You cannot buy happiness, happiness is born. {Geboortetopic}

De behandeling van Jayfeather hielp, ze was al een stuk minder ziek en ze waren er op tijd bij geweest. Ze had geen koorts meer, ze kuchte alleen nog wat en had nog een loopneus. Toch was dit nog niet voldoende. Elke vorm van ziek zijn was een bedreiging voor de kittens die kwamen. Ze kromp in één toen ze een wee voelde. De kittens kwamen al. Ze waren al onderweg! "J-Jayfeather!? M-Mistpaw!?" Riep ze met een stem gevuld van pijn. Momenteel was Brightspots de sterkste niet. Het ziek zijn en zwanger zijn had al een hoop van de poes gevraagd. De poes was dan ook al wat vermagerd en zwak. "Polarbear!" Riep ze vervolgens ook. Ze wou haar partner bij haar hebben. Hij moest er bij zijn. Ze slikte en strekte haar lichaam toen er nog een wee kwam. Ze spartelde met haar achterpoten. De bevalling begon. Rustig blijven, Brightspots, probeerde ze zichzelf te kalmeren. Ze had al bij enkele bevallingen geholpen als Queen zijnde. Maar toch voelde dit anders en dat maakte haar angstig. En angst zorgde voor paniek tijdens dit soort situaties en paniek mocht er zeker niet bij zijn. Dat wist ze maar al te goed. Brightspots was een ervaren Queen en wist hoe ze er mee om moest gaan. Maar bij anderen was makkelijker dan bij jezelf.

OOC: Polarbear, Jayfeather en Mistpaw graag. In de posts zullen vermeld worden welke kittens geboren worden.

Mistpaw wist al een lange tijd dat haar moeder opnieuw in verwachting was. Logisch, want ze was een medicine cat. Maar toch moest dit speciaal worden. Mistpaws staart zwiepte kalm heen en weer. Haar blik gleed door de den heen, naar de stok die iets verder van haar nest lag. Een dikke stok. Eentje die ze speciaal uit had gezocht voor haar moeder, voor als het zo ver was. Op de stok zaten nog wat inkervingen van waar ze had geprobeerd hem te 'versieren' met haar klauwen. Het was niet helemaal gegaan zoals ze hoopte. Mistpaw haar ogen sloten zich terwijl ze zich probeerde voor te stellen hoe het zou zijn om nieuwe broertjes en zusjes te krijgen. Hoe zouden ze er uit komen te zien? Een schreeuw ging door het kamp, eentje die door merg en been ging, dat hoorde je. Een rilling trok over haar rug toen ze de stem van haar moeder herkende. Snel maakte ze vaart en slipte ze de medicine cat den in. Toen ze daar aankwam zag ze meteen wat er aan de hand was. Brightspots ging bevallen! Mistpaw liep voorzichtig langs haar moeder heen en pakte haar stok, die ze bij haar neerlegde waarna ze verder ging met de nodige kruiden bij elkaar zoeken. "Kom snel Jayfeather!" galmde ze nog door de den van Thunderclans huidige medicine cat voordat ze weer naar haar moeder ging, die ze een kopje gaf. "Als jij mijn dikke kop eruit hebt kunnen drukken worden deze kittens een eitje!" bemoedigde ze haar moeder. Niet heel subtiel Mistpaw, niet heel subtiel.

Binnen de Medicine Den was hij niet welkom, Jayfeather en Mistpaw hadden liever niet dat hij zijn partner bij zou staan nu ze ziek waren. Maar dat betekende niet dat de witte kater er niet voor zou zorgen dat hij op de hoogte zou zijn van alles dat ging gebeuren. Toch was de witte kater licht in slaap gedommeld vanaf zijn plek in het kamp, zijn nachten waren gevuld met zorgen en echt goed slapen kwam daar niet bij. De roep van Brightspots maakte hem echter snel genoeg weer wakker en hij sprong overeind, om zo snel zijn witte pootjes hem konden dragen, in de richting van de Medicine Den te stuiven.
Eenmaal binnen merkte hij dat Mistpaw er al was en hij gaf zijn dochter een lik over d'r oor heen. Een gevoel van trots gleed door hem heen toen hij zag hoe Mistpaw met de hele geboorte om ging, ze zou vast een geweldige Medicine Cat worden later. Daarna stapte hij verder naar Brightspots toe, waar hij zo voorzichtig mogelijk bij ging zitten. "Het komt goed, lieverd. Je kunt dit," miauwde hij bemoedigend, terwijl hij rustgevend probeerde te spinnen en zijn partner een lik gaf. Alles zou goed komen.

