgens haalde ze simpel haar al breed wordende schouders op en keek ze de andere kant op, alsof het haar niets meer uitmaakte. "Maar doe wat je niet laten kunt." Vervolgde ze simpel terwijl ze richting de uitgang van het kamp begon te lopen. Als haar moeder wou volgen, dan deed ze dat maar.

"Ik dacht dat je niet veel tijd had? Ik heb namelijk nog nooit gehoord over het feit dat een deputy al zo vroeg de vorderingen van een apprentice komt checken," waren de volgende wijsneuzige woorden van Swiftpaw. Innerghost reageerde er niet op, wat dit soort katten vaak frustreerde. Zoals bij Roughpaw bijvoorbeeld. "Weinig tijd betekend niet nooit tijd," reageerde ze enkel kort. "Maar doe wat je niet laten kunt." Innerghost hield zich in om haar dochter geen corrigerende tik te verkopen. Het liet haar wel bijna lachen om te zien hoe veel haar dochter eigenlijk op haar leek. Innerghost wist maar al te goed dat ze niet veel anders was geweest als apprentice. Daarmee was ze juist zover gekomen. Maar Innerghost had op ten duur wel respect leren hebben. Dat mocht Swiftpaw nu ook wel leren. Innerghost liep zonder een woord te zeggen achter Swiftpaw aan, en al snel liep ze naast haar dochter.

OOC: Topic uit. Morgen maak ik wel één buiten het kamp.