{ Lies are a beautiful truth

Leopardkit liep wat rond door het kamp, het was al laat en de sterren kwamen al hoog. Ondanks het feit dat hij zich een mislukkeling voelde deed hij toch nog zijn best. Hij zou die Shrewstar eens laten zien wat ze kitten had gelaten. Vandaar dat hij oefende met de kleine trainingen die hij van Lurking gehad had, een van zijn grote voorbeelden. Maar voorbeelden waren iets van vroeger geweest, hij keek nu nog enkel om naar zijn familie en zichzelf. Misschien later, maar hij betwijfelde het dat deze bitterheid weg zou gaan. Hij was meer gaan liegen, en hij was altijd al brutaal en scherp getongd geweest. Even gleed zijn blik omhoog naar de witte lichten, de oude warriors. Hij wou zijn moeder geloven, maar het klonk zo onwaar. Hij geloofde in dingen zoals jagen, vechten, winnen en verliezen. Dingen die tastbaar waren. Plots werd zijn gedachtestroom doorbroken door een bekende geur, die van zijn moeder. Met toch een smirkje sloop hij op haar af, op zijn beste sluipmanier dan, en beet toen hij uiteindelijk dichtbij genoeg was in haar staart. Iets wat ondertussen zijn standaard manier van begroeten was geworden. Brutaal als altijd grijnsde hij naar de zwarte kattin. "Hey mam" Hij was boos op veel, maar dit bleef zijn moeder. Daarbij was zij nogal een flinke kat om tegen je te hebben.

Innerghost haalde eens goed adem. Of de stress haar omarmde, nee heus niet. Acefray was alleen maar vermist én ze hadden enkel twee warriors verloren bij het dassengevecht. Daarnaast kreeg één van haar oudste dochters alleen maar weer een nestje kittens. Ongelooflijk dit. Hoe lang zou het duren voor de gitzwarte vacht van Innerghost grijs zou kleuren? Innerghost slaakte een diepe zucht en probeerde alles voor zichzelf op een rijtje te zetten. Fawnstep kreeg kittens, Thrushdive en Frostlake waren dood, het dassengevecht was geweest, vele waren gewond, er moest een reddingspatrouille georganiseerd worden voor Acefray die vermoedelijk gevangen was genomen door Bloodclan en Shrewstar zat op één van haar laatste leven en dan nog eens zo veel andere dingen. Maar dit waren de huidige hoofdzaken. "Hey mam," hoorde ze toen. "Leopardkit," miauwde ze, waarna ze zich naar haar zoontje omdraaide. "Het spijt me zo dat ik je zo weinig heb opgezocht," zuchtte de deputy. En dan moest ze nog eens aandacht geven aan al haar nakomelingen.

Zijn blik gleed even over zijn moeder heen, maar bleven hangen bij haar ijsblauwe ogen die hij ook droeg. Hij wist dat ze veel had om zich druk over te maken, al wist hij nog lang niet alles. Enkel hetgene wat vertelt werd aan heel de clan of over werd gepraat onderling. Daarbij was hij nog jong, hij behoorde niet bij de katten die zich hierover zorgen moest maken. Hoe dan ook had hij nog genoeg hersenen te weten dat de poes het er maar vol mee had. Even drukte hij zijn kopje tegen de hare, in een liefdevol gebaar naar zijn moeder. Hij hielt echt van zijn familie, maar haar woorden zorgde voor dubbele gevoelens. Hij had zich alleen gevoeld en verlaten. Alsof hij gefaald had. Ze moest weten dat dit voor hem enorm veel betekende, zoals hij moest weten dat niet alles om hem draaide. Dus loog hij, met zo veel gemak dat het aangeboren leek, leugens waren makkelijker. "Is niet erg hoor, ik loop heus niet in drie sloten tegelijk" Even grijnsde hij, maar het voelde niet oprecht. Misschien zouden bekende het nog merken, maar andere niet. Hierna zwiepte hij weer met zijn staart. "Maar hoe gaat het met jou mam? Red je het nog een beetje?"

Innerghost snorde toen Leopardkit zijn kopje in haar vacht drukte en als reactie daarop gaf Innerghost een teder likje over zijn kop heen. "Is niet erg hoor, ik loop heus niet in drie sloten tegelijk," zei Leopardkit. "Ik vind het wel erg, want ik wil er zijn voor jullie, voor jou," miauwde ze zacht, waarna ze hem een kopje gaf. "Dus gaan wij vandaag wat lol maken," vervolgde Innerghost. Leopardkit vroeg echter nog hoe het met haar ging, of ze het nog redde. "Ja Leopardkit, ik red het nog, heb het alleen druk... maar je kan niet anders verwachten van Shadowclans deputy," miauwde ze met een glimlach, waarna ze opstond. "Kom, eet wat dan neem ik je straks ergens mee naar toe," miauwde ze. Leopardkit was nog steeds een kitten, al was hij qua leeftijd al een apprentice. Ze wou dat hij geen achtergelaten gevoel kreeg, dus zou ze hem mee nemen het kamp uit.

Leopardkit sloot zijn ogen even bij het likje. Hij kon niet boos doen tegen zijn moeder, nog tegen zijn broers of zussen. Hij wou het wel, humeurig doen tegen iedereen, maar ze betekende veel voor hem. Bij haar woorden keek hij haar dus wat gerustellend aan. Binnenkort zou hij apprentice worden, dan was hij heel de dag bezig met zijn taken en trainingen, dan hoefde ze zich ook niet meer zo druk te maken. Bij de woorden van de zwarte poes spitste hij echter zijn oren nieuwsgierig. Meteen doemde er ook zijn ondeugende en brutale grijns op, en die bleef ook hangen bij het antwoord van zijn moeder. “Je doet het geweldig mam” sprak hij nog, waarna hij naar de prooistapel liep en een ouder muisje ophaalde. Deze nam hij mee terug naar zijn moeder en nam er een hap van, om hierna zijn moeder vragend aan te kijken dat ze ook kon pakken. “Waar gaan we naar toe?” Vroeg hij toch nog nieuwsgierig