De pijn schoot door haar lichaam heen en ze wist wat het betekende. De kittens kwamen. Ze kwamen. Brightspots ademde snel, maar probeerde haar paniek weg te halen en haar ademhaling juist onder controle te krijgen. Ze moest rustig blijven. Ze hoorde de stem van Mistpaw om Jayfeather roepen en vervolgens kwam haar dochter naar haar toe. "Als jij mijn dikke kop eruit hebt kunnen drukken worden deze kittens een eitje!" sprak haar dochtertje. Ze wou glimlachen, maar dat kon ze niet. Ze kon ook even geen enkel woord uitbrengen. Haar lichaam kronkelde terwijl de weeën langzaam meer werden en steeds heftiger. En daar was de eerste echte perswee. In haar kielzog zag ze Polarbear er bij komen. "Het komt goed, lieverd. Je kunt dit," bemoedigde Polarbear haar. De steun die ze nu kreeg hielp wel en ze kalmeerde wat. Een kreetje verliet haar bek terwijl de volgende perswee kwam. De eerste kitten kwam nu dicht bij komen. Vervolgens voelde ze de poot van Jayfeather op haar buik en zag ze de kater. "Geen zorgen, ik help je er door heen. Samen met je dochter en Polarbear." Nu glimlachte ze wel en de volgende perswee kwam. De eerste kitten kwam nu. Ze voelde het en het deed pijn. "Aauhw!" Klonk haar stem terwijl ze het zweet uit haar poriën voelde komen en harder begon te persen. Ze kronkelde en toen was het voorbij. De eerste kitten was geboren.

OOC: Phantomkit kan geboren worden!

Het was een hoogst pijnlijk tafereel om te zien. Een eerlijk gezegd was het niet het fijnste om je moeder zo te zien kronkelen van de pijn. Maar ze was medicine cat. Ze zou dit nog veel vaker zien en veel vaker moeten doen. Met een scheef oog hield ze Jayfeathers bewegingen in de gaten om te kijken wat hij uitvoerde. Ondertussen maakte ze wat kruiden klaar voor Brightspots. De frambozenbladeren waren tegen het verwelken aan en Mistpaw bad naar Starclan dat ze nog hun werking zouden hebben. Leafbare was funest voor bladeren en hun werking, eerlijk gezegd was het het slechtste seizoen en ze hoopte dat niemand echt ziek nog zou worden. Jayfeather vroeg om kattenkruid. Dat ging ze meteen halen. "Deze moet je eten mam, het verzacht de pijn een beetje.." verzekerde ze haar moeder die ze over haar kop likte. Mistpaw probeerde kalmte uit te stralen terwijl ze vanbinnen best in paniek was. Net toen ze daaraan dacht zag ze dat de eerste kitten zijn weg naar buiten maakte. Mistpaws ogen werden groot. Ze wou bijna de kitten naar de goede plek helpen toen ze zag dat deze zelf zijn weg al maakte. Dat was goed, alles ging goedkomen.

Brightspots was nu al te moe om aandacht te geven aan de eerst geboren kittens. Ze legde haar kop ook vermoeid neer in haar nest en ademde snel. Mistpaw kwam naar haar toe en schotelde haar kruiden voor. "Deze moet je eten mam, het verzacht de pijn een beetje.." zei Mistpaw toen. Brightspots tilde haar kopje op en staarde naar de kruiden, deze likte ze moeizaam op, er bleef ook wat over, want tijd om het op te maken had ze niet, want toen begon ze alweer te persen. De tweede kitten was alweer onderweg. "A-hauww!" Jammerde ze terwijl ze begon te persen. Ze begon wat te bloeden terwijl ze de tweede kitten er uit perse en kronkelde van de pijn. Het leek allemaal zo veel heviger. Toen haar eerste kittens geboren werden ging het zoveel makkelijker.

OOC: Lionkit mag geboren worden!

Hoe kon dit allemaal? Zo was het enorm krap geweest en zo was er ineens ruimte. Raar vond de kitten in de buik van haar moeder het maar. Het was zo anders. Haar omgeving bewoog heel veel en ze kreeg het er benauwd van. Ze dreef verder, maar merkte zo ook op dat het krapper werd. Nu was het weer stil en dat moment van rust duurde langer. Ze kon weer rustig drijven in de buik van haar moeder. De plek waar het warm en veilig was. Altijd. Alleen was het anders geweest. Ze had het steeds benauwder en haar omgeving leek alleen maar groter te worden, terwijl zijzelf een kleintje was gebleven. De rust bleef nu langer dan de vorige drie keren. Toen ging het heel snel achter elkaar. Er was ruimte ontstaan. En de ruimte werd nu weer langzaam krapper. Heel langzaam. Het leek wel een eeuw te duren.
En na die eeuw begon het rare bewegen weer. Ze kreeg het weer benauwd en werd zo weg gedrukt. Ze wand om haar heen drukte tegen haar lichaampje aan en duwde haar omlaag. Haar oortjes vingen kou op, en zo ook haar kopje. En weer was er niks. Dit was wel heel erg ongemakkelijk. Maar daar begon het weer, ze werd verder naar het kou gedrukt. Het kleine, fragiele lichaampje viel uiteindelijk met een plofje op de grond. Een heel zacht, hees piepje verliet haar bek. Dat hese klopte niet. Ze was enorm klein en haar pootjes leken hier door groter dan de rest van haar lichaampje. Ook haar kopje klopte nog niet helemaal. Ze was te klein. Dit kwam waarschijnlijk omdat haar mama ook ziek was geweest, of nog steeds een beetje was. Haar oortjes leken groter dan de rest van haar kopje en haar staartje was juist weer enorm dun. Sowieso was ze dun. Ze bleef ook gewoon liggen waar ze lag, niet wetend wat ze doen moest. Ze voelde wel een tong over haar lichaam heen gaan, wat haar warm maakte. Dat was fijn, helemaal niet verkeerd.

OOC: Whifflekit is een zwak geboren poesje. Nadat Polarbear en Jayfeather weer hebben gepost, mag Swankit geboren worden.

Ze kneep haar ogen dicht terwijl ze perste. De volgende kitten was vast groot, want het deed pijn en ze begon nog wat te bloeden. Ze kon het reuken tussen alle zenuwen en hevigheid door. Hierdoor raakte ze wat in paniek. Ze perste harde en al snel viel de kitten op de grond. Hierna verkrampte ze wat. Ze kwam nu wel haastig overeind. En dat deed pijn. Één van de anderen moest de eerst geborene waarschijnlijk bij haar buik gelegd hebben, want er lag er nu maar één. Ze tilde de kitten op, wie een rauwe piep had laten horen en liet deze bij haar buikje vallen. Opdat moment kwam er een nieuwe kramp. Ze slaakte een kreet en legde haar kop met een lompe plof neer in haar nest. Ze perste en perste, waarbij ze weer bloed verloor. Het leek een eeuw te duren en duurde ook wat lang, maar de volgende kitten werd geboren. Nu wist ze weer overeind te komen. De adrenaline die ze voelde haalde haar zwakheid weg, al was ze nog steeds zwak. Ze gaf de kitten een lik en legde deze bij haar buikje neer. Ze gaf nu alle kittens een lik. Het persen stopte nu en ze kreeg de tijd om op adem te komen. Alle drie te kittens dronken en deden wat pasgeboren kittens behoorde te doen. Ze kuchte zachtjes en legde haar kop weer neer op het mos terwijl ze hard ademde. "W-waarom g-gaat het zo?" Haperde ze vermoeid terwijl ze opnieuw kuchte. Deze hele bevalling maakte haar zwakker en zorgde er voor dat haar kriebel in de keel terug kwam, ondanks de kruiden die ze had gekregen. Er was nu even rust. Ze voelde nog wel dat ze niet klaar was, want af en toe kwam er een klein weetje, maar het was geen pers wee. Het was gewoon een kronkeling in haar onderbuik. Hoeveel er nog kwamen, wist ze niet.
Na een poosje kunnen ademhalen en toch wat gezegd te kunnen hebben en steun en aanmoedigingen aan gehoord te hebben van de katten om haar heen, begon de vierde perswee. Deze deed meteen pijn en was enorm hevig. Ze begon druk te zetten en spande haar lichaam iets te hard aan, wat niet goed was. Ze moest rustig blijven en er voorzorgen dat de goed perste. Bij de volgende wee lukte dat wat beter. Ze perste en perste. Wat was dit voor kitten? Deze voelde groot en pijnlijk aan, waarschijnlijk omdat de Queen wat gespannen was, maar dit was niet het geval toen de vierde kitten geboren was. Toen deze kitten in het mos terecht kwam, kwam Brightspots hijgend en zacht jammerend overeind. Ze keek naar de kitten. Een heel zacht hees piepje had haar bekje verlaten, verder deed ze weinig. "L-leeft ze wel?" Haperde ze. Ze gaf de kitten een lik. Oh laat haar leven. Van alle inspanning zag ze wat wazig en kon ze niet zien of de kitten ademde. Toch pakte ze deze op en legde bij haar buik neer, waarna ze deze kitten hard begon te likken.

Het was zo ... niet prettig om naar te kijken, hoe zijn partner daar pijn lag te leiden. Hij beet eventjes op zijn lip en keek toe hoe alles eraan toe ging. Sinds de laatste bevalling van Brightspots, waar hij zelf ook bij was geweest, had hij geleerd dat het beter was om de Queen het zelf te laten oplossen, met eventuele hulp van de Medicine Cat en diens apprentice. Hij keek eventjes naar de kittens en snorde zachtjes. Voorzichtig boog hij zich naar voren toe en gaf een paar een likje over hun nog vochtige vachtje. Geschrokken schoten zijn oren in zijn nek toen hij Brightspots hoorde kermen en gaf haar voorzichtig een kopje. "Het kom wel goed, Bright," miauwde hij zachtjes, terwijl hij een blik wierp op Jayfeather en Mistpaw. Het kwam toch goed, right?

[Sorry, laat en kort, koppijn is killing me ;___;]

Mistpaw keek met enige moeite naar haar moeder, die het overduidelijk zwaar had met de bevalling. Maar ze moest blijven helpen en blijven proberen om alles in goede banen te lijden. Sommige kittens waren sterk en konden het op eigen houtje wel redden, de andere waren zwak en Mistpaw twijfelde soms wel of ze nog ademde. Ze rook aan de kleine witte, deze zag er wat raar gevormd uit en haar conclusie was dat dat was gekomen door Brightspots haar ziektebed. Met wat snelle likken probeerde ze wat warmte in de kitten te krijgen. Ook leidde ze het kleine ding naar de buik van Brightspots, ze wou toch zien of ze het zelf nog uit konden vogelen. Een nieuwe witte kitten kwam ter wereld en ook deze was zwak. Mistpaw's wenkbrauwen trokken wat samen en ze ging geconcentreerd te werk. Weer de kitten warm likken, begeleiden, bijsturen. Maar deze kitten ademde raar. Mistpaw draaide haar om, likte wat ruwer over de borstkas van het kleine ding heen. Misschien dat dat zou helpen. Ze hield haar oor even bij de borstkas en hoorde het moeizame ademen. "Jayfeather, deze heeft iets vastzitten. Wat moet ik doen?" vroeg ze, misschien met meer paniek in haar stem dan ze had gewild.

Hij zat hier nog als laatste, niet eens als kleinste, maar wel als laatste. Het katertje vond het wel prachtig zo, de hele ruimte voor hem alleen. Maar momenteel begon het wat beklemmend te worden. Hij wist niet wat, maar instinctief wist hij dat er iets mis was. Met enige moeite wist hij zelf in de baarmoeder te bewegen, maar echt veel was het niet. Hij was dan ook aangenaam verrast toen hij opeens met een zuigende werking naar buiten werd geduwd.
Met een zachte plof zakte hij op de grond en liet een geschrokken piep hoorde, toen zijn longen zich vulde met de koele lucht van de Medicine Den. Meteen viel het hem op dat dit geen normale lucht was, het voelde ... kruidig aan? Niet dat het hem wat kon schelen, hij had het nu gewoon koud, erg koud. Zijn natte vachtje plakte aan hem vast en zijn oortjes zaten nog dicht, en hij had honger. Ontzettende honger. Met nog een piep, probeerde hij in de richting van warmte te kruipen, maar er zat iets tussen. Kwaad begon hij verder te piepen en huiverde een paar keer, oh die kou, die vervloekte kou.